-
- Konu Sahibi strawberry_cake
- #61
Merhaba, anneniz narsist bir kişilik, aynı benim annem gibi. Ben ve kardeşim annemden uzak farklı farklı şehirlerde oturduğumu için mesafe bizi kurtarıyor.
Merhaba, anneniz narsist bir kişilik, aynı benim annem gibi. Ben ve kardeşim annemden uzak farklı farklı şehirlerde oturduğumu için mesafe bizi kurtarıyor.Selam hanimlar. Nereden nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Çok doluyum.. İçimi dökmeye ihtiyacim var. Ben kendimi bildim bileli annem hep hasta hep mutsuz hep mağdur. 5/6 yaşlarındayken bir gün dayimlara gitmiştim yengem annemin aksine çok pozitif bir insan. O gün eve geldiğimde keşke benim annem o olsaydı demiştim hiç unutmam. Bunun üzerine annem küsmüştü. Ta o yaslardeyken bile herşeyin farkındaymışım ama yıllarca bir şekilde idare etmişim bu gerçekle yüzleşmeyi hep ötelemişim. Şimdi artık sabrımın sonuna geldim. Onun drama queenlini çekecek zerre tahammulum kalmadı. Sürekli ya kendini mağdur gösterir ya laf sokar yada birşeylerin kavgasını yapar. Ailecek elinde kaldik artık. Son mevzu söyle oldu. Kardeşim eşiyle Türkiye'ye geldi bizim memlekete değilde eşinin memleketine gittiler diye annem doluydu bu konuda. Gecen gün bir aradayken kardeşim aradı annemde yanımdaydı çocukları falan sordu sonra resim atarmisin abla dedi tamam dedim. Kapattıktan sonra hadi çocuklar dayiniz sizi gormek istiyor bir resim çekelim dedim. Annem kiyametleri kopardı. Çocukların yanında bağırdı çağırdı resim gondermeyeceksin ona dedi çocuklar çok korktular o sırada bende sakın olurmusun dedikce daha çok bağırdı tepem attı sanane dedim kardeşimle benim aramda dedim. Normalde sanane gibi kelimeleri asla kullanmam ama son yıllarda benimde dengemi bozdu artık. Neyse bu olaydan sonra küstü bende cocuklara o ortamdan uzaklasmalari için hadi dışarı çıkalım dedim gittik. Aradı telefonda yine bağırıp çağırıyor kardeşlerine de şöyle artık sende dahil hiç biriniz aramayacaksiniz beni falan sinir krizi geçirdi yine bende kızdım tamam dedim aramayiz kapattım. Babamla iki günde bir kavga ediyor sinir krizleri geçiriyor. 5 yıl önce babam annemi aldattığı için büyük bir travma yaşadı. 5 yıldır anneme destek olmaya çalışıyorum ama bende tükendim artık. Ne boşanmaya cesaret ediyor nede hayatına devam edebiliyor. Herkesi kırıp döküyor. Yıllarca sesimi cikarmadim zor surecler geçiriyor dedim ama dün diğer kardesimle telefonda konuşurken abla annem hep öyleydi zaten, yaşadıkları yüzünden değil dedi. O anda bir aydinlanma yaşadım gerçekten annem hep böyleydi. Etrafındaki herkesi acımasızca eleştirir ama biri onu elestirmeye kalksa ortalığı birbirine katardi. Herkes eksik herkes hatalı bir tek o