- 4 Ağustos 2013
- 44
- 30
- Konu Sahibi kaybolmusanilar
- #1
Merhabalar dostlarım. Yıllarca burdaki konuları takip ettim kah sizinle beraber üzüldüm kah güldüm. Benimde sizinle paylaşçaklarım var. Bana yardımcı olun. Düşünceler zihnimde dans ediyor artık kendime engel olamıyorum.
Konuya gelecek olursam 23 yaşındayım. Bu zamana kadar hiç erkek arkadaşım olmamıştı. Çok yakın arkadaşlarım vardı güzel bir üniversite hayatıma vardı. Ailem olmadığı için (annem-babam ayrılar ve kendi hayatları var ben liseye kadar babaannemde daha sonra yatılı büyüdüm ve ailemle görüşmüyorum.) maddi sıkıntılar yaşıyordum tek sıkıntım buydu. Çok yakın bir dostluğum vardı gel zaman git zaman birbirimize karşı hisler beslemeye başladık. Çok ani gelişti ben biranda düştüm bu sevgiye ve ilgiye 4 yıldır tanıdıgım biriydi ve 4 ay karşılıklı bir hoşlanma dönemi yaşadık ve ani bir kararla geçen yıl evlendik.Ailesi erken oldugu için müsade etmedi.ve karşı çıktılar bizimle görüşmüyorlardı.Ve farkettik ki birçok şey oturmadan birşeylerden emin olmadan bu kararı vermişiz. Evliliğimiz çok sıkıntılı geçti maddi imkansızlıklar bir yandan üniversiteyi bitirmeye uğraşıyoruz. Ilk aylardan başladık tartışmalara. Eşimin sinir problemi var kendine hakim olamıyor. Ilk aylar eften püften meseleler için şiddet küfür herşeyi yaşadım. Hep iyi bir insan olacagına inandım. Çünkü biz bundan oncesinde 4 yıldır arkadaştık ve mükkemmel bi insandı. Ama evlenince tam tersi oldu. Beni sevmediğini düşündüm aylarca ayrılmak istedim beni kovdu evden attı sokaklarda ağladım.araya birileri girdi barıştık. Her barıştığımızda pişmanlıktan özürler dileyip gönlümü almaya çalışırdı. Sürekli baskı ve sinir halinde azarlanarak yaşadım evliliğimin en güzel olması gereken aylarını. Tam birşeyler düzeldi derken eşimin ailesiyle iyi olmaya başlamışken yine eşimin okul hayatı ters gitmeye ve maddi sıkıntılar yaşamaya başladık. Ben bu sene mezun oldum onun hala okulu devam ediyor. Bütün bunlar bi yana çalışıp para kazanıyoruz kiradayız. Geçim sıkıntısı da çekiyoruz. Eşim sürekli stres altında oldugu için bana hiç iyi davranmıyor. Hatta ilk evlendiğimiz zamanlarda keşke arkadaş kalsaydık keşke bunlar olmasaydı evlenmeseydik diyordu bana. Ama tam tersiydi herşey güven bana her şey çok güzek olacak bir şans ver yuvamız olacak seni çok seviyorum asla bırakmıcamlarla başlamıştı bu iş. Sonrasında yaşadıgı pişmanlıkla hem bana hem kendine eziyet etti. Çok güvenmiştim ona çok sevmiştim. Hala da seviyorum. Ama ondan emin değilim. Çünkü biz arkadaşken çok sevdiği bi kız vardı. Yıllarca dilinden düşürmedi. Çocukluk aşkı gibi birşey.o kızın ne kadar güzel oldugunu anlatıp dururdu. Onu aldatmış çocukca birşey işte başka biriyle konuşmuş o hayatındayken sonra Çok pişman olmuş ama nafile kız dönmemiş. Biz tanıştıgımız zaman bitmişti bu olay. 4 yıl kadar oldu. Ama bizden öncesiye kadar o kızın adını sayıklardı yani 2 yıl öncesine kadar. Evliliğimizin ilk aylarında bir kere o kızın konusu açıldıgında resmen kızı korudu bana karşı. Şok olmuştum. Maffolmuştum. Ben kendimi boş bi hayale kaptırıp yok etmişim dünyamı dedim. Sonrasında sen kendini onunla kıyaslama o senin tırnağın olamaz vs dedi ama içimdekileri söküp atamıyorum. Birkere daha açıldıgında o kızın konusu çok ciddi bir şekilde bana 'onu unutmam mümkün değil' deyip sonra kahkaha atıp şaka