- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Çok çok üzgünüm kaybınız için, Allah yardımcınız olsun. Sağlıkla bebek sahibi olursunuz inşallah.
Çok çok üzgünüm kaybınız için, Allah yardımcınız olsun. Sağlıkla bebek sahibi olursunuz inşallah.Bence bebek düşün hem bebek yapiyim demeyle olmuyor bende senin gibiydim birşekil hamile kaldım 5 aylık kaybettim ölü Doğum yaptım bende 29 yaşındayım bi süre dinlenip tekrar deneyeceğıim ve her zaman risk var hamilelik cok zor bi süreç Allah yaşatmasın ama olmazsa üzülürsün yaşın çokta genç değil hem karnına düştükten sonra İnan bağlanıyorsun buna emin ol
Şöyle söyleyeyim, evlenmeden önceki dönemde bu tarz düşüncelerim yoktu. Daha sonra oluştu. Hâlâ da severim bebekleri, bebek istiyorum ama anneme dönüşmekten, mutsuz çocuk yetiştirmekten korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum. Gezme tozma olayı durumun çok küçük kısmı. Ama artık dünden sonra ikimize de çok haksızlık ettiğimin ayrımına vardım. Konuştuk bugün de uzun uzun. Virüs bittikten sonra bebek denemeye karar verdik. O süreçte de terapileri sıklaştıracağız ve konuyla ilgili bilgi edineceğiz. İyi olur umarım.Üzgünüm ama bana bencil geldiniz. Evlenmeden önce keşke bunu konussaydinjz. Ne kadar seversem seveyim çocuk istemeyen biri ile evlenmezdim tercih etmezdim. Ne kadar güzel senden ve kendisinden bir parça sevmek istiyor bu çok güzel ve özel bir durum.henüz geç değil ama yaş ilerledikçe gebelik riskleri oluyor. Bu risklere hiç girmeden çocuk sahibi olmak güzel olmazmi?ailem iyidir ama benim anneliğim bambaşka yetiştirme den sevgiye ,hatta çocuğuma saygıma kadar. Annenin aynısı neden olasinkı istisna lar mutlaka olur ama siz bebek sahibi olmanın sorumluluğunu gayet güzel alabilirsiniz. Genelde programsiz plansız ilk geceden çocuk diye tutturan kişiler ,daha düşüncesiz ve baş edemeyen kişiler oluyor. Siz daha olmayan çocuk için annem gibi olur yetersiz olurum diye şimdiden düşünüp korkuyorsunuz. Kendinize güvenin. Esinizde sizi sevmese sizden çocuğu olsun istemez. Cahil insanlar değilsiniz eşın de ölçüp bicmistir. Düşünsene hersey güzel gidiyor eşın sizi ,siz eşinizı seviyorsunuz adam elbette mutlu giden evliliğinde bebek ister.
Bebis dusunecekseniz eğer virus döneminin geçmesini beklemenizi tafsiye ederim.
Bu arada çocuğumla heryere gidiyorum bazı dönemler inatlik Vs dönem oluyor zor olan dönemler oluyor elbet.Biz eskiden nasıl geziyorsak hala öyleyiz hatta Kyfimize keyif kattık küçük inat bidiğimiza rağmen..
O kadar haklısınız ki, baştan beri anlatmak istediğim bu, ne yaşam tarzımla hava atmak ne şımarıklık. Ama sanırım dün benim için artık bir pik noktası gibi bir şey oldu. Buraya yazdım, yorumları okudum, düşündüm. Sonra kendime de eşime de haksızlık ettiğime karar verdim. Eşimle de konuştuk uzun uzun. Bebek yapmaya karar verdik. Tabi şu salgın falan bitsin. O sırada terapileri sıklaştıracağız, daha çok okuyup bu konularda bilgi sahibi olmaya çalışacağız. Bakalım nasıl olacak.