mükemmel. Ben öğrenciyken (hukuk okuyordum bölümüm ağırdı ve başka şehirde okuyordum. Günübirlik trenle gidip geliyordum. Günde sırf 4/5 saatim yolda geciyordu) elimden geldiğince ev işlerine yardım etmeme rağmen bir kere mutfağı toplamasydim kavga ederdi benimle. Ev işleri yüzünden defalarca dayak yemisimdir çocukluğumda. İyi yönleri yokmu elbette var ama başkasinin eksigini çekinmeden karşıdakinin gözünün içine sokan annem asla ama asla kendisine laf söyletmez. Kardeşlerimden sikayet eder eşlerinden eder. Defalarca bir kardeşimin eşi için dış gorunusuyle ilgili ağza alınmayacak çirkin laflar etti. Ayıp bu yaptığın dedim uyardım defalarca. Nasıl yakıştırıyorsun bu kelimeleri ağzına o senin gelinin dedim. Böyle söylediğim için benimlede kavga etti. İşine gelmeyen birşey oldugu zaman ne nankorlugum kalır ne hayirsizligim. Küçücük çocukken bile bunlar buyuse bize bir bardak su vermez laflarına maruz kaldık defalarca. Ki annem henuz 55 yaşında. Nasılsın demeye korkuyorum bir gün olsun ağzından çok şükür iyiyim lafı duymadım. Hep hasta hep ölümlerden dönüyor. Küçüklüğüm ve bekarligim hep annemi acile götürmekle geçti. Doktorlar hep onemli birşey olmadığını söyleyip eve gönderdi. Ben ne yapacağımı şaşırdım artık hayat enerjimi tüketti huzur adına birşey birakmadi bende. Geçen hafta beni yine rayıp sinir krizi geçirdi telefonda babamla kavga ettikleri için. Aldım dil dökerek psikologa götürdüm bir bahaneyle devam ettirmeyecegini soyledi. İyileşmek istemeyeni ben nasıl zorla iyileştirebilirimki. Çocuklarımada çok yansıyor bu durum oğlum büyüdükçe farkında oluyor olayların ona nasıl açıklayacağımi bilmiyorum. Annem telefonda sinir krizi geçirdiğinde oğlumda yanibasimdaydi herşeyi duydu ağladı korktu çocuk. Annemin hayatımı daha fazla baltalamasina artık gram tahammülüm yok ama öte yandan kendi haline birakmaya da gönlüm razi değil ne yapacağım şaşırmış vaziyetteyim. Düşünüyorum da annem yüzünden hiç bir zaman tam anlamiyla mutlu olmamisim ben ne çocukluğumda ne gençliğimde ne şimdi. Hiç bir zaman bize huzurlu bir ortam sunmadi. Mevzuları hiç bitmedi..Kusura bakmayın uzun ve karışık oldu ama benimde kafam yerinde değil.
Yok be kuzum, keşke silseler diyosun bı noktadan sonra ama asla silmiyorlar maalesefİnşallah öyle olur. Ama benim annem asla bunu kendine yedirmez. Aşırı dominant ve egolu bir yapısı var. Ya ben onun istediği gibi olacağım yada silecek beni. Bu zamana kadar beni silmesinden çekindim hep annemdir nede olsa dedim ama şu saatten sonra umrumda değil silerse silsin. Allah biliyor ya şu hayatta bana en büyük zararı annem verdi. Eşimle yasadigim sorunlar bile annemin bende açtığı yaraların yanında yuzeysel kaliyor.
