bu bebeği istediğimden emin değilim

Burda bir cok bebegimi kaybettim bebegim olmuyor dusuk yapan hastalanan.bebegni olsun diye yillarca ugrasan elinden gelen herseyi yapan bir cok sorun var bu sitede sana bunlari okuyup o annelerin neler hissetigini anlamani oneririm yok hala ben istemiyorum diyorsan hem annesinin hemde babasinin istemedigi bir gebeligi surdurmenin bir anlami yok,, bunun vebalini nasil tasiyacaksin o da ayri bir mesele tabi

planli olmadigi icin bu kadar kafa karisikligi olmus olabilir.. bilincalti da etkilidir mutlaka.. ama o bebege kiyma derim.. esinle de mutluymussun ne guzel, cocuk demek o mutlulugun bitmesi demek degilki.. sadece biraz fazla sorumluluk.. o da hayattan sogumani gerektirmiyor..

vay anasını be... bizde hamile kalalım diye hap ilaç ne bulduysak atıyoruz, saçma sapan yok soğan suyu yok maydanoz suyu yok süt buharı, k.çımızı yırtıyoruz doktor doktor gezecez diye... Neyse Rabbimin hikmetinden sual olunmaz deyip geçelim.

konu sahibi kac keredir korundugunu soyluyor arkadaslar, neyin azarlamasi bu? (yok niye korunmadin yok yapmasaydin)
anladigim kadariyla aldirmaktan da bahsetmiyor, aldirmayi dusunse kafasi bu kadar karismazdi diye dusunuyorum..
hem 'o bebegi yillarca bekleyen var, dusuk yapan var, vs vs' dusunce tarzini anlayamiyorum.. siz bebek sahibi olmayi cok istersiniz, konu sahibi hazir hissetmiyodur, neden kiziyosunuz ki?

idrakyollariiltihabi .!.:

Yahu ben bu tur konularda çocuk sahibi olamayanlarin anlamsiz öfke puskurtmelerini anlamıyorum. Sırf hazır değil ve durumunu sorguluyor diye senin yoksunlugunun sebebi bu kadın mi? Onun yaşadıkları cok mu kolay sanıyorsun? Neymis Allah isteyene vermezmis imtihanmis. Yav bu da imtihan. Hatta imtihanin alasi.

Istemediğiniz bir durumu insanlik ve vicdan dolayısıyla sürdürmeyi tercih etmek kolay mi sanıyorsunuz? Vucuttaki tum o degisimlere (bulanti, ağrı, kilo, çatlak, kan ve tansiyon değerlerinin dusmesi vs) hatta organların yer degistirmesine istemedigin halde tahammul gostermek imtihan değil mi sizce?

Neredeyse sekiz aylık hamileyim su anda. ISTEMEDIM ancak aldirmayi da asla dusunmedim. Ne mi oldu? 8 aydir depresyondayim. Simdi cocuguma bir sey olsa en cok ben üzülürüm. Cani değil insanım neticede. Benden fazla da kimsenin onu dusunebilecegine inanmiyorum. He o vicik bagi kurup karnımla muhabbet etmiyorum. Bu benim fitratimda yok belli ki. Ya da henüz hic alışveriş yapmadim. Hevesli değilim. Acikcasi artık yaşamaya bile hevesli olduğumu sanmiyorum. Insanlarla iletişim de kurmuyorum. Berbat bir haldeyim.

Ve ben bu hale sırf bir cana kiyamadigim icin bile bile geldim. Dogduktan sonra ona cok iyi bakacagima eminim. Burada ahkam kesen bircok kisiden daha insanimdir belki. Tam da bu yuzden iyi bakarim ona.

Lakin benim yaşadıklarımı ve icinde bulunduğum bunalimi zerre kadar anlamayip annelikten dem vurup beni yargilayacak olanlarin da gözüne ketçap sikarim arkadaş!

Aylardır halimi eşime dahi anlatamıyorum. Burada konu sahibini yargılamak icin sıraya girenleri görünce çıldırdim evet.

