Ailemi sevemiyorum

miyylale .!.:

Merhaba arkadaşlar

Benim konum ailemle ilgili. Şöyle anlatayım. Ben küçüklüğümden beri anne babama mesafeliyim. Hatta bazen sevmediğimi bile düşünüyorum. Bir çok sebebi var tabi. Hiç bir evlat küçük yaşta anne babasına boşuna mesafe koymaz. Ben zorla kapatıldım arkadaşlar. Sonrasında yani 2-3 sene sonra açıldım. Ama tam ergenlik dönemim tam saçlarıma heves ettiğim dönemler kapalıydım. Kendi isteğim dışında. Sonrasında açılmam konusunda çok fazla üzerime gelmedi annem babam. Hatta bugünlerde ne kadar anlayışlı olduklarını açılmama izin verdiklerini savunuyorlar. Sonra bir gün annem ben babam tv izliyorduk. Ben tabi 13-14 yaşlarındayım. Çocuk denilecek yaştayım o zaman. Babam çayım bitince doldur gözün burda olsun dedi. Bende dediğim gibi çocuğum tv izlemeye dalmışım. Kafamı bi çevirdim babam yanıma kadar gelmiş ve beni yere çekerek dövdü. Annem yapma dedi sadece 1-2 kere. Ama evet arkadaşlar. O yaşta çay doldurmadığım için yerlerde sürünerek dayak yedim. Birkere de ailecek kahvaltı yapıyorduk. Babam gülerek benim adımı söyleyip rüyamda bi güzel dövdüm rahatladım dedi. Ortada giç bir şey yokken. O zaman da belki 14-15 yaşlarındayım. O güldü ama ben bugün oldu unutmadım ve gülmedim. Kendimi kardeşlerimin yanında çok rencide edilmiş hissettim. Kendime neden onların yanında mutsuz huzursuz oluyorum diye sorduğumda genelde bunlar geliyor aklıma. O yüzden size de anlattım. Aileye ısınamamak benimki. Bilmiyorum bencilce geliyor bazen ama bunları da unutmuyor insan. Ben bu arada 25 yaşındayım. Sevgilimin olduğunu annem öğrendiğinde o kadar iyi yaklaştı ki bana bende ona ilişkimizi vs anlattım o an ki duyguyla. Annem gidip babama söylemiş. Niye yaptın anne tepkin çok iyidi niye değişti diye sorduğumda ise o an öyle davranmam gerekiyordu ağzından laf almak için dedi. Bu olaydan sonra anneme bi daha hiç güvenmedim. Güvenemiyorum. Yeri geliyor çocuk gibi hoşuna gitmeyen bi şey olunca haftalarca benimle konuşmuyor. Bazen o kadar nefret doluyor ki git bu evden yada kira öde falan diyor. Hakaret ediyor. O*uspu falan. Sevgilim olduğu için. Geçenlerde odamı karıştırmış. Yapmadığı şey değil koca kız olsamda. Sevgilimle bi fotoğrafımızı buldu ve bana hakaretler etti. Neler neler. Babam bunlar olurken hep annemi haklı bulur karısına asla laf söyletmez. Tabi o fotoğrafı babam da gördü. Normal bi selfie. Yani kötü anlamda bir fotoğraf değil. Babam o kadar bağırdı ki. Annem gelip sakinleştirmedi. Sonra babam onlara bu kadar mesafeli oluşumu asla anlamadığını kendimi düzeltmezsem onlara karşı kemiklerimi kıracağını söyledi. Öyle saygısızlık vs yapmıyorum onlara. Mesafeliyim derken yani düşkün değilim çok fazla muhabbetimiz yok anlamında. Mecbursun dedi babam bize sıcak davranmak zorundasın dedi zorlayacaksın kendini yoksa çok kötü olur dedi. Ama dediğim gibi çocuklukta olan şeyler belki de kapatılmam belki de bir kaç kere ordan oraya savrulup dayak yemem beni çok uzaklaştırdı. Hele babamdan. Onlar asla kabul etmiyorlar ama. Sen bi şey yapmışsındır illaki diyorlar. Bu yaşıma geldim babamla konuşurken hala kendimi savunamıyorum. Kafasını sallayıp aynen hep sen mağdursun diyor. Bilmiyorum eve gelesim bile gelmiyor. Üstelik bu insanlar okumuş insanlar. Annem psikolog. Kendimi evde huzurlu hissetmiyorum. Onları görmek içimden gelmiyor. Hep böyleydi. Hiç değişmedi. Sevgilimi de beğenmiyorlar. Annesi babası üniversite mezunu değil diye. Biraz üstten bakıyorlar. Kendi çevrelerinden biriyle olmamı istemişler hep. Ablamda da öyleydi. O öyle birini buldu evlendi. Babam seninle ilgili hayallerimiz suya düştü dedi. Sen bize uymayan birini bencilik yapıp sevdin dedi. Oysaki kimse sormuyor bu çocuk sana nasıl davranıyor aranız nasıl nasıl hissediyorsun diye. Çok seviyorum sevgilimi ben. Anne babasının eğitim durumu beni alakadar etmiyor. Ama bu konuda bile bana suç bulup beni eziyorlar. Sevgilimi severken bazen vicdan azabı duyuyorum annem babamın gönlü olmadı diye. Başlarda bizi üzmek istemiyorsan ayrılacaksın diyorlardı. Onunla olursan hiç bi işin rast gitmesin dedi annem bana. Biz senin için o kadar şey yaptık sen bizi üzüp istemediğimiz birini seçemezsin dedi. Çocuğu hiç tanımadan hemde. Çok üzerime geldiler bu konuda. Şimdilerde biraz kabullendi gibiler ben bırakmadım sevgilimi. Ama onun mutluluğunu bile doyasıya yaşayamıyorum sanki. Her şeyimi mahvediyorlar gibi. O yüzden sevemiyorum artık onları.

