- 16 Ağustos 2016
- 1.082
- 2.788
- 133
ASla yalnız değilsin canım. Ailemden uzaktayım. Kan bağım olan kimse yok. Eşim çok yoğun çalışıyor. Çalışmasa da eve gelmesi için kavga dövüş yapmamız gerekşyor. Tüm sorumluluğu bende kızımın. Uykuları doğduğundan beri çook problemli. Sık kalkmasına artık alıştım da saatlerce uyutmaya uğraşıyorum son zamanlarda. Yemek yapıp yiyebiliyorsam şükrediyorum o güne. Ne bakım ne çocuğ uyutup kendime yarım saat olsun vakit ayırabilme. Hiçbirşey yok. Bunu söylemekten imtşna ediyorum ama geçen gün sinir krizi geçirdim. Eşim de evdeydi. Sesim gitti bağırmaktan ama tutamadım kendime. Nefes alacak bir saniyem bile yok. Eşimin ailesinin beş kurul faydası yok. Eşimin yokki onların olsun. Gün içinde kafa dağıtayım diye, belki az da olaa yanımda hissederim diye ailemi arıyorum ana kızımın huysuzluğundan konuşamıyoruz bile. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum bazen. Yalvarıyorum eşime bari arada dışarı çıkar diye. O da yok. Evim çok yokuş biryerde ve binamda asansör yok. Travel sistem aldığım güne beddua ediyorum sürekli. Allah kendinden başkasına muhtaç etmesin. Herkese bağımlı durumdayım şu an ve kimse sesimi duymuyor. Stresten inanılmaz sivilcem çıktı. Uykusuzluktan yüzüm çöktü. Babam hastalandığı için annem de gelemiyor. Çok uzağız zaten... bende kendime sürekli annesin diyorum ama yok olmuyor. Hafta sonu çok ciddi mastit oldum yine. İnan bana gözümü kırpmaya halim yoktu. O çocukla nasıl ilgilendim, bir çorbayı nasıl içirdim bir ben bir allah bilir. Kimseye beddua etmiyorum, etmem. Karakterimde yok. Ama adaletli bşr Rabbim var buna inancım tam. Güzel günlerin sancısı bunlar biliyorum. Geçecek. Gün gelecek devran dönecek. Biliyorum.Artık çok yıprandım hamileliğimin ilk bir buçuk ayını beraber geçirdik eşimle sonra işleri yoğunlaştı ,doğum oldu daha da yoğunlaştı. Tüm ümidim yaz mevsimindeydi onda da baharda Corona geldibaşkalarının hayatlarına bakım buna da şükür demek çok çirkin geliyo ama mental olarak toparlanmak için tutunacak dal arıyorum. Tek başına evlat buyutenlerin Allah yardımcısı olsun çok zormuş. Fiziksel biseyim yok ama zihnim acı içinde. Taşındıktan sonra tv baglatmamistim deprem olduğu gün baglattim. Sıcacık yuvaları mezar olan insanları gördükçe kahroldum. Düşünüyorum da Kıyamet mi diyorum bunlar , benim bildiğim kıyamet birden kopar. Tüm bu zor süreçleri yalnız ben yaşıyo olsam geçecek dayan derdim kendime ama bunu da yapamıyorum. Sinirli tahammülsüz gergin bi insan haline geldim. Siz nasıl tolere ediyorsunuz, kendinizi mental olarak ayakta nasıl tutuyorsunuz. Toparlanmak istiyorum annesin sen kendine gel diyorum ama gücüm kalmamış
Sosyal medyada hiç kimseye atıfta bulunan paylaşımlar yapmam. Tak dedi. İsyan içerikli bir post paylaştım. Herkes mesaj attı yardıma gelelim mi diye ? Zaten gelin diyebilsem derim. Ben çıktım geliyorum diyebilen insan olsun isterdim etrafımda. O da yokmuş. Zaten 2 yıldır burdayım o denli samimiyet kuramadık kimseyle.
Ah ailem. Ah arkadaşlarım. Ah kuzenlerim. Ah memleketim. Hiç kimse kanındakiler gibi olmuyor.
Allah yardımcımız olsun
