Bugün iki arkadaşımla konuştum. Bir ihtiyacın olduğunda mutlaka ara dediler. Samimiler biliyorum. İkisi de yakın arkadaşım. Ama aileden göremediğimi onlardan istemek ağrıma gidiyor. Tabi ki ihtiyaç duyarsam söylerim dedim ama söyler miyim emin değilim. Yine de zorda kalırsam arkadaşlarımı ararım ne yapayım. İnşallah gerek kalmaz.Ülkedeki ailelerin ne kadar sorunlu olduğunun kanıtı gibi olmuş konunuz.
Arkadaşlarınızdan yardım isteyin, gocunmayın. Tamam aile karşısında gururlu durma isteğinizi anlıyorum ama arkadaşlarınıza istekleriniz söyleyin derim. Zaten gönlü olan ihtiyacınızı sorar.
Bir iki gün evde kızınızla kalacak veya evinde ağırlayacak durumu olanları bi süzün bakalım.
Geçenlerde komşum doğum yaptı, 3 çeşit yemek indirdim öyle samimiyetim de yok. Birinin hayatını kolaylaştırmak bana keyif veriyor aynı keyfi sokak hayvanlarına yardım ettiğimde de alıyorum. Ve emin olun benim gibi bir çok insan var. Sadece ihtiyaçlarınızı görmeyebilirler, yüksek sesle bi söyleyin derim.
Evet, biz de öyle düşünüyoruz. İzin verirlerse süper olur. Hastaneyi de araştırdım. Çift kanepeli suit odaları varmış. Öyle bir şey ayarlayabilirsek şahane olur. Hem hep beraber oluruz, aklım kızımda da kalmamış olur, hem de kimseye minnetimiz olmaz.Yeni gördüm mesajınızını en temizi olur bence kızınız kardeşinide görür hemencecik yardım bile eder hatta .
UmarımDurumu anlatırsan izin verirler canım.
Ne kadar doğru söylediniz. Yüzsüzlük insanın ikinci mutluluğudur derler ya, o bende yok maalesef. Dünya yansa umursamayan insanlardan olamadım. Halbuki hayat onlara kolay. Çok zorda kalırsam arkadaşlarımdan destek isteyeceğim ama mümkünse kızım da yanımızda kalsın diye uğraşacağım sanırım. En çok iki gece zaten. Biraz sıkıntılı olsa bile evimize gelene kadar idare ederiz. Hem ailecek bir arada olmuş oluruz. Güzel bir anı olur bizim için.Cok üzüldüm sizin icin çünkü ben sizi anlayabiliyorum. Kendim de bazi seyler yasadigim icin buraya yazip uzatmak istemiyorum.Maalesef sizin gibi duyarli ,hisli ,asil,kaliteli kişiler icin hayatin bir cehennemden farki yok.Oysa tam tersi uyanik,insan kullanan,sinsi,planci,umarsiz insanlar hep rahat yaşıyor.Ben yerinizde olsam refakatci yerine mutlaka hastaneye esimi isterdim .Kiziniz kucuk degil 11 yasinda.Siz zaten ne kadar kalirsiniz hastanede en cok 2 gece?? 11 yasindaki kizimi yakin saydigim bir arkadasima ya da kizimin yakin bir arkadaşının ailesine emanet etmeyi teklif ederdim.Ne derlerse desinler,siz utanmayin ! Asıl 1 aydir arayip sormayan caniniz,cigeriniz dediginiz kisiler utansın.Saglik ve mutlulukla bebeginizi kucaginiza alırsınız insallah
11 yaş evde yalnız kalabilecek bir yaş, doğum normal olursa zaten yanınızda illa birine ihtiyaç yok, doğumdan sonra biraz yanınızda kalıp gider eşiniz kızınızla eve , sabahta gelip sizi alırlar hastaneden. evde zaten yalnız olacaksınız eşinizin izni bellidir. Kızınızda büyümüş artık temizliğe çamaşıra bulaşığa yardım edecek yaşta bir şekilde halledersiniz.Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Kızım gündüz evde tek kalır zaten ama gece için korkar. Biz de sizin dediğiniz şekilde düşündük. Doğum yaptığım gece tek kalmak yorucu olabilir. Yorgun olduğum için uyanmakta ve bebeği emzirmekte zorlanabilirim. O yüzden ya kızımla birlikte eşim kalacak yanımda, ya da benim için refakatçi tutucaz ve eşim kızımın yanında kalacak sanırım.11 yaş evde yalnız kalabilecek bir yaş, doğum normal olursa zaten yanınızda illa birine ihtiyaç yok, doğumdan sonra biraz yanınızda kalıp gider eşiniz kızınızla eve , sabahta gelip sizi alırlar hastaneden. evde zaten yalnız olacaksınız eşinizin izni bellidir. Kızınızda büyümüş artık temizliğe çamaşıra bulaşığa yardım edecek yaşta bir şekilde halledersiniz.