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

Merhaba arkadaşlar

Benim konum ailemle ilgili. Şöyle anlatayım. Ben küçüklüğümden beri anne babama mesafeliyim. Hatta bazen sevmediğimi bile düşünüyorum. Bir çok sebebi var tabi. Hiç bir evlat küçük yaşta anne babasına boşuna mesafe koymaz. Ben zorla kapatıldım arkadaşlar. Sonrasında yani 2-3 sene sonra açıldım. Ama tam ergenlik dönemim tam saçlarıma heves ettiğim dönemler kapalıydım. Kendi isteğim dışında. Sonrasında açılmam konusunda çok fazla üzerime gelmedi annem babam. Hatta bugünlerde ne kadar anlayışlı olduklarını açılmama izin verdiklerini savunuyorlar. Sonra bir gün annem ben babam tv izliyorduk. Ben tabi 13-14 yaşlarındayım. Çocuk denilecek yaştayım o zaman. Babam çayım bitince doldur gözün burda olsun dedi. Bende dediğim gibi çocuğum tv izlemeye dalmışım. Kafamı bi çevirdim babam yanıma kadar gelmiş ve beni yere çekerek dövdü. Annem yapma dedi sadece 1-2 kere. Ama evet arkadaşlar. O yaşta çay doldurmadığım için yerlerde sürünerek dayak yedim. Birkere de ailecek kahvaltı yapıyorduk. Babam gülerek benim adımı söyleyip rüyamda bi güzel dövdüm rahatladım dedi. Ortada giç bir şey yokken. O zaman da belki 14-15 yaşlarındayım. O güldü ama ben bugün oldu unutmadım ve gülmedim. Kendimi kardeşlerimin yanında çok rencide edilmiş hissettim. Kendime neden onların yanında mutsuz huzursuz oluyorum diye sorduğumda genelde bunlar geliyor aklıma. O yüzden size de anlattım. Aileye ısınamamak benimki. Bilmiyorum bencilce geliyor bazen ama bunları da unutmuyor insan. Ben bu arada 25 yaşındayım. Sevgilimin olduğunu annem öğrendiğinde o kadar iyi yaklaştı ki bana bende ona ilişkimizi vs anlattım o an ki duyguyla. Annem gidip babama söylemiş. Niye yaptın anne tepkin çok iyidi niye değişti diye sorduğumda ise o an öyle davranmam gerekiyordu ağzından laf almak için dedi. Bu olaydan sonra anneme bi daha hiç güvenmedim. Güvenemiyorum. Yeri geliyor çocuk gibi hoşuna gitmeyen bi şey olunca haftalarca benimle konuşmuyor. Bazen o kadar nefret doluyor ki git bu evden yada kira öde falan diyor. Hakaret ediyor. O*uspu falan. Sevgilim olduğu için. Geçenlerde odamı karıştırmış. Yapmadığı şey değil koca kız olsamda. Sevgilimle bi fotoğrafımızı buldu ve bana hakaretler etti. Neler neler. Babam bunlar olurken hep annemi haklı bulur karısına asla laf söyletmez. Tabi o fotoğrafı babam da gördü. Normal bi selfie. Yani kötü anlamda bir fotoğraf değil. Babam o kadar bağırdı ki. Annem gelip sakinleştirmedi. Sonra babam onlara bu kadar mesafeli oluşumu asla anlamadığını kendimi düzeltmezsem onlara karşı kemiklerimi kıracağını söyledi. Öyle saygısızlık vs yapmıyorum onlara. Mesafeliyim derken yani düşkün değilim çok fazla muhabbetimiz yok anlamında. Mecbursun dedi babam bize sıcak davranmak zorundasın dedi zorlayacaksın kendini yoksa çok kötü olur dedi. Ama dediğim gibi çocuklukta olan şeyler belki de kapatılmam belki de bir kaç kere ordan oraya savrulup dayak yemem beni çok uzaklaştırdı. Hele babamdan. Onlar asla kabul etmiyorlar ama. Sen bi şey yapmışsındır illaki diyorlar. Bu yaşıma geldim babamla konuşurken hala kendimi savunamıyorum. Kafasını sallayıp aynen hep sen mağdursun diyor. Bilmiyorum eve gelesim bile gelmiyor. Üstelik bu insanlar okumuş insanlar. Annem psikolog. Kendimi evde huzurlu hissetmiyorum. Onları görmek içimden gelmiyor. Hep böyleydi. Hiç değişmedi. Sevgilimi de beğenmiyorlar. Annesi babası üniversite mezunu değil diye. Biraz üstten bakıyorlar. Kendi çevrelerinden biriyle olmamı istemişler hep. Ablamda da öyleydi. O öyle birini buldu evlendi. Babam seninle ilgili hayallerimiz suya düştü dedi. Sen bize uymayan birini bencilik yapıp sevdin dedi. Oysaki kimse sormuyor bu çocuk sana nasıl davranıyor aranız nasıl nasıl hissediyorsun diye. Çok seviyorum sevgilimi ben. Anne babasının eğitim durumu beni alakadar etmiyor. Ama bu konuda bile bana suç bulup beni eziyorlar. Sevgilimi severken bazen vicdan azabı duyuyorum annem babamın gönlü olmadı diye. Başlarda bizi üzmek istemiyorsan ayrılacaksın diyorlardı. Onunla olursan hiç bi işin rast gitmesin dedi annem bana. Biz senin için o kadar şey yaptık sen bizi üzüp istemediğimiz birini seçemezsin dedi. Çocuğu hiç tanımadan hemde. Çok üzerime geldiler bu konuda. Şimdilerde biraz kabullendi gibiler ben bırakmadım sevgilimi. Ama onun mutluluğunu bile doyasıya yaşayamıyorum sanki. Her şeyimi mahvediyorlar gibi. O yüzden sevemiyorum artık onları.

