-
- Konu Sahibi hemifrithemperi
- #41
Şu an ilişkiniz nasıl babanızla
Şu an ilişkiniz nasıl babanızlaBen dayak hiç yemedim ama annem boşanmasa kesin yerdim ( 2,5- 3 yaşindaydim )cocuk sevmeyi bile bilmez zaten. Çocuk aklimla bana söz verirdi maasta sana sunu alcam diye yanimizda insanlar varken ama hicbir zaman almazdi param yok derdi(yalan) meğer hep insanlara ben ilgili babayim imaji cizmek icinmis kucukken tabi anlamiyodum kendini bi anlatirdi herkes mukemmel sanardi. Ve bana alacam diyip almadigi her seyi çifter çifter kuzenlerime aldi kiyafet ayakkabi altin taki oyuncak aklina ne gelirse. Şimdi onume dünyalari serse neye yarar yaslansa bi bardak su zor veririm kesinlikle bakmam. İnsanlar umrumda değil cocuklugum harcandi kimsenin yaslaninca bakicisi olmayacam. Bazen yaşli bakimsiz tek insanlari vaka aliriz yanimdakiler cocuklari bakmiyo vs der bende herkes hak ettigini yaşar derim geçerim. Bu yüzden ruhunu kendin onaracaksin ve bir daha kimse parcalamasin diye saglam duvarlar öreceksin. Bir gün anne oldugunda hissettigin şefkat kat ve kat fazla olacak kalbin sevgi dolacak iyileseceksin
Genelde pek aramam o beni arar kısa konusuruz arada bi resmiyet var sık görüsmeyiz. Zaten ne hoş sohbettir neden sicak kanli.Şu an ilişkiniz nasıl babanızla
Destek almaktan korkma arkadaşim en kotu icini döker rahatlarsin inan cok iyi gelir zehir akitmak gibi düsünevet kesinlikle öyle arkadaşı mesela yatalak oldu kimse bakmıyor diyorum hak ettiği o. susuyor. annem babamdan daha önce boşanmış tekrar evlenmiş çok iyi birisi ya. ben yokmuşum bir de bu adamdan tutmuş çok gerekli gibi 11 sene sonra 2. çocuğu yapmış. şuan bakınca ilişkim güzel sağlıklıyım ama bakınca insan ilişkilerimde aşırı bencil biriyim. mesela çoğu arkadaşımla ilişkim onlar çabalarsa var. 272626 kere onlar mesaj atmış onlar buluşalım demiş. sevgilimle de iyiyiz ama bazen ona da gereksiz sorunlar çıkarıyorum. bu babam beni ne kadar kötü biri yapmış aslında. hep sevildim girdiğim ortamlarda hala öyle. bir kere bir astrolog bana sen ışıl ışıl parlıyorsun demişti. ama yok yani. sanırım destek almam şart ama buna bile korkuyorum. daha kötüsü olur diye.
kendime bile itiraf edemiyorum ki durumu kafamda bile silip atmışım çok kötü bir duruum gibi geliyor ve başkasının bana acımasından korkuyorum sonuçta terapist beni görecek beni bilecek. saçma biliyorum ama. dehbli olduğum halde yıllarca terapi görmedim öyle kabullendim gitti. belki önlem alsaydım olduğum noktadan daha yukarıda olacaktım. ve şuan işsizsizim. Allah'tan para konusunda sıkıntısız birisidir hiç sormaz ne aldın ne gittin parayı verir. onun parasını onun açtığı yaraları kapatmaya harcamam lazım sanırımDestek almaktan korkma arkadaşim en kotu icini döker rahatlarsin inan cok iyi gelir zehir akitmak gibi düsün
işte kendime de o sevgiyi veremiyorum sanırım çünkü öyle bir eleştiriyorum ki bazen şaşırıyorum düşman gibiyim kendime. şaşırıyorum eskiden nasıl hala bu adama baba dedim nasıl parasını yedim. şimdi onunla aynı evde nefes almak istemiyorumHiçbir zaman değişmeyecek üzgünüm. Ergenliğe tekrar girmemişsiniz. Beyninizin sizi korumak için unutmaya çalıştığı travmatik anıları tetiklendikçe hatırlamışsınız. Görüştükçe de tetiklenmeye devam edeceksiniz.