Benim annemde benzer .Ev işleri hariç.Surekli kavgacı ve bağıran biri.Ben de çok kötü günler geçirdim.Saglikli bir psikolojim de yok .Ben annemden daha çok deliriyorum şimdi.Yer değiştirdik resmen.2 kere onunla konuşmaya çalışırken sinir krizi geçirdim çünkü.Selam hanimlar. Nereden nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Çok doluyum.. İçimi dökmeye ihtiyacim var. Ben kendimi bildim bileli annem hep hasta hep mutsuz hep mağdur. 5/6 yaşlarındayken bir gün dayimlara gitmiştim yengem annemin aksine çok pozitif bir insan. O gün eve geldiğimde keşke benim annem o olsaydı demiştim hiç unutmam. Bunun üzerine annem küsmüştü. Ta o yaslardeyken bile herşeyin farkındaymışım ama yıllarca bir şekilde idare etmişim bu gerçekle yüzleşmeyi hep ötelemişim. Şimdi artık sabrımın sonuna geldim. Onun drama queenlini çekecek zerre tahammulum kalmadı. Sürekli ya kendini mağdur gösterir ya laf sokar yada birşeylerin kavgasını yapar. Ailecek elinde kaldik artık. Son mevzu söyle oldu. Kardeşim eşiyle Türkiye'ye geldi bizim memlekete değilde eşinin memleketine gittiler diye annem doluydu bu konuda. Gecen gün bir aradayken kardeşim aradı annemde yanımdaydı çocukları falan sordu sonra resim atarmisin abla dedi tamam dedim. Kapattıktan sonra hadi çocuklar dayiniz sizi gormek istiyor bir resim çekelim dedim. Annem kiyametleri kopardı. Çocukların yanında bağırdı çağırdı resim gondermeyeceksin ona dedi çocuklar çok korktular o sırada bende sakın olurmusun dedikce daha çok bağırdı tepem attı sanane dedim kardeşimle benim aramda dedim. Normalde sanane gibi kelimeleri asla kullanmam ama son yıllarda benimde dengemi bozdu artık. Neyse bu olaydan sonra küstü bende cocuklara o ortamdan uzaklasmalari için hadi dışarı çıkalım dedim gittik. Aradı telefonda yine bağırıp çağırıyor kardeşlerine de şöyle artık sende dahil hiç biriniz aramayacaksiniz beni falan sinir krizi geçirdi yine bende kızdım tamam dedim aramayiz kapattım. Babamla iki günde bir kavga ediyor sinir krizleri geçiriyor. 5 yıl önce babam annemi aldattığı için büyük bir travma yaşadı. 5 yıldır anneme destek olmaya çalışıyorum ama bende tükendim artık. Ne boşanmaya cesaret ediyor nede hayatına devam edebiliyor. Herkesi kırıp döküyor. Yıllarca sesimi cikarmadim zor surecler geçiriyor dedim ama dün diğer kardesimle telefonda konuşurken abla annem hep öyleydi zaten, yaşadıkları yüzünden değil dedi. O anda bir aydinlanma yaşadım gerçekten annem hep böyleydi. Etrafındaki herkesi acımasızca eleştirir ama biri onu elestirmeye kalksa ortalığı birbirine katardi. Herkes eksik herkes hatalı bir tek o mükemmel. Ben öğrenciyken (hukuk okuyordum bölümüm ağırdı ve başka şehirde okuyordum. Günübirlik trenle gidip geliyordum. Günde sırf 4/5 saatim yolda geciyordu) elimden geldiğince ev işlerine yardım etmeme rağmen bir kere mutfağı toplamasydim kavga ederdi benimle. Ev işleri yüzünden defalarca dayak yemisimdir çocukluğumda. İyi yönleri yokmu elbette var ama başkasinin eksigini çekinmeden karşıdakinin gözünün içine sokan annem asla ama asla kendisine laf söyletmez. Kardeşlerimden sikayet eder eşlerinden eder. Defalarca bir kardeşimin eşi için dış gorunusuyle ilgili ağza alınmayacak çirkin laflar etti. Ayıp bu yaptığın dedim uyardım defalarca. Nasıl yakıştırıyorsun bu kelimeleri ağzına o senin gelinin dedim. Böyle söylediğim için benimlede kavga etti. İşine gelmeyen birşey oldugu zaman ne nankorlugum kalır ne hayirsizligim. Küçücük çocukken bile bunlar buyuse bize bir bardak su vermez laflarına maruz kaldık defalarca. Ki annem henuz 55 yaşında. Nasılsın demeye korkuyorum bir gün olsun ağzından çok şükür iyiyim lafı duymadım. Hep hasta hep ölümlerden dönüyor. Küçüklüğüm ve bekarligim hep annemi acile götürmekle geçti. Doktorlar hep onemli birşey olmadığını söyleyip eve gönderdi. Ben ne yapacağımı şaşırdım artık hayat enerjimi tüketti huzur adına birşey birakmadi bende. Geçen hafta beni yine rayıp sinir krizi geçirdi telefonda babamla kavga ettikleri için. Aldım dil dökerek psikologa götürdüm bir bahaneyle devam ettirmeyecegini soyledi. İyileşmek istemeyeni ben nasıl zorla iyileştirebilirimki. Çocuklarımada çok yansıyor bu durum oğlum büyüdükçe farkında oluyor olayların ona nasıl açıklayacağımi bilmiyorum. Annem telefonda sinir krizi geçirdiğinde oğlumda yanibasimdaydi herşeyi duydu ağladı korktu çocuk. Annemin hayatımı daha fazla baltalamasina artık gram tahammülüm yok ama öte yandan kendi haline birakmaya da gönlüm razi değil ne yapacağım şaşırmış vaziyetteyim. Düşünüyorum da annem yüzünden hiç bir zaman tam anlamiyla mutlu olmamisim ben ne çocukluğumda ne gençliğimde ne şimdi. Hiç bir zaman bize huzurlu bir ortam sunmadi. Mevzuları hiç bitmedi..Kusura bakmayın uzun ve karışık oldu ama benimde kafam yerinde değil.