Konu Sahibi belli ki sen de aldirmayacaksin. Sana akil veremeyecek kadar suursuzum su günlerde. Sadece sana vicdan pazarlamasi yapan kişileri dinleme. Emin ol vicdansiz olsan bu sorgulamalari yapmazdin. Hepsinden daha insansin emin ol. Uzun ve yorucu bir yol var önünde. Kolay olmayacak. Sakin olmaya çalış. Ne diyeyim ki...

Genişletmek için tıkla...

Anlatmak istediğimi yukarıdaki saygıdeğer arkadaş çok iyi anlatmış
Ki benim bebeğim planlı geldiği halde bazen böyle hissediyorum. çünkü ilk gebeliğim ve bana olan, olacak herşeyle ilk defa karşılaşıyorum. korkuyorum. bazen de çok seviyorum. burada 2-3 çocuk sahibi olup da ben çok güzel, kolay hamilelik geçirdim diyen arkları yadırgıyorum valla. gerçekten güzel bişi için bile olsa zor yanları çok fazla. son 4 aydır doğru düzgün uyumuyorum sırt ağrısından ve buna yapılabilecek hiç bişi yok.

eses07 .!.:

Elbette Rabbimin bir bildiği vardır.
Ondan gelen herşeye Hamdolsun. .
şuanda üzülerek ağlayarak yazıyorum. .
herkesin imtihanı farklı..
rabbim herşeyin hayırlısını nasip etsin ..

Genişletmek için tıkla...

Kac senedir olmuyoki bukadar uzuluyosunuz.
bende 7 senedir ugrasiyorum.
4 tup bebek 2 asilama ameliyat tedaviler kurler neler neler.ama bukadar uzulmuyorum.
rabbimin bi bildigi var elbet.yipratmayin kendinizi.
hersey bebek sahibi olmak degil hayatta.
sahip olduklarimuza sukretmemiz gerek.
nedenek nelerimi vermezdim.
Allah korusun elinizden ayaginizdan gozunuzden olsaniz nasil bakacaktiniz bi evlada.
herseyin bi vakti zamani var lutfen uzmeyin kendinizi.
rabbim tum isteyen herkese biran once nasip etsin

ATTRAENTE .!.:

Uterin kanama hastasıyım ben 20 yıldır, rahimimin döllenmiş bir yumurtayı tutması mümkün değil

Genişletmek için tıkla...

Allahtan ümit kesilmez, rahim naklinin başarı yüzdesi yüksek...Hakkında hayırlısı olsun canım.

-SENİ YARGILAYACAK BİR ŞEY YAZMAYACAĞIM-


anlattığın şeyi algılayamıyorum. gerçekten.

adetim gecikti. şüphelendim. ama test yapmaya korktum. şu an öyle bir şeyin olması için eeeeennn uygunsuz zaman. dışımdaki ses "şimdi olmaz" dese de içimdeki ses heyecanlıydı. 2 günlüğüne olmayan çocuğumla aşk yaşadım.

sen şu an korktuğun için böyle düşünüyorsun bence. rabbim hayırlı zamanı bilir, verdiyse hayırlı zaman bu zamandır de.

annem erkek kardeşimi aldırmayı düşünmüştü. maddi olarak zor durumdaydık. zor da geçindik ama şimdi aldırmadığı için binlerce kez şükrediyor.

ladyLynn .!.:

işte bende olaya doğunca severim gözüyle bakamıyorum pozitifi değil once kötüyü düşünüyorum çunku ya sevemezsem ya psikolojim dahada bozulursa... ki kuzenimin bebeği çok yaramaz uyumaz uyutmaz 3 ayda muma döndü kız mutsuz depresyona girdi daha mı iyi acaba? çevremde bu örenekler oldugundan işte bende kabullenemıyorum çok teşekkürler yorumunuz fikiriniz için

Genişletmek için tıkla...

