Canım benim dayağı ve şiddeti normalleştirmişsin zaten , tepki dahi veremiyorsun, sen bu düşünce yapısı ile daha çok dayak yersin, kendine en iyiyi layık görmezsen böyle olur, ataerkil toplumun saçmalıklarını normalleştirmeyin, her zaman bir çıkış yolu vardır yeter ki kurtulmak işte ama sende o ışığı göremedim maalesef...Arkadaşlar öncelikle yorumlarınız iÇin çok teşekkürler lütfen yine gören olursa yine yazsın bazılarınız yanlış okumuş veya çok hızlı okuduğu iÇin gözden kaçırmış 1. siz zorla kapatma yok 2. si eşimden sürekli dayak yemiyoruz mesela 4-5 ayda bir bana bir Tokat atıyor bunun oğluma da oğlum ona bişeyle vurunca o da ona Tokat attı…. Yazdıklarım biraz tuhaf olabilir yazım şeklim. Normalde çok güzel yazarım ama konu çok uzun olduğu ve ben cevap gelmez kimse görmez zannettim ve bişeyi atlamakta çalıştığım iÇin yazarken tuhaf olmuş. Ve ve şimdi şöyle arkadaşlar çocuğunu dövğyor seni dövüyor diyenler için arkadaşlar Allah size yaşatmasın gözümde yaş kalmadı psikiyatriye gittim eşim iki yüzlü gibi bir yüzü çok aydınlık diğer yüzü karanlık bilemiyorsun hasta diyorsun öyle diye diye 5 yıl geçti oğlumu sevince çok seviyor ama hata yaptığında hemen sesini yükseltiyor oğlum babasına çok bağlı çoo seviyor bende korkutulmaktan kaynaklı da biraz ruh halim tuhaf biraz da cesarete ihtiyacım var ev benim değil evlendikten sonra alındı kredisini ödüyoruz eşimin üzerine. Şimdi bir elim yağda bir elim balda evlerim var ama dayak yemek istiyorum gibi bir durum yok annemlere gittiğimi varsaydığım da evet dayak korku şiddet olmayacak en mükemmeli ve amacımda bu zaten ama aynı evde iki aile yaşayabilecek miyiz oğlum ya sürekli babasını ister baba diye ağlarsa ileride ben evlenirsem ve üvey baba nasıl olur yada ya oğlum beni ileride suçlarsa bir Tokat iÇin ayrıldın beni babasız bıraktın derse ya oğluma tek düzgün bakamazsam… bakın zor kolay değil bir çocukla tekrar baba evine dönmek hadi şimdi çık hadi git diyorsunuz ben çok korkutuldum çok acı çektim çok yalnız kaldım sizce en doğru karar bu mu yoksa düzgün bir psk bulup eşimi alttan alarak onu sakinleştirmek mi yoksa bekleyip biraz para biriktirmek mi yoksa senin yaşadıkların normal değil psikolojin de bozulmuş ne olursa olaun babanlara git mi dersiniz dedikleriniz hepsinde haklısınız biri bana da 5 yıl önce böyle bişey dese bende aynılarını derdim ama biraz çevreden de korkuyorum sanırım ben biraz dik başlı haksızlığa gelemeyen bir tiptim eşim de dışarıda melek evin için de komutan gibi ya herkes beni suçlarsa bunların üstüne bir de bu dayanılır mı sizce veya boşananlar varsa yazabilir mi tek çocuk büyütmek mi bu çileyi çekmek mi
Hafif tokat, az şiddet falan nasıl oluyor?Herkese merhaba, öncelikle sabredip okur ve yorum yaparsanız çok sevineceğimi ve her yazılabilecek görüşün benim için çok önemli olduğunu bilmenizi isterim. Umarım görünür ve cevap yorum alırım.