İçim acıdı aniniza.Ne kadar acı kabarmayan bir kek için küçücük çocuğu suçlamak.O lafı etme gül geç ,git yine pastaneden bir pasta al.Olur musun konusmasan ,yaralamasan yaBenim de babam bipolar ve annem de yani oldum olası neşeli biri değildir
Narsist insanlardan bıktığım için artık kimseyle sevgili falan da olmuyorum, ben de istedim evlenmek aile kurmak falan filan ama bir narsist tarafından senelerce bahanelerle oyalandım
Çözüm yok gibi geliyor bana artık, yalnızlığımı sevmeye çalışıyorum ve hep böyle olacak buna alış böyle mutlu olmanın yolunu bul diyorum
Size bir anımı anlatmak istiyorum ben 9 yaşında falandım maddi durumumuz kötüydü doğumgünümdü annem pasta yapacaktı arkadaşlarımı çağıracaktık, heyecanla fırının başında bekliyorum, pastayı yapamadı fırında kekini pişirmeye çalıştı ama olmadı sonra bana dedi ki sen o kadar aksi ve inatsın ki kızım her işin ters gidiyor görüyor musun senin yüzünden dedi, sonra pasta aldı geldi ama hiç unutmam annemin bana hazırladığı bu doğumgününü içime bıçak gibi saplanıyor hala
Niye terledin konu sahibi ? Kötü birşey yazmamış ki! Aksine o da birşey paylaşıp dertleşmek istemiş.Öyle yapmadığuna dair bir bilgi paylaşmadım ki. zaten annemin niyeti de babamla kavga etmemiz ve kötü davranmamız. yıllarca babamdan nefret ettim ve ve kötü davrandım. Şimdi babamla ilşkilerim daha iyi, bana anlatma diyorum. Babanın tarafını tutuyorsun diyor. Alın babanıza bakın diyor ki babamın bakılacak bir tarafı yok. Ona kötü davranmamızı istiyor. Daha neler var neler. Annelerimizin kötülüğünü yarıştırmıyoruz. Anlattığım sadece yaşadılarımdan küçük bir kesit. Hepimiz yaşadığımızı biliyoruz.
Di mi şimdi hayal ediyorum küçücük çocuğa insan bunları demeye nasıl kıyabilir diye ama kafamda canlanmıyor, siz bir de benim üniversite sınavından çıkışımı görseniz, sınavda 5 soru boş bıraktım dedim eve dönene kadar otobüste benimle kavga etti, keşke seni dersaneye göndermeseydim de o parayla seni evlendirip yatak odası takımı alsaydım, yemedim içmedim sana harcadım ben, sana çanta aldım harçlık verdim falan filan ben yatağa düştüm 1 hafta yemek yiyemedim odamdan çıkmadım, her gördüğünde beni parasını yemişim gibi davranıyordu araya dedem girdi öyle sustu, sonra sonuçlar açıklandı ben iyi bir üniversiteye girmiştim ama maalesef onlarla aynı şehirdeİçim acıdı aniniza.Ne kadar acı kabarmayan bir kek için küçücük çocuğu suçlamak.O lafı etme gül geç ,git yine pastaneden bir pasta al.Olur musun konusmasan ,yaralamasan ya
Çocukluktan yaralı,anne/babasına hiç şımaramamış,aksine kendisini hep anne babasının iyiliğinden sorumlu sanmış herkese kocaman sarılmak istiyorum.Bizim yaramız kapanmaz.
