babama dair beklentilerimi aşmayı bilmiyorum ve hala kırılıyorum

Bunlar aslında iyileşmeye giden yolda adımlar, evet beynimiz kötü anıları bizi korumak için derinlere gönderir ama gelişip daha güçlü olduğumuzda iyilestirelim yaralarımızı diye böyle açığa çıkarır. Ne şanslısınız ki hayat size güzel bir baba da çıkarmış.

Ben benzer şeyleri annemle yaşadım, ama annem aynı zamanda kendi hayatini da anlatırdı ve malesef onun yaşadıkları yasattiklarindan çok daha kötüydü o yüzden zamanla anladım başka şansı yokmuş. Başka örnek model yokmuş önünde. Evlenince de ilk iş psikologa başladim annemle aynı evdeyken mümkün değildi çünkü. Hazır bu anılarınız aslında hayatta aradığınız destek de bir şekilde çıkmışken bir uzmanla paylaşın. Travmalar konusunda uzmanlaşan hatta EMDR diye bir teknik var geçmiş anılara dönüp şimdiki hali izle o anıları yeniden yazıyorsunuz.

Ben de o yaşlardan beri anne olmamam gerektigine inanmistim ama terapistim bana aksine bu farkındalık ve bilinçle sizden çok iyi anne olur demişti ve de siz aslında kendinizi anne olmaya hazırlıyorsunuz iyileşmek için uğraşarak demişti.

Senin eş seciminde de aslında bunun emareleri var. Nasıl baba olunmamasi gerektiğini çok iyi bildiğin için öyle olamayacak rol modele sahip bir eş secmissin ve bunu otomatik yapmışsın. Çünkü güçlüsün, kendini geliştirmişsin ve kader dongusunu yıkacak kişi senmissin bence.
 
Babanız size karşı bencil acımasız biri ve içten içe halen ona karşı sevgi beklentisi içerinde olduğunu biliyor. O yüzden de sizin ona olan bu beklentiyi diri tutmak için umursamaz tavırlarını elden ayaktan düşünceye kadar sürdürecek.

Yapmanız gereken şey babanıza karşı beklentilerinizi kendi icinizde tamamen yok etmek ve zorunlu olmadığı sürece muhatap olmamak ve onu görmezden gelerek yok saymak. Tıpkı onun şuan sevgi, ilgi beklentiniz yok saydığı gibi. Zaten bu kadar acımasızca şiddet uygulayan, ölümden döndüğünüz halde umursamyan birini babanız dahi olsa sevmeyin. İnanın duygularınızı doğru yönetirseniz hayatınızda hiçte gerekli biri olmadığını göreceksiniz.

Ek olarak anneniz de öyle insaflı biri değilmiş. Küçük kız çocuğunun üzerine koca adamı salmak normal bir annenin yapacağı bir şey değil.
 
Psikolojik destek almalısın. Ben yıllarca yaşadığı itilmişliği görmezden gelmeye çalıştım ama olmuyor, yara kapanmıyor. Mümkün olduğu kadar mesafeli ol ve beklentini kes, henüz beklentini kesecek darbeyi vurmamış görünüşe göre. Sen iyi bir ebeveyn ol. Bunlar zaman zaman hortlayqcak duygular, zamanla bunlarla yaşamaya onları geriye itmeye alışıyorsun.
 
İnsanlar neler yasiyor kim bilir neden öyleydi belki hastaydı ruhsal?

Sorun dertlesin konuşun babanız la ama bu tavrınizla değil ..
Yoksa size açılamaz çok sertsini,z
Ana babanın ne yaşadığı ne yaşamadığı ya da ruhsal sorunları olup olmaması çocuğun sorunu ya da sorumluluğunda değildir. Konuda geçen babanın ne kadar zalim olduğu belli. Neyine açılacak ki herif zaten ? Benim dedem beşikteki oğlunu dövmüş anneannem bunu gülerek anlatmış zamanında. Ama şimdi el muhtaç çocuğuna bana bak bana gel diye yalvarıyor mesela.
 
