Memeden kesmen iyi olmuş en azından onu aramaz yokken. Ben 9,5 aylıktan beni çalışan hem de saatleri epey uzun olan (7.15-18.30) bir anne olarak herhalde sana epey yardımcı olabilirim. Bakıcıyı 1 ay önceden başlattım tanıdığım birinin eşiydi. 1 ay birlikte onun da çocuğu ne kadar sevdiğini gördükçe ben de ona bırakmaya güvendim. Umudum un dediği çok doğru sen güvenmezsen çocuk anlar sen gitmek için tereddüt edersen çocuk bunu hisseder ve gitmemen için elinden geleni yapar. Zaten ben tereddüt edemedim servisim var saati var. Ben ilk günden itibaren onun gözlerinin içine bakarak gitmem gerektiğini ama akşam geleceğimi söyledim. Alıştırma döneminde de 1 saatlik 2 saatlik yarım günlük çıkmalar yaparak onu gittiğime ama döndüğüme alıştırdım. O zamanlar daha kolay tabi ayrılık kaygısı başladığında ağlamalar da başladı. 15 ay sonrası gibi. O zaman da duygularını anlayan bir konuşma yaptım anlıyorum ben gidiyorum diye çok üzülüyorsun beni özlüyorsun çok haklısın gibi zaten arkamdan hemen susup oyuna dalıyormuş. Bakıcıya da asla ağlama deme diye tembihledim. Tabi bir kaç kez ben de ağlayarak gittim işe hala da kolay değil. Özellikle bir kez ben de geleyim dediğinde çok kötü oldum. Bunu kaldıramayacağını düşünüyorsan bence hiç başlama. Ama 3 yaş sonrası kreşe verebilirsin hatta erken okul öncesi eğitim çok önerilen bişey o zaman da çocuklar gitmemek için ağlıyor beni bırakma diye ağlıyor. Bunun bir zamanı var mı dersen o zaman hiç bırakamazsın. Okula da ben bıraksam daha mutlu olur vs diye sürer gider.
Alışma döneminde bakıcıyı önce oyunlarına dahil ettik sonra öz bakıma en son da uyutmaya. Her gün işe başlayacağım zamanki saatlerde gelip gitmesi konusunda kesindim ki esnetmelere ne kadar yatkın bunu görmek istedim. İş disiplini olmayan bir insanla çok zor çünkü bakabilecek başka kimsem yok gibi bişey. Geç kalmalar bana servis kaçırtır sürekli izin istemelerde çocuğu bırakabileceğim yer çok uzak vs.
Psikolojini bozmadan nasıl yaparız bilemiyorum kim bilebilir psikologlar bile bir dönem dediklerini başka dönem değiştiriyor bunun araştırılması için nerdeyse insan ömrü kadar zaman gerek ki öyle bir araştırmayı çok nadiren yapabiliyorlar sonuçları da ne kadar sağlıklı toplayabiliyorlar bilinmez.
Yemeği bakıcımız yapıyor akşam gelince wc ye bile bırakmıyor beni sadece oyun meme ilgi alaka öyle geçiyor babası gelince onla ilgilenirken bırakır sadece o da çok kısa süre. Bulaşıkları da ya o uyuyunca toplarız ya da eşim toplar. Uyku saatleri ileri gidiyor. Daha çok görmek için uyumak istemiyor. Sabah da uyku saatlerinden dolayı hep uyanırdı uyanmasa da ben uyandırır biraz oynar sonra vedalaşırdım ki gittğimi görsün annem beni uyurken bırakıp gidiyor demesin diye. Ama karanlıklarda uyanmayınca uyandırmamaya başladım o zaman biraz kötü oldu gece uyumamaya başladı. Sonra tekrar uyandırmaya başladım. Şimdi bazen kendi ben çıkmadan zaten uyanıyor bazen de ben uyandırıyorum. Nadiren de uyuyor geç yattıysa mesela.
Bu sabah örnek tam ben çıkmadan 10 dk önce uyandı uyanır uyanmaz oturma odasının ışığını açık görünce sabah olduğunu anladı. “Gitmeden biraz oyun oynayalım” dedi. Kalbimi bıraktım
Hamur oynadık sonra kitap okumak istedi ama vakit kalmadı çıktım ben. Biraz mızırdandı bakıcının adını söyleyip onla okursunuz akşam gelince de beraber okuruz dedim. Bay bay yaptı gönderdi. Dün sabah yine ben çıkmadan 7 dk önce uyandı sadece meme emdi oyun oynamaya vakit kalmadı dedim. Bugün çocuğum resmen memeden fedakarlık etti oyun oynamak için
yani anlattıklarıma bakarsan ben de hala zorlanıyorum hala o da zorlanıyor ama gün içinde bakıcısıyla da mutlu diye kendimi teselli ediyorum.
Bir de baba bizim daha geç gidiyor ve onun işi daha esnek sabahları yarım saate kadar oynuyor. O giderken daha uyanık olduğu için daha hareketli oyunlar oynayabiliyorlar. Benleyken uykulu oluyor.
İşe başlarken ve bakıcı görüşmelerinde instagramdaki calısananneolmak hesabından çok fayda gördüm eski postlarını falan okudum. Belki bakarsın.
Çok uzun oldu senden başkası okumaz herhalde destan yazdım makale başvurusunda bulunayım bari