annem bana yıllardır babamı çekiştiryor. Anlatma bana dememe rağmen anlatıyor. Ben senin çocuğunum. Uzmanlar çocuklarınıza anne ve babası hakkında olumsuz konuşmayın diyor. Bana anlatma arkadaşına komşuna anlat diyroum İkna olmuyor, anlatacakmış.
SdfgfddsO yine iyiymiş benimki babanla kavga et diye zorluyor beni üzdü babana bsy söyle diyorben de banane etmicem onunla seninle edicem diyorum
Zaten hep onların mutluluğunu istiyoruz ya çocuk aklımızla, narsistik istismarın sonucu, çünkü çocuk olmak özgürce kendi mutluluğunu istemek değil midirSdfgfddsYemin ediyorum hep aynı taktikler...O kadar varlık içinde anamın kafasına göre şimarmayayim diye mahrum kaldığım istekler, içimde kalan uhdeler...Sorsan ele güne karşı çok seven çok ilgili çok fedakar bir anaydi, Allah var tiril tiril tertemizdik, çok iyi besledi, çok iyi bir eğitim almamızı sağladı ama olmadı işte, şımarmayayim diye uhdelerle büyüdüm, hiçbir şey isteyemedim, hep onun mutluluğunu düşündüm,hep onun istediğini yaptim....Annelik böyle bişey değildi işte....
Benim annemde tıpkı anlattığınız gibi. Bende değiştiremedim. Yıllarca küstüm evden küçüklük fotolarıma kadar alıp terkettim. (tabi çok çabaladım o raddeye kadar) . Ama anne bu işte vazgeçilmiyor. Etrafında ne akraba ne arkadaş ne kardeş kaldı. Hiçbiri ile konuşmuyor. İnsan sevmiyorum diyor. Sürekli hasta numarası yapıyor. Terapi için gittiği doktora (bence bilerek ve özellikle) kendimi ve ya başkalarını öldürme isteği geliyor demiş. Doktorda da yatış vermek istemiş. O zaman da e benim bir kaç işim var yatış yapamam demiş çevirmiş. Çözümü yok gibi ya. Bu hayatta ki imtihanımız. İki evliliğinde de başarısız oldu. Ailesi de doğu aile yapısı hiç sevgi sevilmek sevmek nedir bilmeden büyümüş. Bizleri de öyle büyüttü. Sinir krizi geçirip kapının önüne koydu küçücüktük daha babam da almamıştı bizi evine o zamanda. Çok şükür ki biz kardeşlerimle en az hasarla çıkıp kendi evlerimizde yuvalarımızda bunu yansıtmadık. Sizede kolaylıklar dilerim.Selam hanimlar. Nereden nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Çok doluyum.. İçimi dökmeye ihtiyacim var. Ben kendimi bildim bileli annem hep hasta hep mutsuz hep mağdur. 5/6 yaşlarındayken bir gün dayimlara gitmiştim yengem annemin aksine çok pozitif bir insan. O gün eve geldiğimde keşke benim annem o olsaydı demiştim hiç unutmam. Bunun üzerine annem küsmüştü. Ta o yaslardeyken bile herşeyin farkındaymışım ama yıllarca bir şekilde idare etmişim bu gerçekle yüzleşmeyi hep ötelemişim. Şimdi artık sabrımın sonuna geldim. Onun drama queenlini çekecek zerre tahammulum kalmadı. Sürekli ya kendini mağdur gösterir ya laf sokar yada birşeylerin kavgasını yapar. Ailecek elinde kaldik artık. Son mevzu söyle oldu. Kardeşim eşiyle Türkiye'ye geldi bizim memlekete değilde eşinin memleketine gittiler diye annem doluydu bu konuda. Gecen gün bir aradayken kardeşim aradı annemde yanımdaydı çocukları falan sordu sonra resim atarmisin abla dedi tamam dedim. Kapattıktan sonra hadi çocuklar dayiniz sizi gormek istiyor bir resim çekelim dedim. Annem kiyametleri kopardı. Çocukların yanında bağırdı çağırdı resim gondermeyeceksin ona dedi çocuklar çok korktular o sırada bende sakın olurmusun dedikce daha çok bağırdı tepem attı sanane