- 9 Kasım 2015
- 5.960
- 10.617
Merhaba. Size mesaj atamadım. Şu an nasılsınız?
Merhaba. Size mesaj atamadım. Şu an nasılsınız?İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Şuan çok daha iyiyim hala dönem dönem kötü hissettiğim oluyor ama kesinlikle bu konuyu açtığım zamanki gibi kötü değilim.Merhaba. Size mesaj atamadım. Şu an nasılsınız?
Doğru gerçekten öyle.Bebek doğunca herşey çok zor oluyor
Tek başıma büyüttüm mesela sadece eşim destek oldu
O sizi anlamayanların çoğu zaten o yoldan geçmiş oluyorlar ve çoğu anne böyle zorlukla büyütüyor
Tüm yük annede oluyor örneğin bebeğim 1 aylıkken uykusuzluktan geberirken eşime verdim sen bak 1 saat kadar uyuyayım dedim demez olaydım sesi ikiye katlandı ben odadan çıkınca
Anne kokusunu her zaman arıyorlar çünkü
Fakat bunlar geçici süreçler
Evimize 10 yardımcıda alsak herşey önümüzede serilse ilk zamanlar yine uykusuz ve gergin olursun
Merhaba ben de aynı şeyleri yaşıyorum kızım 3 buçuk aylık hele de lohusayken hayatim bitti demistim duvarlara boş boş bakıp her dakika agliyodum istemiyodum bebegimi emzirmek bakimini yapmak beşigini dahi gormek istemiyodum 30 gun yanimda annem kaldi sonrasinda annemi gonderdim bu işle başa cikmam gerekiyor deyip o gunden sonra kizima tek basima baktim hayata bebegimle biraz daha adapte olabildim sanki yani ilk gunlerdeki gibi zorlanmiyorum en azindan ama eski hayatima özlemim hic bitmiyo surekli eski hayatim rahatligim aklima geliyo kendimi anne gibi goremiyorum ona bakinca sana gulumsediginde hersey bitiyo diyolar ya o bende olmuyo hâla ne zaman gecer bu durum gercekten gecici midir anne gibi gorebilicek miyim kendimiAa bu ben
Suan 6 aylik bir kizim var.. bir büyüğü de 6 yasinda..
Benim durumum daha bitik yani..
Soyledigin seyler hissettigin seyler o kadar normal ki..bence bir cok anne ayni seyleri hissediyor..
Ozellikle ilk aylar cok zor.. sorgulamalarin belki biraz pişmanlıkların cocuksuz hayati ozlemenin en fazla hissedildigi aylar..
Kolay degil hayatiniza hir anda bir insan daha dahil oluyor..
Ben ilk cocugumda hayatim elimden alinmis gibi hissediyordum.. senin hayatin bitti artik sen onun icin yasayacaksin deyip ağlıyordum..
Ama tabii ki öyle olmadi..
öncelikle artik 3 kisisiniz onu kabullenmeniz lazim.. ona göre plan yapacaksiniz.. planlariniza onu da dahil edeceksiniz.. surekli eski hayatiniza ic gecirerek mutsuz olursunuz..
Biraz sabir gerektiriyor bir kac ay sonra oyun oynamaya baslayacak sizi gorecek duyacak anlayacak.. anlamsiz aglamalari bitecek neden ağladığını anlayacaksiniz..
Daha sonrasi en keyifli zamanlari birlikte gezip birlikte oynayacaksiniz.. o sizin hayatiniza uyum saglayacak.. bir sure belki sosyal hayattan geri kaliyorsunuz ama sonra oda katiliyor size ve hayat daha keyifli hale geliyor..
Suan kizim 6 aylik onunla herseyi yapiyorum..
Cafede oturuyoruz alisveris yapiyoruz yuruyus yapiyoruz evde temizlik yemek yapıyorum.. spora gidiyorum 2 ayri kursa daha gidiyorum hayatta daha aktifim..