Biz eşimle 2017 yılında tanıştık 22 yaşındaydım küçüktüm eşimde benden 5 yaş büyüktü internetten tanıştık ama birbirimizle uyumlu görünüyorduk buluştuk o askere gitti ben onu ziyarete gittim askerden geldi bir 6 ayda öyle geçti ve sözlendik biraz aceleydi ama önceden bu kadar bile birbirini tanımayan insanlar büyüklerimiz evlenmemişler mi belki benim yaşadığımın yarısını yaşamamışlardır nişan süreci başladı bizimkiler biraZ gösteriş sever onun ailesi de dindar ama biraz da geri kafalılık var biraz sorumsuzluk bizimkilerde bana çok düşünkünlerdi herşeyim güzel olsun istediler hem o süreçte de kapandım kendi isteğimle bankacıydım iş hayatımı bıraktım üni mezunuyum eşimle yaşadığım şehire çok yakın bir şehire evlenip yerleştim eşimin bir abisi baya takıntılı bir adamdı o bize ters davrandı hep beni sevmedi başından beri sonrasında nişan sürecimde çok saçma bir muhabbetten ben çok ağlayınca annem abisini aradı eşimin o adamın bu kadar tuhaf biri olduğunu bilmiyorduk o zaman aradı ve ne olacak bu çocukların hali hep kavga ediyorlar falan dedi abisi de asla orta yolu bulmak değil bana hakaretvari laflar etti sonrada eşimle kavga ettiler eşime bizi baya sırf annem aradı diye baya bizi bir fırsat beklermiş gibi konuları saptırıp kavgalar çıkardı beni aradılar falan diye neyse eşimle ben ve annem konuların üzerini örttük eşim de onlara karşı biraz bizi savunan bir tarafta gibiydi ama bana karşı da hep ailesini savunurdu hatalarını dillendirmezdi sonra evlendik abisi bize ara ara sataşıyordu ama ailesi dışında bizim evliliğimizde eşimin öğle problemleri başladı eşim sürekli ufak şeylere büyük tepkiler vermeye ve bana ara sıra hafif Tokat atmaya başladı hep kendimi de suçladım hem yaşım 24 hem farklı şehirdeyim hem abisi bizden bir başarısızlık bekliyor hem eşimi seviyorum hem de onun beni sevdiğini düşünüyorum güzel günlerimiz de oldu ama ama siniri vardı ve ara sıra Tokat atma gibi şeyler oluyordu çok abartılı olmasa da. Kestirip atmak yerine onarmayı tercih ettim ama hiçbir zaman da gururuma yediremedim ama eski ben de olamadım artık hep üzgündüm kocasından az da olsa da şiddet gören biri olmuştum sonra evliliğimiz 2. Senesinde herkes çocuk bekliyor çalışmıyorum da çocuk hayalleri kurmaya başladım çocuğum olmadı yaklaşık 1 yıl tedavi gördüm ara ara ağır olmayan ilaç tedavileri ve hamile kaldım gözümün nueu karanlık gökyüzümde parlayan yıldızım pamuğum oğlum oldu hazırlıklarımı yapmaya başladım çok olmasa da eşim de eh işte yardım ediyordu sevgimle tamamlıyorduk herşeyi alıyordum maddi olarak durumumuz iyi sayılır doğumuma 1 ay kala eşimin o bahsettiğim abisi yine yapacağını yaptı bir selfie paylaşmıştım zaten tesettürlüydüm giyimim duruşum usturuplu ama hafif kıyafetimde göbüşüm belli oluyor bir emoji ile paylaştım ama dediğim gibi göze çarpan bir yanı yok ki olsa ne olacak orası ayrı ama işte neyse hemen bana whatsptan yazmış bu ne… bunu nasıl atarsın… heyecanını anlıyorum ama bize yakışmaz ben de eşek gibi sırf eşim dediği için haklısın kaldırıyorum gibisinden bişeyler yazıp kaldırdım fotoğrafı sonra çok pişman oldum görüşlerine saygı duruyorum ama ne fotoğraf atacağıma ben karar veririm demediğim için ama geçti artık neyse o günlerde ben