- 29 Ekim 2015
- 1.446
- 2.732
-
- Konu Sahibi andromeda-80
- #121
İnşallah
İnşallahAllah büyüktür gecer giderinanin bu günler ama bizler cok derin yasiyoruz düşünceli insanlar olarak. Sizi de kattim kusura bakmayin ,bizler dedim :) Siz içinizi ferah tutun,bolca dua edin.Her sey gönlünüzden gecenden daha güzel olsun insallah
Allah sizin de yardımcınız olsun. Ama her zorluk, daha da güçlenerek çıkmanızı sağlıyor hayatta. Böyle düşününce iyi ki diyor insan. Umarım Allah eşlerimizden, çocuklarımızdan yana güldürsün bizleri.Seni o kadar iyi anlıyorum ki . 4 ay önce mecbur kalarak sezaryen ile doğum yaptım doğumum çok zor geçti . 3 gün hastanede yattım. Doğumdan sonra annem yanımda sadece 5 gün kaldı. Kayınvalidem de gelmedi evlerimiz yakın olduğu halde. Abartmıyorum gerçekten kimse yardımcı olmadı bana . Normal Doğum olsa belki 5 günde toparlanırdım ama sezaryen olunca bide zor bir ameliyat geçirince ayağa kalkmam çok zaman aldı. Benimde en zor zamanımda yanımda eşimden başka kimse yoktu. Eşimde mecbur olarak işe gittiği için o halimle kimsesiz kaldım. Düşündükçe hala kötü hissediyorum. Bir taraftan bebeğim ağlıyor bir taraftan karnımı doyurmak zorundayım ki sütüm gitmesin kaç gün ekmeğin arasına peynir koyup yedim . Ağlayarak canım acısa da evimin işlerini yapmaya çalıştım. Eşim sağolsun işten gelince birşeyler hazırlardı yerdik elinden geldiğince ev işi yapardı ama o da çok yorgun olurdu geldiğinde kıyamazdım bi şekilde yapmaya çalışırdım . Öyle böyle 4 ay oldu. Zor oldu ama bana verilen değeri anladım. Kolay kolayda unutmam. Sadece o kadar ağlamasaydım keşke diyorum kendime yazık etmişim başka bişey değil. O yüzden hiç canını sıkma yavruna her baktığında yalnız değilim diyorsun ve mutlu oluyorsun. Çektiğimiz her sıkıntı onlar için
arkadaşlarımızı seçtiğimiz gibi ailemizi seçemiyoruz. Ağıra gidecek bir durum yok. Bakın daha önce ihtiyaç anında yemek götürdüğüm arkadaşım gribim diye, evet basit bir grip geçiriyorum diye 5 dk önce kapımı çalıp 4 çeşit yemek bıraktı. Bu işler karşılıklıdır. Şimdi ihtiyacınız var, yarın da siz onların bir ihtiyaçlarını görürsünüz. Bu kadar gurur yapacak bir durum yokBugün iki arkadaşımla konuştum. Bir ihtiyacın olduğunda mutlaka ara dediler. Samimiler biliyorum. İkisi de yakın arkadaşım. Ama aileden göremediğimi onlardan istemek ağrıma gidiyor. Tabi ki ihtiyaç duyarsam söylerim dedim ama söyler miyim emin değilim. Yine de zorda kalırsam arkadaşlarımı ararım ne yapayım. İnşallah gerek kalmaz.
Ne diyeyim üzüldümGelmez, ben de istemiyorum. Sen güçlüsün, altından kalkarsın dedi bana. Zaten beni almazlar hastaneye, aşısızım diyor. Bazen aşıyı sırf bazı şeylerden kaçmak için yaptırmadığını düşünüyorum. Zaten bana faydası dokunacak biri değil, zararı dokunmasın da. İlk doğumumda çok yordu beni. Doğum yaptığım günün ertesi günü annemi misafir gibi ağırlamak, yemek yapmak zorunda kaldım. Geldi ve akşama kadar oturup evine gitti. Ne bir destek oldu, ne çocuğa baktı. Çocuğu tutmayı bile beceremedi. Gelmesin daha iyi o yüzden
Umarım gerek olmaz. Ama samimiyetlerine inandığım için birilerine gurur yapmayacaksam o kişiler arkadaşlarım olur yine de. Zorda kalırsam onları ararım en nihayetinde. Çünkü destek olmayı gönülden istediklerine inanıyorum. Ama dediğim gibi, mümkün olursa kendi başımıza çözmeye çalışacağız bu durumu.arkadaşlarımızı seçtiğimiz gibi ailemizi seçemiyoruz. Ağıra gidecek bir durum yok. Bakın daha önce ihtiyaç anında yemek götürdüğüm arkadaşım gribim diye, evet basit bir grip geçiriyorum diye 5 dk önce kapımı çalıp 4 çeşit yemek bıraktı. Bu işler karşılıklıdır. Şimdi ihtiyacınız var, yarın da siz onların bir ihtiyaçlarını görürsünüz. Bu kadar gurur yapacak bir durum yok
Allah razı olsun, düşünmeniz yeter. Allah kalbinize göre versin :)Ne diyeyim üzüldüm
Ben yaşadığınız şehirde olsam gelirdim yanınıza samimiyetimle söylüyorum
Cocugunuza da bakardım
Umarım dediğiniz gibi sorunsuz hallederiz, çok teşekkür ederimben de kimsesizlerdenim. babam ameliyat olduğunda ben 2 yaşındaki kızımı hastane odasında baktım, geçen kış. iş çıkışı eşim aldı eve götürdü gece onla kaldı.
