Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ?
Hayır hiç öyle dusunmeyin. Siz sadece anne değilsiniz üstelik özel durumu olduğu için ekstra zaman ayırıp kendinizi canla başla anneliğe veriyorsunuz. Ama insansınız ya vakte de ihtiyacınız var siz deşarj olacaksınız ki ışık vereceksiniz. Verin babasına haftasonlari veya haftaici her fırsatta ilgilensin. Annenizde eleştirmek yerine anlamaya çalışsa..Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Sizin destege ihtiyacınız varMerhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Hisleriniz o kadar normal ki özel bir çocukla ilgileniyorsunuz belli ki hayatiniz da ilerleme olsun degisiklik olsun biraz nefes alayim istiyorsunuz maddi durumunuz müsaitse bir tatile falan çıksaniz evladinizlaMerhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Çocuğu babasına daha çok bırakıp nefes almalısınız. Emen bebek değil ki size daha çok ihtiyacı olsun. Kötü anne olmakla ne alakası var? Komşu amcaya bırakmıyorsunuz ki, babası bu adam. Onunla da sağlam bağları olmalı. Siz fazlasıyla fedakar bir annesiniz.Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Allah yardımcınız olsun biz sağlıklı çocukla bunaliyoruz sizi dusunemiyorum inan okadar bunaldikki "çocuklu arkadaşlarım ve ben"yarın eşler evdeyken çocukları kitleyip gezmeye gideceğiz bu havada düşünün artık,annen bence ona fazla bırakıyorsun ondan bunalmış,geçenlerde benimkide sen bu çocukla nasıl iş yapiyosun dedi yapamıyorum dedim evi afedersin b..k götürüyor yani 1 saatlik işi 4 saate yapıyorum e niye bana getirmiyosun dedi söylememe gerek yokki anne dedim sen biliyorsun yaramazligini niye demiyorsun kızım getirde işlerini hallet,sonra getir işin olunca şöyle benim ne haberim olacak dediMerhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Ben sizi tebrik ederim her şeye koşmaya çalışıyor ve elinizden gelenin fazlasını yapıyorsunuz. Tabiki babası da alacak, anneniz bakmak ilgilenmek istemiyor herhalde ki böyle söylüyor
Tabii ki bencil davranmıyorsunuz. Çevrenizi dinlemeyin. Sizin psikolojiniz iyi olmalı ki o çocukla iyi bir biçimde ilgilenebilesiniz. Bu arada, antidepresanınızın dozu yetersiz geliyor olabilir belki. Psikiyatristinize yeniden danışmanızda fayda var.
Babasının daha fazla ilgilenme durumu yok mu? İlla gece yatıya kalmasına gerek çocuğun babada, mesela haftasonu ya da haftaiçi müsait zamanda, alsın birkaç saat ilgilensin,daha sonra size bıraksın. Böyle tüm manevi yükü tamamen senin sırtına yüklemek sana ve hayatına haksızlık. Haftada bir gün, ayda 4 gün ediyor, çocuk için çok az. Sadece cumartesi akşamı, alıp pazartesi getirecekse hem de aynı şehirde hiç mantıklı değil. Çocuk otistik olmasa bile yine sana haksızlık. Tüm yük senin üzerindeyken böyle yorulman çok normal. İnşallah bir destek alabilirsin babasından.
Annen tam eski annelerden, benimki de aynı böyle. Annelik ve bür meslek icra etmek dışında bir hayatım olmasını istemem ona çok geliyor. Gezip tozma, hobi, boş boş yatma ihtiyaçlarım ona gereksiz geliyor. O yüzden onu dinleme sana kendini iyi hissettirecek ne varsa onu yap. Bence çocuğunu babasına böyle kısa süreli bırakmanda bir sakınca yok
Niye kötü anne olasınız, siz annesiyseniz o da babası. En az sizin kadar ilgilenmeli çocuğu ile. Tek başınıza sorumluluğu yüklenmeyin. Ne gerekiyorsa karşı taraf da yapsın.
Kötü bir anne değilsiniz, özel çocuk sahibi olmak iki kat yük demek. Ama evet tahammülünüz bitmiş. Çocuğunuz ve kendiniz için kendinizi iyileştirmek zorundasınız. Elbette babasına verin çocuğu ki ona bakabilecek gücü toplayın. Gerekirse terapi alın. Online terapiler var, rahatlatır sizi.
Allah kolaylık versin.