Lütfen kendinizi uzmeyin bir iki ay daha sabredin toparlasin keyifle büyüyeceksiniz inanin buna
Sanırım bunun cevabını sadece zaman verebiliyor.Merhaba ben de aynı şeyleri yaşıyorum kızım 3 buçuk aylık hele de lohusayken hayatim bitti demistim duvarlara boş boş bakıp her dakika agliyodum istemiyodum bebegimi emzirmek bakimini yapmak beşigini dahi gormek istemiyodum 30 gun yanimda annem kaldi sonrasinda annemi gonderdim bu işle başa cikmam gerekiyor deyip o gunden sonra kizima tek basima baktim hayata bebegimle biraz daha adapte olabildim sanki yani ilk gunlerdeki gibi zorlanmiyorum en azindan ama eski hayatima özlemim hic bitmiyo surekli eski hayatim rahatligim aklima geliyo kendimi anne gibi goremiyorum ona bakinca sana gulumsediginde hersey bitiyo diyolar ya o bende olmuyo hâla ne zaman gecer bu durum gercekten gecici midir anne gibi gorebilicek miyim kendimi
Ben yazmak istedim.Çünkü her lohusa kadına şunu söylemek istiyorum,geçiyor…Merhaba. Bebeğim 23 günlük 10 gün küvezde kaldı ve son 13 gündür benimle. Sizinle aynı durumdayım şu an. Bebeğim kolik ve çok ağlıyor, uykusuzum, halsizim ve çok mutsuzum. Bir daha asla hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum tüm özgürlüğüm elimden alındı diye düşünüyorum. Geçiyor mu bugünler şu an nasıl hissediyorsunuz acaba?
Bunları duymaya o kadar ihtiyacım var ki. Şu zor günlerin bir an önce geçmesini istiyorum. Saatleri sayıyorum resmen bugünün bitmesine şu kadar saat kaldı diye. Gün bitince oh bugün de bitti diyorum. Yalnız kalınca içim sıkılıyor kalbimin üstünde kocaman bir yük var gibi hissediyorum. Artık bebeğim olduğu için mutlu olmak istiyorumBen yazmak istedim.Çünkü her lohusa kadına şunu söylemek istiyorum,geçiyor…
Çok ağladım.Asla eskisi gibi olmayacak dedim.Özgür değilim,gezemeyeceğim,süslenemeyeceğim dedim.Hayatım bitti bile dedim.Ama var ya asla öyle değilmiş.Hepsi geçiyor ve çok güzel oluyor her şey.Artık minik bir yol arkadaşın oluyor her anına şahit olduğun
Aynı duyguları yaşadım.Hep boğazımda bir düğüm.Ama İnan geçiyor.Zamanla alıştıkça birbirinize geçiyor.Hep böyle olmayacak.Bugünler de bir daha gelmeyecek.Tadını çıkarmaya çalış.Emiyorsa bırak hep memede dursun.Bol bol ten teması kur.Geçen sene bu zamanki hallerimi hatırlattın bana.1 temmuz doğumlu oğlum.Şimdi onunla saçıma fön çekiyor,birlikte yemek yapıyor,dışarı markete avm ye gezmeye gidiyoruz.Büyüdükçe daha da güzel olacak inan bana.Hatta fiziksel olarak şimdi daha çok yoruluyorum,çünkü durmuyorBunları duymaya o kadar ihtiyacım var ki. Şu zor günlerin bir an önce geçmesini istiyorum. Saatleri sayıyorum resmen bugünün bitmesine şu kadar saat kaldı diye. Gün bitince oh bugün de bitti diyorum. Yalnız kalınca içim sıkılıyor kalbimin üstünde kocaman bir yük var gibi hissediyorum. Artık bebeğim olduğu için mutlu olmak istiyorum
Aynı duyguları yaşadım.Hep boğazımda bir düğüm.Ama İnan geçiyor.Zamanla alıştıkça birbirinize geçiyor.Hep böyle olmayacak.Bugünler de bir daha gelmeyecek.Tadını çıkarmaya çalış.Emiyorsa bırak hep memede dursun.Bol bol ten teması kur.Geçen sene bu zamanki hallerimi hatırlattın bana.1 temmuz doğumlu oğlum.Şimdi onunla saçıma fön çekiyor,birlikte yemek yapıyor,dışarı markete avm ye gezmeye gidiyoruz.Büyüdükçe daha da güzel olacak inan bana.Hatta fiziksel olarak şimdi daha çok yoruluyorum,çünkü durmuyorAma her anı kıymetli
Çok teşekkür ederimAynı duyguları yaşadım.Hep boğazımda bir düğüm.Ama İnan geçiyor.Zamanla alıştıkça birbirinize geçiyor.Hep böyle olmayacak.Bugünler de bir daha gelmeyecek.Tadını çıkarmaya çalış.Emiyorsa bırak hep memede dursun.Bol bol ten teması kur.Geçen sene bu zamanki hallerimi hatırlattın bana.1 temmuz doğumlu oğlum.Şimdi onunla saçıma fön çekiyor,birlikte yemek yapıyor,dışarı markete avm ye gezmeye gidiyoruz.Büyüdükçe daha da güzel olacak inan bana.Hatta fiziksel olarak şimdi daha çok yoruluyorum,çünkü durmuyorAma her anı kıymetli İnan bana.