dedim kardeşimle benim aramda dedim. Normalde sanane gibi kelimeleri asla kullanmam ama son yıllarda benimde dengemi bozdu artık. Neyse bu olaydan sonra küstü bende cocuklara o ortamdan uzaklasmalari için hadi dışarı çıkalım dedim gittik. Aradı telefonda yine bağırıp çağırıyor kardeşlerine de şöyle artık sende dahil hiç biriniz aramayacaksiniz beni falan sinir krizi geçirdi yine bende kızdım tamam dedim aramayiz kapattım. Babamla iki günde bir kavga ediyor sinir krizleri geçiriyor. 5 yıl önce babam annemi aldattığı için büyük bir travma yaşadı. 5 yıldır anneme destek olmaya çalışıyorum ama bende tükendim artık. Ne boşanmaya cesaret ediyor nede hayatına devam edebiliyor. Herkesi kırıp döküyor. Yıllarca sesimi cikarmadim zor surecler geçiriyor dedim ama dün diğer kardesimle telefonda konuşurken abla annem hep öyleydi zaten, yaşadıkları yüzünden değil dedi. O anda bir aydinlanma yaşadım gerçekten annem hep böyleydi. Etrafındaki herkesi acımasızca eleştirir ama biri onu elestirmeye kalksa ortalığı birbirine katardi. Herkes eksik herkes hatalı bir tek o mükemmel. Ben öğrenciyken (hukuk okuyordum bölümüm ağırdı ve başka şehirde okuyordum. Günübirlik trenle gidip geliyordum. Günde sırf 4/5 saatim yolda geciyordu) elimden geldiğince ev işlerine yardım etmeme rağmen bir kere mutfağı toplamasydim kavga ederdi benimle. Ev işleri yüzünden defalarca dayak yemisimdir çocukluğumda. İyi yönleri yokmu elbette var ama başkasinin eksigini çekinmeden karşıdakinin gözünün içine sokan annem asla ama asla kendisine laf söyletmez. Kardeşlerimden sikayet eder eşlerinden eder. Defalarca bir kardeşimin eşi için dış gorunusuyle ilgili ağza alınmayacak çirkin laflar etti. Ayıp bu yaptığın dedim uyardım defalarca. Nasıl yakıştırıyorsun bu kelimeleri ağzına o senin gelinin dedim. Böyle söylediğim için benimlede kavga etti. İşine gelmeyen birşey oldugu zaman ne nankorlugum kalır ne hayirsizligim. Küçücük çocukken bile bunlar buyuse bize bir bardak su vermez laflarına maruz kaldık defalarca. Ki annem henuz 55 yaşında. Nasılsın demeye korkuyorum bir gün olsun ağzından çok şükür iyiyim lafı duymadım. Hep hasta hep ölümlerden dönüyor. Küçüklüğüm ve bekarligim hep annemi acile götürmekle geçti. Doktorlar hep onemli birşey olmadığını söyleyip eve gönderdi. Ben ne yapacağımı şaşırdım artık hayat enerjimi tüketti huzur adına birşey birakmadi bende. Geçen hafta beni yine rayıp sinir krizi geçirdi telefonda babamla kavga ettikleri için. Aldım dil dökerek psikologa götürdüm bir bahaneyle devam ettirmeyecegini soyledi. İyileşmek istemeyeni ben nasıl zorla iyileştirebilirimki. Çocuklarımada çok yansıyor bu durum oğlum büyüdükçe farkında oluyor olayların ona nasıl açıklayacağımi bilmiyorum. Annem telefonda sinir krizi geçirdiğinde oğlumda yanibasimdaydi herşeyi duydu ağladı korktu çocuk. Annemin hayatımı daha fazla baltalamasina artık gram tahammülüm yok ama öte yandan kendi haline birakmaya da gönlüm razi değil ne yapacağım şaşırmış vaziyetteyim. Düşünüyorum da annem yüzünden hiç bir zaman tam anlamiyla mutlu olmamisim ben ne çocukluğumda ne gençliğimde ne şimdi. Hiç bir zaman bize huzurlu bir ortam sunmadi. Mevzuları hiç bitmedi..Kusura bakmayın uzun ve karışık oldu ama benimde kafam yerinde değil.