Sezaryan olursanız da hemşireler zaten destek oluyor. İlla biri dursun derseniz refakatçi tutarsınız para ile eşiniz kızınızla geceyi evde geçirir.
11 yaşin temizliğe, camasira,bulasiga dersleri varken nasil yardim eder.Hem evde yalnız geceleyecek yaş degil hem Z kusagi simdi bunlar.O sizin dediginiz 11 yaşlar eski nesillerin 11 yaşlariydi.Ekstra kendine bakim istemez ama dediklerinizi pek yapabilecegini sanmiyorum ben.11 yaş evde yalnız kalabilecek bir yaş, doğum normal olursa zaten yanınızda illa birine ihtiyaç yok, doğumdan sonra biraz yanınızda kalıp gider eşiniz kızınızla eve , sabahta gelip sizi alırlar hastaneden. evde zaten yalnız olacaksınız eşinizin izni bellidir. Kızınızda büyümüş artık temizliğe çamaşıra bulaşığa yardım edecek yaşta bir şekilde halledersiniz.
Sezaryan olursanız da hemşireler zaten destek oluyor. İlla biri dursun derseniz refakatçi tutarsınız para ile eşiniz kızınızla geceyi evde geçirir.
Kesinlikle katılıyorum. Bazen ailesinden görmediği yakınlığı arkadaşlarından görüyor insan. Demin telefonda konuştuğum arkadaşım biliyorum sen de yalnızsın, annen yaşlı kadın, kimse yoksa ben varım, sakın çekinme aramaya dedi, boğazım düğümlendi inanın. Kuzenim başka şehirden aradı, hamilesin aklım sende kalıyor diye. Üstelik babası kanser ve yeni covid atlattı. Buna rağmen beni düşünmüş aramış. Ama ailem aramadı. İnsan ailesini seçemiyor ama arkadaşlar başka… Allah eksikliklerini göstermesin.Arkadaşlar seçilmiş ailelelerdir, hiç çekinmeyin arkadaşlarınızdan :) Benim bir arkadaşımın bana ihtiyacı olsa niye ben, niye aile değil diye hiç düşünmem.
z kuşağını bu hale getiren bizler değil miyiz? Benim 5 yaşındaki kızım bunları yapıyorsa o neden yapmasın ki makineye atacak, asacak, belki uafk bir toz alma vileda yapmak ne kadar zaman alır ki??? yapmak istemez, annesi yaptırtmaz ya da uğraşsın istemez ayrı mevzu ama gayette yapabilir.11 yaşin temizliğe, camasira,bulasiga dersleri varken nasil yardim eder.Hem evde yalnız geceleyecek yaş degil hem Z kusagi simdi bunlar.O sizin dediginiz 11 yaşlar eski nesillerin 11 yaşlariydi.Ekstra kendine bakim istemez ama dediklerinizi pek yapabilecegini sanmiyorum ben.
