Merhaba Hanimlar, 20 yildan fazla evliyim. Çocuklarım ergen. Severek evlendik. Ancak evliligimin ilk zamanlarindan beri esimin ailesi yuzunden bir yigin kavgamiz oldu. Kavgalar sirasinda esim beni hicbir zaman ailesine karsi savunmadi. Hep kabahatli, hep suçlu ben oldum. Benim de genclik hatalarım vardi. Mesala esime ve ailesine politik olamadim. Bu kavgalar sirasinda esim benden cok uzaklasti. İkinci hamileligimde esimin beni aldattigini ogrendim. Hamilelik sureci, bebek derken, ilk cocugumun kucuk olmasi vs. Esimi terk edemedim ama kavgalarimiz cocugumuz dogduktan sonra azaldi. Annelik ic gudusu ile cocuklarima odaklandim. Cocuklar büyüdü. Zaman zaman esimin beni sevmedigimi hissediyordum. İlgisiz, samiyetsiz ama yine de birakamadim. Kavgalar oluyor, o bagirip çağırıp, evi terk ediyor sonra ne kadar hatali olsa da sanki suclu benmisim gibi bir sekilde yalvar yakar esimin dönmesini sagliyordum. Neden mi cocuklar kucuk, tek basina vir evi idare etmek zor geliyor, esimi bir gun sonra affediyorum, öfkem diniyordu. Belki yalniz kalamamak bosanma korkusu vs denebilir. Esimin gizli narsist olduğunu soyleyen psikoloji egitimi almis arkadaslarim da oldu. Ben de ozguveni yikilmis, bagimli bir eşe dondum. Bir meslegim var ama yasimin ilerlemesi, isteksizlik, cocuklar vs derken ev hanimi gibi oldum. Problem su ki, dun fark ettim senelerce ayni seylerden esime duydugum ofke bir turlu bitmiyor. Surekli sucluyorum. Neden beni ailesine karsi korumadi, neden bana karsi bu kadar aci cektirdi, her defasinda herseye ragmen ailesini savundu. Benim 20 yillim ofke ve depresyonla gecti. Dun yine ablasıyla mesajlarini gordum gule oynaya oysa gecen sene ablasi yuzunden evimizde huzur kalmamisti. Demek ben uzuldugumle kaliyorum. Bir yigin suclama yaptim. Kendimi haksizliga ugrasmis hissediyorum. Gecmisim bu hesabi hic bitmiyor. O da ofkelendi esyalarini toplayip gitti. Sabah mesaj attim biranlik kararla gittin diye gelemem diye dusunme benim icin sorun yok diye. Arkadaslar, yoruldum bu donguden benim ofkemin bitmemesi onun inatla ofkemi dindirmemesi, beni degersiz hissettirmesi, samiyetsizligi, adeta benden kacar gibi olmasi ve ben hala bunu kabullenemmiyorum. Bosanmak da istemiyorum ama bir taraftan ofkem bir kac gune dinse de olur olmaz bir zamanda ben yine patlama yasiyorum.Beni sevmedigine, deger vermedigine dair o kadar cok olay oldu ki, neden kabullenemiyorum, neden kendimi bu duruma düşünüyorum. Ne yapacagimi bilmez haldeyim. Sesimi cikarmasam sinirlenmesen evliligimiz devam ediyor gibi ama bu defa da bana ne kadar ilgisiz, sevgisiz oldugunu fark ediyorum bu defada buna ofkeleniyorum. Yalanlarini yakaliyorum yine kabahatli ben oluyorum. Oysa bir taraftan yaşım itibariyle bunlarla ugrasmak istemiyorum, egitimlere katiliyorum, aciktan ikinci universitemi okuyorum, bu saatten sonra 20 yilin adaletsizliginin altinda ezilmek istemiyorum ama kendime de mani olamiyorum, gecmise ofkelenmedigimde de donup dolasip esimin bana deger vermedigini dusunduren bir yigin olayla yuzlesiyorum. Kararsiz kaliyor, kafam karisiyor vesaire, bu defa kendisi kesin bitireceğim söyledi sanirim o da sorumluluk almaktan korkuyor belki gelecek hafta bir bosanma davam olur kimbilir. Kendimi cok aciz hissediyorum.
önce siz kendinizi sevip değer verecek, kendinize saygı duyacaksınız eş dahil başkaları da değer versin saygı duysun.
