- 12 Ekim 2010
- 243
- 446
-
- Konu Sahibi hemifrithemperi
- #21
Bunlar aslında iyileşmeye giden yolda adımlar, evet beynimiz kötü anıları bizi korumak için derinlere gönderir ama gelişip daha güçlü olduğumuzda iyilestirelim yaralarımızı diye böyle açığa çıkarır. Ne şanslısınız ki hayat size güzel bir baba da çıkarmış.Ben nasıl unuttum gerçekten bilmiyorum bile düşündükçe. liseye geçince şiddet olayları bitti çünkü ben eskisi gibi yaramaz değildim artık. kapandım onun istediği gibi oldum. yani aklıma geldikçe gerçekten kendime şaşırıyorum. çocukluğumu hatırlıyorum içim üzülüyor. ve evet cidden oturdukça şöyle olmuştu böyle olmuştu babam beni şunun yanında dövmüştü diye hatırlıyorum. çok utanıyorum. beni tetikleyen yeğenim değil aslında kayınpederim oldu. sadece bir kere ağzımdan bir şey çıktı ve adam onu unutmadı. filmden bahsediyorduk barbie filmi. ben bratz seviyordum dedim. 1-2 hafta geçti bana hediye kocaman Bratz bebeği almış. sevgilimle konuşurken ifrit alese girdi onu bekliyorum demiş. yüksek lisansa başlayana kadar beni sürekli destekledi. ben yüksek lisans sınavından çıktım dememe rağmen babam bir kere bile sormadı. dayanamadım söyledim. bir kere sormadın bile diye. sonra açıklandı yine merak etmedi. yeğenim 2 tane. onlara bakmaya doyamıyorum ama babam onun yaşındayken beni dövüyormuş. güzel anı hatırlamaya çalışıyorum ama yok. bir tane bile güzel anı yok. fotoğraflara bakıyorum videolara bakıyorum. psikolojik destek almayı düşünüyorum ama nereden başlarım bilmiyorum. sevgilimle ilişkimi de etkiliyor evet. özellikle mesela o çocuk yapmak istiyor yaşı olduğu için. ben istemiyorum. neden diyor mantıklı cevap veremiyorum. ona şiddet hikayemi bile anlatmadım. o bile babamın beni paylaşmak istemedigini düşünüyor
Psikolojik destek almalısın. Ben yıllarca yaşadığı itilmişliği görmezden gelmeye çalıştım ama olmuyor, yara kapanmıyor. Mümkün olduğu kadar mesafeli ol ve beklentini kes, henüz beklentini kesecek darbeyi vurmamış görünüşe göre. Sen iyi bir ebeveyn ol. Bunlar zaman zaman hortlayqcak duygular, zamanla bunlarla yaşamaya onları geriye itmeye alışıyorsun.Arkadaşlar herkese merhaba. Yine konu açtım. Nasıl başlasam bilmiyorum çok uzun olacak. Pek yazıma dikkat etmiyorum noktalama vs beklemeyin. 26 yaşına yeni girdim ama nasıl anlatsam sanki 16 yaşındayım. aşırı aşırı derecede depresif bir haldeyim. sanki yeniden ergenliğe girmiş gibi hissediyorum. geçmiş anılar gün yüzüne çıktı. geçmişimin canavarı da babam.
Çocukken babamdan şiddet gördüm ve öyle böyle değil. çok sık değildi ama vücudumda morluklar olurdu. yanağımda 5 parmak izle okula gittiğimi hatırlıyorum. döverken parmakları kırılmıştı. annem neden sessiz tepkisiz kaldı bilmiyorum. bazen annem üstüme salardı hatta bunu da hatırlıyorum. sebebi huysuz ve yaramaz olmam. dehbli Zor bir çocuktum kabul ediyorum ama 2 yaşındayken camdan içeri atmış. sebep gezelim diye inat etmem. tesbihi ile 3 yaşında popoma vurmuş izi çıkmış. bunları bir şekilde unuttum. nasıl unuttum bilmiyorum ama unuttum. lise ortaokul üni hayatım bunları unutup geçti. depresif biri değildim aksine mutlu güler yüzlü sevilen biriydim. Hiç içine kapanık değildim. mutluydum.
Şimdi bu geçmiş anılarım aşırı derecede huzursuz ediyor. Geçenlerde yengem yeğenime kızdı diye babam çok bozuldu. dayanamadım beni camdan atıyordun. nasıl dövüyordun. şimdi birden çocuk mu sevmeye başladın dedim.nankörsün dedi direkt.
Hayatımın her anında hayatı zehir etmiştir. ama aksine dışardan görenler babamın bAna düşkün olduğunu düşünür. üniversite kazandım bir kere tebrik etmedi. bir kere derslerin nasıl demedi. bir kere. ir derdin var mı demedi. Mezuniyetimi neşeyle haber verirken bile tebrik ederim demedi. O zaman ne kadar körmüşüm diyorum. hala ondan medet ummuşum. çünkü bu anılarım yok olmuştu beynimden. silinmişti.
