- 7 Ocak 2016
- 10.301
- 49.630
-
- Konu Sahibi Melek04140
- #201
Al işteAradan uzun yıllar geçti kızı yurt dışında yaşıyor, şimdi bin pişman. İnsanların dolduruşuna geldim anneme neler yaptım benim yüzünden tek kaldı diye dert yanıyor.
Anlamadım?Al işte
Al işte böyle de olaylar var diyorum... ergen tribinden sıyrılıp akıl başa gelince ah vah eden tipler.Anlamadım?
Bencilce düşünen kim bana kalırsa anne, size kalırsa çocuk. Kiminle empati yaptığınıza göre değişir. Ben boşanmış aile çocuğuyum ve çocuk gözünden bakıyorum maalesef. Anneyi bencil buldum. Anne, kızına senin fikrinin önemi yok diyerek istemediğini söylemesine rağmen evlenmiş. Asıl tam bu noktada psikolojik destek alınmalıydı. Kız istemiyorum dediğinde. Bir kere kızı kaybetmiş bundan sonraki psikolojik desteğin çözüm olacağını düşünmüyorum.ya arkadaslar hepiniz kizi dusunerek yazdiniz ama anneyi dusundunuzmu 15 yas idrak icin gayet iyi bir yas bencilce dusundugunun farkina varmali peki o evlenecegi zaman annesi olmaz benle yasa derse kabul edecekmi bu kadin omrunun sonuna kadar tekmi yasasin elbetteki yeni evlendigi esiyle kizinin ayni evde olmasini bende onaylamam ama omrunun sonuna kadar da tek yasamasinida onaylamam sonucda bu kadininda bir hayati var o kizi evlenme yasina kadar beklese kendi cocugu olmiycak yasi gececek belkide dogru insan bulamayacak vs vs kizina evlenme cocuk yapma dede peki kiz kabul edecekmi birini sevse gitse annsini gozu bile gormicek hadi gordu diyelim esi nasil bir insan olacak annesine nekdr destek olabilecek bence detayli dusunmeli bence kizinla konus hatta bir psikologa beraber gidin yavasca alismasini saglayin insallah gonlunuzce olur
baska bir aile buyugu kizinizla konussun. yasi cok kucuk degil. ileride sizi boyle kistladigi icin cok pisman olurArkadaşlar ilk evliliğim iki yıl sürdü ve o evlilikten bir kızım var. Şu an 15 yaşında. Kızım bu yaşa gelene kadar evlilik düşünmedim. Ancak gerek toplum baskısı gerek iş hayatında bile yalnız bir kadın olduğunda yaşanan zorluklar, kısacası hayat beni çok yordu. Karşıma çocuğu olmayan, çok düzgün bir insan çıktı, sevdim de onu, ancak evlenmek istediğimde kızım buna çok karşı çıktı. Kıyametleri kopardı. Bana çok bağlı olduğu için beni kimseyle paylaşmak istemiyor. İleride beni anlayacağını düşünerek bu yaz evlendim. Evlendikten sonra da kızım bizimle yaşamayacağını söyleyince bir ev alıp bana yakınlarda anneannesi ile birlikte yaşaması için onlara ev düzenledim. Eşim ona ne kadar baba gibi yaklaşsa da o beni kız arkadaşlarımla bile paylaşamayan biri olarak beni ondan kopardığını düşünerek eşime çok kinli, yüzüne bile bakmıyor. Şimdilik bunu zamana bırakıyoruz. Yeni eşim çok iyi bir insan ve baba olmayı, yaşı geçmeden bir çocuk sahibi olmayı da çok istiyor. Kızım ise bugün bana şunu söyledi: "eğer benden başka bir çocuğun daha olursa beni hayatının sonuna kadar göremezsin" gibi cümleler sarf etti. 39 yaşındayım, yaşım geçmeden ben de bir daha anne olmak istiyorum. Ama çok ikilemde kaldım. Sizce kızımı kaybeder miyim böyle bir durumda? Ona kulak vermeli miyim?