yapıyorum demişti. O anıda hiç unutamıyorum. Zaten aile sevgisi olmadan büyümüşüm birde kendi ailemde bunu hissediyo olmak beni öldürüyor. Sevilmiyorum bana aşık değil yalnızca acıyor hissine katlanamıyorum. Yaşadıgımız sıkıntıların hepsini maddi ve okul sıkıntıları onlar yüzünden ilişkimiz etkileeniyor ve ondan sana kötü davranıyorum. Şunu atlatalım herşeyin en güzelini en iyisini yapıcam senin için sen olmazsan yaşayamam vs de diyor . Ama evliliğimizin ilk başında yaşadıgımız bu olaylar yüzünden beni hiç sevmediğini birinden ya da birilerinden intikam olmak ya da yara bandı olarak kullanmak için bu evliliği yaptıgını acıdıgı için devam ettiğini düşünüyorum aylardır. Gözüme uyku girmiyor o kızı hala sevdiğini düşünüyorum. Kendime olan özgüvenimi ve saygımı kaybettim. Geçen ay bebeğimi kaybettim. Daha çok yeniydi stresden tutunamadı bana. Bebek planımız yoktu ama tüm bunlar bile beni altüst etti. Yaklaşık on kilo aldım eski halimden eser yok kendimi bakımsız çirkin hatta aşağılık bi insan olarak görüyorum. Sürekli o kızı sevdiğini bana acıdıgını düşünüyorum. Kendi kafamda o kızla kendimi mukayese ediyorum. Nefes alamıcak gibi oluyorum. Bir yandan birsürü maddi sıkıntılar. Aynada kendime bakıp kendim iğreniyorum. Aslında güzel bi kızdım ama yaşadıklarım çok şey çaldı benden. Eşimi seviyorum ama bunları düşünerek yaşayamıyorum. Beni tam olarak sevdiğine emin olamıyorum sinirli bi insan oldugu için baskı altında hissediyorum onunla konuşamıyorum. Aslında evliliğimi kazanmak eşimi kazanmak ve kendimi toparlamak istiyorum. Benim ondan başka kimsem yok sadece bunun için değil. Onu seviyorumda. Ama kalbimdeki sızıyı dindiremiyorum ne yapmalıyım bu evliliği bitirmeli miyim yoksa yuvamın dagılmasını engellemek için kendimide eşimide toparlamalı mıyım ne olur yardımcı olun.
Konuya gelecek olursam 23 yaşındayım. Bu zamana kadar hiç erkek arkadaşım olmamıştı. Çok yakın arkadaşlarım vardı güzel bir üniversite hayatıma vardı. Ailem olmadığı için (annem-babam ayrılar ve kendi hayatları var ben liseye kadar babaannemde daha sonra yatılı büyüdüm ve ailemle görüşmüyorum.) maddi sıkıntılar yaşıyordum tek sıkıntım buydu. Çok yakın bir dostluğum vardı gel zaman git zaman birbirimize karşı hisler beslemeye başladık. Çok ani gelişti ben biranda düştüm bu sevgiye ve ilgiye 4 yıldır tanıdıgım biriydi ve 4 ay karşılıklı bir hoşlanma dönemi yaşadık ve ani bir kararla geçen yıl evlendik.Ailesi erken oldugu için müsade etmedi.ve karşı çıktılar bizimle görüşmüyorlardı.Ve farkettik ki birçok şey oturmadan birşeylerden emin olmadan bu kararı vermişiz. Evliliğimiz çok sıkıntılı geçti maddi imkansızlıklar bir yandan üniversiteyi bitirmeye uğraşıyoruz. Ilk aylardan başladık tartışmalara. Eşimin sinir problemi var kendine hakim olamıyor. Ilk aylar eften püften meseleler için şiddet küfür herşeyi yaşadım. Hep iyi bir insan olacagına inandım. Çünkü biz bundan oncesinde 4 yıldır arkadaştık ve mükkemmel bi insandı. Ama evlenince tam tersi oldu. Beni sevmediğini düşündüm aylarca ayrılmak istedim beni kovdu evden attı sokaklarda ağladım.araya birileri girdi barıştık. Her barıştığımızda pişmanlıktan özürler dileyip gönlümü almaya çalışırdı. Sürekli baskı ve sinir halinde azarlanarak yaşadım evliliğimin en güzel olması gereken aylarını. Tam birşeyler düzeldi derken eşimin ailesiyle iyi olmaya