Teşekkür ederimInsallah hakkınızda hersey güzel olur. Benzer şeyler yaşamayan hemen anlamayabiliyor. Dışardan hersey 4/4 görünebilir, ama insanın içinde ne fırtınalar kopuyor göremiyorlar. Bir karara varabildiginize sevindim ❤
O kendi aralarinda konusulabilecek bir sey. İnsan evlenirken cok cocuk isteyip de sonradan da vazgecebilir. Her seyi onceden konusamiyoruz ki. Bazen yumurta kapiya gelince belli oluyor.o anne olmak nasil her isteyen kadinin hakkiysa anne olmamak da istemeyenin hakki ama o zama en basindan konusulacak. ben cocuk istemiyorum denilecek. adaminda baba olmaya hakki var nasil kadinin anne olmamamya hakki varsa.
bu karar anlayis gösterilecek bi karar degil. eve esya almiyorlar ki adam hadi senin dedigin olsun diyip sussun.
Aynen, durum aynen dediğiniz gibi durum. Ben mesela evlenmeden önce çocuk istemiyor değildim. Hâlâ da isterim, bebek görünce içim gidiyor. Ama daha sonra böyle bir kaygı oluştu bende. Ya annem gibi olursam, çocuğun ruhunu doyuramazsam, mutsuz çocuk yetiştirirsem gibi. Biraz takıntılı ve gerçeklikten uzak bir durum aslında benimki psikiyatristim de diyor.O kendi aralarinda konusulabilecek bir sey. İnsan evlenirken cok cocuk isteyip de sonradan da vazgecebilir. Her seyi onceden konusamiyoruz ki. Bazen yumurta kapiya gelince belli oluyor.
Evlilik sorumlulugunda taraflarin esit oldugunu dusunsem de konu cocuk sahibi olmaya gelince durum degisiyor ve o esitlik ortadan kalkiyor maalesef. Annelik tamamen kadinin bedeni ile olacak bir sey. Eyvallah baba olunca da bebege mama hazirlayabilirsin,altini degistirip banyo yaptirabilirsin,yemegini yemesine yardimci olup oyunlar oynayabilirsin,uyutmaya calisabilir hasta oldugunda gece basinda nobet tutabilirsin ama anne olunca durum degisiyor.Anne tasiyor karninda 9 ay.Doguran anne,mamayi biberonu reddeden bir cocuk dunyaya geldiginde bu cocugu emziren anne. Kac baba taniyorsunuz esine “askim ben cocuga bakayim sen kariyerinden geri kalma” diyebilen? Ben sadece iki kisi taniyorum. Hic yok degil vardir belki ama sorumlulugun buyugu annelerde.
cok anlayisli bir esim olmasina ragmen ben 14 ay kafami camdan cikaramadim dogumdan sonra. Asiri huysuz bir oglum vardi. Meslegimi biraktim 3,5 sene kendim baktim. Okula gidecek kivama geldiginde ancak gonderebildim. Tekrar is aramaya basladim ama artik belli kriterlerim vardi,eve yakin olacak,cocugun okul saatlerine uygun olacak,cumartesi calisilmayacak vs vs. Tam duzenimi oturttum derken korona cikti okullar kapandi simdi patron tekrar cagirirsa ise ne yapayim diye dusunen benim. Babasi icin hava hos,ayril hayatim ben bakiyorum eve diyor. Peki konu eve bakmak mi yoksa benim mutlulugum mu? Ben mutlu olmak icin,kariyerim icin calisiyordum. Simdi yine engel,mecburen kendimden vazgecip cocuk icin evde oturacagim. Simdi durumu tekrar dusunun. Evlenmeden once bunu nasil konusabiliriz? Oyle her Cocuk ver yesin ort ustunu yatsin degil. Mizac diye bir sey var ki annenin sabri sonuna kadar zorlaniyor. Bu rezilligi ceken de %70 anne. Baba ise gidiyor aksama kadar kafa dinliyor. Cocugu evde ceken biziz. Buyuk oranda biz annelerin kararidir bu yuzden. Hah sizde durum degisik olabilir. O ayri mesele mutlaka istisnai hayatlar vardir.