Bende senin gibiyim, hayatım boyunca olmam gereken her yerde oldum, ailemi her şekilde destekledim. Üç kez ameliyat oldum, tek başıma yattım, ağır hastalık zamanlarım oldu hep tektim ama ben kimseyi tek bırakmadım. Uzun zaman sonra hepsini yok saydım, öyle olunca üzülmüyorsun, yoklar işte... Gerçi biraz geç kabullendim, yaş 44, sen erken kabullen ve yoluna bak, güzel bir çekirdek ailen var, asla kimsesiz hissetmeMerhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Benim Z kusagi cocugum yok daha büyük benim çocuğum. Ben sadece cevremden gözlemlediklerimi dile getirdim.Masallah sizin 5 yasindaki çocuğunuz bunlari yapıyorsa diyecek lafim yok gerçekten,tebrik ederim.z kuşağını bu hale getiren bizler değil miyiz? Benim 5 yaşındaki kızım bunları yapıyorsa o neden yapmasın ki makineye atacak, asacak, belki uafk bir toz alma vileda yapmak ne kadar zaman alır ki??? yapmak istemez, annesi yaptırtmaz ya da uğraşsın istemez ayrı mevzu ama gayette yapabilir.
Ufak tefek yardımları oluyor. Evi toparlamak, düzenlemek gibi, yatakları düzeltmek gibi. Ama öyle temizlik falan yapmıyor daha. Ve gece kalamaz, doğru söylüyorsunuz. Gündüz kendi işini halleder ama gece için aklım onda kalır. O yüzden yanımızda olması daha iyi.11 yaşin temizliğe, camasira,bulasiga dersleri varken nasil yardim eder.Hem evde yalnız geceleyecek yaş degil hem Z kusagi simdi bunlar.O sizin dediginiz 11 yaşlar eski nesillerin 11 yaşlariydi.Ekstra kendine bakim istemez ama dediklerinizi pek yapabilecegini sanmiyorum ben.
Zorda kalırsa yapar ama temizlik, çamaşır en son düşüneceğim şey. Hastanedeki iki günü atlatalım da çamaşır iki gün yıkanmayıversin, ev biraz pis kalıversin bir şey olmaz. Dönünce ben yaparım. Eşim de kızım da ellerinden geleni yaparlar. Önemli olan hastanedeki süreci sıkıntısız bir şekilde atlatmak hepimiz için.z kuşağını bu hale getiren bizler değil miyiz? Benim 5 yaşındaki kızım bunları yapıyorsa o neden yapmasın ki makineye atacak, asacak, belki uafk bir toz alma vileda yapmak ne kadar zaman alır ki??? yapmak istemez, annesi yaptırtmaz ya da uğraşsın istemez ayrı mevzu ama gayette yapabilir.
Allah büyüktür gecer giderUfak tefek yardımları oluyor. Evi toparlamak, düzenlemek gibi, yatakları düzeltmek gibi. Ama öyle temizlik falan yapmıyor daha. Ve gece kalamaz, doğru söylüyorsunuz. Gündüz kendi işini halleder ama gece için aklım onda kalır. O yüzden yanımızda olması daha iyi.
Ben de sizden çok küçük değilim, yaş 41 :) Ben zaten ailemin yapısını biliyorum da böyle zamanlarda tokat gibi insanın yüzüne çarpınca acıtıyor bazen. Yaptıklarım benim kişiliğimi yansıtıyor, bana yapılanlar ise karşımdakilerin. Ben de sizin gibi her ihtiyaç duyanın yanında oldum. Hatta söylemeseler bile hissettim, destek oldum. Benim yerimin başka olduğunu söylerler hep. Ama sanırım koltuk değneği gibi bir yerim var:) Koltuk değneği hep destek olabilmek için oradadır ama onun da bir desteğe ihtiyacı olduğu kimsenin aklına gelmez ya o hesap:)Bende senin gibiyim, hayatım boyunca olmam gereken her yerde oldum, ailemi her şekilde destekledim. Üç kez ameliyat oldum, tek başıma yattım, ağır hastalık zamanlarım oldu hep tektim ama ben kimseyi tek bırakmadım. Uzun zaman sonra hepsini yok saydım, öyle olunca üzülmüyorsun, yoklar işte... Gerçi biraz geç kabullendim, yaş 44, sen erken kabullen ve yoluna bak, güzel bir çekirdek ailen var, asla kimsesiz hissetme
Teşekkür ederim, Allah razı olsunen mantıklısı para ile komşulardan falan refakatçi tutmak . şimdiden Allah kolaylık versin .