Annenizi dinlemeyin siz iyi bir annesiniz.ozel çocuklarla ilgilenmek daha zor bütün yük sizin ustunuzdeymis.ben kızımdan bile bunaliyorum bazen sizin yukleriniz daha ağır.babasi daha fazla ilgilensin haftasonu almakla olmuyo sadece
Hayır gayet normal davranıyorsunuz. Eğitiminde bile yanındasınız, her gün 6 7 saat çocuğunuzu birilerinin sırtına atıp kaçmıyorsanız arada bir biraz nefes almanız gerekiyor. Babasında kaldığı zamanlar mı ailenizin gözüne batıyor, eğer böyleyse umursamayın, ayrı olduğunuza göre tabi ki zamanını bir kısmını babasıyla başbaşa geçirecek.
Sorun yok ortada yetersiz fln da değilsiniz ki illa sorun aranacaksa o işe yaramaz gereksiz eski kocanız. Sanki çocuk sadece sizin 1 gün almayla baba olunmuyor. Her şey düzene girer merak etmeyin anlamadığın anda anlamadığınız yerden çiçek açık birlikte inşallah
Aldırış etmeyin annenize, siz olması gerektiği gibi davranıyorsunuz onun etkisinde kalmayın. Siz harika bir annesiniz ve çok güçlüsünüz. Çocuğu olmayıp evliliğinde sorun yaşayan bir sürü boşanmaya korkan, yeni bir hayata adım atamayan kadınlar varken siz özel çocuğunuz ile sevgisizlik ve ilgisizlik sebebiyle boşanmış ve kendinize yeni bir hayat kurmuşsunuz. Bu o kadar zor ki. Tabi ki yorulmanız, tahammül seviyenizin azalması normal. İnsanız biz, motor değiliz. Annenize hiç aldırış etmeyin. Hatta baba madem sömestr tatilinde evde gündüz daha fazla birlikte zaman geçirsinler. Hem çocuk için iyi olur hem de siz kendinize daha fazla zaman ayırırsınız. O sırada siz de workshoplara katılabilirsiniz, sinemaya gidebilirsiniz bu günlerde harika komedi filmleri var, kitabınızı alıp bir kafeye gidip keyif yapabilirsiniz. Mutlu anne mutlu çocuk demek.
Ve kendinizi depresyonda hissediyorsanız psikiyatrınıza tekrar bi uğrayın. Belki ilacınızda değişik yapar.
Güçlü kadınlara o kadar hayranım ki, okurken derdinizi yaşadığınız zorluklardan sonraki gücünüze, emeklerinize hayran kaldım.
Ozel bir cocugun var ama sende ozel bi annesin. Annelik zaten normalinde kolay degil ve sen +1 kromozomu olan bir melekle ilgileniyorsun. Dolayisiyla daha fazla yipraniyorsun. Annenin yargilamasi evet kotu insaniz neticede bazen sabrimiz kalmiyor ya da agir gekiyor yasanilanlar. Sen yine de kendini toplamaya bak. Aslinda yetersiz miyim diye dusunen her anne mukemmel bir annedir cunku herseyi en iyisiyle yapmak istedigi icin bu konu onun aklini tirtiklar durur. Bak bi kac gin yalnizsin dinlen, ruhuna guzel gelen ugraslar yao dinlenmis bir sekilde tekrar devam et. Mucadelende kolayliklar diliyorum
Allah kolaylık versin tek başına özel bir çocuk büyütmek çok zor olsa gerek. Bence kendinize ben kötü müyüm sorusunu soruyorsanız siz iyi bir annesiniz. Zorluğu kadar mükafatının da çok fazla olduğu bir haldesiniz.
Tüm benliğinizle evladınızla ilgilendiğiniz için kötü bir anne olma ihtimaliniz yok. Sadece nefes alıp kaçabilecek bir alan kalmamış size, bunalmışsınız ve çok haklısınız.
Umarım hayatınıza birini alabilirsiniz, yeni arkadaşlıklar edinebilirsiniz. Bu kısır döngüden biraz olsun çıkmaya ihtiyacınız var gibi görünüyor enerjinizi yeniden toparlayabilmeniz için.
Özel gereksinimli bir çocuğunuz var ve tek başınıza bir ebeveynlik yapıyorsunuz.
Çalışma hayatınız yok. Okulda dahi yanındasınız. Dolayısıyla nefes almaya elbette ihtiyacınız var. Kendinizi kötü hissetmeyin. Sürekli bir yere atıp gitmiyorsunuz. Annenize bir iki saatliğine arada bir bırakıyorsunuz. Bu da çok normal.