Çok bencil davranıyor, sevmek sevilmek aile olmak benim de hakkım değil mi? Hayat içerisinde yaşadığım bütün zorluklara bizzat kendi şahit oldu oysa ki...
Ben de boşanmış bir anne olarak çocuğun gözünden bakmayı tercih ediyorum. Çocuğun olunca anne babanın hayatı bitip çocuğun hayatı başlamalı. Ha bunu kabullenmeyen anne - baba duygusal olarak evladını kaybetmeyi kabullenecek. Öz anne babayla birlikteyken kardeşi kabullenmek bile zorken yeni bir eşi nasıl kabul etsin çocuk? Büyük konuşmak da istemem ama ben çocuklarımın önüne başkasını geçiremem. İleride yine yalnız kalabilir konusahibi. Belki adam vefat edecek belki anlaşamayıp ayrılacak. Hiçbir şeyin garantisi yok kiBencilce düşünen kim bana kalırsa anne, size kalırsa çocuk. Kiminle empati yaptığınıza göre değişir. Ben boşanmış aile çocuğuyum ve çocuk gözünden bakıyorum maalesef. Anneyi bencil buldum. Anne, kızına senin fikrinin önemi yok diyerek istemediğini söylemesine rağmen evlenmiş. Asıl tam bu noktada psikolojik destek alınmalıydı. Kız istemiyorum dediğinde. Bir kere kızı kaybetmiş bundan sonraki psikolojik desteğin çözüm olacağını düşünmüyorum.
Bencilce düşünen kim bana kalırsa anne, size kalırsa çocuk. Kiminle empati yaptığınıza göre değişir. Ben boşanmış aile çocuğuyum ve çocuk gözünden bakıyorum maalesef. Anneyi bencil buldum. Anne, kızına senin fikrinin önemi yok diyerek istemediğini söylemesine rağmen evlenmiş. Asıl tam bu noktada psikolojik destek alınmalıydı. Kız istemiyorum dediğinde. Bir kere kızı kaybetmiş bundan sonraki psikolojik desteğin çözüm olacağını düşünmüyorum.
Ben de boşanmış bir anne olarak çocuğun gözünden bakmayı tercih ediyorum. Çocuğun olunca anne babanın hayatı bitip çocuğun hayatı başlamalı. Ha bunu kabullenmeyen anne - baba duygusal olarak evladını kaybetmeyi kabullenecek. Öz anne babayla birlikteyken kardeşi kabullenmek bile zorken yeni bir eşi nasıl kabul etsin çocuk? Büyük konuşmak da istemem ama ben çocuklarımın önüne başkasını geçiremem. İleride yine yalnız kalabilir konusahibi. Belki adam vefat edecek belki anlaşamayıp ayrılacak. Hiçbir şeyin garantisi yok ki
Vicdanını rahatlatacaktı kendince!Bir de ben şunu anlamadım; konu sahibi zaten kızının fikrini önemsemeden evlenmiş. Neden çocuk sahibi olmak için onun fikrini önemseyip burada konu açmış ki? Doğacak çocuğuna kızı bakmayacaksa 1 değil ister 3 tane doğursun nolacak?
