Doğum yaklaştıkça doğum sonrası icin endişeler artmış. Evet doğum sonrası cok cok zor. İnsan beklentiyi ne kadar düşük tutarsa o kadar az hayal kırıklığına uğrar diye düşünürüm her zaman. Bir kere herkeste o klasik " kucağıma aldığım an dünyam değişti, bambaska bir duygu" hissiyati olmuyor, birkaç zaman sonra anca geliyor o his. Doğuma kadar ev arkadaşı gibi, iki sevgili gibi takınılan eş ile bambaşka bir sürece giriyor ilişki. Biz ilk defa anne olurken, onlar da ilk defa baba oluyor aile direği oluyorlar bu yük onlara biraz fazla gelebiliyor haliyle. Onlarda da yetebilecek miyim hissiyati oluyor.
Zaman geliyor kocaya bakıp ne güzel bir aile olduk derken zaman geliyor ayni adamin gece uykusunda suratına yastık bastırma isteği oluyor

Hepsi insan için, hepsi normal
Doğumdan sonra anne, abla, yenge vs desteği bir yana en önemli destek eş desteği. Doğumdan sonra evlilik şöyle bir sallanıyor ama geçiyor.
Ben eş desteği konusunda şanslılardanim ama ona ragmen zordu. Simdiye kadar hiç ateş nöbeti tutmadim mesela hep eşim bekledi sabaha kadar oglumuzun başında. Ve o hep olmasi gerekenin bu olduğunu düşünür. Ama diyorum ya yine de herşeye ragmen zordu.
Simdi ikinci bebekte ben calisiyor olmayacağım bu sebeple ona diyorum ki sen baska odada yatarsin uykusuz kalma boşuna. O da diyor olmaz zor da olsa o anlarını kaçırmak istemem. Amaaa böyle düşünüyor olmasina ragmen biliyorum ki yine de zor olacak ve o surata yastık bastirma isteği tekrar nüks edecek

Lohusa kafasi bambaska bir şey