Bunalmaniz çok normal bunun annelik ile bir alakasi yok kaldı ki siz babalığı bile yapıyorsunuz..Anneniz ona hiç bırakmayın diye böyle demiş olabilir mi .Hiç takılmayın hatta bir daha sakın anneliğimi sorgulamayin diye ikaz edin
Annenizin haberi yok sanırım kızının vijdanına baskı uygulayarak kendisini kötü hissetmesine neden olmakta iyi anne olmuyor. İnsan olduğunuzu unutmuş. Sanki bunalmaya yada çocuktan ayrı vakit geçirmeye hakkınız yokmuş gibi saçma sapan sözler sarf etmiş. Kafanızı dinlemek için tabi ki çocuğu babasına bırakacaksınız.Boomer nesil zaten erkeklere zere çocuk sorumluluğu yüklendiği için acısını şimdiki anneler çekiyor
Hayır hiç öyle dusunmeyin. Siz sadece anne değilsiniz üstelik özel durumu olduğu için ekstra zaman ayırıp kendinizi canla başla anneliğe veriyorsunuz. Ama insansınız ya vakte de ihtiyacınız var siz deşarj olacaksınız ki ışık vereceksiniz. Verin babasına haftasonlari veya haftaici her fırsatta ilgilensin. Annenizde eleştirmek yerine anlamaya çalışsa..
Sizin destege ihtiyacınız var
Hem cocuk bakımında destek hem psikolojik olarak profesyonel bı destek
Alıyormussunuz zaten ama yeterlı doz degıl belli ki
Gercı komplike bı durum bence. Sadece ılacla olacak sey degıl
Sosyalleşmek de sart
Sosyallıgı yataktan cıkmak dahi istemeyen birinden bekleyemeyiz tabi ki. Tam da bu depresyon hali zaten fakat işe baslamak zorundalık gibi gorunsede , hem motivasyon hem sosyallik olurdu benim bakıs acıma gore
Hisleriniz o kadar normal ki özel bir çocukla ilgileniyorsunuz belli ki hayatiniz da ilerleme olsun degisiklik olsun biraz nefes alayim istiyorsunuz maddi durumunuz müsaitse bir tatile falan çıksaniz evladinizla
Çocuğu babasına daha çok bırakıp nefes almalısınız. Emen bebek değil ki size daha çok ihtiyacı olsun. Kötü anne olmakla ne alakası var? Komşu amcaya bırakmıyorsunuz ki, babası bu adam. Onunla da sağlam bağları olmalı. Siz fazlasıyla fedakar bir annesiniz.
Her insan bunalır annelerde insan annelerde bunalir evlatlar evet çok tatlı fakat psikolojisi iyi olmalı annenin ki evladına iyi anne olabilsin kendinize haksızlık etmeyin kimsenin etmesine müsaade etmeyin zaman zaman hayatta mola veriyoruz dinlenmek istiyoruz hayata tazeleniyoruz kolaylıklar diliyorum
Bizi bizden başka kimse anlamaz, annelerimizin kafa yapısıyla bizimkilerin uyuşması mümkün değil. O yüzden kendinizi suçlamayın, nefes almaya sizin de ihtiyacınız var, sorumluluğunuz fazla ve bir başınıza üstesinden gelmeye çalışıyorsunuz, kocaman bir aferin verin kendinize, kulaklarınızı tıkayıp yolunuza devam edin. Çocuğunuzun anne sevgisi kadar babaya da ihtiyacı var, onların da bağı güçlenir hem siz de kendinize alan açmış olursunuz. Siz kötü bir anne değilsiniz, aksine iyi çok iyi bir annesiniz
5 yaşında çocuk ne olacak 2 günde babası baksın zaten tek başına bir çocuk bakmak çok zor otizmli bir çocuğa bakmak çok daha zordur.arada kafanızı dinleyin tabi yoksa çocuğa patlarsınız.
