- Konu Sahibi maviliezgi
-
- #381
Hayatinda biri varmi yokmu once onu ogrenin sonrada cocuk bahanesi ilede bulusun vakit gecirin hem anlarsiniz siz olmaniz gerekn yeri
Nabız ölçün bir araya gelin Konuşun belki oda istiyordur tekrar birleşmek önce bir Konuşun canınızı sıkmayın su akar yolunu bulur inşallah istediğiniz gibi olurKızlar merhaba.
Derdim çok büyük ve dışardan birilerinin tavsiyesine çok ihtiyacım var.
6 yaşında bir oğlum var ve bundan 2 yıl kadar önce eşimden boşandım. Boşanmayı ben istedim. O kadar cok istedim ki boşanmayı önüme dağlar çıksa onları da yıkar geçer yine de o evde durmazdım.
Ufak tartışmalarımız oluyordu ama o akşamki çok kötüydü. O akşam yine tartıştık ve tartışma kavgaya döndü.
Evden gitmesini istedim ama o gitmeyince o zaman ben gidiyorum dedim. Ailemi aradım, onlar gelene kadar da oğlumun ve kendimin birkaç esyamızı toplayıp valize koydum. Bu arada eşim sürekli, lütfen konuşalım yapma etme deyip duruyordu. Ama o evde kalamazdım, kalmaya zerre kadar tahamülüm yoktu. Eve de ona da tahamülüm kalmamıştı. Ailem gelince de onlara tek laf ettirmeden, oğlumu da aldım ve gittik. Annemin evine döndüm. İçimde hiç üzüntü yoktu ve daha öncede birkaç defa boşanmayı düşündüğüm için kararımı vermiştim boşanacaktım. Şimdi o günleri düşündüğümde annemin de beni olumsuz yönlendirdiğini fark ediyorum. Bana hiç yapma kızım demedi. Kızım sen gel dedi biz sanada torunumuzada bakarız dedi. O ilk günler okadar rahattımki sanki omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı. Kuş gibi hafiftim ve özgürdüm. Bir ay sonrada eşyalarımın tamamını aldım, evlenirken ailemin aldığı ve evliliğimiz süresince aldığım tüm eşyaları aldım. Sonra eşimin karşısına geçip onu sevmediğimi, hiç saygımın kalmadığını, annemin evinde çok ama çok mutlu olduğumu ve boşanmak istediğimi söyledim. Karşımda güçlü durmaya çalışıyordu ama biliyorum içi paramparça olmuştu. Biliyorum çünkü çok duygusal bir insandır. Sonra kalktım konuşmamız bu kadar diyip evden çıktım. Hiç sesini çıkarmadı çıkaramazdı çünkü çok kararlıydım. Ertesi gün bütün sosyal mecralarda eşimi engelledim. Hiçbirinde beni göremiyordu artık. 3 ay önce işten çıkarılmıştı, sürekli iş arıyordu. İnşaat mühendisiydi ama iş bulamıyordu. Oğlumu hergün okuldan alıyor parkta oynatıyor annemlere bırakıyordu. Bundan dolayı oğlum sürekli babasını soruyordu. Asla göstermemezlik etmedim oğlumu eşime. Bu kadar baba diyeceğini hiç düşünmemiştim, oğlum sürekli babayı sayıklıyordu. Oğluma babayla anlaşamadığımızı ama onu ikimizinde çok sevdiğini söylüyordum ama anlamıyordu daha 3,5-4 yaşındaydı. Şu anda 6 yaşında ve hala babacı benim oğlum.
Sunuda belirteyim eşim asla aldatmadı beni, elini bir kere bile kaldırmadı, sigara kullanmaz, alkolü yoktur. işinden dolayı çok geç geldiği olurdu. Bazen banyo yapmadan yatardı, ayaklarını bile yıkamazdı... son zamanlarda herseyi batar olmuştu, bazen telefonda oyun oynardı ve bu beni çıldırtırdı... o telefonu camdan fırlatasım gelirdi. O evde ne yemek yapıyordum ne de ütü, hiçbirşey içimden gelmiyordu.
4 yıl çalıştığı son firmada maaşını hep geç alırdı hatta 3 ay maaş almadığı oldu ve benim kartlarım sonuna kadar doluydu. Maaşını yalvar yakar, yarım yamalak alır kredi kartlarımızı öderdi. Sonra işten çıkardılar, tazminatını bile zor ödediler. Kalan maaşlarını ödeyemediler, iflas ettiler. Ailelerimiz bize destek olamazlardı emeklilerdi ve bütçeleri belliydi. Bu da evi terk etmemde ayrı bir etkendi. Anlayışım, sabrım, tahamülüm, sevgim, hersey tükenmişti. Para önemli değildi ama önemliydi işte, çıkıp bir çay içemezdik. Bütün olanaklarımızı oğlumuza aktarırdık. Ve tüm bunlar beni çok bunalttı ve boşanmamda etkili oldu. Şunu belirtmeliyim boşanma esnasında beni hiç zorlamadı (ben onu çok zorladım). Anlaşmalı boşandık ve boşanma protokolünde çocuğumuzla ilgili 1-2 maddeye itiraz etti ve isteklerimin hepsine evet dedi.