Bu konuyu 10.000 inci defa aynı şekilde anlattığınız için teşekkür ederiz. Evet her yeni anne çocuk yaptığına pişman oluyor ve evet her kadın tüm bunlara rağmen yüzyıllardır çocuk yapmaya devam ediyor.çözüm: yok.biri de çıkıp ne gerek var demiyor ?İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Öncelikle herkesin bana söylediği şeyi size söylemek istiyorum.Merhaba. Bebeğim 23 günlük 10 gün küvezde kaldı ve son 13 gündür benimle. Sizinle aynı durumdayım şu an. Bebeğim kolik ve çok ağlıyor, uykusuzum, halsizim ve çok mutsuzum. Bir daha asla hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi hissediyorum tüm özgürlüğüm elimden alındı diye düşünüyorum. Geçiyor mu bugünler şu an nasıl hissediyorsunuz acaba?
Kızım 8. Ayına girecek.Canım daha çok yeni..iki kız annesiyim.Biri 5 biri 1.5 yaşında.Büyüyorlar tabi ama ne zorlu süreçler atlattık,o an geçmeyecek gibi geliyor ama bitiyor.Anne olmak dünyanın hem en zor şeyi hem en güzel duygusu.Bu yüzden inişler çıkışlar olacak.
4. aya doğru ruh durumun düzelirdi benim.Şuan çok sana bağlı..Tadını çıkar çünkü bu günlerde özleniyor.Çok keyifli günler sizi bekliyor bana inan.
Lohusa sensörümü tamamen hormonelİyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Bunları sizden duymak o kadar iyi geldi ki sizin hissettiklerinizi şu an birebir hissediyorum inşallah en kısa zamanda atlatırım bugünleriÖncelikle herkesin bana söylediği şeyi size söylemek istiyorum.
Gerçekten geçiyor.
Gün geçtikçe adapte oluyorsunuz.
Kolik bir bebek eminim zordur Allah yardımcınız olsun ama hiçbir bebek yerinde saymıyor.
Daha birkac gün önce hayatım bitti diye düşündüğüm zamanlara güldüm.
Bir şekilde bebeklerle de hayata adapta olabiliyoruz ve inanın belli bir noktadan sonra çok keyifli oluyor.
Şuan kızım çığlıklar eşliğinde beşiğinde debelenip duruyor.
Zor günler geceler olmuyor mu tabi oluyor ama insan çözümleri de çabuk buluyor. Allah yardım ediyor sanki.
Burdaki arkadaşlar lohusa depresyonundan bahsedince şaşırmıştım hiç bu ihtimali düşünmemiştim çünkü.
Meğer beni öyle yıpratmış ki.
Sizi de etkileyen şey bu.
Zamanla hepsi yoluna girecek geçici süreçler.
Bu koliklerin de belli bir süresi oluyor diyorlardı sanırım. Birazcık sabır ve sevdiklerinizden destek alabilirseniz eminim atlatacaksiniz.
O en minik hallerinin tadını çıkartın inanılmaz hızlı buyuyorlarmis
Çok teşekkür ederim.Lohusa sensörümü tamamen hormonel
Tavan yapan hormonlarınız birden düşüşe geçti ve elbette ki hayatınızda değişti
Mutlaka yardım almaya çalışın ve kendinize bir şekilde zaman yaratın
Biraz daha büyüdükçe çok daha güzel duygular bırakacak yerini
Hislerinizden pişmanlık duymanıza da gerek yok sadece bu bir süreç
Çok iyi bir anne olacaksınız inanın bu anları unutacaksınız
Kızım 1 yaşına geldi kötü hiç bir sey hatırlamıyorum iletişim kurdukça sizinle her şey çok daha güzelleşecek