Arkadaşlar bişey sorcam. Genel olarak 9 ayınızı değerlendirirseniz hamileliğiniz nasıl geçti ??
Açıkçası benim hiç te düşündüğüm gibi geçmedi..
1-Hamileliğimin ilk başlarında düşük tehlikesiyle karşı karşıya kaldım, o dönem eşim destek olmadı ve ilgisiz davrandı, annem bile "galiba bebeği taşıyamayacak" diye düşünmüş..Düşük korkusu yüzünden lekelenmelerim geçtiği halde yürüyüşlere çıkamadım..
2-Her ay farklı bir sorunum oldu, ilk aylar sürekli bulantılarım oluyordu ve bulantılarımın geçtiği andan itibaren çok kilo aldım..İlk hamileliğim olduğu için çok araştırdım çok şey öğrendim hepsini uygulamaya çalışırken çoğunu yüzüme gözüme bulaştırdım..
3-Aradığım doktoru bulana kadar bir sürü vakit kaybettim..
4-Benim hamileliğim zor geçerken bazı arkadaşlarımın hamilelikleri çok rahat geçti ve hala çok rahatlar ama bana nispet yapar gibi sürekli laf sokmaları beni inanılmaz sinirlendiriyor ve üzüyor...Geçenlerde biri bana "çok tembelsin, ev kuşusun, benim hamileliğim süper geçiyor, çok kilo da almadım, kayınvalidemler bana tapıyor her istediğimi yapıyorlar ama sen bu konuda şanssızsın problem sende" gibi şeyler söyledi ve inanılmaz moralim bozuldu..:çok üzgünüm:senağlama
5-Hamileliğim boyunca kendimi hep yalnız hissettim, hala da öyle hissediyorum..Eşim bebek hakkında hiç konuşmak istemedi, duygularımın hiçbirini paylaşamadım onunla, hep kendi içimde yaşadım, hatta ilk aylarda çok sorumsuzdu sanki ben hamile değilmişim gibi davranıyordu, bebekle ilgili pek çok şeyi tek başıma araştırıp aldım, eşime beğendiğim şeyleri göstermek istediğimde hep bir bahaneyle beni savuşturdu..Kayınvalideler ortadan kayboldular ve çoğu konuda çok bencilce davrandılar.. Sadece annem bana ilgi gösterdi ama o da uzakta işte..Canım annem ilk aylarda benim yerime haftaları sayıyordu..
6-Yaşadığım pek çok olaydan sonra hamile kaldığım için kendime kızdığım çok zamanlar oldu ve sanırım hala anne olmaktan,eşimin bebekle hiç ilgilenmeyeceğini bildiğimden, bebeğin tüm sorumluluğunun benim üzerime kalmasından, kimsenin bana yardım etmeyecek olmasından dolayı çok korkuyorum..Böyle düşündüğüm zamanlar hep Allah'ın yarattığı cana nankörlük ettiğimi düşünüyorum ve kendimden o zaman daha çok nefret ediyorum..Bunları sadece ben mi yaşıyorum?
7-Sanırım hamileliğimin tek iyi tarafı bu kadar sıkıntıyı çekerken aynı zamanda çalışmak zorunda olmayışımdı..
Bütün bunları düşündüğümde artık ikinci bir bebeği kesinlikle istemediğimi anladım..Şimdiden çoğu kişi ikinci bebeklerinin hayalini kuruyor ama ben yaşadığım bu kadar sıkıntıdan sonra yeniden hamile kalmak istemiyorum..Sadece Allah oğluma uzun ve sağlıklı bir ömür versin onun şansı benimkinden daha iyi olsun ve çok daha iyi insanlarla karşılaşsın istiyorum..Hayat gerçekten çok zor..
canım yazdıklarını okuyunca kendimi kötü hissettim. nasıl olur diyor insan, böyle bir durumda insan yalnız bırakılır mı:1no2: diyorum ama şöyle bir kendime bakınca aslında pekte farklı olmadığımızı görüyorum.:çok üzgünüm:
ben yıllardır çocuk hayalleri kurardım. en son evliliğimin 20, gününde adet oldum.yani bir aylık evliyken hamile kaldım. zaten eşim de doğru düzgün evde değildi. şehir dışında çalışıyordu.
hamileliğimin başları çok iyidi. 3. ay civarı dr'un verdiği ilaçlar yaramadı ve bir hafta kadar inanılmaz kötü oldum. sonra ilaçları bıraktım ve kendime geldim. hamilelikle ilgili (fiziksel) başka da sorun yaşamadım. ama diğer taraftan oldukça yalnız bir hamişlik geçirdim.
eşimin ailesi evlenmeden önce o kadar düşkündülerki bana hayal bile edemezsin, ama düğünden sonra başka insanlar oldular. bu da gücüme gitti haliyle allahtan arkadaşlarım yalnız bırakmadılar, çok ilgilendiler benimle. Şeniz:teselli:
beni bu dönemde en çok kıran eşim oldu: 3,5-4 aylık hamileydim, mardin'de çalışıyordu hafta sonu için gelmişti. ben de özlemişimya sarıldım. beyefendi: "karnını değdirme bana kendimi tuhaf hissediyorum. içinde başka bir canlının olduğunu düşünmek itici birşey" dedi. tatlicadiarzubaşımdan kaynar sular döküldü. akşam kendine yatacak yer ara dedim ve kaldığı sürece bana dokunmasına bile izin vermedimKötü Kazen ama çok gücüme gitmişti.
ailesi başka bir alem zaten. ben ilçede çalışıyorum akşam 6 gibi geliyorum ancak ve bir gün olsun sen ne yapıyosun nasılsın aç mısın tok musun demediler. buna karşın birkaç hafta da bir hafta sonları(zaten bir hafta sonum vardı) geliyorlar, onlar oturup muhabbet ederken bende yemekle uğraşıyorum, sofra kur sofra topla. doğru düzgün yardım bile etmiyorlardı. bir iki defa uygun olmadım kabul etmedim gelmelerini daha doğrusu erteledim. eşime haber gitmiş sitem etti bana ben de açtım ağzımı yumdum gözümü.
klava: ne var ne yok anlattım. "bir gün olsun beni arayıp sormuyorlar, hamilesin canın birşey istiyor mu demiyorlar.benim evime yemeğe geliyorlar sadece, yiyip içip evelerine gidiyorlar" dedim. başta kızdı ama sonra tanık olunca hak verdi.
anlıyacağı canın kaynanasının taptığı arkadaşı ya istisna ya da abartıyor ki zaten bunun önemi de yok.
hepimiz farklı kişiliklere sahip olduğumuz gibi, farklı biyolojik yapılara sahibiz. gebeliği farklı geçiriyor olmamızda normal.
ben bu dönemde neyi farkettim biliyor musun; ailenden başkası yok yanın da. bir de sizlerle tanıştım. size içimi dökmek, sizi dinlemek rahatlatıyor beni. haber alamayınca merak ediyorum. hepinizi tek tek öpüyorum kızlar. iyiki varsınız:enbuyukkk:
( o kötü anlar yaşandı bitti diyelim artık çok yakın zamanda kavuşucaksın küçük kuzuna üzülma artık. dualarımız seninle canın ikinizde Allah'a emanet olun.....
)