Ailem ilk başta bana ve oğluma karşı çok iyiydiler fakat boşanana kadar sürekli beni destekleyen annem ve babam boşanmadan sonra bambaşka oldular. Düzenleri bozulduğu için bana da oğluma da kızgınlar. Ve ailemle çok problem yaşamaya başladık. Oğlumun saçını okşayıp oturup bir kez oyun oynamadılar. Oğlumla hiç ilgilenmediler. Onlarında elinde telefon sürekli sosyal sitelerdeler ya da televizyon izliyorlar.
Kimseyle beraber olmadım. Eşim ne yaptı ne yapıyor bilmiyorum. Belki de hayatında birileri vardır.
Dostlar ben çok pişmanım. Bu pişmanlık okadar ağırki inanın taşıyamıyorum. Pişmanlık beni öldürüyor. Fakat kapıları okadar sert kapattımki eşime nasıl döneceğimi bilmiyorum. Oğlum gece gündüz baba diyor ve hep onu aramak istiyor, konuşmak istiyor. Görüştüklerinde de babasını bırakmak istemiyor, ağlıyor. Onun daha fazla üzülmesini istemiyorum.
Çevremde boşanıp tekrar aynı kişiyle evlenen örnekler var ama onlar benim gibi giderken yakıp yıkmadılar. Ben çok kötü davrandım
Ne olur bana yol gösterin. Soracagınız sorular varsa onları da memnuniyetle cevaplarım yeter ki yardımcı olun fikir verin.
aradınız mı?Sizin adınıza çok sevindim.
Eğer bizde konuşursak eminim benzer bir konuşma olur. Ciddi kararlar almamız gerekiyor ve birbirimize sözler vermeliyiz.
Ama herşeyden önce eşimin fikirlerini de öğrenmem gerek bunu da yavaş yavaş yapmak istiyorum, hızlıca biranda olursa olumsuz olur diye düşünüyorum.
Yarın arayıp akşam oyun parkına bende geleyim oğlumuz bizi bir arada görsün demeyi düşünüyorum. Bakalım cevabı ne olacak.
sizde durum nedir bende sabah sizi düşünüyordum ne yaptı acaba diyegelişmeleri merakla bekliyoruz.
aynı devam ediyor.çok değiştiğini söyleyebilirim inanılmaz sevgi dolu romantik ve ilgili bir erkek oldu ya pişman ya da suç örtüyor.esranehir Siz ne yaptınız bir gelişme var mı?
şaka gibi bu kadar nefret ederek bıraktığınız insana sanki yeniden aşık olmuşsunuz üzüldüm keşke konuşsaydınız çok iyi bi fırsatı kaçırdınızKonuşamadım, çok heyecanlandım. karşımda okadar güçlü duruyorduki ağzımı açamadım. merhaba yerine melba dedim. oda merhaba dedi. pek ilgilenmedi benimle, hiç yüz vermedi daha doğrusu. inanırmısınız bacaklarım titriyordu. iki kelimeyi biraraya getirip konuşamadım. hala o anı düşününce kalbim farklı atıyor, gözlerimin içine baktığı an : (( sonra baktı ben bişey demiyorum oğluşla ilgilenmeye devam eti.
Kısacası belkide güzel bir şansı batırdım : (
Peki birsey soracagim, ailen ilk gunku gibi sirtini sivazlayip guzel davransaydi yine adami bosadigina pisman olacak miydinKızlar merhaba.
Derdim çok büyük ve dışardan birilerinin tavsiyesine çok ihtiyacım var.
6 yaşında bir oğlum var ve bundan 2 yıl kadar önce eşimden boşandım. Boşanmayı ben istedim. O kadar cok istedim ki boşanmayı önüme dağlar çıksa onları da yıkar geçer yine de o evde durmazdım.
Ufak tartışmalarımız oluyordu ama o akşamki çok kötüydü. O akşam yine tartıştık ve tartışma kavgaya döndü.
