Esimle tek basina tatile cikmam biraz zor, cocuklarima bakacak kimsem yok, ara sira cocuklari bir saatline evde birakalim, beraber yürüyüs yapalim diyorum, istemiyor, veya erteliyor, ne bileyim yani burda esimi kötülemek degil amacim, benim esim iyi bir insan, hic biseyimizi eksik etmez, bizim icin calisir cabalar , kendi almaz, bize alir, ama bu kadari ilede olmuyorki, mesela su an: Esim bir saat önce isden geldi, yorgun argin, yemektan sonra atti kendini yataga ve uyuyor, ve muhtemelen yarin sabaha kadar uyur, daha kaldiramam onu..oysa öyle ihtiyacim varki onla konusmaya, paylasmaya, bana ilgi göstermesine, ama nafile iste...ben bu adami böyle cekecegim mecburen...:çok üzgünüm:
kıyamam sana ya,ne kadar çaresiz kalmışsınız...
ben sizin yeriniz de olsam yatak odasına girer ve eşimin yanına yatardım,
belki de onu uyandırırdım,madem herşeyden önce sizi düşünüyor,
konuşmanızın şart olduğunu söylerdim,herhalde kayıtsız kalmayacaktır diye düşünüyorum...