kızımı 8 ay oğlumu2 yıl bekledim içmediğim ilaç denemediğim koca karı yöntemi kalmadı.. ağladım üzüldüm yıprandım.. şükürler olsun geldi mucizelerim.. sonra tamam herşey süper.. bacaklarımda dehşet bir ağrı uykusuzluk demir eksikliği sebebi ile gittim doktora aaaaaaaaaaaaaaaa şoktayım hamileyim..
allahım kabus.. evet ben hamile kalmak için uğraşan deli gibi çocuk isteyen ben.. ağlıyorum hamileyim diye.. oğlum daha 10 aylık.. napcam ben.. aldırmak aklımın ucunda yok.. aklıma gönlüme yüreğimee inancıma sığamayacak bişey çünkü..
eşim annem mutlu.. hele kızım.. bi kardeşi daha olacak.. ama ben.. yok istemiyorum diyemiyorum ama kabullenemiyorumda.. sızı var içimde .. garip derin.. dua ediyorum allahım ya al içimden yada bana onun sevgisini ver... ki ben hani şu doğuştan anne olanlar varya .. hani şu deli gibi çocuk seven kocaman aile hayalleri kuran tiplerdenim..
ağlıyorum.. neyse yavaşladı içimdeki fırtına şimdi içimde hareketli bir böcük var.. benmi hala garibim hayal kuramıyorum mesela kocaman bi boşlukta gibiyim.. önüm arkam yok.. bugün diyorum ki eşime ben nasıl uyutucam 3 ünü nasıl yediricem.. hangisini bekleticem.. sonra bir serinlik çöküyor üstüme.. veren allah sen boş konuşuyorsun..
rahatlıyorum..
eşimle mutluyuz diyorsun.. inan mutluluk artıyor ki azalmıyor.. evet yoruluyorsun ama bi güç geliyor insana bi garip takva kabulleniş inşallah yüreğin rahatlar.. ama inan anlıyorum seni.. yürekten hissediyorum.. diyorum ya ben bi anda doğumdan sonra adet bile görmemiş hemde korunurken kaldım korkuyorum yüreğim sıkışıyor.. sen ne olduğunun farkında bile değilsin.. ama korkma her çocuk bir değil kötü örnekler var evet.. ama benim kızım harika bi bebekti kaç kez niye uyanmıyor niye ağlamıyor diye koşarak doktora götürdükte doktor bizi acilden kovdu.. delimisiniz diye.. oğlumun ilk iki ayı zordu.. geçti hatırlamıyorum bile.. şimdi nolacak bilmiyorum.. inan bilmiyorum.. sadece tevekküldeyim..

Ben de ayni duygular icerisindeydim ama genel itibariyle gecti cok şükür. Tamamen gecmesini beklemiyorum sen de bekleme bence çünkü o zaman hayal kirikligi yasayabilirsin. Gebe kaldigimi ilk öğrendiğimde saskinlik ve korkudan sevinemedim bile.. o kadar hazirliksizdim ki 3 gun uyuyamadim. Kafamda deli sorularla acaba anne olmak istiyor muyum diye kendimi yedim. Sonra ilk usg muayenesinde doktor keseyi goremedigini ya düşük yaptigimi ya da dış gebelik olduğunu söyledi. O kadar uzuldum ki anlatamam.. ben bebegi istemedigimi düşündüğüm icin başıma bunlar geldi diye kendimi sucladim. Sonra baska bi doktorda keseyi gördük. Sadece biraz alt tarafta tutundugu icin ilk muayenede görülmemiş. Kaybetme korkusu beni bebegime bagladi. Simdi 4.ayim bitti ve işler yolunda :) ama hala deli gibi korkuyorum bazi seylerden ve bu o kadar normal ki. Çünkü mucizeye tanik olmak öyle kolay kabul edilecek anlasilacak ya da hayatımıza alinacak bisey değil bebegine kiyma.. mucizeyi yaşa.. şimdiden hayirli olsun

Tum sayfalari okumadim, sadece konu sahibinin yazdigi ilk yaziyi okudum.

