Kafam karman çorman. Doğru söylüyorsunuz. Bu şekilde düşünerek bile vicdansız bi gelinmiş imajından korkuyorum. Malum kendinizden ne kadar ödün verirseniz verin bişeye hayır diyin hemen yapıştırırlar yaftayı.
Kafam karman çorman. Doğru söylüyorsunuz. Bu şekilde düşünerek bile vicdansız bi gelinmiş imajından korkuyorum. Malum kendinizden ne kadar ödün verirseniz verin bişeye hayır diyin hemen yapıştırırlar yaftayı.Kocanız da olsa hayır demeyi bilin. Siz bakıcı değilsiniz.
Eskiden ilerde böyle bi insan olacaksın. Karşındakine cevap veremeyeceksin içinden geçeni söyleyemeyeceksin deseler gülerdim. Öyle dobra tanırdı herkes beni. Şu an halime üzülmekten başka bişey yapamıyorum. Nasıl böyle oldum diye.Konuyu okudum.Yorumlari okuyamadim.Sanirim katlanamazdim.Sadece anne,babam icin yaparim bunlari.O da boynumun borcu.Ne es,ne gecim gozum gormez.Imkan varsa calisin.Esiniz evde oturmanizdan memnun.Uzerinize gorunmez yukler yukluyor.74 yasinda annem gerektiginde cikiyor ben gidemedigimde.Ciksin ne tatli canı varmiş.
Sindirilmiş gibiyim. Kabuğuna çekilmiş bi kaplumbağa gibi. İçeride boğuluyorum dışarıdan herşey günlük gülistanlık. Herkesi mutlu et kendini mutsuz. Sıkışıp kalmışım tartışma olmasın kavga etmeyelim diye içime kapanmaktan nefes alacak yerim kalmamış. Bugün burada tüm yazılanlara baktığımda önce kendimi düşünmem gerekiyor biliyorum ama yapamıyorum. Böyle bi insan değildim. Nasıl böyle oldum bilmiyorum. Ve an itibarıyla tek çözümüm çalışıp burdan uzaklaşmak. Bugün sonuca vardığım şey bu oldu. Teşekkür ederim.İhtiyaçlarını gidip tek bir yerden alin,kapiya birakin o kadar ,pandemi var tek tek gezemem diyin,bisi anlatacagi zamana basim agriyo gidiyorum diyin,sınırlı iyilik yapin ,kendi bjnyenizi sarsmayacak sekilde ,bunaldiginizi esinize de soyleyin beni annene kole yaptin iyice diyin,bu sorumlulugu gecti ,yetti net diyin ve bir is bulun
İyi de kendi öz annesine bakmayan evlat olarak eşiniz vicdansız bu durumda.Kafam karman çorman. Doğru söylüyorsunuz. Bu şekilde düşünerek bile vicdansız bi gelinmiş imajından korkuyorum. Malum kendinizden ne kadar ödün verirseniz verin bişeye hayır diyin hemen yapıştırırlar yaftayı.
Konunuzu okudum, aklıma annemin bir sözü geldi:Eskiden ilerde böyle bi insan olacaksın. Karşındakine cevap veremeyeceksin içinden geçeni söyleyemeyeceksin deseler gülerdim. Öyle dobra tanırdı herkes beni. Şu an halime üzülmekten başka bişey yapamıyorum. Nasıl böyle oldum diye.
K.bakmayın ama sorun eşinizde gelin bile olsa bu kadar sorumluluk almak zorunda degil.Birde kayınvalidenzde bir tuhaf hem alısverisini yaptırıyo hemde hizmetçi varmış gibi kendi istediği yerden aldırtıyo hepsini aynı yerden alın verin dinlemeyinMerhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi çaresiz hissettiğim bi dönemden geçiyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir öneri destek vs alabilirim diye katıldım açıkçası. Tabi bu ne kadar çözüm bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının görünen kısmı gibi. İçsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden çıkartmıyoruz. Fakat evden çıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde düşüncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra çalışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin içerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyaçları oldukça alıp götürüyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yüzden böyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin içeriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler içerisinde görmezde geldiğim kendi düşüncelerimi dile getiremediğim beni kıran üzen vs herşeyi görmezden geldiğim için sürekli bi konu yüzünden beni kapısına çağırıp durduğu için alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi özellikle istediği yerlerden almam için gün aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı için yada çocukluk anılarını sürekli anlattığı için aynı konuyu defalarca dinlediğim için yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım için yoruldum artık. Eşime en ufak bişey söylesem ben çok çalışıyorum bu görevi de sen üzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık üzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Çünkü yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten çok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi görmezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem için bunların hiçbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam için bunlara katlandığımı düşünmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika düşünmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye düşünüyorum sonra onu çok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale döneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve öyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi içimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki içimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim için bi çözüm değil belki sadece içimi döküyorum. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara öok teşekkürlee. Kendinize iyi bakın huzurlu günler...