değişmeye başladım eşim de tam da o sıralar bana karşı daha zalim birine dönüşmeye başladı acımasızlaşmaya başladı oğlum doğdu doğumunun ilk günleri eşimin tripleri bana karşı merhametten yoksun tavırları önceden azdı ama arttı her geçen gün arttı oğlum 1 yaşına geldi ben istemeden tedavisiz kazara hamile kaldım eşimle aramız iyi olmadığı ve oğlum küçük olduğu iÇin istemeyerek hem o çocuk hem bu çocuk düşünerek aldırdım. Sonrasında zaman geçti oğlum 1 buçuğa yaklaştı hep ev almak istiyordum iş hayatına dönmek istiyordum eşimi ikna ettim kiracı olduğumuz şehirden ailemin yaşadığı sokakta bir ev alıp yerleştik evliliğimiz 4. Yılını bitirmişti İstanbul’a geri dönmemizle ben iş hayatına aynı ay geri döndüm annem 2 yaşına yaklaşan oğluma bakmaya başladı zaten evden çalışıyorum ve açılmak istiyordum 4 senedir kapalıydım açıldım usturuplu bir şekilde hayallerimi gerçekleştirdim iş gibi ev gibi taşınmak gibi. Sonrasında İstanbul’a yerleştik o abisi de bizden uzakta sesi çıkmıyor ama eşim de bunları bahane ederek o abisiyle konuşmamaya uzaklaşmaya başladı ama İstanbul’a taşınmamızla eşimin hep olan ve gün geçtikçe artan siniri öfkesi şiddeti merhametsizliği tavan yaptı benim ailem ne kadar ilgiliyse eşimin o kadar ilgisizdir eşimin ailesi köyde olduğu iÇin 7 yaşında yatışı okula verilmiş ve hep ailesiyle bağlantılı ama hep yurtlarda kalmış vakti okullarda ve dışarıda geçmiş şuan güzel bir meslek sahibi. Bende aşırı ilgili bir anne pamuk gibi bir babanın kızıyım bir gün bir Tokat gediğimi hatırlamam evimizden neşe eksik olmazdı hala öyle el bebek Gül bebek büyüdük ama herşeyi de gördük. Bu ay eşimle evliliğimizin 5. Yılı bitmek üzere eşim 3 yaşına girmek üzere ve şiddeti kavgası tahammül edilebilecek gibi değil havadan sudan kavga çıkarıp susmuyor çok bağırıyor çok korkutuyor bir sürü örnek verebilirim günde bir kez değil bin kez ailesine ve aileme çok anlattım hepsi konuştular düzelmedi ailesi zahmet edip gelmedi kendilerini yormadı ama bi kaç kez konuştular vurmaya hakkın olamaz dediler babam vurma konusunu bilmiyor ama hep çok detaylı konuştular eşimi bi kaç kez psikiyatriye götürdüm ilaç kullanma yanlısı çok değil ama ikna edip kullandırdım bi kaç ay ilacı içince tamamen düzelmiyor yarı yarıya daha sakin ama içmediği dakika eski halinden de feci sinirli . En kötü ama en kötüsü eşim oğlumuza karşı da çok gaddar 1 kez Tokat attı şimdiye kadar kıyameti kopardım onun dşında seviyor ama çokta kızıyor oğlum çok hareketli biraz yaramaz sanki o da çocukmuş gibi oğlumun hareketlerini ciddiye alıyor tuhaf bir kafa yapısında merhameti çok az. Herşeyi yazdım sizce ne yapmalıyım çıldırmak üzereyim bazen bunları ben mi yaşıyorum diyorum en ufak yorumunuz bile benim için çok önemli çok üzgünüm dualarınızı da bekliyorum istediğinizi sorabilirsiniz sizce ne yapmalıyım sevgiler
Çok haklısınız bende bunları yaşayan ben miyim diyorum sürekli bu arada iş hayatına 1 yok önce döndüm bankada çalışıyorum evden çalışıyorumÇalışmayı bırakarak bu denli yobaz insanların arasında yasamaya çalışarak hayatını mahvetmissin, ne güzel bankacıymışsın, neden işi bıraktın da bu hanzolara karıştın, ben asla tahammül edemezdim boşardım direk , ne yap et kurtul ve çalışmaya başla...
Bende o ışığı göremediniz.. teşekkürlerCanım benim dayağı ve şiddeti normalleştirmişsin zaten , tepki dahi veremiyorsun, sen bu düşünce yapısı ile daha çok dayak yersin, kendine en iyiyi layık görmezsen böyle olur, ataerkil toplumun saçmalıklarını normalleştirmeyin, her zaman bir çıkış yolu vardır yeter ki kurtulmak işte ama sende o ışığı göremedim maalesef...
Ben niye çözüyorum sizin derdinizi? Şaka mısınız nesiniz ya? Herkes size boşanın ayrılın çekmeyin bu adamı yazıyor. Yapacak mısınız size söyleneni yoksa yol gösterin kocam düzelsin mi diyeceksiniz? Anne olduğum için 3 yaşındaki bir çocuğa tokat atılmasına tepkisiz kalamıyorum. Eski mesajlarınızda boşanırsam üvey baba çocuğuma nasıl davranır diye yazdınız. Evlenmek kocayla yaşamak zorunda mısınız?Kim söyle ama boşan deme dedi alıştığınız kalıpları yazmışsınız ne alaka eleştirdin bitti hadi ne oldu şimdi neyi çözdün
Kendini ve çocuğunu kurtar bu adamdan , sakın 2. Çocuğu yapma derim ..Çok haklısınız bende bunları yaşayan ben miyim diyorum sürekli bu arada iş hayatına 1 yok önce döndüm bankada çalışıyorum evden çalışıyorum
2. Çocuk oldu aldırdım bu yüzünü gördükten sonra o yüzden dünyayı getirmeyi tercih etmedim burada beni yargılayan insanlar baştaki yazıyı tam okumamışlar çok kolay zannediyorlar ben boşanınca başıma ne gelecek bilmiyorum siz de sende o Işık yok falan aynı eşim gibi söylemişsiniz ben alacağım cevapları aldım silinebilirse konuyu silicem teşekkürlerKendini ve çocuğunu kurtar bu adamdan , sakın 2. Çocuğu yapma derim ..
Çok haklısınız boşanacağım düzeleceğini düşünmekle boş bir hayale kapılmışımBirincisi Allah aşkına paragraf nokta virgül bunları bir öğrenin yahu
Kendi isteğimle kapandım kesinlikle yalan belliki karşı tarafa ve kocaniza yaranmak için kapanmışsınız
Şimdi de aşk bitti açılmışsınız
Çocuğunuzu döven merhametsiz bir herifle hala ne işiniz var boşanın başka bir alternatif yok
Bir defa gelmişsiniz dünyaya ömrünüzü ruh hastası biriyle mi geçiriyorsunuz yazık değilmi
Oğlunuz da büyüyünce babasına benzer haberiniz olsun
Kocanız ve siz çok farklı karakterlersiniz. Bana siz de körü körüne evlenmişsiniz gibi geldi. Herkes kendi dünyasında. Ne sen ne eşin değişmeyeceksiniz. Çocuğa üzüldümHerkese merhaba, öncelikle sabredip okur ve yorum yaparsanız çok sevineceğimi ve her yazılabilecek görüşün benim için çok önemli olduğunu bilmenizi isterim. Umarım görünür ve cevap yorum alırım.
Biz eşimle 2017 yılında tanıştık 22 yaşındaydım küçüktüm eşimde benden 5 yaş büyüktü internetten tanıştık ama birbirimizle uyumlu görünüyorduk buluştuk o askere gitti ben onu ziyarete gittim askerden geldi bir 6 ayda öyle geçti ve sözlendik biraz aceleydi ama önceden bu kadar bile birbirini tanımayan insanlar büyüklerimiz evlenmemişler mi belki benim yaşadığımın yarısını yaşamamışlardır nişan süreci başladı bizimkiler biraZ gösteriş sever onun ailesi de dindar ama biraz da geri kafalılık var biraz sorumsuzluk bizimkilerde bana çok düşünkünlerdi herşeyim güzel olsun istediler hem o süreçte de kapandım kendi isteğimle bankacıydım iş hayatımı bıraktım üni mezunuyum eşimle yaşadığım şehire çok yakın bir şehire evlenip yerleştim eşimin bir abisi baya takıntılı bir adamdı o bize ters davrandı hep beni sevmedi başından beri sonrasında nişan sürecimde çok saçma bir muhabbetten ben çok ağlayınca annem abisini aradı eşimin o adamın bu kadar tuhaf biri olduğunu bilmiyorduk o zaman aradı ve ne olacak bu çocukların hali hep kavga ediyorlar falan dedi abisi de asla orta yolu bulmak değil bana hakaretvari laflar etti sonrada eşimle kavga ettiler eşime bizi baya sırf annem aradı diye baya bizi bir fırsat beklermiş gibi konuları saptırıp kavgalar çıkardı beni aradılar falan diye neyse eşimle ben ve annem konuların üzerini örttük eşim de onlara karşı biraz bizi savunan bir tarafta gibiydi ama bana karşı da hep ailesini savunurdu hatalarını dillendirmezdi sonra evlendik abisi bize ara ara sataşıyordu ama ailesi dışında bizim evliliğimizde eşimin öğle problemleri başladı eşim sürekli ufak şeylere büyük tepkiler vermeye ve bana ara sıra hafif Tokat atmaya başladı hep kendimi de suçladım hem yaşım 24 hem farklı şehirdeyim hem abisi bizden bir başarısızlık bekliyor hem eşimi seviyorum hem de onun beni sevdiğini düşünüyorum güzel günlerimiz de oldu ama ama siniri vardı ve ara sıra Tokat atma gibi şeyler oluyordu çok abartılı olmasa da. Kestirip atmak yerine onarmayı tercih ettim ama hiçbir zaman da gururuma yediremedim ama eski ben de olamadım artık hep üzgündüm kocasından az da olsa da şiddet gören biri olmuştum sonra evliliğimiz 2. Senesinde herkes çocuk bekliyor çalışmıyorum da çocuk hayalleri kurmaya başladım çocuğum olmadı yaklaşık 1 yıl tedavi gördüm ara ara ağır olmayan ilaç tedavileri ve hamile kaldım gözümün nueu karanlık gökyüzümde parlayan yıldızım pamuğum oğlum oldu hazırlıklarımı yapmaya başladım çok olmasa da eşim de eh işte yardım ediyordu sevgimle tamamlıyorduk herşeyi alıyordum maddi olarak durumumuz iyi sayılır doğumuma 1 ay kala eşimin o bahsettiğim abisi yine yapacağını yaptı bir selfie paylaşmıştım zaten tesettürlüydüm giyimim duruşum usturuplu ama hafif kıyafetimde göbüşüm belli oluyor bir emoji ile paylaştım ama dediğim gibi göze çarpan bir yanı yok ki olsa ne olacak orası ayrı ama işte neyse hemen bana whatsptan yazmış bu ne… bunu nasıl atarsın… heyecanını anlıyorum ama bize yakışmaz ben de eşek gibi sırf eşim dediği için haklısın kaldırıyorum gibisinden bişeyler yazıp kaldırdım