Kendi tecrubemden yola cikip dusuncemi paylasmak istiyorum.

Her kadin anne olmak zorunda degil. Ustelik bunun icin cocuklari sevmemek de gerekmiyor. Ben bebekleri cok severim, cocuklari da oyle. Ama kucuklugumden beri hicbir zaman bebek sahibi olmak istemedim.
Cok asik olup evlendim, hem esim hem de ailesi daha ilk gunden evlat sahibi olmamizi istediler, baskilar, imalar, vs. zamanla o kervana kendi ailem de katildi. Ben ise cok sevdigim bir iste cok yogun calisip surekli seyahatler ve toplantilarla gunlerimi geciriyordum.
Evliligimde yedi yil bitmisti, yasim 31 olmustu. Bebek sahibi olma konusu yuzunden esimle iki sene kadar once bosanma noktasina gelmistik. Basta esim, sonrasinda aileler, arkadas cevresi, akrabalar, is yerindeki herkes surekli "Bebek yap, sonra pisman olacaksin niye yapmadim diye, dunyanin en guzel duygusu, keske daha once yapsaydim diyeceksin, yasin geciyor", vs diye diye diye beynimi ruhumu kemirdi. Ama ben o kadar emindim ki oyle bir ureme istegi icinde olmadigimdan. Hayatimi oldugu gibi seviyordum ve degismesini istemiyordum, hayati anlamli kilmak icin bir bebege de ihtiyacim yoktu.

Dusundum, dusundum, ya cocuk yapmayip esimden vazgecip bosanip kendi istegim dogrultusunds bir hayat yasayacaktim, ya da cocuk isine girisip cevremdekilerin "Gercek hayat, evlilik, aile hayati o zaman basliyor" dedikleri maceraya girisecektim. Istisnasiz herkes, annem bile oyle soyluyorsa vardir bir hikmeti dedim, bebek sahibi olmaya karar verdim.
Ilk dort ay bulanti ve kusma nedeniyle surekli hastanede yattim, korkunctu; sonrasinda guzel bir hamilelik ve normal dogumla cok sukur saglikli bir evladim oldu.

Gebelik ve dogum heyecanli ve guzel surecler, ama "Ay yuzunu gorunce her seyi unutuyorsun, bi gulusu her seye bedel, havai fisekler, kalpler, kelebekler" vs durumu olmadi.
Bebegim simdi 8 aylik, onu elbette cok seviyorum, cok mutlu ve saglikli olmasi icin her seyi yaparim, yapiyorum. Ancak cok net goruyorum ki bebek sahibi olmak benim icin yanlis bir karardi. Ilk krizde bosanmaliydim, hata edip esimle devam ettim, cunku cok seviyordum onu. Anne olmak benim istedigim bir sey degildi, ve bana gore bir sey de degil bunu netlikle goruyorum. Hislerimin tembellikle, bencillikle, sorumluluktan kacmakla filan da bir ilgisi yok, taniyan herkes benim nerdeyse abarti bicimde sorumluluk sahibi ve caliskan oldugumu da bilir.
Ben bu dunyaya bir bebek getirmeyi hic dusunmemistim, esimin cok yogun istegi ve mahalle baskisi beni kendi kararimdan supheye dusurdu ve ikna etti. Ama simdi geri donulmez bir durumdayim. Ustelik bosanmayi dusunuyorum cunku esimi dogum sonrasi bu sekiz aylik surecte bana yasattigi uzuntuler nedeniyle affedemiyorum - ihanet filan degil, aile ici huzursuzluk.

Kariyerim hayli darbe aldi, hayatim asla eskisi gibi olmayacak, esimle iliskim bozuldu, 8 seneyi doldurmak uzere olan evliligimi bitirmeye kararliyim, mutsuzum. Sadece bebegimin iyi ve saglikli olmasi ile avunuyorum, ki istedigim hayat bu degil kendim icin.