Ya biz bile bunaldik evde. O kadin napsin? Dayan lutfenMerhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi çaresiz hissettiğim bi dönemden geçiyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir öneri destek vs alabilirim diye katıldım açıkçası. Tabi bu ne kadar çözüm bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının görünen kısmı gibi. İçsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden çıkartmıyoruz. Fakat evden çıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde düşüncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra çalışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin içerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyaçları oldukça alıp götürüyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yüzden böyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin içeriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler içerisinde görmezde geldiğim kendi düşüncelerimi dile getiremediğim beni kıran üzen vs herşeyi görmezden geldiğim için sürekli bi konu yüzünden beni kapısına çağırıp durduğu için alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi özellikle istediği yerlerden almam için gün aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı için yada çocukluk anılarını sürekli anlattığı için aynı konuyu defalarca dinlediğim için yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım için yoruldum artık. Eşime en ufak bişey söylesem ben çok çalışıyorum bu görevi de sen üzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık üzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Çünkü yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten çok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi görmezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem için bunların hiçbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam için bunlara katlandığımı düşünmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika düşünmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye düşünüyorum sonra onu çok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale döneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve öyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi içimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki içimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim için bi çözüm değil belki sadece içimi döküyorum. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara öok teşekkürlee. Kendinize iyi bakın huzurlu günler...
Hayır Konulara bakıyorum suan
Kardesim vebal almaktan cok korkarimMerhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi çaresiz hissettiğim bi dönemden geçiyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir öneri destek vs alabilirim diye katıldım açıkçası. Tabi bu ne kadar çözüm bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının görünen kısmı gibi. İçsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden çıkartmıyoruz. Fakat evden çıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde düşüncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra çalışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin içerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyaçları oldukça alıp götürüyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yüzden böyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin içeriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler içerisinde görmezde geldiğim kendi düşüncelerimi dile getiremediğim beni kıran üzen vs herşeyi görmezden geldiğim için sürekli bi konu yüzünden beni kapısına çağırıp durduğu için alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi özellikle istediği yerlerden almam için gün aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı için yada çocukluk anılarını sürekli anlattığı için aynı konuyu defalarca dinlediğim için yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım için yoruldum artık. Eşime en ufak bişey söylesem ben çok çalışıyorum bu görevi de sen üzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık üzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Çünkü yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten çok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi görmezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem için bunların hiçbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam için bunlara katlandığımı düşünmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika düşünmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye düşünüyorum sonra onu çok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale döneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve öyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi içimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki içimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim için bi çözüm değil belki sadece içimi döküyorum. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara öok teşekkürlee. Kendinize iyi bakın huzurlu günler...
Evet biraz önce tartıştık bu konu yüzünden. Dün konuşamadık kendimi iyi hissetmiyordum. Bu sabah ısrarla ne olduğunu sordu bende sakin bir şekilde biraz da siz ilgilenin ben yoruldum sıkıldım artık dedim. Aldığım tepki tam da beklediğim gibiydi. Herşeyde anlayışlı bi koca bu konuda asla beni anlamayacak bi kez daha anladım. Bana verdiği cevap " tamam sen yorulma ben yorulurum söylicem bidaha senden bişey istemicek ben işimi bırakır gelir yaparım. Ben çalışıyorum abim çalışıyor eşi çalışıyor sen evdesin diye senden istiyoruz. Bundan sonra kimse bişey istemicek senden."İyi de kendi öz annesine bakmayan evlat olarak eşiniz vicdansız bu durumda.
Annesine bakmayı elmiş gibi "görev" diye tanımlayan eşiniz vicdansız.
