Ben şanssız bir çocuk muyum

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ailenizin huyunu değiştiremezsiniz. Sürekli annenize konu açıp duyacaklarinizi bile bile hem kendinizi üzüyorsunuz hem annenizi alevliyosunuz. Akışına bırakın, fazla muhatap olmayın, günlük şeylerden konuşun. Ailenize yaranma çabanız var mı peki kabul görmek daha sevilmek için, onları hep memnun etmek için ekstra çaba gösteriyor musunuz bunu merak ettim.
Hayır hayatta kimseye yaranmak gibi özel bir çabam olmadı. Sadece iyi insan olmaya çalışıyorum, çocuğuma da bunu öğretiyorum. İyi insan yani, ön yargısız, önce dinleyen, anlamaya çalışan, hemen yargılamayan, empati yapabilen insan. Keşke herkes bu konuda aynı hassasiyeti gösterebilse..

Buraya böyle bir konuyu yazarak hata yaptığımı anladım. Daha bilinçli yorumlar beklerdim. Ama insanlar için burası stres atma platformu haline gelmiş. Başkalarına yardımcı olma değil yargılama ve bunun üzerinden de hayatındaki sorunların ve kendi eksiklerinin üstünü örtme platformu. Yanlış anlamayın bunları sizin yazınız özelinde yazmıyorum. Ayrıca gerçekten yardımcı olmaya, anlamaya yönelik yorumları da bunların dışında tutuyorum, sözüm kesinlikle onlara değil.
 
Ben anne oldugumdan sonra bizim cocuklugumuzdaki eksikleri cok daha net fark ettim. Bizim zamanimizda dayak yemek de normaldi. Sevgi sözcükleri de fazla kullanilmazdi. Mesela anneme sonradan kendi cocuklugunu anlattim. Onlarda bizden farkli büyümemisler aslinda. Bunu bizim cocuklar icin degistiriyorum ben. Cocuklarim ayni hisler icinde büyümesini istemem.
Bugüne gelince: Insan sevgi ve saygi görmek ister ailesinin evine giderse. Onu görmeyince ayni eski yaralar acilir. Burda asıl problem konusulmayanlar ve annenizin babanizin kendi davranislarini degistirmis olmamalari. Kendi davranislarini eger sorgulasalardi o zaman aslinda haksizlik yaptiklarini anlardi. Onlarla acik konusamiyorsaniz ziyaretlerinizi 3 günden fazla tutmamanizi öneririm. Onlari degistiremezsiniz belki, ama kendinizi koruyabilirsiniz.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.