Merhaba hanımlar..
Nereden başlıycağımı bilmiyorum. 8 aylık evliyim. 6 senelik beraberliğin sonunda oturduk nikah masasına. Flört döneminde herşey gayet iyiydi.. Nişan döneminde ufak ufak başladı sıkıntılar. Düğün tarihi yaklaştıkça, eşya seçimi vb konulardan gerginlikler yaşadık. Kayınpederim çok paragöz bir adamdır. Odaya küçük gelen bir halının, bir büyük boyunu getirticeğimiz zaman fiyat farkı çıktı diye bir yığın laf söyleyen bir adam. Kayınvalidemse küçük şeyleri problem eden, uzatan, büyüten biri.. Eşimse maalesef annesinin ve babasının gazına gelen, haklıyı haksızlığı ayırt edicek olgunluğa ulaşmamış biri..
Çok fazla uzatmak istemiyorum. Sıkıntılı geçen düğün öncesi süreçten snra düğün günü geldi çattı. Eşimin ailesi il merkezinde, ailem ise merkeze 45 dk mesafede ilçede yaşıyor. Kına gecesinde erkek tarafı saat 21.45e geliyorken geldi. Haliyle geç kalındı ve herkes gerilmeye başladı. Onlar gelmeden bizde çıkamadık salona.. Neyse.. Ben zaten o gün sarhoş gibiydim, heyecandan stresten ne yaptığımı hatırlamıyorum bile, eğlenmeye baktım, hopladım, zıpladım her gelin gibi kına gecemin tadını çıkardım. Taki gecenin sonuna kadar.
Gece sonunda kayınvalidem fotoğraf çekilmek istemedi, "yarın çekiliriz" falan gibi geçiştirdi.. Bense "anne bu kına gecesi hatırası hadi çekilelim lütfen" diyerek ikna etmeye çalıştım onu.. Olanlardan haberim yok tabii..
Eve döndüğümde ve eşimde evine vardığında eşimden "akşamki rezalet için tşkler" gibi bi msj aldım.. Anlam veremedim önce, ertesi gün anlayabildim ancak.. Meğer kına yakılacağı vakit bizim taraftan kimse erkek tarafını kınaya çağırmamış. Kasıtlı yapılan hiç bir şey yok inanın. Herkes telaşlı zaten kimse erkek tarafını kınaya kaldırmayı düşünememiş. Gerçi çağırmaya, davet etmeye gerek bile yoktu çnkü kayınvalidemde düğün sahibi nihayetinde.. Onunda oğlunun kına gecesi, yalnızca benim değil..
Kına gecesinde yaşanan bu aksilik düğünede aksetti.. Düğünden snra yaşadığımız tüm kavgaların sebebi de bu aksilik oldu..
Balayı boyunca herşey süperken biz ne zaman eve döndük (kayınvalidemlerle altlı üstlü oturuyoruz) işte ozaman başladı tartışmalar. Eşim kına yakılırken onun tarafı çağırılmadı diye düşman kesildi aileme. Senin annen şunu yaptı, senin teyzen bunu yaptı falan diye tartıştık hep. "Kasıtlı yapılan bi durum yok, telaştan yaşanmış bişi keşke annen davet bekliyceğine misafirleri kaldırsaymış" diye anlatmaya çalışsamda anlamadı.. "Telafisi yok o gecenin, benim hayatımda 1 kere olacak bişeyi mahvettiler" deyip durdu. "Benim hayatımda da 1 kere yaşanacak bişey ve bugünlerimiz en güzel günlerimiz, evliliğimizin ilk günleri, bugünlerinde telafisi yok" desemde anlatamadım..
Normalde el öpmeye gidilir ya evlendikten snra anne babaya.. Biz gidemedik
hep bi bahane, yüzlerini görmek istemiyorum gibi acımasız cümleler.. 20 gün sonra bayram dolayısıyla gittik ailemin evine.. Annem babam eşimle konuştu gittiğimizde "biz artık bi aile olduk oğlum, özür dileriz kırdıysak ama kasıtlı bişey yapmadık" diye.. Anlamadı, anlamadı, anlamadı.. Tamam deyip geçti eşim.. Annemin ve babamın tlflarını açmamaya başladı.. Ailem çağırdıkça hep bi bahane buldu.. 2 ay snra kayınvalidem ameliyat oldu annem hastaneye koştu geldi ziyaretine.. Snra eve çıkınca babamla ayrı geldiler geçmiş olsuna, anneannemle ayrı geldiler.. Tatsızlığı uzatmayalım, aramız düzelsin diye adım attılar hep..
Ablamla aynı şehirde yaşıyoruz, ablam bekar. Annem ne zaman bulunduğumuz şehre gelse hep ablamın evine geldi, benim evime gelemedi.. Bense ancak akşam oturmasına yada haftasonuysa kahvaltıya gidebildim.
