Bebekli hayata geçiş

Lizz .!.:

Büyüdükçe hem zor hem kolay. Şöyle ki, şimdi mesela benim kızım 10 aylık oldu. Anneyi babayı tanıyor, henüz konuşamasa da mutluluğunu sevincini ifade ediyor, aradaki bağ daha güçlenmiş oluyor. Ama çok fazla enerji gerekiyor ve benim gücüm yetmiyor. Sürekli oyalanmak istiyor. Gün içinde sadece bir uyku uyuyor ve akşam 22 kere kadar uyanık. Haliyle tükenmiş oluyorum. Annem var sozde ama onun da bana faydası sınırlı. Eğer pandemi olmasaydı ve biraz rahat bir insan olsaydım profesyonel bir yatılı bakicim olsun çok isterdim.

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Ne güzel olurdu gerçekten.
Umarım bende boşuna stres yapmışım diye düşünebilirim..

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Evet 2 aylık oldu. Bazı zamanlar çok zorluyor hala.
Çok geçmiş olsun ikinize de inşallah şimdi iyisinizdir.
Ben hep büyüdükçe kolaylaşacak diyorum ama acaba daha da zorlaşacak mi?

Ben daha erken girdim malesef zaten pek iyi hissettiğim de soylenemezdi.
Yardımcısız sahiden çok zor.
Annem evine döndü artık tek bakiyorum. Ailem uzakta yakında sürekli desteğini alabileceğim kimse yok. Sadece eşim var o eve gelince biraz daha rahatlamış hissediyorum.
Şimdi daha mı zor peki?
Genelde 3 ay zor falan diyorlar ama

Genişletmek için tıkla...

htcbyz87 .!.:

Canimm
Oncelikle yalniz degilsin Bu durum ilk defa senin basina gelmiyor. Bunlari hissettiğin icin kötü bir annede degilsin
Kızım kolikti. Ikimizde hic bebek gormemisiz. Dogurdum agliyor agliyor agliyor. Hatta buraya konu acmistim. Hep derdim ki bu bebek ağlamadan durmaz. Birde emmiyor o da ayri hikaye. Simdi o koz büyüdü.9 yasina girdi. Ve sen yazınca komigime gitti gecen gun ilk kekini de yapti. Cokta lezzetliydi
8 yil cesaret edemedim 2. Çocuğa. Ayni senin gibi sakinlik esimle vakit gecirmeyi seviyordum. Ve zor bir dogumdu kizim. Cok zorda bir bebekti ama iste "yalniz kalmasin,dunya hali,belki bu oyle olmaz "deyip 8 yil sonra bir oglumuz oldu. Ama bu ondan da beter Buraya yine konu actim gececek deyin diye.
Simdi oglum 4.5 aylik salincak kurduk salliyoruz, Ha bire bebek sarkisi dinliyoruz vs vs
Ozetle(hayat hikayesi gibi oldu kusura bakma) sunu demeye calisiyorum bazen kizsanda,eski gunleri ozlesende, pismanda olsan, bunlarin hepsi NORMAL. Sakin sucluluk duygusuna kapilma. Insaniz sonucta kolay bir surec degil zorlanman bunalman bebegini sevmediginden değil tam tersi cok sevip yetemeyecegini dusunmenden.
Bunaldiginda dua et ve hayal kur. Ve bunlar gececek de. Inanki geciyor. Siz 3 kisi dahada guzel bir aile oluyorsunuz. Biraz sabır...

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Herkese teşekkür ederim.
Bazı günler kolay bazı günler zor derken hem bedenen hem de ruhen yorulmaya devam ediyorum.
Dün kızım sürekli ağlarken ve ben de sinir krizi geçirip ağlarken keşke benden daha çok hakeden birisine nasip olsaydı dedim.
Onu hak etmediğimi düşünüyorum istemsizce. Keşke çok daha iyi bakan daha sakin bir annesi olsaydı.
Dün o halimden pişman olunca bugün biraz daha ılımlı gibiyim. İnşallah kalıcı olur bu halim.

Biraz daha büyüyüp bir şeyler ilgisini çekmeye başlayınca çevresindekilerin daha çok farkında olunca herhalde daha cok adapte olurum ve paylaşımım artar. Öyle umuyorum yani.

Genişletmek için tıkla...

tontriko .!.:

O kadar normal ki bunlar…sakin ol birazcik kendi haline birak bebegi aglarken.. gecmeyecek gibi
Ama gececek emin ol.. kendinide suclu hissetme.. isteyen cogu kadin anne olmayi hak eder emin ol, bunu soyledigin icinde suclu hissetme kendini..3-4 ay sonra bu gunleri anicaksin cunku seni taniyacak sesinle rahatlayacak.. baska zorluklar hep olacak ama guzelligide olacak.. cogu bebek bu zamanlarda aglar, normal diyerek dusun…soylediklerimizin cogu belki sana anlamsiz gibi gelsede, elbet anlayacaksin

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Aslında anlamsız gelmiyor ama bazen işler çığrından çıkıyor beynimin içinde.
Normalde de psikolojik olarak iyi değilim birde bebek eklenince bünyem kaldırmıyor. Şu süreci atlatırsam ben her şeyi başarırım diye kendimi gaza getirecegim.