Evden gitmesini istedim ama o gitmeyince o zaman ben gidiyorum dedim. Ailemi aradım, onlar gelene kadar da oğlumun ve kendimin birkaç esyamızı toplayıp valize koydum. Bu arada eşim sürekli, lütfen konuşalım yapma etme deyip duruyordu. Ama o evde kalamazdım, kalmaya zerre kadar tahamülüm yoktu. Eve de ona da tahamülüm kalmamıştı. Ailem gelince de onlara tek laf ettirmeden, oğlumu da aldım ve gittik. Annemin evine döndüm. İçimde hiç üzüntü yoktu ve daha öncede birkaç defa boşanmayı düşündüğüm için kararımı vermiştim boşanacaktım. Şimdi o günleri düşündüğümde annemin de beni olumsuz yönlendirdiğini fark ediyorum. Bana hiç yapma kızım demedi. Kızım sen gel dedi biz sanada torunumuzada bakarız dedi. O ilk günler okadar rahattımki sanki omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı. Kuş gibi hafiftim ve özgürdüm. Bir ay sonrada eşyalarımın tamamını aldım, evlenirken ailemin aldığı ve evliliğimiz süresince aldığım tüm eşyaları aldım. Sonra eşimin karşısına geçip onu sevmediğimi, hiç saygımın kalmadığını, annemin evinde çok ama çok mutlu olduğumu ve boşanmak istediğimi söyledim. Karşımda güçlü durmaya çalışıyordu ama biliyorum içi paramparça olmuştu. Biliyorum çünkü çok duygusal bir insandır. Sonra kalktım konuşmamız bu kadar diyip evden çıktım. Hiç sesini çıkarmadı çıkaramazdı çünkü çok kararlıydım. Ertesi gün bütün sosyal mecralarda eşimi engelledim. Hiçbirinde beni göremiyordu artık. 3 ay önce işten çıkarılmıştı, sürekli iş arıyordu. İnşaat mühendisiydi ama iş bulamıyordu. Oğlumu hergün okuldan alıyor parkta oynatıyor annemlere bırakıyordu. Bundan dolayı oğlum sürekli babasını soruyordu. Asla göstermemezlik etmedim oğlumu eşime. Bu kadar baba diyeceğini hiç düşünmemiştim, oğlum sürekli babayı sayıklıyordu. Oğluma babayla anlaşamadığımızı ama onu ikimizinde çok sevdiğini söylüyordum ama anlamıyordu daha 3,5-4 yaşındaydı. Şu anda 6 yaşında ve hala babacı benim oğlum.
Sunuda belirteyim eşim asla aldatmadı beni, elini bir kere bile kaldırmadı, sigara kullanmaz, alkolü yoktur. işinden dolayı çok geç geldiği olurdu. Bazen banyo yapmadan yatardı, ayaklarını bile yıkamazdı... son zamanlarda herseyi batar olmuştu, bazen telefonda oyun oynardı ve bu beni çıldırtırdı... o telefonu camdan fırlatasım gelirdi. O evde ne yemek yapıyordum ne de ütü, hiçbirşey içimden gelmiyordu.
4 yıl çalıştığı son firmada maaşını hep geç alırdı hatta 3 ay maaş almadığı oldu ve benim kartlarım sonuna kadar doluydu. Maaşını yalvar yakar, yarım yamalak alır kredi kartlarımızı öderdi. Sonra işten çıkardılar, tazminatını bile zor ödediler. Kalan maaşlarını ödeyemediler, iflas ettiler. Ailelerimiz bize destek olamazlardı emeklilerdi ve bütçeleri belliydi. Bu da evi terk etmemde ayrı bir etkendi. Anlayışım, sabrım, tahamülüm, sevgim, hersey tükenmişti. Para önemli değildi ama önemliydi işte, çıkıp bir çay içemezdik. Bütün olanaklarımızı oğlumuza aktarırdık. Ve tüm bunlar beni çok bunalttı ve boşanmamda etkili oldu. Şunu belirtmeliyim boşanma esnasında beni hiç zorlamadı (ben onu çok zorladım). Anlaşmalı boşandık ve boşanma protokolünde çocuğumuzla ilgili 1-2 maddeye itiraz etti ve isteklerimin hepsine evet dedi.
Ailem ilk başta bana ve oğluma karşı çok iyiydiler fakat boşanana kadar sürekli beni destekleyen annem ve babam boşanmadan sonra bambaşka oldular. Düzenleri bozulduğu için bana da oğluma da kızgınlar. Ve ailemle çok problem yaşamaya başladık. Oğlumun saçını okşayıp oturup bir kez oyun oynamadılar. Oğlumla hiç ilgilenmediler. Onlarında elinde telefon sürekli sosyal sitelerdeler ya da televizyon izliyorlar.
Kimseyle beraber olmadım. Eşim ne yaptı ne yapıyor bilmiyorum. Belki de hayatında birileri vardır.