Geçen hafta küçük bi operasyon geçirdim. Oturmam, kalkmam zor olacağı için annem geldi hastaneye. İlk defa evimde kalıcaktı annem. Mutluydum. 2 gece hastanede yattıktan sonra eve çıktık. Kayınvalidem ilk eve çıktığımızda 5 dakikacık uğradı sadece bana.. Aramızda 10 basamak var.. Buarada eşim hastaneye beni ziyarete geldiğinde dilinin ucuyla anneme slm veriyodu, el öpmek yok, anne demek yok. Herneyse.. Eşim nöbet usulü çalışıyo, gündüz evde gece işteydi o hafta.. Eve geldiğimizde o işe gitti zaten akşam yoktu. Ertesi gün sabah eşimin geleceği saatte kalktık kahvaltı hazırlıyoruz mutfakta annemle. Eşim geldi işten, direkt duşa girdi. Biz kahvaltıyı hazırlayınca eşimi çağırmak için yatak odasına gittim baktım eşim yok.. Meğer aşağı annesinin yanına inmiş. Aradım dedim kahvaltı hazırlamıştık, seni bekliyoduk. E ben burda yapıyorum artık kahvaltımı dedi gelmedi. Öğleden sonra beni pansumana götürdü, götürürken tavırlıydı zaten. "Beni hiç merak etmiyosun, gecem nasıl geçti, açmıyım tokmuyum hiç sormuyosn"falan dedi.. Bende kahvaltıya bile gelmedin seni göremedimki konuşabileyim dedim, ayrıca ameliyatlı olan benim sen bana sordun mu ağrın sızın var mı diye dedim.
Ertesi gün yine aynısı. Kahvaltıya gelmediği gibi, annem kapıyı açıyo slm bile vermeden giriyo üstünü değiştiriyo gidiyorum demeden çıkıp gidiyo.. Artık dayanamadım daha fazla.. O işteyken gece msjlaştık, tartıştık. O böyle münasebetlerden hoşlanmıyomuş, alışkın değilmiş kalma durumlarına, işten yorgun geliyomuş her oda doluymuş.. (Yatak odasında ben yalnız yatıyodum buarada. Yatağına yatabilirdi yani.) Allahın selamını dahi esirgiyosun, ben saygı bekliyorum senden, sevmiyosan bile saygı göstermek zorundasın, evine gelen misafir sonuçta o insan, üstelik bana bakmak için burada dedim. Annene de çok kırgınım dedim sadece ilk geldiğimde 5 dk uğradı bi dahada gelmedi dedim.. Anlaşamıyolar bilmiyomusun fln dedi.. Dedim bana gelecekti, benim evime gelecekti. O ameliyat olduğunda ben "nasıl olsa kardeşi var, yeğeni var" deyip gitmemezlik yapmadım, 2 hafta boyunca her gün gittim nasılsın diye sordum dedim. Derken tartışma büyüdü. Ben mutlu değilim, uzatmayalım artık fln demeye başladı. Netten araştırmış anlaşmalı boşanma diye bi yazı göndermiş, en kolayı bu diğerleri süreci uzatıyomuş yazmış.. Bende istemiyosan gider verirsin mahkemeye dedim. Ertesi gün işten gelince ben uyuyodum, nasıl olsa kahvaltıya annesine iniyo diye kalkmadım. Sertçe sarstı beni "sen uyuyosun umrunda değil" gibi bişiler dedi.. Snra bende bişey diyince eşyalarını topla git dedi ardından aşağı annesinin yanına indi. Bende ağlayarak kalktım topladım eşyalarımı. Ailemin evine geldim.
Şuan tüm ailem benimle birlikte.. Teyzemler her gün yanımda. Üzülmeyeyim diye destekler bana çok şükür. Buraya geldikten snra kayınpederim ve eşim aradılar çok kere ama açmadım. Çnkü artık yoruldum. Çnkü biliyorumki özür dilemek için değil sitem etmek için arıyolar beni. Bunu ömrümün sonuna kadar nasıl götürürüm bilemiyorum. Huylu huyundan vazgeçer mi sizce? Aileler kendileri konuşsun çözsün çözebileceklerse istiyorum ama ümidim yok.
Şimdi bu kdr küçük ameliyatta iki gün dayanamayıp annemin yanımda olmasını sorun ediyosa yarın bi bebeğim olduğunda doğumumda nasıl gelicek?
Herşey bir yana ömür boyu kına gecesinde ailen şunu yaptı, bunu yaptı diye suçlanıp durucak mıyım? 8 aydır düzelir belki yoluna girer diye alttan aldım, sabrettim, ki ciddi anlamda sabırlı bi insanım.. Senelerdir hep alttan alan, hep ılımlı yaklaşan benim. Ama aileler işin içine girince gerçekten değişiyomuş bişeyler.
Çok uzun oldu, kusura bakmayın hakkınızı helal edin lütfen. Çok dolduğum için sanırım herşeyi yazmak istedim.