Genişletmek için tıkla...

htcbyz87 .!.:

Canimm
Oncelikle yalniz degilsin Bu durum ilk defa senin basina gelmiyor. Bunlari hissettiğin icin kötü bir annede degilsin
Kızım kolikti. Ikimizde hic bebek gormemisiz. Dogurdum agliyor agliyor agliyor. Hatta buraya konu acmistim. Hep derdim ki bu bebek ağlamadan durmaz. Birde emmiyor o da ayri hikaye. Simdi o koz büyüdü.9 yasina girdi. Ve sen yazınca komigime gitti gecen gun ilk kekini de yapti. Cokta lezzetliydi
8 yil cesaret edemedim 2. Çocuğa. Ayni senin gibi sakinlik esimle vakit gecirmeyi seviyordum. Ve zor bir dogumdu kizim. Cok zorda bir bebekti ama iste "yalniz kalmasin,dunya hali,belki bu oyle olmaz "deyip 8 yil sonra bir oglumuz oldu. Ama bu ondan da beter Buraya yine konu actim gececek deyin diye.
Simdi oglum 4.5 aylik salincak kurduk salliyoruz, Ha bire bebek sarkisi dinliyoruz vs vs
Ozetle(hayat hikayesi gibi oldu kusura bakma) sunu demeye calisiyorum bazen kizsanda,eski gunleri ozlesende, pismanda olsan, bunlarin hepsi NORMAL. Sakin sucluluk duygusuna kapilma. Insaniz sonucta kolay bir surec degil zorlanman bunalman bebegini sevmediginden değil tam tersi cok sevip yetemeyecegini dusunmenden.
Bunaldiginda dua et ve hayal kur. Ve bunlar gececek de. Inanki geciyor. Siz 3 kisi dahada guzel bir aile oluyorsunuz. Biraz sabır...

Genişletmek için tıkla...

mi_corazonn .!.:

Yaşadıklarımız o kadar benzer ki birbirine, sizde kendimi gördüm resmen. Benim de ilk çocuğum kolikti, tam 10 yıl ikinciye cesaret edemedim. Sonra kızımın çok fazla kardeş istemesi üzerine ve de bu dünyada yalnız kalmasın diye düşünerek tüp bebek tedavisi ile 2 yıl uğraşıp ikinci çocuğuma, oğluma kavuştum çok şükür. Ama maalesef ikinci de çok çok zor bi bebek ve benim psikolojim bitik. Depresyonda gibiyim, hayattan gram zevk almıyorum Bebeğim 4,5 aylık oldu demişsiniz, mesajınızı görünce sormadan edemedim, kolik sıkıntılarınız hafifledi mi?

Genişletmek için tıkla...

mi_corazonn .!.:

evett cok benziyormusuz. Sebepler bile ayni Bebeginiz ne kadarlik oldu? Azaldi sukur ozellikle 3.ayin sonlarina dogru dahada azaldi. Amaaa normal bir bebege gore hala huysuz. Salincakta uyutuyoruz biz tek çözüm bunu bulabildik. Ama o ilk aydaki depresyonlarim azaldi. Hala ara ara bunalsam da cok sukur eskisi gibi degil. Inanin azaliyor

Genişletmek için tıkla...

inekobasi .!.:

E siz benim aynımsınız ellerinizden öper bi kızım var 8,5 yaşında bi oğlan tek fark benimki 7 aylık salıncak kısmı bile aynı bu satırları da oğlanı salıncakta sallarken yazıyorum

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

Brokilo .!.:

Merhaba bende sizinle aynı duyguları taşıyorum.erken doğum üzerine bebeğim on gün küvözde kaldım o oradayken eve gelmesini Çok çok istedim çok şükür geldi ama inanılmaz bir bunalıma girdim. Sürekli ağlama krizleri geliyor bana. Bebek doyuyor mu anlamıyorum hickiriyor durduramiyorum gazını dakikalarca pispislamama rağmen çıkaramıyorum ve gece uyumuyor doğru duzgun bunların hepsi beni çok yoruyor ve bunalıma itiyor. Kendimi güçlü sanarken en ince kırılgan zayıf noktam oldu bebeğim.. Ne yapacağız ne kadar sürecek bu durumlar..

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Benim en büyük korkumdu ağlama krizine girerse ve evde tek olursam ne yaparım diye.
Öyle bir gün geçirdim ama çok kötü geçmedi sanırım.
Gerçekten kabullenmek her şeyi değiştiriyormuş.
Eskisine göre biraz daha iyiyim.
Bir gün iyi bir gün kötü derken günler geçiyor sahiden

Genişletmek için tıkla...