Eşimin desteğine cok ihtiyaç duyuyorum aslında. Çabaladığını, katıldığını görmeye çok ihtiyacım var. Ama kendisi asla anlamıyor beni. 0 empati. Bugüne kadar hep ona kendimi anlattım durdum. Ama artık buna vaktim yok. Sabahları şarkı söyleyip süslenerek işe gidiyor. Ay ben neden çok erken kalkıyorum diye bana soruyor. Çünkü her işi annem görüyor. Yorulmadigi için erken uyanıyor. Bebege de max 5 dk kucak, arada bir "oğlusum" demek dışında katılmıyor. O hiç yorulmuyor. İşten gelip yorgunum diyor. Bi o Koltuk Bi bu koltukta uzanıyor. Sadece dışarı işleri yapıyor. (araba sürmek, markete gitmek, hastaneye götürmek VS) bununla tatmin olmamı bekliyor. Ters, kaba biri değil. Ama düşündüğüm kadar akıllı ve anlayışli da değil. Tek desteğim annem. Ona da geçen gün biraz ters davrandim çok kötü hissediyorum. Vicdan azabı ve öfke dolu olduğum zamanlar... Psikologa çok ihtiyacım var.