- 26 Kasım 2023
- 88
- 82
-
- Konu Sahibi Ayisigiyim
- #1
Siz olabildiğiniz en iyi annesiniz bunu aklınızdan çıkarmayın. Özel çocuk annesi olmak dünyanın bütün yükünü sırtınızda taşımaktır zaten. Anneniz yorulmuş olmalı ki sizi suçlu bulmaya çalışıyor. Üzülmemeye çalışın. 2 3 gün boyunca babasında kalması sizi kötü anne falan yapmaz. Zahmet olmazsa o da babalık yapsın. Alışırlar, çok tepki vermeyin, duymazdan gelin hatta.Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Çok teşekkür ederim tedavi alıyorum antidepresan kullanıyorum 2 yıldır. Buna rağmen ağır bir depresyonda hissediyorum mecburiyetten kalkmak zorunda olmasam . Yataktan hiç kalkmam gibime geliyor.Siz çok iyi bir annesiniz. Otizm sendromlu bir çocukla tek başına ilgilenmek çok zor, bilirim. Her şeyine tek başınıza yetişmeye çalışıyorsunuz. Böyle bunalmanız çok çok normal. Size tavsiyem, bir psikiyatriste gidin, durumunuzu anlatın. Size destek bir ilaç verecektir ve tahammülsüzlüğünüzü aşmanıza biraz olsun yardımcı olacaktır.
Öyle mi dersiniz özlüyor dile getiremiyor Buda senin işine geliyor falan siye yargılıyor. İlk ayrıldığımız andan itibaren gönderme çocuğu biz bakalım 1 günde olsa senden ayrı kalmasın diyor ama babası biraz ilgilensin anne bopuluyorum diyorum şimdide evim ayrı oma bırakıyorum kendisi çağırıyor hatta ama sen yanından ayrılma diyor . Normal mi benim hislerim peki bencil davranmıyorum değil miSiz olabildiğiniz en iyi annesiniz bunu aklınızdan çıkarmayın. Özel çocuk annesi olmak dünyanın bütün yükünü sırtınızda taşımaktır zaten. Anneniz yorulmuş olmalı ki sizi suçlu bulmaya çalışıyor. Üzülmemeye çalışın. 2 3 gün boyunca babasında kalması sizi kötü anne falan yapmaz. Zahmet olmazsa o da babalık yapsın. Alışırlar, çok tepki vermeyin, duymazdan gelin hatta.
Tabii ki bencil davranmıyorsunuz. Çevrenizi dinlemeyin. Sizin psikolojiniz iyi olmalı ki o çocukla iyi bir biçimde ilgilenebilesiniz. Bu arada, antidepresanınızın dozu yetersiz geliyor olabilir belki. Psikiyatristinize yeniden danışmanızda fayda var.Öyle mi dersiniz özlüyor dile getiremiyor Buda senin işine geliyor falan siye yargılıyor. İlk ayrıldığımız andan itibaren gönderme çocuğu biz bakalım 1 günde olsa senden ayrı kalmasın diyor ama babası biraz ilgilensin anne bopuluyorum diyorum şimdide evim ayrı oma bırakıyorum kendisi çağırıyor hatta ama sen yanından ayrılma diyor . Normal mi benim hislerim peki bencil davranmıyorum değil mi
Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Hayır gayet normal davranıyorsunuz. Eğitiminde bile yanındasınız, her gün 6 7 saat çocuğunuzu birilerinin sırtına atıp kaçmıyorsanız arada bir biraz nefes almanız gerekiyor. Babasında kaldığı zamanlar mı ailenizin gözüne batıyor, eğer böyleyse umursamayın, ayrı olduğunuza göre tabi ki zamanını bir kısmını babasıyla başbaşa geçirecek.Öyle mi dersiniz özlüyor dile getiremiyor Buda senin işine geliyor falan siye yargılıyor. İlk ayrıldığımız andan itibaren gönderme çocuğu biz bakalım 1 günde olsa senden ayrı kalmasın diyor ama babası biraz ilgilensin anne bopuluyorum diyorum şimdide evim ayrı oma bırakıyorum kendisi çağırıyor hatta ama sen yanından ayrılma diyor . Normal mi benim hislerim peki bencil davranmıyorum değil mi
Allah kolaylık versin tek başına özel bir çocuk büyütmek çok zor olsa gerek. Bence kendinize ben kötü müyüm sorusunu soruyorsanız siz iyi bir annesiniz. Zorluğu kadar mükafatının da çok fazla olduğu bir haldesiniz.Merhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi
Bunalmaniz çok normal bunun annelik ile bir alakasi yok kaldı ki siz babalığı bile yapıyorsunuz..Anneniz ona hiç bırakmayın diye böyle demiş olabilir mi .Hiç takılmayın hatta bir daha sakın anneliğimi sorgulamayin diye ikaz edinMerhaba herkese
5 yaşında otistik bir çocuğum var.
İlk doğduğu andan itibaren o kadar büyük sağlık sorunlarıyla uğraştık ki her günümüz hastanede geçti. Herşeyle tüm ev ve aile sorunlarıyla ve çocuğumun sağlık sorunlarıyla hep tek başıma uğraştım. Eski eşimin ailesiyle yakın oturmamıza rağmen hiç destek olmadılar. 3,5 yaşındayken , eşimle ilgisizlik ve sevgisizlik sebebiyle boşandık. Aynı şehirde yaşıyoruz . Ailemin yanında kaldım 1 yıl daha sonra kendim oğlumla bir eve çıktım. Yine burda da herşeyiyle kendim ilgilendim + yönü annem yakın olduğu için ona bırakıp nefes almaya kişisel zaman ayırmaya fırsat buluyorum bir kaç saat de olsa ve haftasonları babası 1 gün aldığı içinde rahatım. Ancak çalışamıyorum ve sabahları kreşte yalnız durmadığı için ben gölge öğretmenlik yapıyorum , eve gelip koşturarak kahvaltı yapıyoruz ve farklı bi yere eğitime , ordan başka bir yere derken akşamları hiç halimiz kalmıyordu. 1 aydır o kadar tahammülsüzleştim ki ne anneme gidip kalıyorum nede oturup iki çift sohbet edesim gelmiyor. Sömestr tatilinde babası izinli . Mesela bugün çok başım ağrıdığı için anneme bıraktım akşam babası alacak ve pazartesi getirecek. Annem vicdan yaptırıyor sen nasıl annesin çocuğu bu kadar niye annesiz bırakıyorsun diye . Böyle yargılandıktan iyice bunalıyorum. Evet yaşı küçük ama bende çok bunalıyorum ne yapacağım bilmiyorum sizce ben kötü ve yetersiz bir anne miyim ? Özel hayatım yok zaten evliliğimde çok psikolojik sorunlar yaşadım hayatıma birini almak gibi bir şey çok uzak bana yeniden birine güvenip sever miyim bilemiyorum. Çok güçsüz hissediyorum kendimi