başlamışken yine eşimin okul hayatı ters gitmeye ve maddi sıkıntılar yaşamaya başladık. Ben bu sene mezun oldum onun hala okulu devam ediyor. Bütün bunlar bi yana çalışıp para kazanıyoruz kiradayız. Geçim sıkıntısı da çekiyoruz. Eşim sürekli stres altında oldugu için bana hiç iyi davranmıyor. Hatta ilk evlendiğimiz zamanlarda keşke arkadaş kalsaydık keşke bunlar olmasaydı evlenmeseydik diyordu bana. Ama tam tersiydi herşey güven bana her şey çok güzek olacak bir şans ver yuvamız olacak seni çok seviyorum asla bırakmıcamlarla başlamıştı bu iş. Sonrasında yaşadıgı pişmanlıkla hem bana hem kendine eziyet etti. Çok güvenmiştim ona çok sevmiştim. Hala da seviyorum. Ama ondan emin değilim. Çünkü biz arkadaşken çok sevdiği bi kız vardı. Yıllarca dilinden düşürmedi. Çocukluk aşkı gibi birşey.o kızın ne kadar güzel oldugunu anlatıp dururdu. Onu aldatmış çocukca birşey işte başka biriyle konuşmuş o hayatındayken sonra Çok pişman olmuş ama nafile kız dönmemiş. Biz tanıştıgımız zaman bitmişti bu olay. 4 yıl kadar oldu. Ama bizden öncesiye kadar o kızın adını sayıklardı yani 2 yıl öncesine kadar. Evliliğimizin ilk aylarında bir kere o kızın konusu açıldıgında resmen kızı korudu bana karşı. Şok olmuştum. Maffolmuştum. Ben kendimi boş bi hayale kaptırıp yok etmişim dünyamı dedim. Sonrasında sen kendini onunla kıyaslama o senin tırnağın olamaz vs dedi ama içimdekileri söküp atamıyorum. Birkere daha açıldıgında o kızın konusu çok ciddi bir şekilde bana 'onu unutmam mümkün değil' deyip sonra kahkaha atıp şaka yapıyorum demişti. O anıda hiç unutamıyorum. Zaten aile sevgisi olmadan büyümüşüm birde kendi ailemde bunu hissediyo olmak beni öldürüyor. Sevilmiyorum bana aşık değil yalnızca acıyor hissine katlanamıyorum. Yaşadıgımız sıkıntıların hepsini maddi ve okul sıkıntıları onlar yüzünden ilişkimiz etkileeniyor ve ondan sana kötü davranıyorum. Şunu atlatalım herşeyin en güzelini en iyisini yapıcam senin için sen olmazsan yaşayamam vs de diyor . Ama evliliğimizin ilk başında yaşadıgımız bu olaylar yüzünden beni hiç sevmediğini birinden ya da birilerinden intikam olmak ya da yara bandı olarak kullanmak için bu evliliği yaptıgını acıdıgı için devam ettiğini düşünüyorum aylardır. Gözüme uyku girmiyor o kızı hala sevdiğini düşünüyorum. Kendime olan özgüvenimi ve saygımı kaybettim. Geçen ay bebeğimi kaybettim. Daha çok yeniydi stresden tutunamadı bana. Bebek planımız yoktu ama tüm bunlar bile beni altüst etti. Yaklaşık on kilo aldım eski halimden eser yok kendimi bakımsız çirkin hatta aşağılık bi insan olarak görüyorum. Sürekli o kızı sevdiğini bana acıdıgını düşünüyorum. Kendi kafamda o kızla kendimi mukayese ediyorum. Nefes alamıcak gibi oluyorum. Bir yandan birsürü maddi sıkıntılar. Aynada kendime bakıp kendim iğreniyorum. Aslında güzel bi kızdım ama yaşadıklarım çok şey çaldı benden. Eşimi seviyorum ama bunları düşünerek yaşayamıyorum. Beni tam olarak sevdiğine emin olamıyorum sinirli bi insan oldugu için baskı altında hissediyorum onunla konuşamıyorum. Aslında evliliğimi kazanmak eşimi kazanmak ve kendimi toparlamak istiyorum. Benim ondan başka kimsem yok sadece bunun için değil. Onu seviyorumda. Ama kalbimdeki sızıyı dindiremiyorum ne yapmalıyım bu evliliği bitirmeli miyim yoksa yuvamın dagılmasını engellemek için kendimide eşimide toparlamalı mıyım ne olur yardımcı olun.
