bu bebeği istediğimden emin değilim

ladyLynn .!.:

okadar güzel ve dolu dolu yazmışsın ki bir çırpıda okudum...kendimi gördüm...annelik bizlere çevre baskısından dolayı dayatılmaya çalışılıyor böyle bir durumda var mesela benim büyükannem bana vicdan yaptırıyor senin çocuğunuda göreyim yaşlandım artık bugun var yarın yokum gibi beni üzüyor evlendim 3.aydan itibaren başladı baskılar yaşın geçiyor deniyor nereye geçiyor 27 yaşım yıllarca hayata geç kaldım türlü sorunlarla ergenlğimi çocukluğumu bile yaşayamadım yaşayamadıklarımı eşimle yaşıyorum şimdi her anın tadını çıkarıyorum kaldı ki eşimi zaten bebekler gibi seviyorum bir pamuklara sarmadığım kaldı oda annesi yıllarca çalıştıgı için bakıcıyla büyümüş eksik yoksun birbirmizde bulduk sevgiyi kayınvalidemde aynı şekilde sen yap ben bakarım diyor ben sırf onlar torun duygusu bebek duygusu tatsınlar diye yapıp onlara verecek bir karakter değilim oldu nasılsa baksınlar böyle birşey yok.
şuan ki duygularımla olunca seveceğimi sanmıyorum dolayısıyla burada olsun bak seversin cümlelerine üzülerek katılamıyorum umarım haklı çıkarlar... çok teşekkür ederim hayatınızdan verdiğiniz örnek ve içime su serptiniz iyiki varsınız...

Genişletmek için tıkla...

ladyLynn .!.:

öncelikle bana güzel mesajlarıyla hayat tecrübeleriyle fikirveren yüreğime su serpen adını tek tek yazmak istiyorum P peaceofmind Idrakyollariiltihabi yasmincafe @AttilaninAnnesi @lavantakokulusandik buket_asude @sirinhatun pink_princes BatteryLow ZeyMurEl Koalina E endulus34 tatlialirim apple86 kadesa jasse cimcime28 @zuzuzuu A arsimet gulit_me filmdelisi eftelya95 ve adını yazamadığım ve pozitif yorumları olan tüm arakadaşlar hepinize çok teşekkurler iyiki varsınız... farklı bakış açısı oldunuz bana...ayrıca saldırılarına maruz kaldığım anne olmakla yanıp tutuşan anne adayları allahta tez zamanda sizi yavrularınıza kavuşturur inşallah...herkese teşekkürler eşimle konuştuk psikolojik yardım alacağım doktor araştırıyorum... daha fazla bu konuda konuşmak istemıyorum noktalıyorum çok teşekkürler tekrar....

Genişletmek için tıkla...

ladyLynn .!.:

teşekkürler keşke senin gibi düşünsem yani çok tuhaf yanımda yatan bi bebek düşüncesi bile içimi ısıtmıyor acaba lohusa sendromu gibi gebelik sendromu da mı var?

Genişletmek için tıkla...

khanlove .!.:

ben evli değilim ve bu duyguyu bilemem sizi anlayamam fakat tek bir şey rica edeceğim eğer aldırmayıp doğurursanız bebek doğduktan sonra da duygu ve düşüncelerinizi yazabilir misiniz???
Ben daha evlenmeden sizin gibi düşünüyorum sanki biri gelmiş benim ağzımdan yazmış bir bebeğe nasıl tahammül edilir ya ağlar sürekli hiçbir şeyden anlamaz v.s diyorum sonra hayal ediyorum ne bileyim yani benden bir parça düşünüyorum da kimse dokunmasın diye kucağımdan bile indirmem ki diyorum ki ben bu güne kadar bir bebeği doğru dürüst sevmemiş bir insanım

Genişletmek için tıkla...

ladyLynn .!.:

iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...

Genişletmek için tıkla...

peaceofmind .!.:

Tum sayfalari okumadim, sadece konu sahibinin yazdigi ilk yaziyi okudum.

Kendi tecrubemden yola cikip dusuncemi paylasmak istiyorum.

