- 28 Şubat 2019
- 4.670
- 11.163
Emin olun atlatacaksiniz.Bunları sizden duymak o kadar iyi geldi ki sizin hissettiklerinizi şu an birebir hissediyorum inşallah en kısa zamanda atlatırım bugünleri
Eski konuymuş dikkat etmedim ama çok sevindim iyi olmanızaÇok teşekkür ederim.
Kızım yakında 8 aylık oluyor öyle böyle derken geçti gitti şükür.
Ayak uydurduk birbirimize.
Şimdi evde kahkahalar atarken o günler geliyor bazen aklıma.
Hatta geçen gün düşündüm boşuna kendimi korkutmuşum diye.
Yine eşimle yemek yemeye dolaşmaya çıkıyoruz.
Yine oturup dizi film izliyoruz.
Ben kitabımı da okuyorum belgeselimi de izliyorum.
İnsan lohusalıktan sağlıklı düşünemiyormuş meğer.
O günler ölüm gibi uzun geliyor.
Amin inşallahEski konuymuş dikkat etmedim ama çok sevindim iyi olmanıza
Gerçekten öyle zaman geçmeyecek gibi başlıyor ama su gibi akıp gidiyor
Sağlıkla büyüsün tüm yavrucuklar
Bu konuyu yeni açtığım o kötü günlerimde yorumunuza denk gelmedigim için çok mutlu oldum.Bu konuyu 10.000 inci defa aynı şekilde anlattığınız için teşekkür ederiz. Evet her yeni anne çocuk yaptığına pişman oluyor ve evet her kadın tüm bunlara rağmen yüzyıllardır çocuk yapmaya devam ediyor.çözüm: yok.biri de çıkıp ne gerek var demiyor ?
Eee ne bebeğin ne sizin ölecek hâliniz yok.bir şekilde yaşamak zorunda olduğunuz için geçecek olmuş oluyor herşey doğal olarak.
Tamam da zaten herkes sizin gibi hep olumlu, çiçek böcek kişiler olduğu için insanlar olumsuz noktalara odaklanamıyor.toplum diyor ki evleneceksin, toplum diyor ki çocuk yapacaksın, herkes diyor ki bunu böyle yapmalısın.bu şekilde güzel oluyor. Kimse de çıkıp anne olduğuma pişmanım hayatım rezil oldu keşke yapmasaydım diyemiyor, sen de yapacaksan 100 defa düşün pişman olursun diyemiyor.neden çünkü hayata sizin dediğiniz gibi çok olumlu bakan, hümanist insanlarız.kimse çocuk yapma manyak mısın diyemiyor.kimse kötü güerden bahsedemiyor, kimse farkli bir çizgiyi savunamıyor.şu durumda geçecek demek yerine kimse aklınxan zorun mu vardı neden yaptın diyemiyor.zaten bu yüzden bütün kadınlar hayatı si..lse de çocuk yapmaya devam ediyor.Bu konuyu yeni açtığım o kötü günlerimde yorumunuza denk gelmedigim için çok mutlu oldum.
Bir insana bu şekilde yardımcı olamazsınız.
Koca konuda agresif yorum yapan tek üyesiniz biliyor musunuz?
O zamanlar o kadar güzel destekler geldi ki kendimi toparlayabildim.
Hani her yeni anne pişman oluyor diyorsunuz ya işte cevremizde bunlar konuşulmuyor. Herkes dünyanın en mutlu insanı ve yıllardır anneymiş gibi davranıyor ve bu yüzden böyle hissedenler olarak kendimizi suçlu ve yanlışmışız gibi hissediyoruz.
Burda benim gibi hisseden onlarca insan görmek beni çok şaşırtmıştı. Evet benim gibi hissedenler olduğunu biliyordum ama neredeyse herkesin hissettiğini bilmiyordum.
Kendi kendinize geçecek demekle bu günleri gerçekten yaşamış, aynı şeyleri hissetmiş birilerinden hepsi geçecek cümlesini duymak aynı değil.
Yazdiklariniz beni kirmadi, kizdirmadi, üzmedi. Ben o günleri atlattım fakat bu konuya gelip belki de gözyaşlarıyla okuyan, okuyacak olan annelere birde bu acımasız yorumlar dert olmasın bence.
Bu tarz konular insanların bunu düşünmesi için fırsat da değil mi peki?Tamam da zaten herkes sizin gibi hep olumlu, çiçek böcek kişiler olduğu için insanlar olumsuz noktalara odaklanamıyor.toplum diyor ki evleneceksin, toplum diyor ki çocuk yapacaksın, herkes diyor ki bunu böyle yapmalısın.bu şekilde güzel oluyor. Kimse de çıkıp anne olduğuma pişmanım hayatım rezil oldu keşke yapmasaydım diyemiyor, sen de yapacaksan 100 defa düşün pişman olursun diyemiyor.neden çünkü hayata sizin dediğiniz gibi çok olumlu bakan, hümanist insanlarız.kimse çocuk yapma manyak mısın diyemiyor.kimse kötü güerden bahsedemiyor, kimse farkli bir çizgiyi savunamıyor.şu durumda geçecek demek yerine kimse aklınxan zorun mu vardı neden yaptın diyemiyor.zaten bu yüzden bütün kadınlar hayatı si..lse de çocuk yapmaya devam ediyor.