Dostlar ben çok pişmanım. Bu pişmanlık okadar ağırki inanın taşıyamıyorum. Pişmanlık beni öldürüyor. Fakat kapıları okadar sert kapattımki eşime nasıl döneceğimi bilmiyorum. Oğlum gece gündüz baba diyor ve hep onu aramak istiyor, konuşmak istiyor. Görüştüklerinde de babasını bırakmak istemiyor, ağlıyor. Onun daha fazla üzülmesini istemiyorum.
Çevremde boşanıp tekrar aynı kişiyle evlenen örnekler var ama onlar benim gibi giderken yakıp yıkmadılar. Ben çok kötü davrandım
Ne olur bana yol gösterin. Soracagınız sorular varsa onları da memnuniyetle cevaplarım yeter ki yardımcı olun fikir verin.
bu ne yaa kibar olun biraz Allah askina uslup bozuklugu sanki kadin fahiselik yapmis miden alacak mi diyor
Samantha, merak ediyorum gerçek hayatında nasıl birisin?..
Yani kadınlar kulübünde rastladığım yorumlarin genelde olumsuz ve hatta pesimistik. Üslubun, direkt ve hatta çok sert.
Not: Bu konudaki düşüncem, seninkiyle aynı paralelde.
AhahahahHic de oyle degil. Dayak yiyene veya aldatilana dahi affet konusun cozun dedigim oluyor. Duruma göre yani. Madem paralel niye dadandin simdi bana :) ben de merak ettim sen boyle ayni seyi dusunurken bile tartisan biri misin?
Kusura bakmayinda alkolu kumari siddeti olmayan bir insan diyorsunuz ailenizin yapma etme kizim diyerekten akil vermesi gerekiyordu. Ailenizde etken olmus bence bosanmaya. Birde para olayi tuz biber olmus size. Bir evde duzenli gelir olmadikca zamanla sudan sebeplerden huzur kacar. Oglunuzu bahane ederek yaklasmaya calisin size olan hislerini anladiginizda acilirsiniz.
Evet belki düzenin bozulduğu için onu geri istiyorsun dövmek sövmek bu olayı değerlendirmek için bir ölçüt değil aynı evin içinde çeşitli nedenlerle mutlu olmadığın bir adamla bir daha denemek başa sarıp 2 3 ay sonra yine onun yaptıklarından haz etmeyecek olmak .. Bu durumdan kurtulmussun oğlunu alıp başka bir düzende yaşamayı deneyebilirsin ama tekrar aynı kişiyle evlenmek oldukça riskli
38 sayfayı da tek tek okudum.
Söylemeden geçemeyeceğim çok bencilmişsiniz. Ama çok kırıcı yorumlar da okudum.
Her şeyden önce evet hatalısınız ama bunu kabul etmişsiniz.
Biraz geç olmuş ne yazık ki.
Ben mi sağduyulu yaklaşıyorum bilmiyorum ama samimiyetinize inanmak istedim. Eğer gerçekten aşıksanız,
o karşınızda gördüğünüzde heyecanlandığınuz adamı tekrar üzmeyeceğinize inanıyorsanız size naçizane bir kaç fikir vermek istiyorum.
Bence fazla uzatmadan eşinizle fırsatını bulduğunuz ilk anda açık açık konuşun. Zamanında ona yaptıklarınızın pişmanlığını yaşıyorsunuz zaten. Açıkca " Hatalıydım, fevri davrandım. Seni kırdım, üzdüm. Bunun için özür dilerim..." vs. vs. düşüncelerinizi söyleyin.
Bu konuşmadan sonra belki sizi tersleyebilir, kırıcı olabilir size karşı. (E tabi yaşanmışlıklar dolayısıyla ve haklı olarak). Hemen ümidinizi yitirmeyin. Sonrasında ona düşünmesi için fırsat verin. Anladığım kadarıyla zaten gururlu birisiniz ama sıkboğaz etmeyin.
Baktınız size kapı aralıyor yardırın derim.Çünkü melek gibi adamı kaçırmışsınız.
Fakat baktınız bir geri dönüş yok ya da onun için bu evliliğin olabilitesi yok en azından pişman olduğunuzu bilmesi, özür dilemiş olmak vicdanızı rahatlatır.
Kaybedecek bir şeyiniz yok bence. Yeniden deneyebilirsiniz. Ama sevmiyorsanız ve rahatınız için onu geri istiyorsanız bu evlilik yine aynı sonu yaşar. Ve çocuğunuz için yeniden bir yıkım oluşur.
Umarım yeniden bir aile olabilirsiniz. Siz de mutlu olun tabi ama eşinizin mutlu olmasını daha çok isterim.
Eğer yeniden birlikte olursanız da lütfen bu kadar fevri olmayın ve boşa heba ettiğiniz koskoca 2 seneyi aklınızdan çıkarmayın.
Gelişmeleri bekliyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?