Bebek sahibi olmak istemiyorsaniz, kesinlikle olmayin, kimsenin de sizi "Ay annelik dunyanin en guzel duygusu" diye kandirmasina izin vermeyin. Bu cumle, tum samimiyetimle soyluyorum, benim hayatimda duydugum en yaygin, en buyuk palavra.

Uzun sure ugrasip, zorlu, acili sureclerden gecip anne olamayan arkadaslarim bu yazdiklarima kizip tepki gosterebilirler. Onlari da anliyorum, uzuntulerine saygi duyuyorum. Umarim isteyen her kadin anne olur.

Ancak anne olmak istemeyen bir kadina toplumun baski yapip annelige zorlamasi hem o kadin hem de dogacak cocuklar icin kotu. Bebek sahibi olmak istemeyen kadin anormal degildir, sadece istemiyordur, o kadar. Bu bir yanlis degil, kusur degil, sevgisizlik degil, tembellik degil. Keske ben de kendi hislerime ve dusuncelerime guvenip anne olmama kararimda diretseydim.

Telefondan yazdim, zorlaniyorum, cumlelerimde hatalar olduysa affola. Sanirim biraz da uzun oldu, kusuruma bakmayin, bu konuda cok cok cok doluyum, sayfalarca yazip gunlerce konusabilirim.

Herkese iyi gunler.

ladyLynn .!.:

iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...

Genişletmek için tıkla...

Bende hamile kalmak istemiyordum. İlk bir gezelim esimle çocuk ayak bağı olur diyordum. Hatta çocuklarına pek sevmem. Şimdi 6 aylık hamilelik. Ve ona giysiler alıyorum hoşuma gidiyor. Ama tedirginliklerim var. Vesveselerle korkular sarıyor. Ya sağlıksız olursa. Ya doğarken aksi bişey olursa ya çok acı çekerse die . Aklıma kötü bişeyler gelmesin istiyorum bebegimi huzurlu düşünemiyorum. Napcam lazım. .. ... bilmiyorum ara sıra durduk yere Ağlıyorum. Ya bebeğim benden dolayı sinirli huysuz olursa diede korkuyorum. Bebeğimi severim ben çünkü elin çocuğu gibi olmaz. O benim olacak. Benim bir parça m yani . Bu dışardaki bir çocuğa benzemez. Onu ben yetiştirmek.

ona alacağınız mini mini kıyafetleri düşün :) okula ilk başlayacağı günü düşün.. ilk aşık olduğundaki saftirik hallerini sizden gizlemeye çalışacağı günleri düşün... onu sevmek için o kadar fazla sebebin var ki! birlikte olduğum adamla 8 yıl sonra evlendim. evliliğe, bir adamla aynı yatağı paylaşmaya, aynı evde yaşama fikrine hazır değildim. evlendim. çocuk çocuk dediler.. gezip tozucaz dedim.. 3 yıl geçti. hala hazır değildim. gebe kaldım. onun gelişimini izlerken sevdim O'nu. gün gün o gelişiyor ben değişiyordum. VE ANNE OLUNCA ANLADIM! evlat bambaşka birşey.

Bebek özgürlüğü kısıtlayan olarak öğretildi öyle bilinr. Ama Bn doğm yaptm ne gezmemden eksildi ne özgürlüğümden. Yemeğe çıktk onuda götrdüm. Yürüyüşe çıktk küçk fln dinlemedm yanımda oda gezdi .. Dünyanın en güzel duygusu. Bir çift göz sadece sana muhtaç. Dünyası sen ve babası olcak Bebeğine ne kadar ilgi sewgi gösterirsen herkesde o kadar ilgi sewgi gösterir. Şmdiden babasına heycanla sewinçle planlar yapman gerekirken onuda soğutmuşun.
Karnındaki bebeğin gerçekten ANNESi ol onu çok sew tafsiyem bu.. Bencillği bırak..

kusura bakmayın ama insan kendinden olacak cocuğuna nasıl ayak bağı olacak der ki?bizler çocuk sahibi olabilmek için çırpınırken sizin gibi kişileri hiç anlayamıyorum.Rabbim verdiyse vardır bir hikmeti.Hem madem istemiyorduysan kesin yollarla korunsaydın madem.Bu tam bir bencillik yani bence.

ladyLynn .!.:

iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk ya şimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba

ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...