Niye terledin konu sahibi ? Kötü birşey yazmamış ki! Aksine o da birşey paylaşıp dertleşmek istemiş.
İşte bizim gibiler de zaman zaman böyle fevri tepkiler veren birine dönüşebiliyoruz
İşte sözde imkanları yetiyor diye kedi gibi 4-5 tane doğurulup, sözde çok sevilip mutlu olan çocukların mutluluğu bu...Keşke bütün anneler okusa bu topigi...Evet 15 yaşında babamla kaçarak evlenmiş küçük yaşta dört çocuk doğurmuş. Kendi tercihlerinin faturasını yıllarca bize çıkardı. Utanmasa bizi sorumlu tutacak herşeyden. Ben çocuklarım için katlandimda ömrümü onlara feda ettimde söyle zorluk yaşadım böyle zorluk yaşadım. Biz dedik sanki o yaşta evlen çocuk doğur. Yıllarca manipüle etti beni sonrasında uyandım ama merhametinden dolayı mesafe koyamadım ama artık yeter. Benimde bir hayatjm var onun karanlığında boğulmak istemiyorum.
Biz kardeş olabilir miyizBenimkine geçen nasılsın diyorum ben ne kadar iyi olabilirsem o kadar iyiyim diyor, yani kötü müsün diyorum yok işte benim iyi halimden ne olur diyor( kardeşim hasta psikolojik o çok yoruyor annemi) ama iyiyim diyip geçsene bir kere yalndan da olsa
Hahjaja olabilirizBiz kardeş olabilir miyizbaşkası arayınca telefonda genç kız gibi kikir kikir konuşur , ben arayınca sanırsın tam da ruhunu teslim ederken aramışim Bikac yıl önce yine böyle telefonda konuştuk, işyerindeyim ama içimde bı sıkıntı, sesi hiç iyi değil, bişey mi var acaba diye deliriyorum, teyzemi aradım, dedim teyze böyle böyle, annem iyi mi, bı bakiver, teyzem dedi ki "yok kız birazdan x bizi alip tekneyle bilmemne koyuna götürecek, demin eve gözlüğünü almaya gitti, iyiydi" o sırada işyerinde kıçından ecel terleri damlayan ben
Size az önce de yazdım acı yarıştıran yok espirili bir dille sohbet deniyor buna hatta yazdığım o yorumda gülücük de var, biraz fazla gerilmişsiniz ama bu burda önünüze geleni tokatlayabilirsiniz anlamına gelmiyor, gayette terslediniz ama sorun değil demek ki herkesle her şey konuşulmuyorBenimki daha beter gibi birşey yazılınca öyle cevap verdim. Acılarımızı yarıştırmıyoruz. Herkesin yaşadığı kendine özel: herkes yaşadığını biliyor. Siz bana niye çıkış yaptınız anlamadım. Benim terlediğim bir durum yok.
Size az önce de yazdım acı yarıştıran yok espirili bir dille sohbet deniyor buna hatta yazdığım o yorumda gülücük de var, biraz fazla gerilmişsiniz ama bu burda önünüze geleni tokatlayabilirsiniz anlamına gelmiyor, gayette terslediniz ama sorun değil demek ki herkesle her şey konuşulmuyor