Imkansız biliyorum fakat lütfen yardım eder misiniz?

o kadar sıkıntılı günler geçiriyorum ki maddi manevi yıkılmış vaziyetteyim.Bunu allahtan başka kimse bilmiyor.. anlatacak kimsem yok psikolojim alt üst olmuş durumda tımarhaneye gitmem gerekiyor diye düşünüyorum. 23 yaşındayım. 34 yaşında boşanmış 2 çocuklu babayı seviyorum. boşanma sebebi tabikide ben değilim. Hiç yapmam dediğim milleti kınadığım durumdayım. ama Allah'ım yazmış bir kere bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım. İlk başta dostca arkadaşca abi kardeşce başlayan ilişkimiz git gide sevgiliye döndü. pişman olmuş olsam da oldu bir kere yapıcak bişey yok. İkimizde birbirimizi çok seviyoruz. Beni kendinden bile kıskanıyor. ben de onu çok kıskanıyorum. Ne kadar ayrılmaya kalksak da başaramadık. olmuyor ben onsuz yapamıyorum. o da dayanamıyor fakat bu durumda en çok ben yıpranıyorum. Hem kendi annem ve babamdan hem de ondan dolayı. bir de dedikoducuların kendi arkalarına bakmayı beceremeyen fesatcıların yüzünden olan dedikodulardan sebep benim onu aileme söylemem imkansız. Evlenmek istiyor. ben de çok istiyorum. benim için çocukları hariç herkese rest çekmeyi göze alan insan. ama ben onun için aileme sırtımı dönemeyecek kadar karasız. karamsarım. 2 yıldan beri birlikteyiz. Geçende en son noktaya kadar geldik. Hayatımda ilk defa bir bebeğim oldu. babamın korkusundan ne sevgimi ne birlikteliğimi ne de evlenmek istediğimi dile getirebildim. ve kendimide geleceğimi de bebeğimi de babamın korkusundan feda ettim. aldırmak durumunda kaldım. oysanki hep dualar etmişti hayatımdaki insan bi bebeğimiz olsa da o zaman evlenmek zorunda kalırız diye. ama ben o cesarette bulunamadım. sevdiğim insan beni ne yarı yolda bıraktı bırakmak istedi ne de dışladı. o hep benim için uğraştı benim için başını belaya koydu. benimle sadece evlenmek istedi. yuva kurmak istedik. evli olmuş olsaydık şimdiki yaşadığımız sorunları yaşamayacaktık. yaşamayınca bilinmez belki ama biz çok mutlu olacağımızı düşünüyorduk. bebeğimi aldırdıktan sonra sevdiğim insan babama karşı büyük nefret duyuyor. Her şey onun yüzünden diye. evet aslında babam benim mutluluğuma engel oluyor fakat farkında değil. benim hata yapmama yanlış yapmama yaşan söylememe. korkumdan saklamama neden oluyor. ben ne yapacağımı bilmiyorum. kafayı yiyorum. ve şuan artık yazamıyorum ağlamaktan göremiyorum.. Şimdi ayrıldık perişan haldeyim. bu zorunlu ayrılık oldu. bebeğimizin acısından sonra evlenmeden nereye kadar gidecektik bilemiyorduk. 10 yıl bekle desem bekler biliyorum. şimdi nikah kıyalım desem kıyar biliyorum. ama ben buna cesaret edemiyorum.

Babamın annemi kardeşimi bizi bir delilik yapıp öldürmesinden sonra da kendisine sıkmasından korkuyorum. babam bunu yapabilir diye düşünüyorum. tahammül edemez buna. tanıdığı için onu bi yiğeni kardeşi olarak görmüştü. ama kader işte sevdik biribirimizi. evlenmek istedik sadece kötü bişey istemedik ki.. çocuklu olması boşanmış olması benim için önemli değil. onun da sevmeye hakkı var. onları sorun etmeyi çoktan geçtik artık.