Genişletmek için tıkla...

Bende hamileyim çok mutluyum dünyaya 100 defa gelsem yine olmak isterim içinizde bir can taşıyorsunuz o sizden yaratılmış bir can :) sakın aldırmak gibi birşey yapmayın doğunca anlarsınız her bebek yaramaz olacak diye bir kural yok kalp atışlarını ilk duydugunda anlıyacaksın birsürü bebek istiyip olmayan insanlar var haline şükret bence unutma o senin bebeğin senden yaratılacak

peaceofmind .!.:

Tum sayfalari okumadim, sadece konu sahibinin yazdigi ilk yaziyi okudum.

Kendi tecrubemden yola cikip dusuncemi paylasmak istiyorum.

Her kadin anne olmak zorunda degil. Ustelik bunun icin cocuklari sevmemek de gerekmiyor. Ben bebekleri cok severim, cocuklari da oyle. Ama kucuklugumden beri hicbir zaman bebek sahibi olmak istemedim.
Cok asik olup evlendim, hem esim hem de ailesi daha ilk gunden evlat sahibi olmamizi istediler, baskilar, imalar, vs. zamanla o kervana kendi ailem de katildi. Ben ise cok sevdigim bir iste cok yogun calisip surekli seyahatler ve toplantilarla gunlerimi geciriyordum.
Evliligimde yedi yil bitmisti, yasim 31 olmustu. Bebek sahibi olma konusu yuzunden esimle iki sene kadar once bosanma noktasina gelmistik. Basta esim, sonrasinda aileler, arkadas cevresi, akrabalar, is yerindeki herkes surekli "Bebek yap, sonra pisman olacaksin niye yapmadim diye, dunyanin en guzel duygusu, keske daha once yapsaydim diyeceksin, yasin geciyor", vs diye diye diye beynimi ruhumu kemirdi. Ama ben o kadar emindim ki oyle bir ureme istegi icinde olmadigimdan. Hayatimi oldugu gibi seviyordum ve degismesini istemiyordum, hayati anlamli kilmak icin bir bebege de ihtiyacim yoktu.

Dusundum, dusundum, ya cocuk yapmayip esimden vazgecip bosanip kendi istegim dogrultusunds bir hayat yasayacaktim, ya da cocuk isine girisip cevremdekilerin "Gercek hayat, evlilik, aile hayati o zaman basliyor" dedikleri maceraya girisecektim. Istisnasiz herkes, annem bile oyle soyluyorsa vardir bir hikmeti dedim, bebek sahibi olmaya karar verdim.
Ilk dort ay bulanti ve kusma nedeniyle surekli hastanede yattim, korkunctu; sonrasinda guzel bir hamilelik ve normal dogumla cok sukur saglikli bir evladim oldu.

Gebelik ve dogum heyecanli ve guzel surecler, ama "Ay yuzunu gorunce her seyi unutuyorsun, bi gulusu her seye bedel, havai fisekler, kalpler, kelebekler" vs durumu olmadi.
Bebegim simdi 8 aylik, onu elbette cok seviyorum, cok mutlu ve saglikli olmasi icin her seyi yaparim, yapiyorum. Ancak cok net goruyorum ki bebek sahibi olmak benim icin yanlis bir karardi. Ilk krizde bosanmaliydim, hata edip esimle devam ettim, cunku cok seviyordum onu. Anne olmak benim istedigim bir sey degildi, ve bana gore bir sey de degil bunu netlikle goruyorum. Hislerimin tembellikle, bencillikle, sorumluluktan kacmakla filan da bir ilgisi yok, taniyan herkes benim nerdeyse abarti bicimde sorumluluk sahibi ve caliskan oldugumu da bilir.
Ben bu dunyaya bir bebek getirmeyi hic dusunmemistim, esimin cok yogun istegi ve mahalle baskisi beni kendi kararimdan supheye dusurdu ve ikna etti. Ama simdi geri donulmez bir durumdayim. Ustelik bosanmayi dusunuyorum cunku esimi dogum sonrasi bu sekiz aylik surecte bana yasattigi uzuntuler nedeniyle affedemiyorum - ihanet filan degil, aile ici huzursuzluk.

Kariyerim hayli darbe aldi, hayatim asla eskisi gibi olmayacak, esimle iliskim bozuldu, 8 seneyi doldurmak uzere olan evliligimi bitirmeye kararliyim, mutsuzum. Sadece bebegimin iyi ve saglikli olmasi ile avunuyorum, ki istedigim hayat bu degil kendim icin.

Bebek sahibi olmak istemiyorsaniz, kesinlikle olmayin, kimsenin de sizi "Ay annelik dunyanin en guzel duygusu" diye kandirmasina izin vermeyin. Bu cumle, tum samimiyetimle soyluyorum, benim hayatimda duydugum en yaygin, en buyuk palavra.

Uzun sure ugrasip, zorlu, acili sureclerden gecip anne olamayan arkadaslarim bu yazdiklarima kizip tepki gosterebilirler. Onlari da anliyorum, uzuntulerine saygi duyuyorum. Umarim isteyen her kadin anne olur.

Ancak anne olmak istemeyen bir kadina toplumun baski yapip annelige zorlamasi hem o kadin hem de dogacak cocuklar icin kotu. Bebek sahibi olmak istemeyen kadin anormal degildir, sadece istemiyordur, o kadar. Bu bir yanlis degil, kusur degil, sevgisizlik degil, tembellik degil. Keske ben de kendi hislerime ve dusuncelerime guvenip anne olmama kararimda diretseydim.

Telefondan yazdim, zorlaniyorum, cumlelerimde hatalar olduysa affola. Sanirim biraz da uzun oldu, kusuruma bakmayin, bu konuda cok cok cok doluyum, sayfalarca yazip gunlerce konusabilirim.

Herkese iyi gunler.

Genişletmek için tıkla...

Bütün yazılanları bir kenara bırakın..
Burada bir yaşanmışlığı okuyun..
Kendinizi çok güzel ifade etmişsiniz tebrik ederim.

peaceofmind .!.:

Tum sayfalari okumadim, sadece konu sahibinin yazdigi ilk yaziyi okudum.

Kendi tecrubemden yola cikip dusuncemi paylasmak istiyorum.

Her kadin anne olmak zorunda degil. Ustelik bunun icin cocuklari sevmemek de gerekmiyor. Ben bebekleri cok severim, cocuklari da oyle. Ama kucuklugumden beri hicbir zaman bebek sahibi olmak istemedim.
Cok asik olup evlendim, hem esim hem de ailesi daha ilk gunden evlat sahibi olmamizi istediler, baskilar, imalar, vs. zamanla o kervana kendi ailem de katildi. Ben ise cok sevdigim bir iste cok yogun calisip surekli seyahatler ve toplantilarla gunlerimi geciriyordum.
Evliligimde yedi yil bitmisti, yasim 31 olmustu. Bebek sahibi olma konusu yuzunden esimle iki sene kadar once bosanma noktasina gelmistik. Basta esim, sonrasinda aileler, arkadas cevresi, akrabalar, is yerindeki herkes surekli "Bebek yap, sonra pisman olacaksin niye yapmadim diye, dunyanin en guzel duygusu, keske daha once yapsaydim diyeceksin, yasin geciyor", vs diye diye diye beynimi ruhumu kemirdi. Ama ben o kadar emindim ki oyle bir ureme istegi icinde olmadigimdan. Hayatimi oldugu gibi seviyordum ve degismesini istemiyordum, hayati anlamli kilmak icin bir bebege de ihtiyacim yoktu.