Yüksek lisansa başladım. bir kere bölümü bile sormadı alanımı sormadı. yani o kadar üzülüyorum ki. nişanlıyım ve kayınpederimden gördüğüm babalığı herhalde henüz babamdan görmedim. daha geçen akşam aradı ve derslerimi sordu. gelinim şöyle olacak böyle olacak dedi. oturup onunla 2 saar boyunca dertlestim. 26 yıldır bir kere bile babamla dertleşmedim. Bir kere kızım nasılsın bir derdin var mı dememiştir. nişanlımın babasının kızlarına ve oğluna karşı davranışlarını gördükçe sanırım tetiklendim.
babamla tartışma yaşadık nişanlım yüzünden. (bir sebep yok) hayatımda ha varsın ha yoksun. ölü olsan ölü derdim ama sağsın. ölü olsan babasız olmamı buna bağladım dedim. hala bekliyorum biliyor musunuz. hala istiyorum ki babam sevsin. babam düşünsün. Geçen yine ona sen benim demek ki arkamda olmayacaksın dedim. yani sanki eskiden çok arkamda babam varmış gibi. ama geçmişte babamın kötülüğünü unutmuşum herhalde. 1-2 sene önce bana sorsanız eh işte derdim. kafamda babamla ilgili kötü anıları silmişim çünkü. şimdi yeni girdiğim ergenlikle tanıdım hatırladım. ve çok ama çok boğuluyorum bu hislerden.
trafik kazası geçirdim. Abim kullanıyordu arabayı. yüzüm darbe aldı. çenem dişlerim kırıldı. burnum kırıldı. omzuma platin takıldı. kalbime darbe aldım. tost olmuş arabadan sağ çıktık ve darbe olduğum yerden alındı. hastanede uyandım sevgilim vardı. sevgilimin babası ve kuzeni vardı. kaç saatlik yolu gelmişler. babam benim için endişe etmek yerine sevgilime bilenmeyi seçmişti. sevgilim olduğunu biliyordu ama tanışmamışlardı. haber vermedim ölümden döndüm. o halde babam trip attı. o halde bile bana sarılmadı. eniştem bile bakın eniştem bile teyzemin eşi bile bana ağlamış ama o ağlamamış. Ve bingo bunu bile unutmuşum ya. resmen kafam bunları hayal olduğuna inandırmış. Babama bu yüzden bile mesafe koymamışım.
babam para olarak bana sıkıntı yaşatan birisi olmadı. maddi olarak desteği verenin de annem olduğunu görüyorum ama. Ve artık babamın aldığı ekmeği bile yemek istemiyorum. Doğum günümde bana sözde hediye almış. ama onu alanın annem olduğunu biliyorum.
Öyle dertleşmek istedim. Birden bire neden geçmişi hatırladım bilmiyorum. 1-2 aydır sürekli bu düşünceler kafamı boğuyor. sürekli ağlar halde buluyorum kendimi. ara ara üçücük halimi görürken buluyorum halisilasyon gibi. o küçük kızı görüyorum. ki çocukken evet yaramazdım ama sevimliydim herkesin beni sevdiğini hatırlıyorum. videolar var videolarda görüyorum bıcır bıcır konuşan bir kız çocuğu. okuyanlar için teşekkür ederim. öyle dertleşmek istedim. belki benimle aynı durumda olan vardır.
Ana babanın ne yaşadığı ne yaşamadığı ya da ruhsal sorunları olup olmaması çocuğun sorunu ya da sorumluluğunda değildir. Konuda geçen babanın ne kadar zalim olduğu belli. Neyine açılacak ki herif zaten ? Benim dedem beşikteki oğlunu dövmüş anneannem bunu gülerek anlatmış zamanında. Ama şimdi el muhtaç çocuğuna bana bak bana gel diye yalvarıyor mesela.İnsanlar neler yasiyor kim bilir neden öyleydi belki hastaydı ruhsal?
Sorun dertlesin konuşun babanız la ama bu tavrınizla değil ..
