Hamileyim Ve Çok Canım Yanıyor

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ben istiyorum bebeğim olsun,kızıma kardeş gelsin,rahatsızlanayım,acildeki doktor bana üşütmüşsünüz,gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz desin....sevinçten saatlerce eşimle sarılıp ağlayalım,razıydım...
Ama yaradan rabbim size nasip etmiş, size emanet etmiş...keşke bana verseniz demek geçiyor içimden,bana bozulmayın lütfen...öyle demek geçiyor içimden...
Bana dua edermisiniz...hamilelerin duası kabul olur derler...sevgiler..
 
Ben istiyorum bebeğim olsun,kızıma kardeş gelsin,rahatsızlanayım,acildeki doktor bana üşütmüşsünüz,gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz desin....sevinçten saatlerce eşimle sarılıp ağlayalım,razıydım...
Ama yaradan rabbim size nasip etmiş, size emanet etmiş...keşke bana verseniz demek geçiyor içimden,bana bozulmayın lütfen...öyle demek geçiyor içimden...
Bana dua edermisiniz...hamilelerin duası kabul olur derler...sevgiler..
En uygun zamanda sağlıklı bir şekilde alırsınız güzel haberleri inşallah.
 
Hatırladım sizi. Ayy eşinizle çocuk için kavga ettiğinizde hamile miydiniz yani :) Aklıma ilk gelen eşinizin ne kadar sevinmiş olabileceği oldu :)

Konuya gelince bebek isteyen anneler bile bu endişeyi yaşıyor gördüğüm kadarıyla. Hatta bir üye vardı burda bunun için konu açan istenmeyen bir gebelikte onun da. En son okuduğumda gayet mutlu ve alışmıştı.Sizinki de öyle olur sağlıkla kucağınıza alırsınız inşallah. Yani süreç bu alışıp, seveceksiniz eminim.Güzel bir insan yetiştireceğinizi düşünün. Ne güzel bir amaç mesela. Bir de bu dönem meditasyon, nefes egzersizleri deneyin. Benim psikolojik olarak zor bir dönemden geçtiğim vakitler bunlarla iyi hissetmiştim.
 
Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.

İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.

Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.

Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.

Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.

O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.

Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.

Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.

İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...
Yani çok afedersiniz ama görende evlilik dışı bir bebek dunyaya geliyor sanacak . (Bunu yaşayanlari da dislamiyorum bu arada herksin keni karari )Evet kötü bir dönemdeyiz doğru ama bu bebeğin bu dünyada bir nasibi varki geldi. Bebek rizkiyla gelir ben anne değilim hatta evli de değilim elbette hormonlardan farklı hislere kapılmış olabilirsiniz ne hissettiğinizi bilemem ama eşiniz de bu kadar seviniyorken neden yaşadığınız olayın keyfini surmuyorsunuz bu günler tekrar mi yasanacak . Onca tedavi olan kadın var bir umut bebek için kendinize haksızlık etmeyin derim
 
Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim.

Büyük konuşmayacakmışsınız demek ki, insan ne zaman hamile kalacağını kestiremiyor maalesef.. ben de 2 senedir istiyordum ama durdum durdum ben de korona zamanı hamile kaldım, yapacak birşey yok vardır bir hayır kısmet böyleymiş diyorum... bu kadar yemeyin kendinizi iyi açıdan düşünün.
 
İçinizde minicik bebeğiniz sevimli suretlere bürünmeye başlamış bile...

Onun atan minicik kalbi, sizin ve eşinizin dünyadaki varlığınızın anne ve baba olmakla değerleneceğini müjdelemiş...

Başkaları dünyaları da verse kucağına, hiç tereddütsüz sizin kucağınızı dünyalara tercih edecek minik misafiriniz yolda...

Neden olumsuz düşünerek bu eşsiz süreci kendinize eziyete çeviriyorsunuz ki...

Bekar olduğum zamanlarda farklı zamanlarda iki farklı arkadaşımın hamileliği anlatışını duyduğumda anlamıştım ki, olay aynı, bakış açısı farklı... Biri hamilelik için "seni asalak gibi sömürüyor" demişti.,diğeri "sen yiyorsun o doyuyor"

Sadece bakış açımızı olumluya genişletirsek, olumsuz dar pencerede kalmazsak, herşey daha kolay inanın.

Evet kilo alınıyor (sonra veriliyor da), çatlaklar olabiliyor (olmayadabiliyor), doğum çok kolay değil (ama çok zor olsa bunca insan ikinci üçüncü çocuğu istermiydi), bebek bakmak bilmediğiniz çok fazla sorumluluğu olan bir iş (ama çok zevkli ve kolayca öğreniliyor).