55divane .!.:

o kadar sıkıntılı günler geçiriyorum ki maddi manevi yıkılmış vaziyetteyim.Bunu allahtan başka kimse bilmiyor.. anlatacak kimsem yok psikolojim alt üst olmuş durumda tımarhaneye gitmem gerekiyor diye düşünüyorum. 23 yaşındayım. 34 yaşında boşanmış 2 çocuklu babayı seviyorum. boşanma sebebi tabikide ben değilim. Hiç yapmam dediğim milleti kınadığım durumdayım. ama Allah'ım yazmış bir kere bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım. İlk başta dostca arkadaşca abi kardeşce başlayan ilişkimiz git gide sevgiliye döndü. pişman olmuş olsam da oldu bir kere yapıcak bişey yok. İkimizde birbirimizi çok seviyoruz. Beni kendinden bile kıskanıyor. ben de onu çok kıskanıyorum. Ne kadar ayrılmaya kalksak da başaramadık. olmuyor ben onsuz yapamıyorum. o da dayanamıyor fakat bu durumda en çok ben yıpranıyorum. Hem kendi annem ve babamdan hem de ondan dolayı. bir de dedikoducuların kendi arkalarına bakmayı beceremeyen fesatcıların yüzünden olan dedikodulardan sebep benim onu aileme söylemem imkansız. Evlenmek istiyor. ben de çok istiyorum. benim için çocukları hariç herkese rest çekmeyi göze alan insan. ama ben onun için aileme sırtımı dönemeyecek kadar karasız. karamsarım. 2 yıldan beri birlikteyiz. Geçende en son noktaya kadar geldik. Hayatımda ilk defa bir bebeğim oldu. babamın korkusundan ne sevgimi ne birlikteliğimi ne de evlenmek istediğimi dile getirebildim. ve kendimide geleceğimi de bebeğimi de babamın korkusundan feda ettim. aldırmak durumunda kaldım. oysanki hep dualar etmişti hayatımdaki insan bi bebeğimiz olsa da o zaman evlenmek zorunda kalırız diye. ama ben o cesarette bulunamadım. sevdiğim insan beni ne yarı yolda bıraktı bırakmak istedi ne de dışladı. o hep benim için uğraştı benim için başını belaya koydu. benimle sadece evlenmek istedi. yuva kurmak istedik. evli olmuş olsaydık şimdiki yaşadığımız sorunları yaşamayacaktık. yaşamayınca bilinmez belki ama biz çok mutlu olacağımızı düşünüyorduk. bebeğimi aldırdıktan sonra sevdiğim insan babama karşı büyük nefret duyuyor. Her şey onun yüzünden diye. evet aslında babam benim mutluluğuma engel oluyor fakat farkında değil. benim hata yapmama yanlış yapmama yaşan söylememe. korkumdan saklamama neden oluyor. ben ne yapacağımı bilmiyorum. kafayı yiyorum. ve şuan artık yazamıyorum ağlamaktan göremiyorum.. Şimdi ayrıldık perişan haldeyim. bu zorunlu ayrılık oldu. bebeğimizin acısından sonra evlenmeden nereye kadar gidecektik bilemiyorduk. 10 yıl bekle desem bekler biliyorum. şimdi nikah kıyalım desem kıyar biliyorum. ama ben buna cesaret edemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

yanlış üstüne yanlış dolu bir hayat. daha yasın 23 34 yasında adamm ve 2 çocuğu var birde. hadi bu adamla oldun okey. ee arkadasım birde birlikte olmusssun yuh ! ee buda okey bunun üzerine birde bebek yaap çok güsel buda yetmesin birde bebeği aldır zewkin için bir cana kıy... çok güseeell ! sonrada babaya at tüm suçu korkuodum ondan oldu diye korksan bunlara kalkışmazdın... şimdi ne oldu ? hakkında hayırlısı olsun..

bari korunsaydın be kuzum ya o çocuğun vebalini nasıl taşıyacaksın....

55divane .!.:

o kadar sıkıntılı günler geçiriyorum ki maddi manevi yıkılmış vaziyetteyim.Bunu allahtan başka kimse bilmiyor.. anlatacak kimsem yok psikolojim alt üst olmuş durumda tımarhaneye gitmem gerekiyor diye düşünüyorum. 23 yaşındayım. 34 yaşında boşanmış 2 çocuklu babayı seviyorum. boşanma sebebi tabikide ben değilim. Hiç yapmam dediğim milleti kınadığım durumdayım. ama Allah'ım yazmış bir kere bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım. İlk başta dostca arkadaşca abi kardeşce başlayan ilişkimiz git gide sevgiliye döndü. pişman olmuş olsam da oldu bir kere yapıcak bişey yok. İkimizde birbirimizi çok seviyoruz. Beni kendinden bile kıskanıyor. ben de onu çok kıskanıyorum. Ne kadar ayrılmaya kalksak da başaramadık. olmuyor ben onsuz yapamıyorum. o da dayanamıyor fakat bu durumda en çok ben yıpranıyorum. Hem kendi annem ve babamdan hem de ondan dolayı. bir de dedikoducuların kendi arkalarına bakmayı beceremeyen fesatcıların yüzünden olan dedikodulardan sebep benim onu aileme söylemem imkansız. Evlenmek istiyor. ben de çok istiyorum. benim için çocukları hariç herkese rest çekmeyi göze alan insan. ama ben onun için aileme sırtımı dönemeyecek kadar karasız. karamsarım. 2 yıldan beri birlikteyiz. Geçende en son noktaya kadar geldik. Hayatımda ilk defa bir bebeğim oldu. babamın korkusundan ne sevgimi ne birlikteliğimi ne de evlenmek istediğimi dile getirebildim. ve kendimide geleceğimi de bebeğimi de babamın korkusundan feda ettim. aldırmak durumunda kaldım. oysanki hep dualar etmişti hayatımdaki insan bi bebeğimiz olsa da o zaman evlenmek zorunda kalırız diye. ama ben o cesarette bulunamadım. sevdiğim insan beni ne yarı yolda bıraktı bırakmak istedi ne de dışladı. o hep benim için uğraştı benim için başını belaya koydu. benimle sadece evlenmek istedi. yuva kurmak istedik. evli olmuş olsaydık şimdiki yaşadığımız sorunları yaşamayacaktık. yaşamayınca bilinmez belki ama biz çok mutlu olacağımızı düşünüyorduk. bebeğimi aldırdıktan sonra sevdiğim insan babama karşı büyük nefret duyuyor. Her şey onun yüzünden diye. evet aslında babam benim mutluluğuma engel oluyor fakat farkında değil. benim hata yapmama yanlış yapmama yaşan söylememe. korkumdan saklamama neden oluyor. ben ne yapacağımı bilmiyorum. kafayı yiyorum. ve şuan artık yazamıyorum ağlamaktan göremiyorum.. Şimdi ayrıldık perişan haldeyim. bu zorunlu ayrılık oldu. bebeğimizin acısından sonra evlenmeden nereye kadar gidecektik bilemiyorduk. 10 yıl bekle desem bekler biliyorum. şimdi nikah kıyalım desem kıyar biliyorum. ama ben buna cesaret edemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ailen mi kabul etmiyor evlenmenizi?

Yaşın da pek kücük be güzelim :S

1-Sana abla tavsiyesi : şu hayatta kimseyi kınama yoksa kınanacak hale düşersin.

2-Sonuçta beraber olduğun biri evli değil.Boşanmış birisi.Bunda garip olan ters olan birşey yok.
Hiç evlenmemiş biri hiç evlenmemiş biriyle evlenebilir diye bir kaide yok.
Evlenmemiş biri boşanmış biriyle de pekala mutlu olabilir.

3-Mesele 2.çocuk.Sen bu iki çocuk ile yapabilecek misn ?
Onların annesi olamazsın.Ama ablası olabilir misin?
Bunu kaldıracak mı 23 yaşındaki bünyen

4-Tamam biriyle flört etmeye başladın.
Ailen razı gelmiyor dul ve çocuklu olduğu için.
Hadi sen düşünemedin.O karşındaki zır cahil de mi akıl edemedi de hamile kalırsan izin verirler dedi.
Çok mu türk filmi izliyorsunuz anlamadım ki!
Beraber oldun burası bizi alakadar etmez.Ama neden hamile kaldın?
Üstüne üstlük gidip aldırdın.
Hata olduğu te baştan belliydi.Madem arkasında duramayacaksın neden hamile kaldın.

5-2Yıldır beraberiz diyorsun.Ailen kati suretle karşıysa ne diye hala görüşüyorsun.
2.Ye hamile kalıp da onu da mı aldıracaksın.
Bu işin sonu yok.Başı belli olmayanın sonu nasıl belli olsun.
Normal adam akıllı çıkıp babanın karşısına konuşsaydı.İsteseydi evlenmek istediğini söyleseydi.
Baban gene hayır dyorsa o zaman düşünseydiniz.
Ama çocuk yapalım izin koparalım mantığı da bir o kadar çocukça özür dilerim.