Yoksa size açılamaz çok sertsini,z
ben daha önce şiddet gördüğümü kendime bile itiraf edememiştim aslında. 1-2 aydır aklıma gelmeye başladı ve babama nefret kusup duruyorum evde. 1-2 günde bir konu buna geliyor neden diyorum. babalar hem sever hem dövermiş. ama sevgiyi hiç görmedim. ve çevremdeki babalar hiç bsbam gibi değildi amcam dayım babamın arkadaşları benim arkadaşlarımın babası. bakınca aslında ne kadar etkilemiş beni ama unutmuşum. anneme de sinirliyimBen de bunu yazCaktim siz sevgilinizin babasını gordukten tanıdıktan sonra bu hallere girmissiniz. İnanın herkesin hayatında bu tur veya benzer anılar var. Kimse ailesini seçemiyor. Eminim babanizda pişmandır. Mesela benim eltim in babası ile benim babamın arasında dağlar kadar fark var. Bende bunu sorguladim bi ara içimde ama sonra dedim ki biz 4 kiz kardeşiz babam hepimize aynı. Sadece bana değil. Annem çok anactir benim o yüzden hepimiz annem ile yakınız herseyimizi bilir babamın dünyadan yani bizden pek haberi olmaz. Annemle yetiniyoruz diyeyim. Herkesin hayatında illa ki bir eksiklik oluyor yapacak birşey yok. Bence siz kendinizi sevin ve size iyi gelecek şeyler yapın. Terapi bile alabilirsiniz çok iyi gelecektir. Ayrıca çocuk neden düşünmüyorsunuz ki bence tam tersi olmasi sizin açımızdan daha iyi. Kendi babanizla kuramadiginiz baba kız ilişkisini Eşiniz çocuğunuzla kuracak siz de çok daha fazla vereceksiniz sevginizi evladınıza ❤
evet ben kendimi çok değiştirdim ailemden çok farklı bir insanım 18 yaşından beri aile evinden uzak tatillerde bile dönmeyen biriydim. ama şuan dönmek zorunda kaldım. yılbaşından beri aile evindeyim 1-2 aydır da yeniden ergenliğe girmiş gibiyim. çok haklısınız benim beynim bu anıları sinmiş. çünkü şuan hatırladıkça kendimi ezik hissediyorum oysa ben çocukken ergenlikte yetişkin hayatımda aşırı özgüveni olan biriydim. şimdi sürekli evde bu konuyu babama açıp duruyorum. en son sen yaşlandığın zaman bunları asla unutma olur mu dedim. hem babaannem hem anneannem dedem çok kötü yaşlandı çünkü gördüler. anneme de öfkem büyük. sorsan annem bana düşkündür sözde. ama yok. o da zor bir çocukluk geçirmiş dedem de annemi dövermiş. sen benim gördüğümü görmedin diyor. kendi gençliği ile kıyaslama yapıyor. çok yaramazdın huysuzdun diyor. ama bakıyorum videolars yok. konuşuyoruz bazen akrabalarla çocukken çok tatlı olduğumu çok sevecen olduğumu söylerler. ben de anne olmak istemiyorum çünkü farkına vardım geçen çocuklara katlanmam yok bir mekana gidince orda ağlayan çocuk görünce çok sinirleniyorum. ya ben de kötü snne olursam diyorum. sanırım terapi almam gerekecek. kendime bile yeni ikna ettim ve çok zorlanıyorum. annem neden geçmişe taktın önünde kocaman geleceğin var diyor ama yok. maalesef ki şuan ailemle aynı şehirdeyim. evlenince de aynı şehirde yaşayacağız. düğünü de burnumdan getiriyor.Bunlar aslında iyileşmeye giden yolda adımlar, evet beynimiz kötü anıları bizi korumak için derinlere gönderir ama gelişip daha güçlü olduğumuzda iyilestirelim yaralarımızı diye böyle açığa çıkarır. Ne şanslısınız ki hayat size güzel bir baba da çıkarmış.
Ben benzer şeyleri annemle yaşadım, ama annem aynı zamanda kendi hayatini da anlatırdı ve malesef onun yaşadıkları yasattiklarindan çok daha kötüydü o yüzden zamanla anladım başka şansı yokmuş. Başka örnek model yokmuş önünde. Evlenince de ilk iş psikologa başladim annemle aynı evdeyken mümkün değildi çünkü. Hazır bu anılarınız aslında hayatta aradığınız destek de bir şekilde çıkmışken bir uzmanla paylaşın. Travmalar konusunda uzmanlaşan hatta EMDR diye bir teknik var geçmiş anılara dönüp şimdiki hali izle o anıları yeniden yazıyorsunuz.
Ben de o yaşlardan beri anne olmamam gerektigine inanmistim ama terapistim bana aksine bu farkındalık ve bilinçle sizden çok iyi anne olur demişti ve de siz aslında kendinizi anne olmaya hazırlıyorsunuz iyileşmek için uğraşarak demişti.
Senin eş seciminde de aslında bunun emareleri var. Nasıl baba olunmamasi gerektiğini çok iyi bildiğin için öyle olamayacak rol modele sahip bir eş secmissin ve bunu otomatik yapmışsın. Çünkü güçlüsün, kendini geliştirmişsin ve kader dongusunu yıkacak kişi senmissin bence.
para olarak var sadece. onu da artık almak istemiyorum. hatta böyle bana harcamış olduğu paraları çıkarıp suratına atmak tükürmek istiyorum. babama karşı öfkem hiç geçmiyor artık. ben de dedim ona düğünüm vs olacak nişanımda sözümde zehir etti. gekme dedimEşimin babasından dolayı biliyorum böyle babaları. Herhalde daha kötüsü de asla yanlarında olmamaları. Dediğiniz gibi ölü olsa en azından öldü dersin üzülürsün ama sağ ve yanında yok. Ne mezuniyet, ne hastalık, ne kız isteme, ne düğün hiç birinde gelmedi. Hatta hala tanımam kendilerini. Zaten şiddet varmış.
Asıl üzücü olan da babadan sevgi göremeyenlerin hala bir umutla beklemeleri. İşte bu o babayı daha da nefretlik yapıyor.