bence kızınız büyük olduğu için ailece hastane odasında kalabilirsiniz. bir yere bırakmanıza gerek yok
Ne tatlı, pozitif, moral verici yazmışsınız:) Gerçi tüm üye arkadaşlar çok güzel şeyler yazdılar, sağolsunlar. Çok teşekkür ederim size de. Ben de yemekten başka börek falan yaptım, dondurucuya koydum. Çıkarıp pişirmek kaldı sadece. Kurabiye de aklımda:) Umarım dediğiniz şekilde su gibi akar her şey, çok kolay olur. Kızımda aklım kalmayacak bir formül bulursam gerisini çok dert etmiyorum zaten. İyi dilekleriniz için de çok teşekkür ederimCanım emin ol işlerin tıkır tıkır gidecek.
Şimdiden dert etme bunu.
Kimse, aramazsa kuzın hastanede kalacak.
Abinler arayacak. Kızın orda kalacak.
Doğumun kolay olacak.
Gayet isabetli olmuş yemek yapıp koymn. Ben kurabiye falan da yapmıştım misafire.
Bol bol meyve suyu yap süt yapar. Bence doğum sonrası da kolay olacak hiç merak etme.
Gelmezlerse gelmesinler, aramazlarsa aramasınlar. Sen çekirdek ailenle daha güzel kenetleneceksin. Allah sağlıkla kucağına almayı nasip etsin.
Amin inşallah sizin deAllah razı olsun, düşünmeniz yeter. Allah kalbinize göre versin :)
canim cok uzucu bir durum anliyorum ama bence hic yardimsiz da yapabilirsin. zaten ilk cocugun buyukmus, ben olsam bu durumda aslaaaaa onu abimlere gondermezdim. hem kardesinin ilk zamanlarini gorsun, birlikte vakit gecirsinler isterdim. ayrica sana yardimci da olur, sen bir seyler yerken kucaginda tutar bezini getirir vs ilk cocugun olsa belki tereddut ederdim ama ikinci cocuk , cooook rahat halledersin. evin isleri icin imkanin varsa temizlikci tut, yemekleri de en basit seylerden yaparsin. ben fissler in duduklku tenceresini almistim, mesela herseyi cigden koyunca 15 dk da zeytinyagli fasulye yapiyordum. esin izin alabilirse 3-5 gun o da super olur, aksamlari yemekleri esin de yapabilir. bence kimseye minnet etmeden kendi isini kendin yapabilmek coooook super bir sey/Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Çok teşekkür ederim. Eve döndükten sonrası için endişe etmiyorum. Kapımızı kapattıktan sonra gerisi çözülür bir şekilde. Hepimiz birbirimize destek oluruz. Temizliği eşim de yapar. Büyük temizliği ben yaptım, bitti zaten. Yemek olayını hiç düşünmüyorum bile. Kavanozlara yemek vakumlayıp attım şimdiden. Dondurucuya köfte, mantı, börek yapıp koydum. En az 10 günlük yemeğim var dolapta. Beni düşündüren tek şey kızımın biz hastanedeyken nerede kalacağı. Bizimle hastanede kalmasına izin verirlerse süper olur, başka bir şey istemem zaten. Kendi ailem de umrumda olmaz. İster arasınlar, ister aramasınlar. İster gelsinler, ister gelmesinler.canim cok uzucu bir durum anliyorum ama bence hic yardimsiz da yapabilirsin. zaten ilk cocugun buyukmus, ben olsam bu durumda aslaaaaa onu abimlere gondermezdim. hem kardesinin ilk zamanlarini gorsun, birlikte vakit gecirsinler isterdim. ayrica sana yardimci da olur, sen bir seyler yerken kucaginda tutar bezini getirir vs ilk cocugun olsa belki tereddut ederdim ama ikinci cocuk , cooook rahat halledersin. evin isleri icin imkanin varsa temizlikci tut, yemekleri de en basit seylerden yaparsin. ben fissler in duduklku tenceresini almistim, mesela herseyi cigden koyunca 15 dk da zeytinyagli fasulye yapiyordum. esin izin alabilirse 3-5 gun o da super olur, aksamlari yemekleri esin de yapabilir. bence kimseye minnet etmeden kendi isini kendin yapabilmek coooook super bir sey/
