Ben anne değilim. Ama çocukların insanın sabrını bazen çok zorladığını biliyorum. Yeğenlerim var. Bi tanesi çok geçimsiz bir çocuktu. Kolay büyümedi.
Annesi namaz kılıyor diye yanında avazı çıktığı kadar cırlıyor, kendini yerlere atıyor, topuklarını yere vuruyor. Gözleri kıpkırmızı soluksuz kalıyor. Komşular polisi arayacak diye endişe ediyordum.
Yani ne oluyordu anlamıyordum. Alıp ilgisini dağıtmak filan kesinlikle mümkün değil. Çocuk kendisinden geçmiş bir durumda .
Zaten ona doğru yaklaşınca hepten azgınlığı perde perde yükseliyor.
Insan caresiz kalıyor.
Tam da bu noktada zaten dağılmış olan bir sabırla anne öfkeli davranıyor. Bunda anlaşılmayacak Bi sey yok.
Dövdüm deseniz haksiz olurdunuz. Zira 2 yaşında daha...ama dövmemissiniz. Sert davranmak dövmek değildir.
Olabilir. Ben anne değilken anlıyorum sizi. Keske anneler de anlabilseydi.
Ben anne ile çocuğu bir kefeye koymadığım için esinizin tavrini "siz de çocuğu hırpaladaniz, eşiniz de sizi. Tamam esitlendi" diyemeyeceğim.
Uzun süre konusmamanizi barismamanizi öneririm.
Madem çok darlaniyor cocuklari azarlamaniza çocuk kitap diye cırlarken yerinden zahmet edebilirdi...oturduğum yerden ben de çok şey istiyorum ama olmuyor.
Bu konuda yapılacak baska bi sey de yok zaten.
En fazla ciddi bir uzak durma cezasi verebiliyoruz. Zira boşanmam demişsiniz. Zateb boşanin da diyemem.
Ama yanina da kalmasin yani