Eşimin babasından dolayı biliyorum böyle babaları. Herhalde daha kötüsü de asla yanlarında olmamaları. Dediğiniz gibi ölü olsa en azından öldü dersin üzülürsün ama sağ ve yanında yok. Ne mezuniyet, ne hastalık, ne kız isteme, ne düğün hiç birinde gelmedi. Hatta hala tanımam kendilerini. Zaten şiddet varmış.
Asıl üzücü olan da babadan sevgi göremeyenlerin hala bir umutla beklemeleri. İşte bu o babayı daha da nefretlik yapıyor.
Evet, her zaman denildiği gibi keşke herkes ebeveyn olmasa. Yine de çok şükür bizim nesiller daha bilinçli. Ailede ne görürse görsün bunu kırıyor.
 
ben daha önce şiddet gördüğümü kendime bile itiraf edememiştim aslında. 1-2 aydır aklıma gelmeye başladı ve babama nefret kusup duruyorum evde. 1-2 günde bir konu buna geliyor neden diyorum. babalar hem sever hem dövermiş. ama sevgiyi hiç görmedim. ve çevremdeki babalar hiç bsbam gibi değildi amcam dayım babamın arkadaşları benim arkadaşlarımın babası. bakınca aslında ne kadar etkilemiş beni ama unutmuşum. anneme de sinirliyim
 
evet ben kendimi çok değiştirdim ailemden çok farklı bir insanım 18 yaşından beri aile evinden uzak tatillerde bile dönmeyen biriydim. ama şuan dönmek zorunda kaldım. yılbaşından beri aile evindeyim 1-2 aydır da yeniden ergenliğe girmiş gibiyim. çok haklısınız benim beynim bu anıları sinmiş. çünkü şuan hatırladıkça kendimi ezik hissediyorum oysa ben çocukken ergenlikte yetişkin hayatımda aşırı özgüveni olan biriydim. şimdi sürekli evde bu konuyu babama açıp duruyorum. en son sen yaşlandığın zaman bunları asla unutma olur mu dedim. hem babaannem hem anneannem dedem çok kötü yaşlandı çünkü gördüler. anneme de öfkem büyük. sorsan annem bana düşkündür sözde. ama yok. o da zor bir çocukluk geçirmiş dedem de annemi dövermiş. sen benim gördüğümü görmedin diyor. kendi gençliği ile kıyaslama yapıyor. çok yaramazdın huysuzdun diyor. ama bakıyorum videolars yok. konuşuyoruz bazen akrabalarla çocukken çok tatlı olduğumu çok sevecen olduğumu söylerler. ben de anne olmak istemiyorum çünkü farkına vardım geçen çocuklara katlanmam yok bir mekana gidince orda ağlayan çocuk görünce çok sinirleniyorum. ya ben de kötü snne olursam diyorum. sanırım terapi almam gerekecek. kendime bile yeni ikna ettim ve çok zorlanıyorum. annem neden geçmişe taktın önünde kocaman geleceğin var diyor ama yok. maalesef ki şuan ailemle aynı şehirdeyim. evlenince de aynı şehirde yaşayacağız. düğünü de burnumdan getiriyor.
 
para olarak var sadece. onu da artık almak istemiyorum. hatta böyle bana harcamış olduğu paraları çıkarıp suratına atmak tükürmek istiyorum. babama karşı öfkem hiç geçmiyor artık. ben de dedim ona düğünüm vs olacak nişanımda sözümde zehir etti. gekme dedim
 
benim annem de gülerek anlatıyor bebekken gördüğüm şiddeti. işte çok huysuzdun inatçıydın bebekken diyor. bir kere gece uyumadın baban seni sarstı uyudun diyor. kim bilir nasıl bir hasar bıraktıklar küçük bedenimle. düşündükçe ruhum daralıyor. y
 
aslında 18 yaşında evden ayrıldım ve tatillerde bile eve gitmedim. hiç o zamanlar bunlar aklıma gelmiyordu bile. birden bire tekrar ergenliğe girdim sanki. düşünüyorum psikolojik destek. hem de evlilik öncesi daha sağlıklı bir evlilik için lazım sanırım. bu şehirden de gitmek istiyorum.
 