Teşekkür ederim. Abim de aramıyor. Kendisi aile hekimi. Muhtemelen covidli hastalarını araması falan gerektiği için yoğundur. Ama insanın doktor abisi varken hamile kardeşini aramaması da ayrıca koyuyor. Sağlık olsun ne diyeyim. Annem ise hep böyleydi. Üzülüyorum ama yapacak bir şey yok. Herkes kendi derdinde… Dostlarımı aramak istesem bile covid sebebiyle çekiniyorum. Bazıları başka şehirde, bazılarının kronik hastalığı var, bazıları çalışıyor. Yapacak bir şey yok. Kimsesiz olduğumu kabullenip ona göre bir çözüm düşünmek zorundayım. Desteğiniz için teşekkür ederim:)
Herkesin kendi hayatı var. Alındım, gücendim ama yapacak bir şey yok. Kin gütmüyorum. Sadece bir şey beklemeyi bıraktım. Yine görüşüp konuşuruz aradıklarında. Ama artık onlardan ne bekleyip ne beklemeyeceğimin farkındayım.Ailesine Faydasi olmayan böyle faydasız akrabalar olması insanın içini acitiyor
Öyle arada uğruyor bu ruh hali:) Hamile olduğum için heralde. Yoksa kimseye eyvallahım olmaz normalde. Şimdi de her zaman yaptığım gibi kendi göbeğimi kendim kesicem ve kimseye güvenmeden bir çözüm yolu bulmaya çalışıcam. Alışkınım bu duruma zaten. Şimdiye kadar hep böyle oldu. Eşimle o kadar çok şeyin üstesinden ikimiz birlikte geldik ki. Yine geliriz inşallah. Mümkünse kızım bizimle hastanede kalacak, yoksa da refakatçi tutucam. Buradaki arkadaşlardan aldığım destek bile moralimi yükseltmeye yetti. Size de iyi dilekleriniz için teşekkür ederim.Öncelikle bebeğinizi sağlıkla kucağıniza almanizı dilerim.
"Çok yalnızım, kimsesizim, ailem arayıp sormuyor" ifadeleri bana biraz arabesk geliyor. Sormuyorsa sormuyor. Onlar da öyle insanlar. Hem sizin aileniz eşiniz ve çocuklarınız. Geri kalanlar akrabalarınız.
Bu şekilde davranan insanlar için kendinizi üzmenize, sorgulamanıza gerek olmadığını düşünüyorum. Sizin yerinizde olsam onlar bana nasıl davranıyorsa ben de onlara aynı şekilde davranırdım. Ne eksik ne fazla.
Bir tek anne yönünden üzüldüm. Keşke size annelik yapsaymış.
Hayatınızdaki tüm işleri, planlamaları onlar yokmuş gibi yapmalısınız.Kimseye 'eyvallahınız' olmadığında kendinizi daha güçlü hissedeceksiniz. Bu arabesk ruh durumundan çıkarsınız o zaman.
Kimseye minnet etmeden refakatçi tutun. Hem onlar daha tecrubeli oldukları için size daha çok faydaları dokunur
Şuan ki durumuna üzüldüm. Evet çoğu kez kendimizi yalnız hissediyoruz. Yinede çok şükür ki çocuğun var ve dünya tatlısı biri daha yolda. İnsanlara kırgın olsanda bunu güzel kalbinde taşıma sonuçta herkesin bir hayatı var insanların iç duygularını tam olarak bilemeyiz belki onlarda kendilerini öyle yalnız kötü hissediyorlardir. Bu duyguların geçici çevrendekiler tabiki seni seviyor ve sana değer veriyorlardır.Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Size de geçmiş olsun. Allah acil şifalar versin. Ailenizle farklı şehirlerde değil de aynı şehirde ve çok yakın otursaydınız yine umursamaz mıydınız kapınıza bir kap yemek getirecek kimse olmayışını? Hiç aranıp sorulmamayı? Durumunuzu merak etmemelerini? Benim durumumda aynı şehirdeyken üstelik de çok yakın oturuyorken aranıp sorulmamak beni üzüyor, sizi bilmiyorum tabi.Fazla dramatize etmişsiniz bence, herkesin ailesi yanında olmuyor, altı aylık hamileyim bir tane çocuğum var ve covidi ağır geçiyoruz ailecek. Kapımıza bir kap yemek bırakacak ne ailemiz ne akrabamız var burada, kendi yağımızda kavruluyoruz ne yapalım. Doğum zamanı da öyle olacak sanırım yine çekirdek ailemle birlikte atlatacağız süreci, Rabbim sağlık versin de kendi işimizi kendimiz halledebilelim kimseye de muhtaç olmayalım. Kızınız küçük de değil 11 yaş büyük bir yaş, bırakacak kimse yok dediğiniz zaman hayır yine de almıyoruz diyen hastane de çıkmaz zannetmiyorum. Genel ev temizliğini de işini gücünü de herkes kendisi yapıyor zaten size has bir şey değil bu, çok zorlanıyorsanız da temizlikçi tutarsınız, aslında bu kadar basit. Hayatı zorlaştıran bizleriz. Hayırlı doğumlarınız olsun bu arada.