Eşimle konuşmaya çalıştığımda beklediğim gi tepkiyi aldım. Yukarıda B Began isimli arkadaşımıza yazdığım cevaba bakarsanız ne demek istediğimi göreceksiniz. Ve söylediğiniz gibi annemle bile çok kısa konuşurken ki sevmiyorum yaşlı muhabbetini 2 saat 3 saat elalemin sıkıntılarını dertlerini dinlemekten sıkıldım artık. Ama malesef bunu anlamaysn bi eşim var. Daha önce bi arkadaşın yorumuna cevap olarak yazmıştım annesi ile alakalı tabusu var ne olursa olsun onunla alakalı sıkıntımı paylaşamıyorum. Ve içimde dağ gibi büyüypr. Bir iki kez paylaştım aldığım cevap "yaşlı işe ne diyeyim annem. Görmezden gel" nereye kadar böyle sürecek ?Kardesim vebal almaktan cok korkarim
Ben fikirlerimi söyleyeceğim ama sen en doğru karari zaten vereceksin inşallah. Bir kere esinin ben çalışıyorum bu yüküde sen üstümden al demesi malesef ki bencilce. Ama bunu arti niyetli bi bencillik olarak yapmiyor bence..bir siz alıştırmişsiniz bu denli ilgilenmeye ikide sizin bu kadar yiprandiginizi bilmiyor yada kabul etmek istemiyor. Siz ilgilenirsiniz Ok ama kendi pskolojinizi bir kenara atip onu harap edipte annesinin pskologluguna burunemezsiniz. Hem o kadar anlatacak hemde kalbinizi kiracak ustelik. Kalbinizi kirmasa bile siz genc yasinizda yasli muhabbetini saatlerce dinlemek zamaninizdan ve pskolojinizden olmak zorunda degilsiniz. Kapi önünde o kadar uzun anlatmakta bencilce bence. Neyse guzel dille söyleyin esinize pskolojinizin etkilendigini emin bi sekilde ve birden kesin bu sacmaligi. Net. Bence boyle yinede dedigim gibi vebal almak istemem. Allah en doğru sekilde harejet etmeyi nasip etsin
Bana her annesi konusu olduğunda aynı duygusal baskıyı uyguluyor. Babam yok biliyosun annemle ilgilenmek zorundayım o benim annem. Sanki ben annesiyle ilgilenmesine karışıyorum gibi. Ama şunu anlamıyor evet o senin annen. Benden onun kızıymışım gibi ilgilenmemi herşeyini görmezden gelmemi bekleyemezsin ki. Sürekli söylüyorum hatta anneni aradın mı bugün eve gelirken uğra vs. Şeklinde hep söylüyorum ama nasılsa bunları ben yaptığım için rahat. Kendisi annesiyle telefonda 5 dakika konusur. Evine gitse yarım saat durur gelir. Çünkü annesi nazı geçiyor vs. Benim öyle mi ? Hemen bak bak kaçıyor konusmuyor demeye baslarlar arkamdan. Ama kapısında 3 saat 2 saat dikilip konuşursam dünyanın en iyi insanı benim. Ha artık sandalye vereyim otur diyor :))) içime su serpiliyor öyle olunca. Daha uzun kalabileyim diye.Diğer arkadaşların aksine ben bir işe girin diyemeyeceğim. Çalışmak istiyorsanız tabii ki girin ama aslında öyle bir isteğiniz olmadığı halde sırf kayınvalideden kaçmak için bunu yapmanız, buradaki esas sorun olan sınır çizme meselesini çözmek yerine maskelemeniz anlamına gelecek. Çözülmeyip üstü örtülen sorunlar da tekrar tekrar, başka biçimlerde karşımıza çıkar bilirsiniz.
İçinizden gelmediğinde ve kayınvalidenizin gerçekten önemli bir ihtiyacı söz konusu da değilse, taleplerine hayır diyebilmelisiniz. Sebep göstermenize ya da mazeret bulmanıza dahi gerek yok, bu sizin en doğal hakkınız. Bu arada önemli ihtiyaçtan kastım aç kalmak, susuz kalmak gibi şeyler, can sıkıntısı değil. Biliyorum hayır demek her zaman kolay değil, eşiniz size destek olmak yetine vicdanınıza ve sorumluluk bilincinize oynarken hiç değil. Ama bir kere hayır demeye alışınca çok keyifli, insanı özgürleştiriyor. Yavaş yavaş pratik edin, devamı gelir zaten.
Gerçekten öyle oldu. Bugün de bu konu hakkında sakince dile getirdim dünden beri soruyordu ne oldu diye. Neler olduğunu Began isimli arkadaşımıza yazdığım cevapta okuyabilirsiniz. Duygusal şiddet hissediyorum üzerimde. Anlaşılamıyorum. En çok üzülmesin diye hep içime attığım eşim bu konuda asla beni anlamıyor ve sanırım anlamayacak.Konunuzu okudum, aklıma annemin bir sözü geldi:
"Yaptığın bir iyilik, kısa zamanda görevin haline gelir"
O yüzden herşeyi dozajında bırakmak iyidir, herşeyin fazlası zarardır yani, iyiliğin bile..
Yerinizde olsam zamanla mesafe koyarak, görüşme süresini ve sıklığını azaltmaya çalışırdım. Eşime de bunaldığımı hissettirirdim.
Tabi çalışmak da iyi bir çözüm olabilir.