fotoğrafı sonra çok pişman oldum görüşlerine saygı duruyorum ama ne fotoğraf atacağıma ben karar veririm demediğim için ama geçti artık neyse o günlerde ben değişmeye başladım eşim de tam da o sıralar bana karşı daha zalim birine dönüşmeye başladı acımasızlaşmaya başladı oğlum doğdu doğumunun ilk günleri eşimin tripleri bana karşı merhametten yoksun tavırları önceden azdı ama arttı her geçen gün arttı oğlum 1 yaşına geldi ben istemeden tedavisiz kazara hamile kaldım eşimle aramız iyi olmadığı ve oğlum küçük olduğu iÇin istemeyerek hem o çocuk hem bu çocuk düşünerek aldırdım. Sonrasında zaman geçti oğlum 1 buçuğa yaklaştı hep ev almak istiyordum iş hayatına dönmek istiyordum eşimi ikna ettim kiracı olduğumuz şehirden ailemin yaşadığı sokakta bir ev alıp yerleştik evliliğimiz 4. Yılını bitirmişti İstanbul’a geri dönmemizle ben iş hayatına aynı ay geri döndüm annem 2 yaşına yaklaşan oğluma bakmaya başladı zaten evden çalışıyorum ve açılmak istiyordum 4 senedir kapalıydım açıldım usturuplu bir şekilde hayallerimi gerçekleştirdim iş gibi ev gibi taşınmak gibi. Sonrasında İstanbul’a yerleştik o abisi de bizden uzakta sesi çıkmıyor ama eşim de bunları bahane ederek o abisiyle konuşmamaya uzaklaşmaya başladı ama İstanbul’a taşınmamızla eşimin hep olan ve gün geçtikçe artan siniri öfkesi şiddeti merhametsizliği tavan yaptı benim ailem ne kadar ilgiliyse eşimin o kadar ilgisizdir eşimin ailesi köyde olduğu iÇin 7 yaşında yatışı okula verilmiş ve hep ailesiyle bağlantılı ama hep yurtlarda kalmış vakti okullarda ve dışarıda geçmiş şuan güzel bir meslek sahibi. Bende aşırı ilgili bir anne pamuk gibi bir babanın kızıyım bir gün bir Tokat gediğimi hatırlamam evimizden neşe eksik olmazdı hala öyle el bebek Gül bebek büyüdük ama herşeyi de gördük. Bu ay eşimle evliliğimizin 5. Yılı bitmek üzere eşim 3 yaşına girmek üzere ve şiddeti kavgası tahammül edilebilecek gibi değil havadan sudan kavga çıkarıp susmuyor çok bağırıyor çok korkutuyor bir sürü örnek verebilirim günde bir kez değil bin kez ailesine ve aileme çok anlattım hepsi konuştular düzelmedi ailesi zahmet edip gelmedi kendilerini yormadı ama bi kaç kez konuştular vurmaya hakkın olamaz dediler babam vurma konusunu bilmiyor ama hep çok detaylı konuştular eşimi bi kaç kez psikiyatriye götürdüm ilaç kullanma yanlısı çok değil ama ikna edip kullandırdım bi kaç ay ilacı içince tamamen düzelmiyor yarı yarıya daha sakin ama içmediği dakika eski halinden de feci sinirli . En kötü ama en kötüsü eşim oğlumuza karşı da çok gaddar 1 kez Tokat attı şimdiye kadar kıyameti kopardım onun dşında seviyor ama çokta kızıyor oğlum çok hareketli biraz yaramaz sanki o da çocukmuş gibi oğlumun hareketlerini ciddiye alıyor tuhaf bir kafa yapısında merhameti çok az. Herşeyi yazdım sizce ne yapmalıyım çıldırmak üzereyim bazen bunları ben mi yaşıyorum diyorum en ufak yorumunuz bile benim için çok önemli çok üzgünüm dualarınızı da bekliyorum istediğinizi sorabilirsiniz sizce ne yapmalıyım sevgiler