Kötü bir durum ama olmuşla ölüme çare yok demişler. Her şeyi ölçüp, biçip ona göre yaşamak lazım
Birlikte olmuşsun olmamışsın bizi enterese etmez ama bari korunun. Günahsız sabilere kıymayın

bebeği aldırmadan önce babana boşnmış bir adamı sevdiğini söyledin mi? evlenmek istiyo diye ağzını aradın mı?

yoksa korkundan hiçbir şey söylemeden mi aldırdın?

yargılamak istemiyorum ama ailenize söylemeye cesaret edemezken nasıl oldu da hamile kalıp bebeği aldırmaya cesaret edebildiniz.can bu sizin yaptığınız kadar basit birşey değil benim gözümde.yaşadıklarınız kolay birşey değil anlıyorum ama bu 'iyi değilim' psikolojisinden kurtulun,soğuk kanlı olup başka hatalar yapmayın derim.şuan vazgeçmişsiniz sanırım ama eğer ki vazgeçemiyosanız korkunun bi faydası yok oturup ailenizle konuşun.evli bi adam değil artık bunda yanlış birşey yok.hayırlısı olsun sizin için umarım en kısa sürede atlatırsınız..

kindarrrr .!.:

bebeği aldırmadan önce babana boşnmış bir adamı sevdiğini söyledin mi? evlenmek istiyo diye ağzını aradın mı?

yoksa korkundan hiçbir şey söylemeden mi aldırdın?

Genişletmek için tıkla...

Bence evliyken tanistilar, babasi ogrendi karsi cikti. Gizli gizli devam etti. Adam bosandi, belki de bosanmadi. Sonra da soyleyemedi babasina. Bunlar varsayim. Konu sahibi ne zaman cevap verirse o zaman ogrenicez. Birseyler eksik.

Ben babanızda suc bulamadım niye onu sucladıgınızıda anlamadım

keşke korunma zahmetinde bulunsaydınız, bu ilişki baştan sona hatalı, direk ilişkiye gireceğinize babana anlatmayı deneseydin yada o çooook seviyo dediğin beyefendi babana söylesiydi evlenmek istiyorum deseydi ve bence artık kendinizi kandırmayın korkumdan cesaret edemediğimden laflarını bırakın, eğer gerçekten öyle olsaydı gerçekten babanızdan çekinseydiniz bunları yapma cesaretinde bulunamazdınız...Olan o masum küçücük bebeğe olmuş yazık...........
Kusura bakmayın ama okudum okudum bebeğimi aldırdım dedin ya işte orada bittim...... Bir anlık zevk uğruna değermiydi_???

GuneyNil .!.:

Ben babanızda suc bulamadım niye onu sucladıgınızıda anlamadım

Genişletmek için tıkla...

niye olacak canım bu duruma bir suçlu,bir günah keçisi lazım.. eee kendisini suçlayamayacağına ve çok sevdiği aşkını suçlayamayacağına göre...................

Baba korkusundan 23 yasindaki bir genc kiz
kararini aciklayip evlenmek istiyorum diyemiyor ,
ama sevgiliyle birlikte olup , hamile kalinip yine baba korkusundan kurtaj olunuyor

Hangisi daha KORKUNC Allah askina ya?

Bu kadar sacma bir konu okumamistim

Baba korkusu falan degil bu...
Baska bir sey de ben adini koyamadim...

34 yaşında , başından evlilik geçmiş bir adamın aileni evliliğie razı etmek için hamile kalmandan medet umması ne garip.
Gerçekten sorumluluk sahibi, sevgisine güvenen bir adam olsa , çıkardı babanın karşısına ,
Kızınızı seviyorum, mutlu olacağımıza inanıyorum deyip izin isterdi.
Bu sevgi için mücadele ederdi.
Ne size nede doğmamış bir bebeğe kıymazdı yada medet ummazdı.
Sizi ve ailenizi mecbur bırakmaya çalışmazdı.

55divane .!.:

