babama dair beklentilerimi aşmayı bilmiyorum ve hala kırılıyorum

hemifrithemperi

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
26 Eylül 2023
2.259
3.033
27
Arkadaşlar herkese merhaba. Yine konu açtım. Nasıl başlasam bilmiyorum çok uzun olacak. Pek yazıma dikkat etmiyorum noktalama vs beklemeyin. 26 yaşına yeni girdim ama nasıl anlatsam sanki 16 yaşındayım. aşırı aşırı derecede depresif bir haldeyim. sanki yeniden ergenliğe girmiş gibi hissediyorum. geçmiş anılar gün yüzüne çıktı. geçmişimin canavarı da babam.

Çocukken babamdan şiddet gördüm ve öyle böyle değil. çok sık değildi ama vücudumda morluklar olurdu. yanağımda 5 parmak izle okula gittiğimi hatırlıyorum. döverken parmakları kırılmıştı. annem neden sessiz tepkisiz kaldı bilmiyorum. bazen annem üstüme salardı hatta bunu da hatırlıyorum. sebebi huysuz ve yaramaz olmam. dehbli Zor bir çocuktum kabul ediyorum ama 2 yaşındayken camdan içeri atmış. sebep gezelim diye inat etmem. tesbihi ile 3 yaşında popoma vurmuş izi çıkmış. bunları bir şekilde unuttum. nasıl unuttum bilmiyorum ama unuttum. lise ortaokul üni hayatım bunları unutup geçti. depresif biri değildim aksine mutlu güler yüzlü sevilen biriydim. Hiç içine kapanık değildim. mutluydum.

Şimdi bu geçmiş anılarım aşırı derecede huzursuz ediyor. Geçenlerde yengem yeğenime kızdı diye babam çok bozuldu. dayanamadım beni camdan atıyordun. nasıl dövüyordun. şimdi birden çocuk mu sevmeye başladın dedim.nankörsün dedi direkt.

Hayatımın her anında hayatı zehir etmiştir. ama aksine dışardan görenler babamın bAna düşkün olduğunu düşünür. üniversite kazandım bir kere tebrik etmedi. bir kere derslerin nasıl demedi. bir kere. ir derdin var mı demedi. Mezuniyetimi neşeyle haber verirken bile tebrik ederim demedi. O zaman ne kadar körmüşüm diyorum. hala ondan medet ummuşum. çünkü bu anılarım yok olmuştu beynimden. silinmişti.

Yüksek lisansa başladım. bir kere bölümü bile sormadı alanımı sormadı. yani o kadar üzülüyorum ki. nişanlıyım ve kayınpederimden gördüğüm babalığı herhalde henüz babamdan görmedim. daha geçen akşam aradı ve derslerimi sordu. gelinim şöyle olacak böyle olacak dedi. oturup onunla 2 saar boyunca dertlestim. 26 yıldır bir kere bile babamla dertleşmedim. Bir kere kızım nasılsın bir derdin var mı dememiştir. nişanlımın babasının kızlarına ve oğluna karşı davranışlarını gördükçe sanırım tetiklendim.

babamla tartışma yaşadık nişanlım yüzünden. (bir sebep yok) hayatımda ha varsın ha yoksun. ölü olsan ölü derdim ama sağsın. ölü olsan babasız olmamı buna bağladım dedim. hala bekliyorum biliyor musunuz. hala istiyorum ki babam sevsin. babam düşünsün. Geçen yine ona sen benim demek ki arkamda olmayacaksın dedim. yani sanki eskiden çok arkamda babam varmış gibi. ama geçmişte babamın kötülüğünü unutmuşum herhalde. 1-2 sene önce bana sorsanız eh işte derdim. kafamda babamla ilgili kötü anıları silmişim çünkü. şimdi yeni girdiğim ergenlikle tanıdım hatırladım. ve çok ama çok boğuluyorum bu hislerden.

trafik kazası geçirdim. Abim kullanıyordu arabayı. yüzüm darbe aldı. çenem dişlerim kırıldı. burnum kırıldı. omzuma platin takıldı. kalbime darbe aldım. tost olmuş arabadan sağ çıktık ve darbe olduğum yerden alındı. hastanede uyandım sevgilim vardı. sevgilimin babası ve kuzeni vardı. kaç saatlik yolu gelmişler. babam benim için endişe etmek yerine sevgilime bilenmeyi seçmişti. sevgilim olduğunu biliyordu ama tanışmamışlardı. haber vermedim ölümden döndüm. o halde babam trip attı. o halde bile bana sarılmadı. eniştem bile bakın eniştem bile teyzemin eşi bile bana ağlamış ama o ağlamamış. Ve bingo bunu bile unutmuşum ya. resmen kafam bunları hayal olduğuna inandırmış. Babama bu yüzden bile mesafe koymamışım.

babam para olarak bana sıkıntı yaşatan birisi olmadı. maddi olarak desteği verenin de annem olduğunu görüyorum ama. Ve artık babamın aldığı ekmeği bile yemek istemiyorum. Doğum günümde bana sözde hediye almış. ama onu alanın annem olduğunu biliyorum.