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

Merhaba arkadaşlar

Benim konum ailemle ilgili. Şöyle anlatayım. Ben küçüklüğümden beri anne babama mesafeliyim. Hatta bazen sevmediğimi bile düşünüyorum. Bir çok sebebi var tabi. Hiç bir evlat küçük yaşta anne babasına boşuna mesafe koymaz. Ben zorla kapatıldım arkadaşlar. Sonrasında yani 2-3 sene sonra açıldım. Ama tam ergenlik dönemim tam saçlarıma heves ettiğim dönemler kapalıydım. Kendi isteğim dışında. Sonrasında açılmam konusunda çok fazla üzerime gelmedi annem babam. Hatta bugünlerde ne kadar anlayışlı olduklarını açılmama izin verdiklerini savunuyorlar. Sonra bir gün annem ben babam tv izliyorduk. Ben tabi 13-14 yaşlarındayım. Çocuk denilecek yaştayım o zaman. Babam çayım bitince doldur gözün burda olsun dedi. Bende dediğim gibi çocuğum tv izlemeye dalmışım. Kafamı bi çevirdim babam yanıma kadar gelmiş ve beni yere çekerek dövdü. Annem yapma dedi sadece 1-2 kere. Ama evet arkadaşlar. O yaşta çay doldurmadığım için yerlerde sürünerek dayak yedim. Birkere de ailecek kahvaltı yapıyorduk. Babam gülerek benim adımı söyleyip rüyamda bi güzel dövdüm rahatladım dedi. Ortada giç bir şey yokken. O zaman da belki 14-15 yaşlarındayım. O güldü ama ben bugün oldu unutmadım ve gülmedim. Kendimi kardeşlerimin yanında çok rencide edilmiş hissettim. Kendime neden onların yanında mutsuz huzursuz oluyorum diye sorduğumda genelde bunlar geliyor aklıma. O yüzden size de anlattım. Aileye ısınamamak benimki. Bilmiyorum bencilce geliyor bazen ama bunları da unutmuyor insan. Ben bu arada 25 yaşındayım. Sevgilimin olduğunu annem öğrendiğinde o kadar iyi yaklaştı ki bana bende ona ilişkimizi vs anlattım o an ki duyguyla. Annem gidip babama söylemiş. Niye yaptın anne tepkin çok iyidi niye değişti diye sorduğumda ise o an öyle davranmam gerekiyordu ağzından laf almak için dedi. Bu olaydan sonra anneme bi daha hiç güvenmedim. Güvenemiyorum. Yeri geliyor çocuk gibi hoşuna gitmeyen bi şey olunca haftalarca benimle konuşmuyor. Bazen o kadar nefret doluyor ki git bu evden yada kira öde falan diyor. Hakaret ediyor. O*uspu falan. Sevgilim olduğu için. Geçenlerde odamı karıştırmış. Yapmadığı şey değil koca kız olsamda. Sevgilimle bi fotoğrafımızı buldu ve bana hakaretler etti. Neler neler. Babam bunlar olurken hep annemi haklı bulur karısına asla laf söyletmez. Tabi o fotoğrafı babam da gördü. Normal bi selfie. Yani