Benim çok yakın bir arkadaşım klinik psikolog, ben hamileyken hep bana diyordu ki ‘Bak doğum sonrası sıkıntı yaşarsan mutlaka beni ara, depresyon olabilir bunlar normal, kendini kötü hissetme vs.’ Ben de mutlu mutlu ben yaşamam merak etme, çok güzel olacak diyordum. Ama ben de yaşadım, hüngür hüngür ağladım. Hamileliğin prensesliğinden bir anda bambaşka bir hayata geçiş yaptık, kolay olmadığını biliyorduk ama yaşamak bana da bambaşka geldi. Çevreden söylenenler, lohusalık, ağrı sızı, yorgunluk ve sürekli olarak bakım vermemiz gerekliliği cidden çok yorucu. Mükemmel anne olmak isteği, olmayınca yaşadığımız hayalkırıklığı insanı çok aşağı çekiyor. Benim de kendime faydam yok şuan pek, o yüzden terapiye başlamaya karar verdim ama en azından sana yalnız olmadığını söylemek istedimKızlar ben psikolojik olarak çok kötüyüm artık. Tokum, uykumda yok(Gerci 3, 4 saat uyumuşumdur maksimum gece-gündüz anlayisim kayboldu ama uyku hissi yok) şuan. Bebeğe de iyi bakıyorum (Gerci idrar yolu enfeksiyonu olmuş pekte iyi bakamıyor da olabilirim ama kilo alımı iyi) ama eski hayatımı çok özlüyorum bazen. Hiçbir sorumluluğumun olmadığı. Canım isteyince yatıp, isteyince kalktığım hayatımı çok özlüyorum. Zaten her şeye sahiptim. Şimdi devamlı benim yardımıma bakımıma muhtaç birisi var. Sürekli başım ağrıyor. Vucudunda ufacık bir şey çıksa korkuyorum. Mental olarak aşırı yoruldum. Annem tam destek, eşim destek bana ama sıkıldım. Çok tatlı çok seviyorum onu ama çok zorlanıyorum. Özellikle hastane de yatmaktan, sorununa anında çözüm bulamamak, aciz olmak çok zorluyor.