Onu kucakladığınızda, dünyada böyle bir lezzetin olmadığını göreceksiniz...

Evlat tadını tadacaksınız...
Ona ninniler söyleyeceksiniz, dişlerini birlikte fırçalayacaksınız...
Onu doğurduğunuz gün, artık öyle özel bir gün olacak ki, her sevdiğiniz (dayısı, babası,...) o özel günü pastalarla hediyelerle kutlayacak...

Sizi bekleyen güzellikleri düşünün (ipek tenli, sevimli yüzü, minicik parmaklarını, sizin kucağınıza koşup sarıldığını, ne bileyim işte böyle şeyleri düşünün)...

Tebrik ederim.
Sağlıkla kavuşun...
Daha çok erken benim için, naptın sen yaaa içimi istekle kapladın 🙈
 
Teşekkür ederim, ağzım kulaklarımda gülümsediğimi fark ettim mesajınızı okumayı bitirdiğimde. Dünyayı onun gözlerinden yeniden keşfetmek kısmı özellikle. İnanılmaz heyecan verici geldi. Öğrendiğimden beri ilk kez umutla ve inançla baktım sanırım duruma. Tekrar teşekkür ederim ❤

Düşünsenize yeni bir gezegene inmişsiniz, her şey devasa (Gulliver devler ülkesinde) ve yepyeni. Onunla birlikte keşifler yapmak tuhaf bir tamamlanmışlık veriyor insana.

Bu arada siz tiyatrocuydunuz, belki annelikte suflör yok diye tedirginsiniz ama kimsenin anneliği bir başkasınınkine benzemiyor, bu işin bir texti yok. Tamam doğaçlama mis gibi ilerliyor, seveceğinize eminim.

Bahsettiğim duyguyu size geçirebilmiş olduğuma sevindim. Belki okumuşsunuzdur ama ben okumamış olma ihtimalinizi düşünerek Yılmaz Erdoğan'ın kızı Berfin için yazdığı şiirini iliştiriyorum şuraya. Bana hem evlat hem ebeveyn olarak çok şey anlatmıştır, bence size ve durumunuza da uyacak.


Berfinim,
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...

(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)

bir aralık sızıverdin işte
ömrümüzün en gevrek zamanı...
çıt diyor kırılıyoruz,
öfke kadar saydamız o zamanlar
ve kırılgan
bıçak kadar!

kızım demeyi öğrettiğin için
o tanrısal kokun
ve gülüşündeki baban için

ki hala zillleri çalıp kaçmak istiyorduk
yarım yamalak aşk kırıntıları
tabakta bırakılmış,yazık atılacak bir sevda
haritası,
hatta el değmemiş delilikler istiyorduk...
çocuktuk daha
büyümeye direniyorduk,
iş toplantılarında lolipop zamanlar
düşlüyorduk

ama sızı verdin işte...
bir avuç yeşil gevrek rokaydık,
mayışmamıza bir limon yetecekti...
biz garsonu bekliyorduk,
sen çıkageldin...

hoşgeldin berfinim..
kızım kızgınlığım..
bilmiyorduk daha,
objektıflerin objektif olmadığını,
ikimize yeter sanıyorduk ikimizin toplamı,
meğer doyurmak zormuş içimizdeki hayvanı...

habersiz geldin,kusura bakma
ortalık biraz dağınıktı..
şimdi hemen toplarız sanıyorduk,
olmamıştık daha...

işin zor kızım
hem büyüyecek
hem bizi büyüteceksin..
baban mı var,derdin var kızım...

hoşgeldin kızım,
içimin güler yüzü,hoşgeldin...
 
Hatırladım sizi. Ayy eşinizle çocuk için kavga ettiğinizde hamile miydiniz yani :) Aklıma ilk gelen eşinizin ne kadar sevinmiş olabileceği oldu :)

Konuya gelince bebek isteyen anneler bile bu endişeyi yaşıyor gördüğüm kadarıyla. Hatta bir üye vardı burda bunun için konu açan istenmeyen bir gebelikte onun da. En son okuduğumda gayet mutlu ve alışmıştı.Sizinki de öyle olur sağlıkla kucağınıza alırsınız inşallah. Yani süreç bu alışıp, seveceksiniz eminim.Güzel bir insan yetiştireceğinizi düşünün. Ne güzel bir amaç mesela. Bir de bu dönem meditasyon, nefes egzersizleri deneyin. Benim psikolojik olarak zor bir dönemden geçtiğim vakitler bunlarla iyi hissetmiştim.
Ben de sizi hatırladım, tiyatroya ilgi duyuyordunuz :)
Öyleymiş gerçekten. Ben de bunu düşününce şaşırıyorum. Sen beni sana bebek verirsem diye mi seviyorsun, diye ortalığı ayağa kaldırırken hamileymişim zaten. Hep hormonlardan deyip kaçmak istiyorum 🙈
Evet o gerçekten çok mutlu. Sabah bebeğine ağız bezi bakıyordu, çok lazım oluyormuş öyle dedi🙈
Dediğiniz gibi insan yetiştirme kısmı, dünyayı onun gözlerinden yeniden keşfedecek olmak çok heyecan verici geliyor bana da.
Meditasyon bende de işe yarar genelde ama uzun süredir yapmıyordum. Hatırlattığınız iyi oldu, bugün kesinlikle yapmalıyım. Teşekkür ederim 🙏🏻
 