Konu silmek yasak bu arada2. Çocuk oldu aldırdım bu yüzünü gördükten sonra o yüzden dünyayı getirmeyi tercih etmedim burada beni yargılayan insanlar baştaki yazıyı tam okumamışlar çok kolay zannediyorlar ben boşanınca başıma ne gelecek bilmiyorum siz de sende o Işık yok falan aynı eşim gibi söylemişsiniz ben alacağım cevapları aldım silinebilirse konuyu silicem teşekkürler
Eğer gerçekten kurtulmak istiyorsan yazayım, öncelikle işin konusunda emin ol bir gelirin olmalı ki işin varmış, sonra iyi bir avukat tut ve onunla süreci yönet, bu süreçte eşine uzaklaştırma alıp evde yaşayabilirsin , boşanma davanı avukat eşliğinde aç mutlaka , esijin çocuğuna vurduğuna dair video olsa süper olur , kanit varsa topla mutlaka, yazışmalar, resimler , videolar vs, olayjn içinde şiddet olduğu için tüm haklar senden yana zaten , hakim çocuğu direk sana verir , ve size güzel bir nafaka ve tazminat verir , ev ve malları da ikiye böler yarısı senin olur, boşandıktan sonra da küçük bir ev kiralayıp çocuğunla huzur içinde yaşayabilirsin, kimseyi dinleme insanlar bu süreçte seni manipüle edecektir buna eşin ve ailen de dahil , dik durursan bu işten sıyrılırsın ama yok beni ikna ettiler falan filan deyip geri pes edip dönersen daha fazlasını çekersin ömrün boyunca, bu hayat ve seçim senin ...Tamam doğru haklısınız ben hem korkutulmakla hem çevre baskısıyla hemde salaklığımla haklısınız bunları normalmiş gibi hep ben haksızmışım gibi inanmaya başladım konu oğluma gelince orada uyandım bir dakika burada bi yanlışlık var sorun bende değilmiş onda oğlumla da kavga ediyor ona da sabrı yok dedim ama şimdi o bunun içinde bizi suçluyor sen şımarttın diyor çocuk durmuyor diyor senin yüzünden diyor artık yemiyorum çümkü herkese söyledik insanlardan duyduklarımda bunu destekledi ve tedavi vs yoluna girdim. Özgüvensizim ben hep kendimi haksız gördüm yada öyle hissettirildim suçlandım. Şimdi buraya kadar böyle peki bundan sonrası yapabilir miyim sizce pişman olur muyuz uçurumdan aşağı atlamak mı uçurum kenarında atılmayı beklemek mi ne yapmalıyım boşanıp ailemle mi yaşamalıyım ev mi tutmalıyım boşanma süreci nasıl olıyor artık beni suçlamayı bırakın yardımcı olun kurtulmak istiyorum
Buradakiler seni sarsıp gendine ketirmeye çalıştı ama sen maalesef anlamıyorsun, bu hayattan kurtulmak istediğine emin misin gerçekten, kendi kendini manipüle ediyorsun, attığı tokadı küçümseyerek anlatmandan anladım zaten senin psikolojini, senin de destek alman lazım psikolojik olarak iyi değilsin...2. Çocuk oldu aldırdım bu yüzünü gördükten sonra o yüzden dünyayı getirmeyi tercih etmedim burada beni yargılayan insanlar baştaki yazıyı tam okumamışlar çok kolay zannediyorlar ben boşanınca başıma ne gelecek bilmiyorum siz de sende o Işık yok falan aynı eşim gibi söylemişsiniz ben alacağım cevapları aldım silinebilirse konuyu silicem teşekkürler
Bu arada sana vurduğunda darp raporu al ille morartması gerekmiyor, direk gidip darp raporu alıp şikayetçi olun ve uzaklaştırma alın, telefonunda kades yüklü olsun , polis hemen müdahale ediyor ..Çok haklısınız boşanacağım düzeleceğini düşünmekle boş bir hayale kapılmışım