evet anneme de şok oluyorum. ikisi de küçük değilmiş 30lu yaşlarda beni yapmışlar 2. çocuklarıyım. üzülüyorum keşke arkamda olsa diyorum hala ona DİYORUM bunu ağzından duymak istiyorum. annem şimdi bana düşkündür aslında ama çocukken bebekken bana yaşattığı şeyleri düşününce üzülüyorum. zaten yaşlanınca asla bakmam ikisine de. bunlar da biliyorlar. ikisi de kendj anne babasına karşı acımasızdı annem Lanet bir babayla büyümüş. ama bana seçtiği baba da böyle birisi. herkes çocuğunu dövüyordu diyor ama yok. sana şunu yaptım bunu yaptım diyorlar. araba aldılar üni okurken ayrı eve çıktım para harcıyordum hala babamın emekli maaşı benim elimde. ama yok yani. artık aklım başıma geldi ve evde yediğim ekmek bile boğazıma duruyor. ve ben de çok etkilendim çok huysuz biri oldum. arada bazen sevgilime çok huysuzluk yapıyorum. o beklenti hala geçmiyor. ama babam da gaddarlıkta gayet devam. 2 yeğenim var kız olanı bazen seviyor görüyorum. üzülüyorum çok keşke beni de sevseydi diyorum. kedimiz var kedimizi seviyor güzel kızım aşkım bebeğim diye. kalbime oturuyor
 
evet kesinlikle öyle arkadaşı mesela yatalak oldu kimse bakmıyor diyorum hak ettiği o. susuyor. annem babamdan daha önce boşanmış tekrar evlenmiş çok iyi birisi ya. ben yokmuşum bir de bu adamdan tutmuş çok gerekli gibi 11 sene sonra 2. çocuğu yapmış. şuan bakınca ilişkim güzel sağlıklıyım ama bakınca insan ilişkilerimde aşırı bencil biriyim. mesela çoğu arkadaşımla ilişkim onlar çabalarsa var. 272626 kere onlar mesaj atmış onlar buluşalım demiş. sevgilimle de iyiyiz ama bazen ona da gereksiz sorunlar çıkarıyorum. bu babam beni ne kadar kötü biri yapmış aslında. hep sevildim girdiğim ortamlarda hala öyle. bir kere bir astrolog bana sen ışıl ışıl parlıyorsun demişti. ama yok yani. sanırım destek almam şart ama buna bile korkuyorum. daha kötüsü olur diye.
 
Çok üzüldüm. Iyi bir babanın kızıyım empati yapamayacağım. Ama kader motifi var ya o şekilde ilerlemediğinize emin olun demek istiyorum.
sevgilim aslında babamın tam olarak zıttı birisidir sevgisini belli eder. bazen bebeklerle görüyorum onu gözlerinin içi parlıyor. özellikle yeğenime karşı o kadar sevgi dolu ki geçen gördüm kucağında uyuyakaldı ki 10 aylık daha uykusu çok sorunlu. abime bakıyorum abim de babamdan alakasız bir baba. umarım kendi kurduğum ailem onun ailesi gibi olur
 
İyi de bunu bilemezsiniz ki. Yani diger ailelerin evlerinde neler yaşanıyor. EE herkeste sizin babanizi çok iyi bilirmiş mesela. Eskiden insanlar şiddet konusunda şimdiki kadar bilinçli değildi. Bunu birçok Türk, yabancı yazarların yıllar önceki yazılan kitaplarında da görüyoruz. O çok gelişmiş medeni dediğimiz ülke insanlarında da ayni durum geçerli bizde de. Şiddet son donemlerde önune geçilebilir birşey olmaya başladı. Tabii o da daha bilinçli ebeveynler sayesinde. Çok eskiden çocuğunu dövmek o babayı kötü baba yapmıyordu yani. E tabii simdi de küçüklükten travma olarak kalmis, anne babasından şiddet görmüş yetiskinler bunu sorgulamaya baslayinca büyüklerimiz hatalarını yavaş yavaş anlamaya başlıyor. Mesela beni de çocukken doverdi annem ya da babam vururdu hele erkek kardeşim çok daha kötü muamele gördü. Bizde simdi sesimizi çıkarıyoruz onlar da haklisiniz diyorlar ama is isten geçti onların da bildiği oydu belki bilemiyorum. Simdi bizler çocuklarımıza karşı daha bilinçliyiz mesela benim ortaokul iki çocuğum var övünmüyorum tabii ki ama bir fiske vurmadim. Sizde aynisi olacaksiniz. Yeri gelecek sabriniz zorlanacak ben dizlerimi dövdüğümu bilirim kızım fecii inattır ergenliğe girme aşamasında arada kafayı yiyecek gibi oluyorum ama tutmak zorundayım kendimi. Ya da şarkı söylüyorum içimden. Çok uzattim siz çok iyi bir anne olacaksınız eminim.sağlicakla kalin
 
Yaralar geçmiyor malesef. Benim de hafızamın unuttuğu ya da değistirdiği olaylar var. Ben de otuzumda farkettim. İlk farkediş aylarca üzülmeme neden oldu. Şimdi affetme evresinde yok. Ama bizimkiler hatalı bir sevgi de olsa sevgi verdi. Size sevgi verilmemiş babanız tarafından o geçmiyor malesef. Şimdiki yasadıklarınız farkındalık süreci. Sonrasında kabullenme oluyor.

Böyle babaların kızları genelde yanlıs eş seçiyor psikolojide. Ya babası gibi birini buluyor ya da taban tabana zıt birini. Farkındalık gözünüzle nisanlınızı da bir gözlemleyin bakalım bu nedenle mı seçilmis biri yoksa gerçekten size uyan biri diye mi
 
benim babam küçükken beni insan içinde de dövüyordu çünkü. aile toplantılarında ağzıma vuruyordu sofrada. sesim fazla çıktı diye kolumdan bacağımdan tutup fırlatıyordu. amcam dayım benim yanımda çocuklarını severdi beni de severlerdi. amcam hala beni sarı kızım bebeğim diye sever gördüğü her an yanaklarımı ellerimi mıncıklar sarılır öper. dıştan bakınca evet yani ben özel lisede okudum ailem eğitimim için çok paralar harcadı açıldım mesela bir şey demediler sözde. ben de aşırı inat biriydim ve aşırı özgür ruhlu. çok konuşurdum. bunları hatırlıyorum. 5. 4. sınıfta okul başkanı vs olmuştum 8ler varken. ben hala istemiyorum çocuk arada istiyorum ama sonra aklıma geliyor. bazen rüyamda kendi doğurduğumu görüyorum. nişanlıma da söyledim bebek istemiyorum diye. tabii asla o bilmeyecek neden istemiyorum. beni küçük görür diye şiddet gördüğümü ona söylemedim
 
Dehb li olduğunuzu nasıl anladınız
 
hayır benim nişanlım asla babam gibi değil ama ona bile anlatmadım ki sevgisizliği. kötü olur bana acır diye anlatmadım. karakter olarak aşırı zıt iki insan. küçükken hayal kurardık ya işte aynen öyle ama ne olur belli olmaz. sevdiğini hissettiren önemseyen üstüme titreyen birisi. seviyorum da cidden vücudumda etkisi çok büyük.
 
Ben buna karşıyım değişmeyince kabullen olayına.
Değişmedi mi çıkartırım yüzüne herşeyi sayar hayatımdan çıkartırım.Yok annem yok babam ne yapayım olayı bende yok.Adam olsunlar olamıyolarsada defederim hayatımdan.Ki zamanında etmişliğim var.180 derece değişiyorlar o zaman.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…