Evet, her zaman denildiği gibi keşke herkes ebeveyn olmasa. Yine de çok şükür bizim nesiller daha bilinçli. Ailede ne görürse görsün bunu kırıyor.
benim annem de gülerek anlatıyor bebekken gördüğüm şiddeti. işte çok huysuzdun inatçıydın bebekken diyor. bir kere gece uyumadın baban seni sarstı uyudun diyor. kim bilir nasıl bir hasar bıraktıklar küçük bedenimle. düşündükçe ruhum daralıyor. yAna babanın ne yaşadığı ne yaşamadığı ya da ruhsal sorunları olup olmaması çocuğun sorunu ya da sorumluluğunda değildir. Konuda geçen babanın ne kadar zalim olduğu belli. Neyine açılacak ki herif zaten ? Benim dedem beşikteki oğlunu dövmüş anneannem bunu gülerek anlatmış zamanında. Ama şimdi el muhtaç çocuğuna bana bak bana gel diye yalvarıyor mesela.
aslında 18 yaşında evden ayrıldım ve tatillerde bile eve gitmedim. hiç o zamanlar bunlar aklıma gelmiyordu bile. birden bire tekrar ergenliğe girdim sanki. düşünüyorum psikolojik destek. hem de evlilik öncesi daha sağlıklı bir evlilik için lazım sanırım. bu şehirden de gitmek istiyorum.Psikolojik destek almalısın. Ben yıllarca yaşadığı itilmişliği görmezden gelmeye çalıştım ama olmuyor, yara kapanmıyor. Mümkün olduğu kadar mesafeli ol ve beklentini kes, henüz beklentini kesecek darbeyi vurmamış görünüşe göre. Sen iyi bir ebeveyn ol. Bunlar zaman zaman hortlayqcak duygular, zamanla bunlarla yaşamaya onları geriye itmeye alışıyorsun.
evet anneme de şok oluyorum. ikisi de küçük değilmiş 30lu yaşlarda beni yapmışlar 2. çocuklarıyım. üzülüyorum keşke arkamda olsa diyorum hala ona DİYORUM bunu ağzından duymak istiyorum. annem şimdi bana düşkündür aslında ama çocukken bebekken bana yaşattığı şeyleri düşününce üzülüyorum. zaten yaşlanınca asla bakmam ikisine de. bunlar da biliyorlar. ikisi de kendj anne babasına karşı acımasızdı annem Lanet bir babayla büyümüş. ama bana seçtiği baba da böyle birisi. herkes çocuğunu dövüyordu diyor ama yok. sana şunu yaptım bunu yaptım diyorlar. araba aldılar üni okurken ayrı eve çıktım para harcıyordum hala babamın emekli maaşı benim elimde. ama yok yani. artık aklım başıma geldi ve evde yediğim ekmek bile boğazıma duruyor. ve ben de çok etkilendim çok huysuz biri oldum. arada bazen sevgilime çok huysuzluk yapıyorum. o beklenti hala geçmiyor. ama babam da gaddarlıkta gayet devam. 2 yeğenim var kız olanı bazen seviyor görüyorum. üzülüyorum çok keşke beni de sevseydi diyorum. kedimiz var kedimizi seviyor güzel kızım aşkım bebeğim diye. kalbime oturuyorBabanız size karşı bencil acımasız biri ve içten içe halen ona karşı sevgi beklentisi içerinde olduğunu biliyor. O yüzden de sizin ona olan bu beklentiyi diri tutmak için umursamaz tavırlarını elden ayaktan düşünceye kadar sürdürecek.
Yapmanız gereken şey babanıza karşı beklentilerinizi kendi icinizde tamamen yok etmek ve zorunlu olmadığı sürece muhatap olmamak ve onu görmezden gelerek yok saymak. Tıpkı onun şuan sevgi, ilgi beklentiniz yok saydığı gibi. Zaten bu kadar acımasızca şiddet uygulayan, ölümden döndüğünüz halde umursamyan birini babanız dahi olsa sevmeyin. İnanın duygularınızı doğru yönetirseniz hayatınızda hiçte gerekli biri olmadığını göreceksiniz.
Ek olarak anneniz de öyle insaflı biri değilmiş. Küçük kız çocuğunun üzerine koca adamı salmak normal bir annenin yapacağı bir şey değil.
evet kesinlikle öyle arkadaşı mesela yatalak oldu kimse bakmıyor diyorum hak ettiği o. susuyor. annem babamdan daha önce boşanmış tekrar evlenmiş çok iyi birisi ya. ben yokmuşum bir de bu adamdan tutmuş çok gerekli gibi 11 sene sonra 2. çocuğu yapmış. şuan bakınca ilişkim güzel sağlıklıyım ama bakınca insan ilişkilerimde aşırı bencil biriyim. mesela çoğu arkadaşımla ilişkim onlar çabalarsa var. 272626 kere onlar mesaj atmış onlar buluşalım demiş. sevgilimle de iyiyiz ama bazen ona da gereksiz sorunlar çıkarıyorum. bu babam beni ne kadar kötü biri yapmış aslında. hep sevildim girdiğim ortamlarda hala öyle. bir kere bir astrolog bana sen ışıl ışıl parlıyorsun demişti. ama yok yani. sanırım destek almam şart ama buna bile korkuyorum. daha kötüsü olur diye.Ben dayak hiç yemedim ama annem boşanmasa kesin yerdim ( 2,5- 3 yaşindaydim )cocuk sevmeyi bile bilmez zaten. Çocuk aklimla bana söz verirdi maasta sana sunu alcam diye yanimizda insanlar varken ama hicbir zaman almazdi param yok derdi(yalan) meğer hep insanlara ben ilgili babayim imaji cizmek icinmis kucukken tabi anlamiyodum kendini bi anlatirdi herkes mukemmel sanardi. Ve bana alacam diyip almadigi her seyi çifter çifter kuzenlerime aldi kiyafet ayakkabi altin taki oyuncak aklina ne gelirse. Şimdi onume dünyalari serse neye yarar yaslansa bi bardak su zor veririm kesinlikle bakmam. İnsanlar umrumda değil cocuklugum harcandi kimsenin yaslaninca bakicisi olmayacam. Bazen yaşli bakimsiz tek insanlari vaka aliriz yanimdakiler cocuklari bakmiyo vs der bende herkes hak ettigini yaşar derim geçerim. Bu yüzden ruhunu kendin onaracaksin ve bir daha kimse parcalamasin diye saglam duvarlar öreceksin. Bir gün anne oldugunda hissettigin şefkat kat ve kat fazla olacak kalbin sevgi dolacak iyileseceksin
sevgilim aslında babamın tam olarak zıttı birisidir sevgisini belli eder. bazen bebeklerle görüyorum onu gözlerinin içi parlıyor. özellikle yeğenime karşı o kadar sevgi dolu ki geçen gördüm kucağında uyuyakaldı ki 10 aylık daha uykusu çok sorunlu. abime bakıyorum abim de babamdan alakasız bir baba. umarım kendi kurduğum ailem onun ailesi gibi olurÇok üzüldüm. Iyi bir babanın kızıyım empati yapamayacağım. Ama kader motifi var ya o şekilde ilerlemediğinize emin olun demek istiyorum.
İyi de bunu bilemezsiniz ki. Yani diger ailelerin evlerinde neler yaşanıyor. EE herkeste sizin babanizi çok iyi bilirmiş mesela. Eskiden insanlar şiddet konusunda şimdiki kadar bilinçli değildi. Bunu birçok Türk, yabancı yazarların yıllar önceki yazılan kitaplarında da görüyoruz. O çok gelişmiş medeni dediğimiz ülke insanlarında da ayni durum geçerli bizde de. Şiddet son donemlerde önune geçilebilir birşey olmaya başladı. Tabii o da daha bilinçli ebeveynler sayesinde. Çok eskiden çocuğunu dövmek o babayı kötü baba yapmıyordu yani. E tabii simdi de küçüklükten travma olarak kalmis, anne babasından şiddet görmüş yetiskinler bunu sorgulamaya baslayinca büyüklerimiz hatalarını yavaş yavaş anlamaya başlıyor. Mesela beni de çocukken doverdi annem ya da babam vururdu hele erkek kardeşim çok daha kötü muamele gördü. Bizde simdi sesimizi çıkarıyoruz onlar da haklisiniz diyorlar ama is isten geçti onların da bildiği oydu belki bilemiyorum. Simdi bizler çocuklarımıza karşı daha bilinçliyiz mesela benim ortaokul iki çocuğum var övünmüyorum tabii ki ama bir fiske vurmadim. Sizde aynisi olacaksiniz. Yeri gelecek sabriniz zorlanacak ben dizlerimi dövdüğümu bilirim kızım fecii inattır ergenliğe girme aşamasında arada kafayı yiyecek gibi oluyorum ama tutmak zorundayım kendimi. Ya da şarkı söylüyorum içimdenben daha önce şiddet gördüğümü kendime bile itiraf edememiştim aslında. 1-2 aydır aklıma gelmeye başladı ve babama nefret kusup duruyorum evde. 1-2 günde bir konu buna geliyor neden diyorum. babalar hem sever hem dövermiş. ama sevgiyi hiç görmedim. ve çevremdeki babalar hiç bsbam gibi değildi amcam dayım babamın arkadaşları benim arkadaşlarımın babası. bakınca aslında ne kadar etkilemiş beni ama unutmuşum. anneme de sinirliyim
Yaralar geçmiyor malesef. Benim de hafızamın unuttuğu ya da değistirdiği olaylar var. Ben de otuzumda farkettim. İlk farkediş aylarca üzülmeme neden oldu. Şimdi affetme evresinde yok. Ama bizimkiler hatalı bir sevgi de olsa sevgi verdi. Size sevgi verilmemiş babanız tarafından o geçmiyor malesef. Şimdiki yasadıklarınız farkındalık süreci. Sonrasında kabullenme oluyor.Arkadaşlar herkese merhaba. Yine konu açtım. Nasıl başlasam bilmiyorum çok uzun olacak. Pek yazıma dikkat etmiyorum noktalama vs beklemeyin. 26 yaşına yeni girdim ama nasıl anlatsam sanki 16 yaşındayım. aşırı aşırı derecede depresif bir haldeyim. sanki yeniden ergenliğe girmiş gibi hissediyorum. geçmiş anılar gün yüzüne çıktı. geçmişimin canavarı da babam.
Çocukken babamdan şiddet gördüm ve öyle böyle değil. çok sık değildi ama vücudumda morluklar olurdu. yanağımda 5 parmak izle okula gittiğimi hatırlıyorum. döverken parmakları kırılmıştı. annem neden sessiz tepkisiz kaldı bilmiyorum. bazen annem üstüme salardı hatta bunu da hatırlıyorum. sebebi huysuz ve yaramaz olmam. dehbli Zor bir çocuktum kabul ediyorum ama 2 yaşındayken camdan içeri atmış. sebep gezelim diye inat etmem. tesbihi ile 3 yaşında popoma vurmuş izi çıkmış. bunları bir şekilde unuttum. nasıl unuttum bilmiyorum ama unuttum. lise ortaokul üni hayatım bunları unutup geçti. depresif biri değildim aksine mutlu güler yüzlü sevilen biriydim. Hiç içine kapanık değildim. mutluydum.
Şimdi bu geçmiş anılarım aşırı derecede huzursuz ediyor. Geçenlerde yengem yeğenime kızdı diye babam çok bozuldu. dayanamadım beni camdan atıyordun. nasıl dövüyordun. şimdi birden çocuk mu sevmeye başladın dedim.nankörsün dedi direkt.
Hayatımın her anında hayatı zehir etmiştir. ama aksine dışardan görenler babamın bAna düşkün olduğunu düşünür. üniversite kazandım bir kere tebrik etmedi. bir kere derslerin nasıl demedi. bir kere. ir derdin var mı demedi. Mezuniyetimi neşeyle haber verirken bile tebrik ederim demedi. O zaman ne kadar körmüşüm diyorum. hala ondan medet ummuşum. çünkü bu anılarım yok olmuştu beynimden. silinmişti.
Yüksek lisansa başladım. bir kere bölümü bile sormadı alanımı sormadı. yani o kadar üzülüyorum ki. nişanlıyım ve kayınpederimden gördüğüm babalığı herhalde henüz babamdan görmedim. daha geçen akşam aradı ve derslerimi sordu. gelinim şöyle olacak böyle olacak dedi. oturup onunla 2 saar boyunca dertlestim. 26 yıldır bir kere bile babamla dertleşmedim. Bir kere kızım nasılsın bir derdin var mı dememiştir. nişanlımın babasının kızlarına ve oğluna karşı davranışlarını gördükçe sanırım tetiklendim.
babamla tartışma yaşadık nişanlım yüzünden. (bir sebep yok) hayatımda ha varsın ha yoksun. ölü olsan ölü derdim ama sağsın. ölü olsan babasız olmamı buna bağladım dedim. hala bekliyorum biliyor musunuz. hala istiyorum ki babam sevsin. babam düşünsün. Geçen yine ona sen benim demek ki arkamda olmayacaksın dedim. yani sanki eskiden çok arkamda babam varmış gibi. ama geçmişte babamın kötülüğünü unutmuşum herhalde. 1-2 sene önce bana sorsanız eh işte derdim. kafamda babamla ilgili kötü anıları silmişim çünkü. şimdi yeni girdiğim ergenlikle tanıdım hatırladım. ve çok ama çok boğuluyorum bu hislerden.
trafik kazası geçirdim. Abim kullanıyordu arabayı. yüzüm darbe aldı. çenem dişlerim kırıldı. burnum kırıldı. omzuma platin takıldı. kalbime darbe aldım. tost olmuş arabadan sağ çıktık ve darbe olduğum yerden alındı. hastanede uyandım sevgilim vardı. sevgilimin babası ve kuzeni vardı. kaç saatlik yolu gelmişler. babam benim için endişe etmek yerine sevgilime bilenmeyi seçmişti. sevgilim olduğunu biliyordu ama tanışmamışlardı. haber vermedim ölümden döndüm. o halde babam trip attı. o halde bile bana sarılmadı. eniştem bile bakın eniştem bile teyzemin eşi bile bana ağlamış ama o ağlamamış. Ve bingo bunu bile unutmuşum ya. resmen kafam bunları hayal olduğuna inandırmış. Babama bu yüzden bile mesafe koymamışım.
babam para olarak bana sıkıntı yaşatan birisi olmadı. maddi olarak desteği verenin de annem olduğunu görüyorum ama. Ve artık babamın aldığı ekmeği bile yemek istemiyorum. Doğum günümde bana sözde hediye almış. ama onu alanın annem olduğunu biliyorum.
Öyle dertleşmek istedim. Birden bire neden geçmişi hatırladım bilmiyorum. 1-2 aydır sürekli bu düşünceler kafamı boğuyor. sürekli ağlar halde buluyorum kendimi. ara ara üçücük halimi görürken buluyorum halisilasyon gibi. o küçük kızı görüyorum. ki çocukken evet yaramazdım ama sevimliydim herkesin beni sevdiğini hatırlıyorum. videolar var videolarda görüyorum bıcır bıcır konuşan bir kız çocuğu. okuyanlar için teşekkür ederim. öyle dertleşmek istedim. belki benimle aynı durumda olan vardır.
benim babam küçükken beni insan içinde de dövüyordu çünkü. aile toplantılarında ağzıma vuruyordu sofrada. sesim fazla çıktı diye kolumdan bacağımdan tutup fırlatıyordu. amcam dayım benim yanımda çocuklarını severdi beni de severlerdi. amcam hala beni sarı kızım bebeğim diye sever gördüğü her an yanaklarımı ellerimi mıncıklar sarılır öper. dıştan bakınca evet yani ben özel lisede okudum ailem eğitimim için çok paralar harcadı açıldım mesela bir şey demediler sözde. ben de aşırı inat biriydim ve aşırı özgür ruhlu. çok konuşurdum. bunları hatırlıyorum. 5. 4. sınıfta okul başkanı vs olmuştum 8ler varken. ben hala istemiyorum çocuk arada istiyorum ama sonra aklıma geliyor. bazen rüyamda kendi doğurduğumu görüyorum. nişanlıma da söyledim bebek istemiyorum diye. tabii asla o bilmeyecek neden istemiyorum. beni küçük görür diye şiddet gördüğümü ona söylemedimİyi de bunu bilemezsiniz ki. Yani diger ailelerin evlerinde neler yaşanıyor. EE herkeste sizin babanizi çok iyi bilirmiş mesela. Eskiden insanlar şiddet konusunda şimdiki kadar bilinçli değildi. Bunu birçok Türk, yabancı yazarların yıllar önceki yazılan kitaplarında da görüyoruz. O çok gelişmiş medeni dediğimiz ülke insanlarında da ayni durum geçerli bizde de. Şiddet son donemlerde önune geçilebilir birşey olmaya başladı. Tabii o da daha bilinçli ebeveynler sayesinde. Çok eskiden çocuğunu dövmek o babayı kötü baba yapmıyordu yani. E tabii simdi de küçüklükten travma olarak kalmis, anne babasından şiddet görmüş yetiskinler bunu sorgulamaya baslayinca büyüklerimiz hatalarını yavaş yavaş anlamaya başlıyor. Mesela beni de çocukken doverdi annem ya da babam vururdu hele erkek kardeşim çok daha kötü muamele gördü. Bizde simdi sesimizi çıkarıyoruz onlar da haklisiniz diyorlar ama is isten geçti onların da bildiği oydu belki bilemiyorum. Simdi bizler çocuklarımıza karşı daha bilinçliyiz mesela benim ortaokul iki çocuğum var övünmüyorum tabii ki ama bir fiske vurmadim. Sizde aynisi olacaksiniz. Yeri gelecek sabriniz zorlanacak ben dizlerimi dövdüğümu bilirim kızım fecii inattır ergenliğe girme aşamasında arada kafayı yiyecek gibi oluyorum ama tutmak zorundayım kendimi. Ya da şarkı söylüyorum içimden. Çok uzattim siz çok iyi bir anne olacaksınız eminim
Dehb li olduğunuzu nasıl anladınızArkadaşlar herkese merhaba. Yine konu açtım. Nasıl başlasam bilmiyorum çok uzun olacak. Pek yazıma dikkat etmiyorum noktalama vs beklemeyin. 26 yaşına yeni girdim ama nasıl anlatsam sanki 16 yaşındayım. aşırı aşırı derecede depresif bir haldeyim. sanki yeniden ergenliğe girmiş gibi hissediyorum. geçmiş anılar gün yüzüne çıktı. geçmişimin canavarı da babam.
Çocukken babamdan şiddet gördüm ve öyle böyle değil. çok sık değildi ama vücudumda morluklar olurdu. yanağımda 5 parmak izle okula gittiğimi hatırlıyorum. döverken parmakları kırılmıştı. annem neden sessiz tepkisiz kaldı bilmiyorum. bazen annem üstüme salardı hatta bunu da hatırlıyorum. sebebi huysuz ve yaramaz olmam. dehbli Zor bir çocuktum kabul ediyorum ama 2 yaşındayken camdan içeri atmış. sebep gezelim diye inat etmem. tesbihi ile 3 yaşında popoma vurmuş izi çıkmış. bunları bir şekilde unuttum. nasıl unuttum bilmiyorum ama unuttum. lise ortaokul üni hayatım bunları unutup geçti. depresif biri değildim aksine mutlu güler yüzlü sevilen biriydim. Hiç içine kapanık değildim. mutluydum.
Şimdi bu geçmiş anılarım aşırı derecede huzursuz ediyor. Geçenlerde yengem yeğenime kızdı diye babam çok bozuldu. dayanamadım beni camdan atıyordun. nasıl dövüyordun. şimdi birden çocuk mu sevmeye başladın dedim.nankörsün dedi direkt.
Hayatımın her anında hayatı zehir etmiştir. ama aksine dışardan görenler babamın bAna düşkün olduğunu düşünür. üniversite kazandım bir kere tebrik etmedi. bir kere derslerin nasıl demedi. bir kere. ir derdin var mı demedi. Mezuniyetimi neşeyle haber verirken bile tebrik ederim demedi. O zaman ne kadar körmüşüm diyorum. hala ondan medet ummuşum. çünkü bu anılarım yok olmuştu beynimden. silinmişti.
Yüksek lisansa başladım. bir kere bölümü bile sormadı alanımı sormadı. yani o kadar üzülüyorum ki. nişanlıyım ve kayınpederimden gördüğüm babalığı herhalde henüz babamdan görmedim. daha geçen akşam aradı ve derslerimi sordu. gelinim şöyle olacak böyle olacak dedi. oturup onunla 2 saar boyunca dertlestim. 26 yıldır bir kere bile babamla dertleşmedim. Bir kere kızım nasılsın bir derdin var mı dememiştir. nişanlımın babasının kızlarına ve oğluna karşı davranışlarını gördükçe sanırım tetiklendim.
babamla tartışma yaşadık nişanlım yüzünden. (bir sebep yok) hayatımda ha varsın ha yoksun. ölü olsan ölü derdim ama sağsın. ölü olsan babasız olmamı buna bağladım dedim. hala bekliyorum biliyor musunuz. hala istiyorum ki babam sevsin. babam düşünsün. Geçen yine ona sen benim demek ki arkamda olmayacaksın dedim. yani sanki eskiden çok arkamda babam varmış gibi. ama geçmişte babamın kötülüğünü unutmuşum herhalde. 1-2 sene önce bana sorsanız eh işte derdim. kafamda babamla ilgili kötü anıları silmişim çünkü. şimdi yeni girdiğim ergenlikle tanıdım hatırladım. ve çok ama çok boğuluyorum bu hislerden.
trafik kazası geçirdim. Abim kullanıyordu arabayı. yüzüm darbe aldı. çenem dişlerim kırıldı. burnum kırıldı. omzuma platin takıldı. kalbime darbe aldım. tost olmuş arabadan sağ çıktık ve darbe olduğum yerden alındı. hastanede uyandım sevgilim vardı. sevgilimin babası ve kuzeni vardı. kaç saatlik yolu gelmişler. babam benim için endişe etmek yerine sevgilime bilenmeyi seçmişti. sevgilim olduğunu biliyordu ama tanışmamışlardı. haber vermedim ölümden döndüm. o halde babam trip attı. o halde bile bana sarılmadı. eniştem bile bakın eniştem bile teyzemin eşi bile bana ağlamış ama o ağlamamış. Ve bingo bunu bile unutmuşum ya. resmen kafam bunları hayal olduğuna inandırmış. Babama bu yüzden bile mesafe koymamışım.
babam para olarak bana sıkıntı yaşatan birisi olmadı. maddi olarak desteği verenin de annem olduğunu görüyorum ama. Ve artık babamın aldığı ekmeği bile yemek istemiyorum. Doğum günümde bana sözde hediye almış. ama onu alanın annem olduğunu biliyorum.
Öyle dertleşmek istedim. Birden bire neden geçmişi hatırladım bilmiyorum. 1-2 aydır sürekli bu düşünceler kafamı boğuyor. sürekli ağlar halde buluyorum kendimi. ara ara üçücük halimi görürken buluyorum halisilasyon gibi. o küçük kızı görüyorum. ki çocukken evet yaramazdım ama sevimliydim herkesin beni sevdiğini hatırlıyorum. videolar var videolarda görüyorum bıcır bıcır konuşan bir kız çocuğu. okuyanlar için teşekkür ederim. öyle dertleşmek istedim. belki benimle aynı durumda olan vardır.
hayır benim nişanlım asla babam gibi değil ama ona bile anlatmadım ki sevgisizliği. kötü olur bana acır diye anlatmadım. karakter olarak aşırı zıt iki insan. küçükken hayal kurardık ya işte aynen öyle ama ne olur belli olmaz. sevdiğini hissettiren önemseyen üstüme titreyen birisi. seviyorum da cidden vücudumda etkisi çok büyük.Yaralar geçmiyor malesef. Benim de hafızamın unuttuğu ya da değistirdiği olaylar var. Ben de otuzumda farkettim. İlk farkediş aylarca üzülmeme neden oldu. Şimdi affetme evresinde yok. Ama bizimkiler hatalı bir sevgi de olsa sevgi verdi. Size sevgi verilmemiş babanız tarafından o geçmiyor malesef. Şimdiki yasadıklarınız farkındalık süreci. Sonrasında kabullenme oluyor.
Böyle babaların kızları genelde yanlıs eş seçiyor psikolojide. Ya babası gibi birini buluyor ya da taban tabana zıt birini. Farkındalık gözünüzle nisanlınızı da bir gözlemleyin bakalım bu nedenle mı seçilmis biri yoksa gerçekten size uyan biri diye mi
çocukken öğretmenim fark etti doktora götürdüler. ilaç tedavisi görmedim ama ailem deli olmamı istemedi. öyle devam etti bu yasa geldik. hala dikkat eksikliğim var. o da öyle duruyor öğrendim yaşamayı onunlaDehb li olduğunuzu nasıl anladınız
Ben buna karşıyım değişmeyince kabullen olayına.Seni o kadar iyi anliyorum ki, iyi babalari görunce daha cok üzülüyor insan. Ama iyi tarafindan bak sen şanslısin kayinpederin iyi bir baba olabilir, benm kayinpedermde despot. Babanin degismeyecegi kabullen o zaman rahatlarsin. Gelecek guzel gunleri düşün