Her kadin anne olmak zorunda degil. Ustelik bunun icin cocuklari sevmemek de gerekmiyor. Ben bebekleri cok severim, cocuklari da oyle. Ama kucuklugumden beri hicbir zaman bebek sahibi olmak istemedim.
Cok asik olup evlendim, hem esim hem de ailesi daha ilk gunden evlat sahibi olmamizi istediler, baskilar, imalar, vs. zamanla o kervana kendi ailem de katildi. Ben ise cok sevdigim bir iste cok yogun calisip surekli seyahatler ve toplantilarla gunlerimi geciriyordum.
Evliligimde yedi yil bitmisti, yasim 31 olmustu. Bebek sahibi olma konusu yuzunden esimle iki sene kadar once bosanma noktasina gelmistik. Basta esim, sonrasinda aileler, arkadas cevresi, akrabalar, is yerindeki herkes surekli "Bebek yap, sonra pisman olacaksin niye yapmadim diye, dunyanin en guzel duygusu, keske daha once yapsaydim diyeceksin, yasin geciyor", vs diye diye diye beynimi ruhumu kemirdi. Ama ben o kadar emindim ki oyle bir ureme istegi icinde olmadigimdan. Hayatimi oldugu gibi seviyordum ve degismesini istemiyordum, hayati anlamli kilmak icin bir bebege de ihtiyacim yoktu.

Dusundum, dusundum, ya cocuk yapmayip esimden vazgecip bosanip kendi istegim dogrultusunds bir hayat yasayacaktim, ya da cocuk isine girisip cevremdekilerin "Gercek hayat, evlilik, aile hayati o zaman basliyor" dedikleri maceraya girisecektim. Istisnasiz herkes, annem bile oyle soyluyorsa vardir bir hikmeti dedim, bebek sahibi olmaya karar verdim.
Ilk dort ay bulanti ve kusma nedeniyle surekli hastanede yattim, korkunctu; sonrasinda guzel bir hamilelik ve normal dogumla cok sukur saglikli bir evladim oldu.

Gebelik ve dogum heyecanli ve guzel surecler, ama "Ay yuzunu gorunce her seyi unutuyorsun, bi gulusu her seye bedel, havai fisekler, kalpler, kelebekler" vs durumu olmadi.
Bebegim simdi 8 aylik, onu elbette cok seviyorum, cok mutlu ve saglikli olmasi icin her seyi yaparim, yapiyorum. Ancak cok net goruyorum ki bebek sahibi olmak benim icin yanlis bir karardi. Ilk krizde bosanmaliydim, hata edip esimle devam ettim, cunku cok seviyordum onu. Anne olmak benim istedigim bir sey degildi, ve bana gore bir sey de degil bunu netlikle goruyorum. Hislerimin tembellikle, bencillikle, sorumluluktan kacmakla filan da bir ilgisi yok, taniyan herkes benim nerdeyse abarti bicimde sorumluluk sahibi ve caliskan oldugumu da bilir.
Ben bu dunyaya bir bebek getirmeyi hic dusunmemistim, esimin cok yogun istegi ve mahalle baskisi beni kendi kararimdan supheye dusurdu ve ikna etti. Ama simdi geri donulmez bir durumdayim. Ustelik bosanmayi dusunuyorum cunku esimi dogum sonrasi bu sekiz aylik surecte bana yasattigi uzuntuler nedeniyle affedemiyorum - ihanet filan degil, aile ici huzursuzluk.

Kariyerim hayli darbe aldi, hayatim asla eskisi gibi olmayacak, esimle iliskim bozuldu, 8 seneyi doldurmak uzere olan evliligimi bitirmeye kararliyim, mutsuzum. Sadece bebegimin iyi ve saglikli olmasi ile avunuyorum, ki istedigim hayat bu degil kendim icin.

Bebek sahibi olmak istemiyorsaniz, kesinlikle olmayin, kimsenin de sizi "Ay annelik dunyanin en guzel duygusu" diye kandirmasina izin vermeyin. Bu cumle, tum samimiyetimle soyluyorum, benim hayatimda duydugum en yaygin, en buyuk palavra.

Uzun sure ugrasip, zorlu, acili sureclerden gecip anne olamayan arkadaslarim bu yazdiklarima kizip tepki gosterebilirler. Onlari da anliyorum, uzuntulerine saygi duyuyorum. Umarim isteyen her kadin anne olur.

Ancak anne olmak istemeyen bir kadina toplumun baski yapip annelige zorlamasi hem o kadin hem de dogacak cocuklar icin kotu. Bebek sahibi olmak istemeyen kadin anormal degildir, sadece istemiyordur, o kadar. Bu bir yanlis degil, kusur degil, sevgisizlik degil, tembellik degil. Keske ben de kendi hislerime ve dusuncelerime guvenip anne olmama kararimda diretseydim.

Telefondan yazdim, zorlaniyorum, cumlelerimde hatalar olduysa affola. Sanirim biraz da uzun oldu, kusuruma bakmayin, bu konuda cok cok cok doluyum, sayfalarca yazip gunlerce konusabilirim.

Herkese iyi gunler.

Genişletmek için tıkla...