Hepinizi teker teker kucaklıyorum o kadar güzel şeyler yazmışsınız ki gözlerimden yaşlar süzülerek okudum. Sosyal çevrem var haftada iki akşam spor yapmaya gidiyorum. Evden çalışmaya çalışıyorum. Ekstra önümüzdeki yıl garanti bir işim olsun diye yoğun tempolu bir kurs almaya başladım. Buna rağmen es vermeye hakkım yok yanlış yere götürüyorsun çocuğu gibi yönlendirmeler yada okula bugün niye götürmedin lafları inanır mısınız anne olmaktan soğudum. Çocuğumla zaman geçirmek dahi istemez bi hal aldı bende . Bazen içimden geçiyor babasına mı versem nasıl dayanır vicdanım diye. Zihinsel ve bedensel çok yorgunum. Mutlu hissetmiyorum çaresiz gibi hissediyorum. Geçecek mi bilmiyorum ama elimden geleni yapıyorum acaba daha fazlasını ne yapabilirim diyorum. Zorlanıyorum çok zorlanıyorum. Ama herkesin babasına bırakmam daki en azından ilgilensin diye bırakmamda sorun olmayacağımı söylemesi çok içimi rahatlattı. Annem eski düşünceli biraz maalesef . Onunla yaşarken de yazık diye diye vicdanımla çok ezdi beni çok kavgalar edip sabah çocukla yağmurda çamurda ağlayarak çıkıp akşam geç saatte eve döndğğğm oldu . Çok şükür şimdi kendime ait bir evim var ve anneme gidip konuşmak dahi istemiyorum. Sağolsun çok yardımcı oldu ama her bırakışımda çok büyük bi yük gibi davranıyor tapıyor çok seviyor ama konuşamıyor orası mı aprıyo gel bi hastaneye götür burası mı ağrıyo bu çocuğu boşvetme sen nasıl annesin lafları gerçekten bazen intiharın eşiğine getiriyor beni . Psikolog desteği de aldım ama kurtulamıyorum psikiyatriye tekrar uğrayacağım destekleriniz için çok teşekkür ederimAllah yardımcınız olsun biz sağlıklı çocukla bunaliyoruz sizi dusunemiyorum inan okadar bunaldikki "çocuklu arkadaşlarım ve ben"yarın eşler evdeyken çocukları kitleyip gezmeye gideceğiz bu havada düşünün artık,annen bence ona fazla bırakıyorsun ondan bunalmış,geçenlerde benimkide sen bu çocukla nasıl iş yapiyosun dedi yapamıyorum dedim evi afedersin b..k götürüyor yani 1 saatlik işi 4 saate yapıyorum e niye bana getirmiyosun dedi söylememe gerek yokki anne dedim sen biliyorsun yaramazligini niye demiyorsun kızım getirde işlerini hallet,sonra getir işin olunca şöyle benim ne haberim olacak dedibir süre 3 günde bir birakiyorum arnnem bunalana kadar sonra 1 ay kesiyorum bırakmayı şimdi kursa basliycam diye bayadir vermiyorum 2 hafta kesintisiz bakacak yüreğine inmesin Allah korusun kadının,sende bırak babasına mecbur bakacak babanın evinden getirmesin o çocuğu sonuçta kendinizde hiç suçlama yaşadıklarının temposu bile aşırı yorucu
Bende size yğrekten sarılıyorumTebrik ederim ne kadar kocaman yürekli bir annesiniz. Yürekten kucaklıyorum sizi. Özel bir meleğe tek başınıza yetmeye çalışmak gerçekten çok yorucu olmalı. En ufak dinlenme alanınız kalmamış. Lütfen kimseye aldırış etmeyin, kendinizi yetersiz hissetmeyin. Umarım sizi hak eden insan karşınıza çıkar ve zor günlerinizde destekçiniz olur.
Sen var ya mükemmel mükemmel mükemmel bir annesin. Ya anne olmak zaten dünyanın en zor seyiyken sen özel gereksinimli bir cocugun annesisin ve üstelik tek başınasin. Hayal dahi edemeyecegim bir zorluk bu boşversene. Bunalman çok normal. Aksine "bu bana hediye bir melek ve bütün omrumu onun yoluna adayıp kendi hayatımdan vazgeçerek santim santim kendimi yok ediyorum" kafalarında olsan aşırı salakça ve yapay gelirdi bana. Sen samimisin her şeyden önce. Go girlMerhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Çok tatlısınız yüzümde bi gülümseme oluştu mesajınızla çok teşekkür ederim desteğiniz içinSen var ya mükemmel mükemmel mükemmel bir annesin. Ya anne olmak zaten dünyanın en zor seyiyken sen özel gereksinimli bir cocugun annesisin ve üstelik tek başınasin. Hayal dahi edemeyecegim bir zorluk bu boşversene. Bunalman çok normal. Aksine "bu bana hediye bir melek ve bütün omrumu onun yoluna adayıp kendi hayatımdan vazgeçerek santim santim kendimi yok ediyorum" kafalarında olsan aşırı salakça ve yapay gelirdi bana. Sen samimisin her şeyden önce. Go girl
Kimsenin sizin anneliğinizi sorgulamasına izin vermeyin! Siz de böyle bir annesiniz ve gayet de güzel bir annesinizdir eminim. Herkesin kişisel alana ihtiyacı vardır, bunu istemek, talep etmek kimseyi kötü bir anne, kötü bir baba yapmaz.Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Siz çok iyi bir annesiniz ve dinlenmeye enerji toplamaya ihtiyacınız var. Benim de otizmli kızım var 13 yaşında ve aynı sizin gibi annem laf söylüyor kendim için bi şey yapsam. Dinliyor muyum hayır! 3-4 gece tek başıma yurt dışına vb gidiyorum.Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi