Merhaba kızlar.
Uzun süredir takip ediyorum sessizce, ben değişik bir hikaye ile geldim, sizinkilere hiç benzemeyen.
Biri 10, biri 5 yaşında iki kızım varken, aniden 5 günlük adet gecikmesi yaşayınca beynimden vuruldum. Çünkü hayatım boyunca 2 kez adetim gecikti, biri 10 biri 5 yaşında işte o gecikmelerin.
SAT 24 Mayıs, 5 günlük gecikme olunca bir günün içinde 2si erken gebelik testi, biri normal kaset test yaptım, saniyesinde kontrol çizgisi kadar net ve koyu çizgileri gördüm. 3 testte de geçirdiğim ağlama krizlerinden bahsetmeyeceğim
Neyse, doktora gittik, içimde bir umut, kist var, ondan gecikmiş falan der diye beklerken gebelik kesesi var fakat henüz bebek görünmüyor dedi. 6 gün önce oluyor bu muayene, 5+3 dedi kesenin boyutuna göre. Hem karın, hem vajinal baktı. Sadece küçücük bir parlama vardı vajinal utrason görüntüsünde. Doktorda da bir ağlama krizi geçirdim tabi, gebelik kesesi var diyince. Hcg de 10 bin küsür çıktı kanda.
Doktor istenmeyen bir gebelik olduğunu anlayınca 2. bir seçeneğiniz daha var biliyorsunuz dedi ama hayatımı ne hale getireceğini bilsem bile bir bebeği aldırmayı hiçbir zaman düşünmedim, hala bunu yapabileceğime inanmıyorum. Bunun vicdani yükü ile yaşayacağıma geri kalan hayatımı, bir çocuğun yükünü taşırım daha iyi.
Velhasıl, sizin mesajlarınızı okuyunca, ilk 2 gebeliğimdeki heyecanlarım, testi görünce, kalp atışını duyunca mutluluktan ağlayışımı hatırlıyorum ve sonra da diyorum ki hayat ne kadar acımasızsın. Kimini bebek diye senelerce ağlatırken, kimine de hiç istemediği zamanda, istemediği bir bebek veriyorsun, neden? Bu sorunun cevabını hiçbir zaman bulamayacağım.
2 çocuklu mutlu bir anneyken bir anda suyu çekilmiş bir ağaca döndüm. Ne yemek, ne içmek, ne uyumak, ne nefes almak, hiçbir şey yapmak istemiyorum, çünkü çok mutsuzum. Sürekli ağlıyorum, gözyaşım da bitmiyor
Yanımda da benim sevgime ilgime muhtaç 2 tane yavrum olunca iş iyice zorlaşıyor.
Hayat enerjim ve ışığım söndü sanki. 39 bitmiş olacak bebek doğduğunda, ben bu yaşta artık yeni bir bebek büyütmek değil, bütün ilgimi ve emeğimi kızlarıma vermek istiyordum. Düşündükçe nefesim kesilecek gibi oluyor. Allah kimseyi istemediği bir gebelik ile sınamasın.
2 gün sonra randevum var, doktorun 'aa kese var ama bebek oluşmamış, yok bebek' diyebileceği umuduyla ayakta duruyorum, hala bu ihtimale tutunuyorum, bunun ne kadar düşük bir ihtimal olduğunu bildiğim halde.
İşte benim hikayem böyle bir şey. İçinden bana kızan da olur şimdi, bebeği oldu diye ağlanır mı diye ama ağlanır, inanın bana ağlanır.
Ben sessiz sessiz sizin sevinçlerinizi izlemeye devam edeceğim. Umarım hepiniz sağ salim yavrularınıza kavuşursunuz