Kadın 39 yaşında birkaç sene bekleyeyim dese ciddi risk.Çocuk yapmak istemesini normal bulan yorumları ben yaptım. Başka konularda da neden çocuk yaptın gibi yorumlar yapmıyorum. Başka biriyle karıştırıyorsunuz herhalde
Yorumları çok acımasızca buldum. Sizin de herkes gibi mutlu olmaya hakkınız var. Tabi ki önceliğiniz çocuğunuz olmalı ama tüm hayatınızu bunun üstüne kurmak çok farklı bir şey. Kızınız da daha küçük, bir uzmandan destek alabilirsiniz. Evlendiğiniz adam da iyi biriyse kızınız onu kabullenir zamanla.Arkadaşlar ilk evliliğim iki yıl sürdü ve o evlilikten bir kızım var. Şu an 15 yaşında. Kızım bu yaşa gelene kadar evlilik düşünmedim. Ancak gerek toplum baskısı gerek iş hayatında bile yalnız bir kadın olduğunda yaşanan zorluklar, kısacası hayat beni çok yordu. Karşıma çocuğu olmayan, çok düzgün bir insan çıktı, sevdim de onu, ancak evlenmek istediğimde kızım buna çok karşı çıktı. Kıyametleri kopardı. Bana çok bağlı olduğu için beni kimseyle paylaşmak istemiyor. İleride beni anlayacağını düşünerek bu yaz evlendim. Evlendikten sonra da kızım bizimle yaşamayacağını söyleyince bir ev alıp bana yakınlarda anneannesi ile birlikte yaşaması için onlara ev düzenledim. Eşim ona ne kadar baba gibi yaklaşsa da o beni kız arkadaşlarımla bile paylaşamayan biri olarak beni ondan kopardığını düşünerek eşime çok kinli, yüzüne bile bakmıyor. Şimdilik bunu zamana bırakıyoruz. Yeni eşim çok iyi bir insan ve baba olmayı, yaşı geçmeden bir çocuk sahibi olmayı da çok istiyor. Kızım ise bugün bana şunu söyledi: "eğer benden başka bir çocuğun daha olursa beni hayatının sonuna kadar göremezsin" gibi cümleler sarf etti. 39 yaşındayım, yaşım geçmeden ben de bir daha anne olmak istiyorum. Ama çok ikilemde kaldım. Sizce kızımı kaybeder miyim böyle bir durumda? Ona kulak vermeli miyim?
Çok bencil davranıyor, sevmek sevilmek aile olmak benim de hakkım değil mi? Hayat içerisinde yaşadığım bütün zorluklara bizzat kendi şahit oldu oysa ki...
Aksine erkeğinki daha çok kanıksanmış. Burda kaç kadın çocuğu babaya bıraktı diye linç yedi sayamadım. Adamlar bi gün birinin öbür gün birinin koynunda geziyo onlara laf diyen yok. Kadın bi 5 yıl sonra konu açsa yalnızım diye, o zaman herkes diyecekti çocuğun ağzı ile iş mi yapılır, çocuk her şeyi ister. Bu kız yarın okumaya gidecek, iş bulacak, evlenecek, anasına bişey sormayacak. Az ağzını açsa benim hayatım karışma lafı duyacak konu sahibi.Bu konuyu erkek açıp çocuğu babanneye attık dese bir de yeni çocuk yapacağız dese vay yorumların haline konu sahibi kadın ya , çifte standart
Konu sahibinin banı kalkana kadar konuya yazmayacaktım aslında. Çünkü konu sahibi olmayınca boşa yazıyormuş gibi hissediyorum ama yazdığınızı görünce benim de aklıma çevremdeki birkaç örnek geldi.Bizim bir akrabamız var. İki çocuğu varken bekar bir adamla evlendi, ondan da bir çocuğu oldu. Büyük kızı ne adamı ne annesinin evliliğini kabullendi. Defalarca evden kaçmalara kalktı kendine zarar verdi en son annesi de ben çocuğumu kaybetmek üzereyim dedi boşandı eşinden. Eşi çok iyi bir adamdı üstelik. Aradan uzun yıllar geçti kızı yurt dışında yaşıyor, şimdi bin pişman. İnsanların dolduruşuna geldim anneme neler yaptım benim yüzünden tek kaldı diye dert yanıyor.
Ben konu sahibinin evlenmesinde bir yanlışlık görmüyorum. Tek hatası bu süreci uzman desteğiyle yönetmeliydi. Hayat sizin hayatınız dünyaya bir kere geliyoruz. Kızınızın ergen bencilliği yüzünden bir ömür yalnız geçirmek bana doğru gelmiyor.