Teşekkür ederim.çok kapsamlı ve yapıcı bir mesaj olmuş.Bu tarz konular insanların bunu düşünmesi için fırsat da değil mi peki?
Gerçekten bu sorumluluğu kaldıramayacak insanlar "amaan geçecek olsa da ben bunlara gelemem istemiyorum çocuk mocuk" diyebilir.
Eminim vardır.
Anne olmak istemeyip bu konuları gördükçe haline şükreden de vardır eminim.
Çocuk artık hayatın genel akışında olması gereken bir şey muamelesi görüyor.
Oysa ben de öyle olmadığını düşünüyorum.
Ciddi karar verilmesi gereken bir şey.
Gerçekten bunun ne kadar önemli bir şey olduğunu bilen insanlar anne baba olmalı.
Her çocuk sahibi olan pişman olacak ya da olmayacak diye bir şart yok ki.
Bu tamamen kişisel.
Şimdi iyi ki olmuş diyorum ama demeyedebilirdim bu da çok insani..
Bu süreçleri geçirip ikinci çocuğu isteyen bir sürü insan var.
Dikiş yapmayı çok öğrenmek istediğinizi varsayalım. Bu süreçte birçok kez elinize iğne batacağını bilirsiniz yeri gelir belki sinirden ağlarsınız elleriniz mahvolur ama yine de o sürece girersiniz ve o ise devam edersiniz.
Bilmiyorum bana onun gibi geliyor.
Her şeye giriştiğimizde zorluğu da beraberinde gelir.
Okul okuyan da kendince sıkıntı çeker. Uykusuz kalır, belki eglenemez yılları sadece ders çalışarak geçer.
Kimse okumayın demiyor.
İnsanlar okumaya devam edecek.
Teşekkür ederim.çok kapsamlı ve yapıcı bir mesaj olmuş.Bu tarz konular insanların bunu düşünmesi için fırsat da değil mi peki?
Gerçekten bu sorumluluğu kaldıramayacak insanlar "amaan geçecek olsa da ben bunlara gelemem istemiyorum çocuk mocuk" diyebilir.
Eminim vardır.
Anne olmak istemeyip bu konuları gördükçe haline şükreden de vardır eminim.
Çocuk artık hayatın genel akışında olması gereken bir şey muamelesi görüyor.
Oysa ben de öyle olmadığını düşünüyorum.
Ciddi karar verilmesi gereken bir şey.
Gerçekten bunun ne kadar önemli bir şey olduğunu bilen insanlar anne baba olmalı.
Her çocuk sahibi olan pişman olacak ya da olmayacak diye bir şart yok ki.
Bu tamamen kişisel.
Şimdi iyi ki olmuş diyorum ama demeyedebilirdim bu da çok insani..
Bu süreçleri geçirip ikinci çocuğu isteyen bir sürü insan var.
Dikiş yapmayı çok öğrenmek istediğinizi varsayalım. Bu süreçte birçok kez elinize iğne batacağını bilirsiniz yeri gelir belki sinirden ağlarsınız elleriniz mahvolur ama yine de o sürece girersiniz ve o ise devam edersiniz.
Bilmiyorum bana onun gibi geliyor.
Her şeye giriştiğimizde zorluğu da beraberinde gelir.
Okul okuyan da kendince sıkıntı çeker. Uykusuz kalır, belki eglenemez yılları sadece ders çalışarak geçer.
Kimse okumayın demiyor.
İnsanlar okumaya devam edecek.
Şimdi bir de şöyle birşey var.olan olduktan sonra bana iyi ki olmuş demek hiç de mantıklı gelmiyor.insanlar zaten genel olarak olmuş bitmiş şeylere iyi ki böyle olmuş deme eğiliminde oluyor.kimse 10 sene önceki olaya bak o öyle olmayacaktı tüh be demiyor.olacağına vardı falan diyor.iyiki de olmuş demese ne yapacak geri mi gönderecek ? Insan psikolojisinin savunma mekanizması bir kısmı da.kimse de çocuğu için olmasa daha iyiydi deyip, kendine vicdansız damgası vurduracak kadar cesur değildir.Bu tarz konular insanların bunu düşünmesi için fırsat da değil mi peki?
Gerçekten bu sorumluluğu kaldıramayacak insanlar "amaan geçecek olsa da ben bunlara gelemem istemiyorum çocuk mocuk" diyebilir.
Eminim vardır.
Anne olmak istemeyip bu konuları gördükçe haline şükreden de vardır eminim.
Çocuk artık hayatın genel akışında olması gereken bir şey muamelesi görüyor.
Oysa ben de öyle olmadığını düşünüyorum.
Ciddi karar verilmesi gereken bir şey.
Gerçekten bunun ne kadar önemli bir şey olduğunu bilen insanlar anne baba olmalı.
Her çocuk sahibi olan pişman olacak ya da olmayacak diye bir şart yok ki.
Bu tamamen kişisel.
Şimdi iyi ki olmuş diyorum ama demeyedebilirdim bu da çok insani..
Bu süreçleri geçirip ikinci çocuğu isteyen bir sürü insan var.
Dikiş yapmayı çok öğrenmek istediğinizi varsayalım. Bu süreçte birçok kez elinize iğne batacağını bilirsiniz yeri gelir belki sinirden ağlarsınız elleriniz mahvolur ama yine de o sürece girersiniz ve o ise devam edersiniz.
Bilmiyorum bana onun gibi geliyor.
Her şeye giriştiğimizde zorluğu da beraberinde gelir.
Okul okuyan da kendince sıkıntı çeker. Uykusuz kalır, belki eglenemez yılları sadece ders çalışarak geçer.
Kimse okumayın demiyor.
İnsanlar okumaya devam edecek.
Bu konuda katiliyorum evet.Şimdi bir de şöyle birşey var.olan olduktan sonra bana iyi ki olmuş demek hiç de mantıklı gelmiyor.insanlar zaten genel olarak olmuş bitmiş şeylere iyi ki böyle olmuş deme eğiliminde oluyor.kimse 10 sene önceki olaya bak o öyle olmayacaktı tüh be demiyor.olacağına vardı falan diyor.iyiki de olmuş demese ne yapacak geri mi gönderecek ? Insan psikolojisinin savunma mekanizması bir kısmı da.kimse de çocuğu için olmasa daha iyiydi deyip, kendine vicdansız damgası vurduracak kadar cesur değildir.
Rica ederim ne demek.Teşekkür ederim.çok kapsamlı ve yapıcı bir mesaj olmuş.
Para gibi bir konu. Varlığı bir dert yokluğu yara.Rica ederim ne demek.
Aslında bu konu biraz da evlenmek konusu gibi.
Neredeyse her kadın evlendikten sonra bekarlık sultanlık evlenmeyin der.
Çevresindekiler evlenir ve onlar da çevresine evlenmeyin der ve onlar da evlenir.
Dünyanın sonuna kadar da insanlar evlenmeye devam edecek sanırım
Ayyynen öyle evetPara gibi bir konu. Varlığı bir dert yokluğu yara.
Evet öyleymiş benim kız da 8 aylık olmak üzereOkadar normal ki hissettikleriniz... Hepimiz hissettik aynı şeyleri. Ben odaya çekilip ağlıyordum sürekli. Eşim anlam vermiyordu. Bebeğimiz sağlıklı her şey yolunda niye ağlıyosun diyip duruyodu. Oysa ben hayatım bitmiş gibi hissediyodum.hiçbir şey eskisi gibi olmicak gibi geliyordu. Sonra bebeğime bakıp böyle düşündüğüm için daha çok ağlıyodum.Burdada konu açıp baya linç yemiştim hattaSize söyliceğim tek şey GEÇİYOR..Şimdi 2 yaşında kızım. Hala bazen kaçıp gidesim geliyor ama dünyada ki her şeyden, herkesten daha kıymetli. Bütün varlığım oymuş gibi. Çok bunaldığım zamanlarda onun büyüdüğünü ve karşılıklı oturup kahvelerimizi içerken dedikodu yaptığımızı hayal ediyorum çok iyi geliyor. Ve inanın çok çabuk büyüyorlar. Yetişemiyosunuz bile.
Yerim ben onuKızım 8. Ayına girecek.
Gerçekten geçiyormuş.
Evde kahkahalarla geçirdiğimiz dakikalar o kadar kıymetli ki.
İnsan hayatım bitti zannediyor oysa yeni basliyormus
Tüm düşünceleriniz normal be olması gereken kaygılar. Sadece siz onlara fazla önem veriyorsunuz, herkesin aklına geliyor ama takmıyorlar. Hamilelik öncesi olsa neyse ama artık bebeğiniz doğmuş. Ne olduysanoldu, düşünmenizin bir faydası yok o yüzden düşünmeyin. Şimdinin gücü kitabını okumanızı şiddetle tavsiye ederimİyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Ben de doğum yapalı 36 gün oldu. Sizin duygu durumunuzu ben de yaşıyorum. Bebeğim hergün akşam 6 ile gece 12 arası bağırarak ağlıyor, kolik sanırım. Onu öyle ağlar görünce kendi psikolojimi unutuyorum, ona üzülüyorum.İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Ben de ilk 15-20 gün hayatımın bittiğini, böyle bir sorumluluğa meğersem hazır olmadığımı vs vs düşüncelere kapılmıştım.Bunları sizden duymak o kadar iyi geldi ki sizin hissettiklerinizi şu an birebir hissediyorum inşallah en kısa zamanda atlatırım bugünleri