Dusundum, dusundum, ya cocuk yapmayip esimden vazgecip bosanip kendi istegim dogrultusunds bir hayat yasayacaktim, ya da cocuk isine girisip cevremdekilerin "Gercek hayat, evlilik, aile hayati o zaman basliyor" dedikleri maceraya girisecektim. Istisnasiz herkes, annem bile oyle soyluyorsa vardir bir hikmeti dedim, bebek sahibi olmaya karar verdim.
Ilk dort ay bulanti ve kusma nedeniyle surekli hastanede yattim, korkunctu; sonrasinda guzel bir hamilelik ve normal dogumla cok sukur saglikli bir evladim oldu.

Gebelik ve dogum heyecanli ve guzel surecler, ama "Ay yuzunu gorunce her seyi unutuyorsun, bi gulusu her seye bedel, havai fisekler, kalpler, kelebekler" vs durumu olmadi.
Bebegim simdi 8 aylik, onu elbette cok seviyorum, cok mutlu ve saglikli olmasi icin her seyi yaparim, yapiyorum. Ancak cok net goruyorum ki bebek sahibi olmak benim icin yanlis bir karardi. Ilk krizde bosanmaliydim, hata edip esimle devam ettim, cunku cok seviyordum onu. Anne olmak benim istedigim bir sey degildi, ve bana gore bir sey de degil bunu netlikle goruyorum. Hislerimin tembellikle, bencillikle, sorumluluktan kacmakla filan da bir ilgisi yok, taniyan herkes benim nerdeyse abarti bicimde sorumluluk sahibi ve caliskan oldugumu da bilir.
Ben bu dunyaya bir bebek getirmeyi hic dusunmemistim, esimin cok yogun istegi ve mahalle baskisi beni kendi kararimdan supheye dusurdu ve ikna etti. Ama simdi geri donulmez bir durumdayim. Ustelik bosanmayi dusunuyorum cunku esimi dogum sonrasi bu sekiz aylik surecte bana yasattigi uzuntuler nedeniyle affedemiyorum - ihanet filan degil, aile ici huzursuzluk.

Kariyerim hayli darbe aldi, hayatim asla eskisi gibi olmayacak, esimle iliskim bozuldu, 8 seneyi doldurmak uzere olan evliligimi bitirmeye kararliyim, mutsuzum. Sadece bebegimin iyi ve saglikli olmasi ile avunuyorum, ki istedigim hayat bu degil kendim icin.

Bebek sahibi olmak istemiyorsaniz, kesinlikle olmayin, kimsenin de sizi "Ay annelik dunyanin en guzel duygusu" diye kandirmasina izin vermeyin. Bu cumle, tum samimiyetimle soyluyorum, benim hayatimda duydugum en yaygin, en buyuk palavra.

Uzun sure ugrasip, zorlu, acili sureclerden gecip anne olamayan arkadaslarim bu yazdiklarima kizip tepki gosterebilirler. Onlari da anliyorum, uzuntulerine saygi duyuyorum. Umarim isteyen her kadin anne olur.

Ancak anne olmak istemeyen bir kadina toplumun baski yapip annelige zorlamasi hem o kadin hem de dogacak cocuklar icin kotu. Bebek sahibi olmak istemeyen kadin anormal degildir, sadece istemiyordur, o kadar. Bu bir yanlis degil, kusur degil, sevgisizlik degil, tembellik degil. Keske ben de kendi hislerime ve dusuncelerime guvenip anne olmama kararimda diretseydim.

Telefondan yazdim, zorlaniyorum, cumlelerimde hatalar olduysa affola. Sanirim biraz da uzun oldu, kusuruma bakmayin, bu konuda cok cok cok doluyum, sayfalarca yazip gunlerce konusabilirim.

Herkese iyi gunler.

Genişletmek için tıkla...

Benim etrafımdaki insanların baskıları arttıkça bu yazıyı okuyacağım, favorilere ekledim.