Tum sayfalari okumadim, sadece konu sahibinin yazdigi ilk yaziyi okudum.
Kendi tecrubemden yola cikip dusuncemi paylasmak istiyorum.
Her kadin anne olmak zorunda degil. Ustelik bunun icin cocuklari sevmemek de gerekmiyor. Ben bebekleri cok severim, cocuklari da oyle. Ama kucuklugumden beri hicbir zaman bebek sahibi olmak istemedim.
Cok asik olup evlendim, hem esim hem de ailesi daha ilk gunden evlat sahibi olmamizi istediler, baskilar, imalar, vs. zamanla o kervana kendi ailem de katildi. Ben ise cok sevdigim bir iste cok yogun calisip surekli seyahatler ve toplantilarla gunlerimi geciriyordum.
Evliligimde yedi yil bitmisti, yasim 31 olmustu. Bebek sahibi olma konusu yuzunden esimle iki sene kadar once bosanma noktasina gelmistik. Basta esim, sonrasinda aileler, arkadas cevresi, akrabalar, is yerindeki herkes surekli "Bebek yap, sonra pisman olacaksin niye yapmadim diye, dunyanin en guzel duygusu, keske daha once yapsaydim diyeceksin, yasin geciyor", vs diye diye diye beynimi ruhumu kemirdi. Ama ben o kadar emindim ki oyle bir ureme istegi icinde olmadigimdan. Hayatimi oldugu gibi seviyordum ve degismesini istemiyordum, hayati anlamli kilmak icin bir bebege de ihtiyacim yoktu.
Dusundum, dusundum, ya cocuk yapmayip esimden vazgecip bosanip kendi istegim dogrultusunds bir hayat yasayacaktim, ya da cocuk isine girisip cevremdekilerin "Gercek hayat, evlilik, aile hayati o zaman basliyor" dedikleri maceraya girisecektim. Istisnasiz herkes, annem bile oyle soyluyorsa vardir bir hikmeti dedim, bebek sahibi olmaya karar verdim.
Ilk dort ay bulanti ve kusma nedeniyle surekli hastanede yattim, korkunctu; sonrasinda guzel bir hamilelik ve normal dogumla cok sukur saglikli bir evladim oldu.
Gebelik ve dogum heyecanli ve guzel surecler, ama "Ay yuzunu gorunce her seyi unutuyorsun, bi gulusu her seye bedel, havai fisekler, kalpler, kelebekler" vs durumu olmadi.
Bebegim simdi 8 aylik, onu elbette cok seviyorum, cok mutlu ve saglikli olmasi icin her seyi yaparim, yapiyorum. Ancak cok net goruyorum ki bebek sahibi olmak benim icin yanlis bir karardi. Ilk krizde bosanmaliydim, hata edip esimle devam ettim, cunku cok seviyordum onu. Anne olmak benim istedigim bir sey degildi, ve bana gore bir sey de degil bunu netlikle goruyorum. Hislerimin tembellikle, bencillikle, sorumluluktan kacmakla filan da bir ilgisi yok, taniyan herkes benim nerdeyse abarti bicimde sorumluluk sahibi ve caliskan oldugumu da bilir.
Ben bu dunyaya bir bebek getirmeyi hic dusunmemistim, esimin cok yogun istegi ve mahalle baskisi beni kendi kararimdan supheye dusurdu ve ikna etti. Ama simdi geri donulmez bir durumdayim. Ustelik bosanmayi dusunuyorum cunku esimi dogum sonrasi bu sekiz aylik surecte bana yasattigi uzuntuler nedeniyle affedemiyorum - ihanet filan degil, aile ici huzursuzluk.
Kariyerim hayli darbe aldi, hayatim asla eskisi gibi olmayacak, esimle iliskim bozuldu, 8 seneyi doldurmak uzere olan evliligimi bitirmeye kararliyim, mutsuzum. Sadece bebegimin iyi ve saglikli olmasi ile avunuyorum, ki istedigim hayat bu degil kendim icin.
Bebek sahibi olmak istemiyorsaniz, kesinlikle olmayin, kimsenin de sizi "Ay annelik dunyanin en guzel duygusu" diye kandirmasina izin vermeyin. Bu cumle, tum samimiyetimle soyluyorum, benim hayatimda duydugum en yaygin, en buyuk palavra.
Uzun sure ugrasip, zorlu, acili sureclerden gecip anne olamayan arkadaslarim bu yazdiklarima kizip tepki gosterebilirler. Onlari da anliyorum, uzuntulerine saygi duyuyorum. Umarim isteyen her kadin anne olur.
Ancak anne olmak istemeyen bir kadina toplumun baski yapip annelige zorlamasi hem o kadin hem de dogacak cocuklar icin kotu. Bebek sahibi olmak istemeyen kadin anormal degildir, sadece istemiyordur, o kadar. Bu bir yanlis degil, kusur degil, sevgisizlik degil, tembellik degil. Keske ben de kendi hislerime ve dusuncelerime guvenip anne olmama kararimda diretseydim.
Telefondan yazdim, zorlaniyorum, cumlelerimde hatalar olduysa affola. Sanirim biraz da uzun oldu, kusuruma bakmayin, bu konuda cok cok cok doluyum, sayfalarca yazip gunlerce konusabilirim.
Herkese iyi gunler.