İçinizdeki çocuğa şefkat sevgi göstermek için qrtık ne babanıza ne kayınpederinize ihtiyacınız var. Kendi kendinize bu sevgiyi verebilirsiniz. Başkaları sizi yine hayal kırıklığına uğratabilir. Tecrübeyle sabit. Umarım zamanla herşey sizin için daha iyi olur.
evet bebekken bile şiddet görmüşüm çünkü. nasıl korktum kim bilir. nasıl kurtulacağım bilmiyorumGeçmiş dediginiz hiç birsey geçmemiş aslında. Çok küçüktüm hatırlamıyorum dediğiniz anlar bile hafızanızda kayıtlı onlar sizi huzursuz ediyor
Belli bi yaşa gelmeden hayatta kalmak için ebeveynlerimize muhtacız. Ondan para almanızın veya evinde yaşamanızın ayıplanacak bir tarafı yok. Mecburiyetler böyle. Gurur yapıp napacaktınız sokaklarda mı yatacaktınız? Yakın bi arkadaşınızın size bunları anlattığını hayal edin. Ona da böyle mi tepki verecektiniz?işte kendime de o sevgiyi veremiyorum sanırım çünkü öyle bir eleştiriyorum ki bazen şaşırıyorum düşman gibiyim kendime. şaşırıyorum eskiden nasıl hala bu adama baba dedim nasıl parasını yedim. şimdi onunla aynı evde nefes almak istemiyorum
Terapistler bu şekilde düşünüp tepki vermiyor emin olun. Hatta genellikle mimiksiz bir şekilde dinlerler sizi. Onların görevi şefkat veya ayıplama değil. Hangi konularda yanlış düşündüğünüzü size göstermekkendime bile itiraf edemiyorum ki durumu kafamda bile silip atmışım çok kötü bir duruum gibi geliyor ve başkasının bana acımasından korkuyorum sonuçta terapist beni görecek beni bilecek. saçma biliyorum ama. dehbli olduğum halde yıllarca terapi görmedim öyle kabullendim gitti. belki önlem alsaydım olduğum noktadan daha yukarıda olacaktım. ve şuan işsizsizim. Allah'tan para konusunda sıkıntısız birisidir hiç sormaz ne aldın ne gittin parayı verir. onun parasını onun açtığı yaraları kapatmaya harcamam lazım sanırım
Terapiste gitmenizi öneririm. Biz malesef ailelerimizin stres topu olmuş bir nesilizevet bebekken bile şiddet görmüşüm çünkü. nasıl korktum kim bilir. nasıl kurtulacağım bilmiyorum
normalde bende de kin yoktu ki bir iki aya kadar. bir şekilde yaşıyordum babamla ilişkim çok kötü gelmiyordu. dikkatimi çekmiyordu bilerek görmüyordum belki. ki ben babasına yaranmak için 13 yaşında kapanmış biriyim. 17 yaşında da açıldım kapanınca aferin işte ne güzel oldun bile demeyen adam açılınca beni kötüledi. bundan sonra akıllansa anca yaşlanınca baana kim bakacak korkusudur. sürünsünÇocukluğumda babam silik bir hikaye figüranı gibi düşününce sadece iş odaklı biriydi. Sert değildi ama yumuşak huylu da değildi bize karşı ilgisizdi. Bir kaç keza sert uyarı ve cezasını hatırlıyorum dayak değil ama hırpalanma yaşadım kendisi tarafından ve ergendim. Hep arkadaşlarım dayak yediğini anlatırken keşke dovseydi ama ilgilenseydi en azından derdim öyle ki var ama yoktu.
Büyüdükçe ve özellikle evlendikten sonra kendisine daha yakın oldum sohbet muhabbet ilerledi babami aslında 20 li yaşlarımda tanıdım. Tüm kardeslerim gibi bir dönem anneci iken birdenbire 180 derece dönüp babacı oldum. Bu İstanbul'da yanına gidince araba kilit sesini duyunca çocuk gibi cana koşup sevinmemle kapıyı açmalarım ile başladı. Sonrasında bir dediğini iki etmememle onu olmadığı yerde onu haklıysa savunmam ve bu durumun onun kulağına gitmesi ile devam etti. Ondan alamadığım o küçüklükteki sevgiyi ilgiyi ben ona verdikçe düzeldi baba kız ilişkimiz. Normalde kin tutabilen birisi iken ona karşı kin tutamadım ortaya böyle bir çözüm tablosu çıktı bu ilişkide.
Beraber haber izlerken bir akşam çocuğa şiddet videosu görmüştük biz ne kadar cahilmişiz el kadar çocuğa şiddet uygulanır mı tokat bile atılmaz dedi. Orada anladım insanlar er yada geç pişman oluyor yaptıklarına bazen söylüyor bazen ise gururuna yenilip söyleyemiyor.
muhtemelen gitmem şart Bir çok nokta için. belki geç bile kaldımTerapiste gitmenizi öneririm. Biz malesef ailelerimizin stres topu olmuş bir nesiliz
evet haklısınız. ben zaten 17-18 yaşına aile evinden çıktım gittim o süreçte ailemden maddi destek gördüm ama 3. sınıftan beri kendi mesleğimle alakalı çalışıyorum. onun öncesinde 1 sene memurdum. korkak olmama kızıyorum hrr şeyi yakıp gitmem lazım sma yapamıyorumBelli bi yaşa gelmeden hayatta kalmak için ebeveynlerimize muhtacız. Ondan para almanızın veya evinde yaşamanızın ayıplanacak bir tarafı yok. Mecburiyetler böyle. Gurur yapıp napacaktınız sokaklarda mı yatacaktınız? Yakın bi arkadaşınızın size bunları anlattığını hayal edin. Ona da böyle mi tepki verecektiniz?
İmkanınız varsa ayrı bir eve çıkın tabi ama imkan yoksa kendinize niye yükleniyosunuz bu kadar. Gayet insani ve normal süreçler yaşadıklarınız.
çok haklısınız ve ciddrn kendimde güç buldum. arttırıp gideceğim. kendime de yükleniyorum ikili ilişkilerim de zarar görüyor.Terapistler bu şekilde düşünüp tepki vermiyor emin olun. Hatta genellikle mimiksiz bir şekilde dinlerler sizi. Onların görevi şefkat veya ayıplama değil. Hangi konularda yanlış düşündüğünüzü size göstermek
Bu güzel kararı almanıza çok sevindim eminim pişman olmayacaksınızçok haklısınız ve ciddrn kendimde güç buldum. arttırıp gideceğim. kendime de yükleniyorum ikili ilişkilerim de zarar görüyor.
emdr demişler ona bakıyorum psikolog mu psikiyatr mı sizce en iyisi nedir.Bu güzel kararı almanıza çok sevindim eminim pişman olmayacaksınız
Arkadaşlar herkese merhaba. Yine konu açtım. Nasıl başlasam bilmiyorum çok uzun olacak. Pek yazıma dikkat etmiyorum noktalama vs beklemeyin. 26 yaşına yeni girdim ama nasıl anlatsam sanki 16 yaşındayım. aşırı aşırı derecede depresif bir haldeyim. sanki yeniden ergenliğe girmiş gibi hissediyorum. geçmiş anılar gün yüzüne çıktı. geçmişimin canavarı da babam.
Çocukken babamdan şiddet gördüm ve öyle böyle değil. çok sık değildi ama vücudumda morluklar olurdu. yanağımda 5 parmak izle okula gittiğimi hatırlıyorum. döverken parmakları kırılmıştı. annem neden sessiz tepkisiz kaldı bilmiyorum. bazen annem üstüme salardı hatta bunu da hatırlıyorum. sebebi huysuz ve yaramaz olmam. dehbli Zor bir çocuktum kabul ediyorum ama 2 yaşındayken camdan içeri atmış. sebep gezelim diye inat etmem. tesbihi ile 3 yaşında popoma vurmuş izi çıkmış. bunları bir şekilde unuttum. nasıl unuttum bilmiyorum ama unuttum. lise ortaokul üni hayatım bunları unutup geçti. depresif biri değildim aksine mutlu güler yüzlü sevilen biriydim. Hiç içine kapanık değildim. mutluydum.
Şimdi bu geçmiş anılarım aşırı derecede huzursuz ediyor. Geçenlerde yengem yeğenime kızdı diye babam çok bozuldu. dayanamadım beni camdan atıyordun. nasıl dövüyordun. şimdi birden çocuk mu sevmeye başladın dedim.nankörsün dedi direkt.
Hayatımın her anında hayatı zehir etmiştir. ama aksine dışardan görenler babamın bAna düşkün olduğunu düşünür. üniversite kazandım bir kere tebrik etmedi. bir kere derslerin nasıl demedi. bir kere. ir derdin var mı demedi. Mezuniyetimi neşeyle haber verirken bile tebrik ederim demedi. O zaman ne kadar körmüşüm diyorum. hala ondan medet ummuşum. çünkü bu anılarım yok olmuştu beynimden. silinmişti.
Yüksek lisansa başladım. bir kere bölümü bile sormadı alanımı sormadı. yani o kadar üzülüyorum ki. nişanlıyım ve kayınpederimden gördüğüm babalığı herhalde henüz babamdan görmedim. daha geçen akşam aradı ve derslerimi sordu. gelinim şöyle olacak böyle olacak dedi. oturup onunla 2 saar boyunca dertlestim. 26 yıldır bir kere bile babamla dertleşmedim. Bir kere kızım nasılsın bir derdin var mı dememiştir. nişanlımın babasının kızlarına ve oğluna karşı davranışlarını gördükçe sanırım tetiklendim.
babamla tartışma yaşadık nişanlım yüzünden. (bir sebep yok) hayatımda ha varsın ha yoksun. ölü olsan ölü derdim ama sağsın. ölü olsan babasız olmamı buna bağladım dedim. hala bekliyorum biliyor musunuz. hala istiyorum ki babam sevsin. babam düşünsün. Geçen yine ona sen benim demek ki arkamda olmayacaksın dedim. yani sanki eskiden çok arkamda babam varmış gibi. ama geçmişte babamın kötülüğünü unutmuşum herhalde. 1-2 sene önce bana sorsanız eh işte derdim. kafamda babamla ilgili kötü anıları silmişim çünkü. şimdi yeni girdiğim ergenlikle tanıdım hatırladım. ve çok ama çok boğuluyorum bu hislerden.
trafik kazası geçirdim. Abim kullanıyordu arabayı. yüzüm darbe aldı. çenem dişlerim kırıldı. burnum kırıldı. omzuma platin takıldı. kalbime darbe aldım. tost olmuş arabadan sağ çıktık ve darbe olduğum yerden alındı. hastanede uyandım sevgilim vardı. sevgilimin babası ve kuzeni vardı. kaç saatlik yolu gelmişler. babam benim için endişe etmek yerine sevgilime bilenmeyi seçmişti. sevgilim olduğunu biliyordu ama tanışmamışlardı. haber vermedim ölümden döndüm. o halde babam trip attı. o halde bile bana sarılmadı. eniştem bile bakın eniştem bile teyzemin eşi bile bana ağlamış ama o ağlamamış. Ve bingo bunu bile unutmuşum ya. resmen kafam bunları hayal olduğuna inandırmış. Babama bu yüzden bile mesafe koymamışım.
babam para olarak bana sıkıntı yaşatan birisi olmadı. maddi olarak desteği verenin de annem olduğunu görüyorum ama. Ve artık babamın aldığı ekmeği bile yemek istemiyorum. Doğum günümde bana sözde hediye almış. ama onu alanın annem olduğunu biliyorum.
Öyle dertleşmek istedim. Birden bire neden geçmişi hatırladım bilmiyorum. 1-2 aydır sürekli bu düşünceler kafamı boğuyor. sürekli ağlar halde buluyorum kendimi. ara ara üçücük halimi görürken buluyorum halisilasyon gibi. o küçük kızı görüyorum. ki çocukken evet yaramazdım ama sevimliydim herkesin beni sevdiğini hatırlıyorum. videolar var videolarda görüyorum bıcır bıcır konuşan bir kız çocuğu. okuyanlar için teşekkür ederim. öyle dertleşmek istedim. belki benimle aynı durumda olan vardır.
psikolog, psikolog gerekirse psikiyatriye yönlendiriremdr demişler ona bakıyorum psikolog mu psikiyatr mı sizce en iyisi nedir.
aslında nişanlımın ailesini 2 senedir tanıyorum 1-2 aydır bu haldeyim. evet şuan şiddet yok ortaokulda bıraktı. Ama hala hayatı bana zehir ediyor her gün kavga ediyoruz. mesela bu sabah neden kahvaltı yapmıyorum diye kavga ettik. öğlene doğru yıllardır unuttuğu bir belgeyi bulamadı diye evde terör estirdi. sonra telefonda nişanlımla konuşuyorum diye. nişanlım şuan Şehirdısında. gelince annem ona börek yapacağım dedi ona kavga etti. her gün bana ayrılacaksın diyor. düğünene gelmeyeceğim bu evden çıkış yapamazsın gelinlikle çıkamazsın diyor. diyor da diyor.herhalde nisanlinizin ailesini görünce travmaniz tetiklenmiş, gercekten uzucu.. mutlaka terapiye baslayin bence, yoksa bunu ailenizle ya da nisanlinizla catisarak process etmeye calisirsiniz. travma tedavisi anlayan bir terapiste gidip, yavaş yavaş bu konuları konusun ve duygularinizla nasıl basedeceginizi ogrenin.
ailenizin yaptıkları gercekten kotu, dayak, ilgilenmeme. ama bu andan sonra kendinizi korumanız gerekiyor. eğer sizinle ilgilenmiyor ama su an zararı dokunmuyorsa (sun an icin konuşuyorum) sizin icin iyi aslinda. demek ki cahiller ama kotu degiller. kotu aileler hem zarar verip hem de kullanmaya calisiyor cocuklarini. o yüzden beklentinizi sıfıra indirin, minimum iliskiye indirin..
Nisanlinizin ailesinin iyi olması çok güzel, ama yeni bir aileye giriyorsunuz, daha henüz dinamikleri bilmiyorsunuz. o yüzden tabi ki onlardan destek alabilirsiniz ama, iyice güvenmeden, yillar geçirmeden, nisanliniza ve ailenize yaralarinizi göstermeyin. birakin onlar bilmesin babanızın tavrını.
Bazen eslerden birinin ailesi iyi olunca, diger taraf kiskanabiliyor. nisanlinizla ilgili bu durumdan dolayı catisma yasamamaya calisin. insanin gücüne gidebilir ama bakarsınız onlar sizin aileniz olur, destek olur. simdi bir seyler söylemek icin erken, nisanlilik donemi iyi olabilir herkes, ama zamanla iliskiniz gelişirse, ve güzel bir aileyse sizin icin çok güzel bir firsat olur.