kötü anlamda bir fotoğraf değil. Babam o kadar bağırdı ki. Annem gelip sakinleştirmedi. Sonra babam onlara bu kadar mesafeli oluşumu asla anlamadığını kendimi düzeltmezsem onlara karşı kemiklerimi kıracağını söyledi. Öyle saygısızlık vs yapmıyorum onlara. Mesafeliyim derken yani düşkün değilim çok fazla muhabbetimiz yok anlamında. Mecbursun dedi babam bize sıcak davranmak zorundasın dedi zorlayacaksın kendini yoksa çok kötü olur dedi. Ama dediğim gibi çocuklukta olan şeyler belki de kapatılmam belki de bir kaç kere ordan oraya savrulup dayak yemem beni çok uzaklaştırdı. Hele babamdan. Onlar asla kabul etmiyorlar ama. Sen bi şey yapmışsındır illaki diyorlar. Bu yaşıma geldim babamla konuşurken hala kendimi savunamıyorum. Kafasını sallayıp aynen hep sen mağdursun diyor. Bilmiyorum eve gelesim bile gelmiyor. Üstelik bu insanlar okumuş insanlar. Annem psikolog. Kendimi evde huzurlu hissetmiyorum. Onları görmek içimden gelmiyor. Hep böyleydi. Hiç değişmedi. Sevgilimi de beğenmiyorlar. Annesi babası üniversite mezunu değil diye. Biraz üstten bakıyorlar. Kendi çevrelerinden biriyle olmamı istemişler hep. Ablamda da öyleydi. O öyle birini buldu evlendi. Babam seninle ilgili hayallerimiz suya düştü dedi. Sen bize uymayan birini bencilik yapıp sevdin dedi. Oysaki kimse sormuyor bu çocuk sana nasıl davranıyor aranız nasıl nasıl hissediyorsun diye. Çok seviyorum sevgilimi ben. Anne babasının eğitim durumu beni alakadar etmiyor. Ama bu konuda bile bana suç bulup beni eziyorlar. Sevgilimi severken bazen vicdan azabı duyuyorum annem babamın gönlü olmadı diye. Başlarda bizi üzmek istemiyorsan ayrılacaksın diyorlardı. Onunla olursan hiç bi işin rast gitmesin dedi annem bana. Biz senin için o kadar şey yaptık sen bizi üzüp istemediğimiz birini seçemezsin dedi. Çocuğu hiç tanımadan hemde. Çok üzerime geldiler bu konuda. Şimdilerde biraz kabullendi gibiler ben bırakmadım sevgilimi. Ama onun mutluluğunu bile doyasıya yaşayamıyorum sanki. Her şeyimi mahvediyorlar gibi. O yüzden sevemiyorum artık onları.

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

Ben zorla kapatıldım

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

beni yere çekerek dövdü

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

git bu evden yada kira öde falan diyor. Hakaret ediyor. O*uspu falan

Genişletmek için tıkla...

miyylale .!.:

Annem psikolog

Genişletmek için tıkla...