Babanızdan görmeyip bunu kabullenmiş olmanız da ayrı bir psikoloji gerçekten. Yanlış anlamayın ama eşinizin değil önce sizin destek almanız lazım. 4 5 ayda bir tokatı, evde sürekli sinirli birini normal görmenizi , bunu da oğlunuz için yapıyormuş havasından çıkmanız lazım. Çevremde çok boşanan var eğer baba ilgiliyse çocuklar baba baba diye ağlamıyorlar. İnsanlar herşeye alışıyor. Böyle bi babayla yaşayınca o çocuk da ileride şiddeti normal gören bir birey olarak büyüyecek. Çünkü annesine babasına göre 4 5 ayda bir tokat yemek çok da bir şiddet değil. O yüzden lütfen toparlanıp kendinize gelinBen nereden bilebilirim oğluna el kaldırabileceğini babamdan görmedim ki böyle birşey
Ne diyosun sen be ne çocuğuma üzülmesi Çocupum gayet iyi üzerine titriyorum ben onun adam 1 kez öyle bişey yaptı aylardır ilaç kullandırdım şimdi de boşanma aşamasındayım kime üzülüyosun senKocanız ve siz çok farklı karakterlersiniz. Bana siz de körü körüne evlenmişsiniz gibi geldi. Herkes kendi dünyasında. Ne sen ne eşin değişmeyeceksiniz. Çocuğa üzüldüm
Kades yüklü darp raporu almaktan utandım o kadar da safım aç gezip tok sallandımBu arada sana vurduğunda darp raporu al ille morartması gerekmiyor, direk gidip darp raporu alıp şikayetçi olun ve uzaklaştırma alın, telefonunda kades yüklü olsun , polis hemen müdahale ediyor ..
Allah bin kez razı olsun sizden ekran görüntüsünü aldım artık ihtiyacım olan güçlenmekŞiddet konusunda herkes yorum yapmis zaten ona hic girmeyecegim
Madem çıkış ariyorsunuz
Uzmana gitmişsiniz esinize psikiyatrist ne dedi? Ilac verdiyse kullanmak zorunda yani ben ofkeleneyim ilaci da kullanmayayim oylece geçer diye bir sey yok maalesef tedavi olmasi sart
Diger yandan disari iyi olmasi onemli degil size siddet uygulamis insanlar bir der iki der sonunda iyi ki cekmemissin der yani elalem icin degil kendiniz icin yasamalisiniz
Kendinizce bosanmak zor diye düşünüyor olabilirsiniz o zaman simdi degil ama hazir oldugunuzda bosanin bunun için birikim yapin, bir avukattan hukuki destek alin, hatta bir psikologdan terapi almaya baslayin hem yaşadıklarınızı anlamlandirabilmek hem farkindaliginizi yukseltmek hem de şu an yasadiginiz ozguvensiz ruh halinden çıkıp gercekten içinde herseyi yapabilecek Gülçin'i bulabilmek için. Şu an kendinizi güçsüz ve caresiz hissediyorsunuz belli ki. Bir laf vardir cok severim "çaresizseniz çare Siz'siniz" diye. O gücü toplayabilmek icin kendinize zaman tanıyın ama siddete de goz yummayin bir daha tokat mi attı hemen kadese basin polis gelsin siddete uğruyorum diyin elinizde kanıt olsun bosanirken de isinize yarar. Bu gibi önlemler alarak süreci lehinize olacak şekilde yönetin.
Simdiden aile evinde mi yasanir sonra evlenirsem ne olur diye düşünmeyin ne alaka daha birinciyi bosamadan ikinci kez evlilik mi düşünüyorsunuz? Bence aileniz ne kadar sizi sevse de çok ozguvensiz yetiştirmiş belki de o yuzden önce kendinize olan inancinizi tekrar kazanmaniz gerekiyordur. Destek almaktan cekinmeyin.
Kisaca odagi esinizi duzeltmeye degil kendinizi guclendirmeye cevirin.