Öyle dertleşmek istedim. Birden bire neden geçmişi hatırladım bilmiyorum. 1-2 aydır sürekli bu düşünceler kafamı boğuyor. sürekli ağlar halde buluyorum kendimi. ara ara üçücük halimi görürken buluyorum halisilasyon gibi. o küçük kızı görüyorum. ki çocukken evet yaramazdım ama sevimliydim herkesin beni sevdiğini hatırlıyorum. videolar var videolarda görüyorum bıcır bıcır konuşan bir kız çocuğu. okuyanlar için teşekkür ederim. öyle dertleşmek istedim. belki benimle aynı durumda olan vardır.
 
aslında geçmişe takılıp kalmıyorum şimdiki babam da beni çok üzüyor. ben ondan beklentimi. sıfırlayamadim. hala beni sevsin istiyorum. 1-2 aydır böyle yeniden ergenliğe girmiş gibiyim. hayatımda güzel hiçbir şey yok gibi geliyor
 
Ben varım..o unutmalar hafızanın silmesi sonra gün yüzüne çıkan travmalar bunlar tıpatıp ben ..31 yaşındayım ve 4 aydır konuşmuyorum öldüklerini kabul ediyorum zaten hiç yoktular ki
cidden hiçbir şey hatırlamıyordum yani bakıyorum geçmişime lise ortaokul vs çok güzel geçti güzel öğrenciydim başarılıydım sevilirdim herkes tarafından. ama şimdi sanki boğuluyorum gibi hissediyorum. ve içime atamıyorum öfkemi dayanılmaz bir öfke var. o küçük kız da yok susmuyorum. her kavga edişimizde annem şimdi kalp krizi geçirip öleceğim diye ağlıyor. silip atmsm lazım belki de. ama işte atmak istemiyorum ya bana canım kızım desin arkamda olsun istiyorum
 
Emin ol Babasindan 100 yüz memnun olan çok ama çok az kimse vardır herkesin babasıyla illaki bı beklentisi vardır kesinlikle ben öyle düşünüyorum..
Peki şunu yaptınız mı babacığım seni çok seviyorum deyip kahve yapıp elini öpüp duygularınızı doktunuz mu
 
ne öpeceğim onun elini kaç yaşında adam 3 yaşındaki 2 yaşındaki bebeğini dövmüş. neden öpeyim ki? o hiç benim de bir evladım var ben bunu yapmışım demiş mi? laf geldiği zaman ben ölünce anlarsın diyor. daha yakın zamanda benim 22 yaşında gencecik kuzenim öldü. ya ben ondan önce gidersem o ne yapacak. geçmişte lisedeyken her akşam kahvesini yapardım bu arada. sonra bıraktım
 
Ama.m beklentilerim var diyorsunuz ne bileyim hala icinizde kelebek var onun adına ..
 
Travmalarımız biz unutsak bile her zaman varlar, yeğeninizin olayı sizi tetiklemiş ve şu an anı bombardımanına tutulmuşsunuz. Büyük ihtimalle gün içinde dalıp "şöyle bir şey de olmuştu, aa bu da vardı" diye hatırlayıp duruyorsunuzdur. Şu an kritik bir dönemdesiniz, travmalarını hatırlayan çoğu kişi başlangıçta ebeveynlerini suçlar onlara çok kızgın olur ve uzaklaşır.

Bu duyguyla başa çıkmak gerçekten çok zor ve bunca sene o travmaları gizleyebildiğinize göre gerçekten güçlü bir yapınız var. Kendinizi yıpratmayın lütfen, söylemesi kolay ama yapması zor olduğunu biliyorum. Size tavsiyem bu anılar aklınıza geldiğinde çok mutlu olduğunuz kendinizi çok güçlü ya da güvende hissettiğiniz bir anınızı düşünün ve o zorlukları yaşayan küçük çocuğun(sizin) yanınızda olduğunu hissettirin. Okuyunca saçma gibi geliyor belki ama gerçekten işe yarıyor.