o kadar sıkıntılı günler geçiriyorum ki maddi manevi yıkılmış vaziyetteyim.Bunu allahtan başka kimse bilmiyor.. anlatacak kimsem yok psikolojim alt üst olmuş durumda tımarhaneye gitmem gerekiyor diye düşünüyorum. 23 yaşındayım. 34 yaşında boşanmış 2 çocuklu babayı seviyorum. boşanma sebebi tabikide ben değilim. Hiç yapmam dediğim milleti kınadığım durumdayım. ama Allah'ım yazmış bir kere bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım. İlk başta dostca arkadaşca abi kardeşce başlayan ilişkimiz git gide sevgiliye döndü. pişman olmuş olsam da oldu bir kere yapıcak bişey yok. İkimizde birbirimizi çok seviyoruz. Beni kendinden bile kıskanıyor. ben de onu çok kıskanıyorum. Ne kadar ayrılmaya kalksak da başaramadık. olmuyor ben onsuz yapamıyorum. o da dayanamıyor fakat bu durumda en çok ben yıpranıyorum. Hem kendi annem ve babamdan hem de ondan dolayı. bir de dedikoducuların kendi arkalarına bakmayı beceremeyen fesatcıların yüzünden olan dedikodulardan sebep benim onu aileme söylemem imkansız. Evlenmek istiyor. ben de çok istiyorum. benim için çocukları hariç herkese rest çekmeyi göze alan insan. ama ben onun için aileme sırtımı dönemeyecek kadar karasız. karamsarım. 2 yıldan beri birlikteyiz. Geçende en son noktaya kadar geldik. Hayatımda ilk defa bir bebeğim oldu. babamın korkusundan ne sevgimi ne birlikteliğimi ne de evlenmek istediğimi dile getirebildim. ve kendimide geleceğimi de bebeğimi de babamın korkusundan feda ettim. aldırmak durumunda kaldım. oysanki hep dualar etmişti hayatımdaki insan bi bebeğimiz olsa da o zaman evlenmek zorunda kalırız diye. ama ben o cesarette bulunamadım. sevdiğim insan beni ne yarı yolda bıraktı bırakmak istedi ne de dışladı. o hep benim için uğraştı benim için başını belaya koydu. benimle sadece evlenmek istedi. yuva kurmak istedik. evli olmuş olsaydık şimdiki yaşadığımız sorunları yaşamayacaktık. yaşamayınca bilinmez belki ama biz çok mutlu olacağımızı düşünüyorduk. bebeğimi aldırdıktan sonra sevdiğim insan babama karşı büyük nefret duyuyor. Her şey onun yüzünden diye. evet aslında babam benim mutluluğuma engel oluyor fakat farkında değil. benim hata yapmama yanlış yapmama yaşan söylememe. korkumdan saklamama neden oluyor. ben ne yapacağımı bilmiyorum. kafayı yiyorum. ve şuan artık yazamıyorum ağlamaktan göremiyorum.. Şimdi ayrıldık perişan haldeyim. bu zorunlu ayrılık oldu. bebeğimizin acısından sonra evlenmeden nereye kadar gidecektik bilemiyorduk. 10 yıl bekle desem bekler biliyorum. şimdi nikah kıyalım desem kıyar biliyorum. ama ben buna cesaret edemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

yok o kadar da değil ayrıldıktan sonra 34 yaşında bir erkek sadece senin kararsızlığın için 10 sene beklemez. gerçi artık ayrılmışsınız. pek çok şey yaşanmış. bir yandan da senin yararına olmuş ayrılmanız diyorum. aranızdaki 11 yaş farkını hadi geçtim diyelim (eğer yaşın biraz daha fazla olsaydı yaş farkı önemli değil derdim ama sen daha çok gençsin, pek çok heyecanı yaşamak isteyecektin, ama o iki çocuklu 34 yaşında biri olarak seni hep engelleyecekti ve bir süre sonra sıkılmaya bunalmaya başlayacaktın, sana yetmeyecekti)

hadi senin gençliğini kıpır kıpır olman gereken güzel yaşını, onun artık yolun yarısına gelmiş yaşını geçtik diyelim, iki tane çocukla ve kendi ailen akrabaların çevren işin gücün olursa iş çevrenle baş edebilecek misin? üstelik şu anda senin hoplaman zıplaman gezmen tozman arkadaşlarınla takılman iş hayatında bir yandan para kazanıp bir yandan da yeni yeni çevreler edinmen gerekiyorken...

34 yaşında iki çocuklu boşanmış bir adam elbette gencecik körpecik birini başının üstünde taşır, onun kulu kölesi olur. Belki de seni bu tav etti. Ama inan kendi dengin birileri de var seni çok sevecek, muhakkak çıkacaktır karşına, o da seni el üstünde tutacak başının tacı yapacak.

Bu kadar üzülme, senin sadece üzülmen gereken tek bir şey var o da kürtaj. ama artık kendi sağlığın için bunu da geride bırakmalısın. erkekler her türlü hayatlarını yaşarlar, onlar çok güzel yolunu bulur ve güzel güzel hayattan zevk almasını bilir. sen kendine bak, kendini düşün

bu adam senı çok sevıyor ama bebeğinizi fada etmene göz yumuyor

erkekler bazen bızım düşündüğümüz manada sevmıyor onların sevdıkleri farklı şeyler

seven adam babanla konuşur ıtıraz etsede senınle evlenır bebeğinizi aldırmana gözyummaz

adam seni tabii bırakmaz peşinden koşar bulmuş 23 yaşındaki tazeyi bırakır mı peşini. evlenmek istiyorsan neden ailene hiç söylemedin hiç olmazsa nişan yapardınız sonra evlenirdiniz ailen de bu sırada sevgilini tanır belki yumuşardı biraz.

şimdi zamanı geri alabilseydin ne yapardın?