Maşallah kocaman olmuşlar. Tebrik etmek lazım siziHiç uzun uzun yazamayacağım
Ama bebek çocuk güzeldir
Geriye doğru baktığımda yaptığım en iyi iş kariyer mutluluk diye düşünüyorum
Not:
19 ve 17 yalarında çocuklarım var
Bizde sizi tebrik ederiz umarım :))Maşallah kocaman olmuşlar. Tebrik etmek lazım sizi
Ne kadar güzel, biz de düşünmeye başladık dünden sonra. Daha doğrusu ben başladım eşim hep düşünüyorduEğer çocuğu hayatınıza doğru monte etmezseniz söylediklerinizin hepsi doğru. Hayatınıza doğru şekilde katarsanız maksimum bir iki sene zorluktan sonra yeniden bu defa daha eğlenceli bir üçlü olarak devam edebilirsiniz. Çocuğa çok uzak ve geç anne olmuş ayrıca çok zorlanan biri olarak yine de iyi ki diyorum. Tuhaf bir çekimi var bu duygunun
Tatliya baglamaniza sevindim. Esasen esinizin neden size tepki gosterdigini anlamamistim,hic olmasin dememissiniz ki sadece hazir degilim su an demissiniz. Sizi anlamamis. Ama simdi anlastiginiza sevindim. Allah ikiniz icin de en dogru zamanda en hayirlisini versin insallah. Ne mutlu,tiyatro ile sahneyle buyuyecek o evlatAynen, durum aynen dediğiniz gibi durum. Ben mesela evlenmeden önce çocuk istemiyor değildim. Hâlâ da isterim, bebek görünce içim gidiyor. Ama daha sonra böyle bir kaygı oluştu bende. Ya annem gibi olursam, çocuğun ruhunu doyuramazsam, mutsuz çocuk yetiştirirsem gibi. Biraz takıntılı ve gerçeklikten uzak bir durum aslında benimki psikiyatristim de diyor.
Şimdi ben evlenmeden önce bilemezdim ki böyle bir şey olacağını alıp karşıma konuşayım.
Ve anne olmak cidden zor. Baba çok yardımcı olabilir, çok iyi babalık yapabilir ki bebeği uyutmak, oyun oynamak, bezini değiştirmek falan bir lütuf, ekstra bir yardım değil babalık görevi zaten yapmaması sıkıntı. Ama her koşulda onca zaman karnında taşıyorsun bulantısı şusu busu, ağrısı sancısı, kilo alması, çatlaması, doğum sancıları, emzirmesi vs. İlk aylar ekstra bir anne ihtiyacı oluyor zaten. O yüzden ben de bu konuda annenin daha fazla söz sahibi olması gerekir diye düşünüyorum.
Bizim durum daha farklı çünkü ben istiyorum ama kaygılarımı aşamıyorum. Bir süredir destek de alıyorum. Ama dünden sonra artık düşündüm ve haksızlık ettiğime karar verdim. Sadece eşime değil kendime de. Eşimle de konuştuk uzun uzun. Virüs bitince bebek denemeye karar verdik. Bu süreçte de hazırlanacağız bebek için.
Kariyer kısmına gelirsek, bizim bebeğimiz tiyatro sahnelerinde, kulislerde, konserlerde büyüyecek sanırım
Kısa zamanda ben de teşekkür ederim umarımBizde sizi tebrik ederiz umarım :))
İnşallah sağlıklı mutlu huzurlu bir üçlü olursunuzNe kadar güzel, biz de düşünmeye başladık dünden sonra. Daha doğrusu ben başladım eşim hep düşünüyordu
Teşekkür ederim. Sanatın içinde bir çocuk büyütme fikri bana da hoş ve heyecan verici geliyor :)Tatliya baglamaniza sevindim. Esasen esinizin neden size tepki gosterdigini anlamamistim,hic olmasin dememissiniz ki sadece hazir degilim su an demissiniz. Sizi anlamamis. Ama simdi anlastiginiza sevindim. Allah ikiniz icin de en dogru zamanda en hayirlisini versin insallah. Ne mutlu,tiyatro ile sahneyle buyuyecek o evlat ❤
İnşallah, teşekkür ederimİnşallah sağlıklı mutlu huzurlu bir üçlü olursunuz
Hem de nasilTeşekkür ederim. Sanatın içinde bir çocuk büyütme fikri bana da hoş ve heyecan verici geliyor :)
Ne yorumlar yapıldı okumadım, belki yazılmıştır. Fakat size bir kitap onermek istiyorum ve tüm bu durumu çözümleyeceginizin neredeyse garantisini verebilirim; 'seninle başlamadı'. Bunun dışında, psikoterapi ile geçmişten gelen bu dugumleri çözebilirsiniz. He bu arada herkes çocuk sahibi olmali gibi bir düşüncem de yok, o da ayri bir durum.Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?