Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