Bu arada imkanınız varsa bu konu hakkında psikoloğa gitmenizi şiddetle öneriyorum travmalar hafife alınacak konular değil ileride kuracağınız aileyi bile etkileyebilir.
 
Öncelikle şunu yazayim belki seni tanimiyorum ama burdan sana sıkı sıkı sarılıyorum. Unutma sen değerlisin ve güçlüsün.

Benim için tüm bakış açımı, vizyonumu değiştiren olay anne olmam oldu. Cocukken, gencken daha masum ve kosulsuz bir sevgiyle bakabilirken, buyudukce sevgi ve saygiyi hak etmeyene vermeyecek kadar oz farkindalik olustu bende. Sonuc olarak onlari hayatimdan rahatca cikarabildigimi gorduklerinde hic hoslarina gitmedi.
 
Bende kayinpederimin tatlı dilini görünce oğullarina sevgisini, sevgiyi gosterme şeklini aile babası derler ya iste tam o kişi bunlari gorunce içim sızlamisti. Ben gelin olurken duygulanip ağlamişti kızı yok bir kez gelin demez güzel kizim evlatlarim diyen bir adam. Bir kere bile kendi babamdan duymadigim sözler. Fakat bende şöyle bir mekanizma gelistirdi bu baba sevgisi ilgisi konusu içsellesmek yerine dışsallaştı bende ,nefret öfke olarak yansidi yani inan sevgi ilgi asla istemiyorum hicbir sekilde olmasin hatta senin gibi ölse öldü dersin dedigim bile cok olmustur. Hayatimin hiçbir doneminde zihnime bile eklemiyorum evlendik anne baba olduk ve ben baba nasil olunur bunu eşimden ögreniyorum o kadar güzel bir baba ki kizimin nasil şansli olduguna seviniyorum tutupta kacirdiklarimi asla dusunmuyorum inan bazi insanlar bu dusunceye bile layik degiller. Sende dışsallastir babani sana artı eksi ne yaparsa nötr ol yani bir sey bekleme yoksa bu travmalar sende her yaş aldiginda gelecek bir dusun sence gerek var mi bunu? Buna değer mi? Önünde cok guzel hayat var sadece buna bak kimsenin çektiğin cizgileri aşmasina izin verme. Şuan ben konusurum gorusurum ama asla cizgilerimi geçemez laf söyleyemez
 
Ben nasıl unuttum gerçekten bilmiyorum bile düşündükçe. liseye geçince şiddet olayları bitti çünkü ben eskisi gibi yaramaz değildim artık. kapandım onun istediği gibi oldum. yani aklıma geldikçe gerçekten kendime şaşırıyorum. çocukluğumu hatırlıyorum içim üzülüyor. ve evet cidden oturdukça şöyle olmuştu böyle olmuştu babam beni şunun yanında dövmüştü diye hatırlıyorum. çok utanıyorum. beni tetikleyen yeğenim değil aslında kayınpederim oldu. sadece bir kere ağzımdan bir şey çıktı ve adam onu unutmadı. filmden bahsediyorduk barbie filmi. ben bratz seviyordum dedim. 1-2 hafta geçti bana hediye kocaman Bratz bebeği almış. sevgilimle konuşurken ifrit alese girdi onu bekliyorum demiş. yüksek lisansa başlayana kadar beni sürekli destekledi. ben yüksek lisans sınavından çıktım dememe rağmen babam bir kere bile sormadı. dayanamadım söyledim. bir kere sormadın bile diye. sonra açıklandı yine merak etmedi. yeğenim 2 tane. onlara bakmaya doyamıyorum ama babam onun yaşındayken beni dövüyormuş. güzel anı hatırlamaya çalışıyorum ama yok. bir tane bile güzel anı yok. fotoğraflara bakıyorum videolara bakıyorum. psikolojik destek almayı düşünüyorum ama nereden başlarım bilmiyorum. sevgilimle ilişkimi de etkiliyor evet. özellikle mesela o çocuk yapmak istiyor yaşı olduğu için. ben istemiyorum. neden diyor mantıklı cevap veremiyorum. ona şiddet hikayemi bile anlatmadım. o bile babamın beni paylaşmak istemedigini düşünüyor
 
ben de bazen düşünüyorum çocuk yapmayı sırf bu yüzden sanki kendimi tekrar doğurup büyütecek gibi. babam harici ilişkilerimde çok netim. yani beni sevmeyen bana değer vermeyen insanlara asla muhattap olmuyorum. nişanlım karakter olarak babamın tam tersi. ama işte hala içimde bir umut var. 1 kere hissetsem kendimi iyi hissederim. kimsesiz hissetmem. bu bende aşırı öfkeye sebep oluyor. bu sefer kendimi kötü hissediyorum ezik hissediyorum
 
ben de öyle kayınpederimi gördükçe çok üzülüyorum ve o kadar hak etmediği şeyler yaşıyorlar ki. çok tanımıyorum. ama tanıdığım kadarıyla benim babam o adamın tırnağı olamaz. neden diyorum neden babam böyle değil. belki ben daha normal biri olurdum. bende de aşırı derecede öfke sinir var. ve babam yüzünden başkalarını da üzüyorum. işsizim mesela buna sinirleniyorum. babamı suçlu buluyorum. mezuniyet zamanı akraba düğünü için kuyumcuya gitmiştik. orada bileklik gördüm babama dedim ki bana bunu hediye alabilirsin mezuniyetim için. almadı tabii ki. gittim o bilekliği kendime aldım. baktıkça üzülüyorum. arkadaşlarımı düşünüyorum sonra. Allah'tan pandemi vardı da üzülmedim. ona karşı da artık çok öfkem var sürekli kavga ediyoruz. asla susmuyorum. senden korkan küçük çocuk yok senin karşında dedim. bana sen run hastasısın diyor. ve hala üzülüyorum. bir kurum sınavına hazırlanıyorum. dün kayınpederimle konusunca oturup ağladım. aldığı ekmeği yemek istemiyorum. onun genlerini kazımak istiyorum. şiddet o kadar üzüyor ki. sanki dün beni dövmüş gibi. kalbim ruhum paramparça oluyor
 
Ben de bunu yazCaktim siz sevgilinizin babasını gordukten tanıdıktan sonra bu hallere girmissiniz. İnanın herkesin hayatında bu tur veya benzer anılar var. Kimse ailesini seçemiyor. Eminim babanizda pişmandır. Mesela benim eltim in babası ile benim babamın arasında dağlar kadar fark var. Bende bunu sorguladim bi ara içimde ama sonra dedim ki biz 4 kiz kardeşiz babam hepimize aynı. Sadece bana değil. Annem çok anactir benim o yüzden hepimiz annem ile yakınız herseyimizi bilir babamın dünyadan yani bizden pek haberi olmaz. Annemle yetiniyoruz diyeyim. Herkesin hayatında illa ki bir eksiklik oluyor yapacak birşey yok. Bence siz kendinizi sevin ve size iyi gelecek şeyler yapın. Terapi bile alabilirsiniz çok iyi gelecektir. Ayrıca çocuk neden düşünmüyorsunuz ki bence tam tersi olmasi sizin açımızdan daha iyi. Kendi babanizla kuramadiginiz baba kız ilişkisini Eşiniz çocuğunuzla kuracak siz de çok daha fazla vereceksiniz sevginizi evladınıza ❤
 
Seni o kadar iyi anliyorum ki, iyi babalari görunce daha cok üzülüyor insan. Ama iyi tarafindan bak sen şanslısin kayinpederin iyi bir baba olabilir, benm kayinpedermde despot. Babanin degismeyecegi kabullen o zaman rahatlarsin. Gelecek guzel gunleri düşün
 
Çok üzüldüm. Iyi bir babanın kızıyım empati yapamayacağım. Ama kader motifi var ya o şekilde ilerlemediğinize emin olun demek istiyorum.
 
Ben dayak hiç yemedim ama annem boşanmasa kesin yerdim ( 2,5- 3 yaşindaydim )cocuk sevmeyi bile bilmez zaten. Çocuk aklimla bana söz verirdi maasta sana sunu alcam diye yanimizda insanlar varken ama hicbir zaman almazdi param yok derdi(yalan) meğer hep insanlara ben ilgili babayim imaji cizmek icinmis kucukken tabi anlamiyodum kendini bi anlatirdi herkes mukemmel sanardi. Ve bana alacam diyip almadigi her seyi çifter çifter kuzenlerime aldi kiyafet ayakkabi altin taki oyuncak aklina ne gelirse. Şimdi onume dünyalari serse neye yarar yaslansa bi bardak su zor veririm kesinlikle bakmam. İnsanlar umrumda değil cocuklugum harcandi kimsenin yaslaninca bakicisi olmayacam. Bazen yaşli bakimsiz tek insanlari vaka aliriz yanimdakiler cocuklari bakmiyo vs der bende herkes hak ettigini yaşar derim geçerim. Bu yüzden ruhunu kendin onaracaksin ve bir daha kimse parcalamasin diye saglam duvarlar öreceksin. Bir gün anne oldugunda hissettigin şefkat kat ve kat fazla olacak kalbin sevgi dolacak iyileseceksin
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…