Düşünsenize yeni bir gezegene inmişsiniz, her şey devasa (Gulliver devler ülkesinde) ve yepyeni. Onunla birlikte keşifler yapmak tuhaf bir tamamlanmışlık veriyor insana.

Bu arada siz tiyatrocuydunuz, belki annelikte suflör yok diye tedirginsiniz ama kimsenin anneliği bir başkasınınkine benzemiyor, bu işin bir texti yok. Tamam doğaçlama mis gibi ilerliyor, seveceğinize eminim.

Bahsettiğim duyguyu size geçirebilmiş olduğuma sevindim. Belki okumuşsunuzdur ama ben okumamış olma ihtimalinizi düşünerek Yılmaz Erdoğan'ın kızı Berfin için yazdığı şiirini iliştiriyorum şuraya. Bana hem evlat hem ebeveyn olarak çok şey anlatmıştır, bence size ve durumunuza da uyacak.


Berfinim,
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...

(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)

bir aralık sızıverdin işte
ömrümüzün en gevrek zamanı...
çıt diyor kırılıyoruz,
öfke kadar saydamız o zamanlar
ve kırılgan
bıçak kadar!

kızım demeyi öğrettiğin için
o tanrısal kokun
ve gülüşündeki baban için

ki hala zillleri çalıp kaçmak istiyorduk
yarım yamalak aşk kırıntıları
tabakta bırakılmış,yazık atılacak bir sevda
haritası,
hatta el değmemiş delilikler istiyorduk...
çocuktuk daha
büyümeye direniyorduk,
iş toplantılarında lolipop zamanlar
düşlüyorduk

ama sızı verdin işte...
bir avuç yeşil gevrek rokaydık,
mayışmamıza bir limon yetecekti...
biz garsonu bekliyorduk,
sen çıkageldin...

hoşgeldin berfinim..
kızım kızgınlığım..
bilmiyorduk daha,
objektıflerin objektif olmadığını,
ikimize yeter sanıyorduk ikimizin toplamı,
meğer doyurmak zormuş içimizdeki hayvanı...

habersiz geldin,kusura bakma
ortalık biraz dağınıktı..
şimdi hemen toplarız sanıyorduk,
olmamıştık daha...

işin zor kızım
hem büyüyecek
hem bizi büyüteceksin..
baban mı var,derdin var kızım...

hoşgeldin kızım,
içimin güler yüzü,hoşgeldin...
Ahh ne kadar güzel cümleler bunlar böyle 😍 Aşık oldum ben bu şiire. Ayrıca doğaçlama oynamaya bayılırım. Teşekkür ederim, şiir için de bir kez daha teşekkür ederim ❤️
 
Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.

İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.

Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.

Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.

Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.

O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.

Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.

Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.

İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...
Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.
 
Madem istemiyordunuz iyice korunsaydınız Allah size bir mucize vermiş birazda tadını çıkarın .. sanki corona da kapıda sizi bekliyordu . Bu kadar hamile kalmak isteyen kadın var canını verme pahasına .. şükredin ve kendinize gelin ya ..
benim iki yıl olmuş her haltı araştır dur ki binlerce kadın böyle .. abinizde ayrı tuhaf hamilesiniz hormonlar tavan oda size exra stres asılamıs yazık eşinize ya adam sevincini bile yaşayamıyor .. ben bi eşinize üzüldüm sizinki de şımarıklık olmuş resmen
 
Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.

Aynen öyle. Benim de okurken tek algıladığım şey koca bi abartı oldu. Küçük çocuk gibi ayaklarınızı yere vuracağınıza durumu kabullenip bi an önce önünüze bakın konu sahibi. Ayrıca 38 sayfayı okuyamayacağım için, bahsedenler mutlaka olmuştur ama burda bi Koalina Koalina var. Onla konuşun o da aynı sizin gibiydi. En son ikinci bebeği düşünüyodu.
 
Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.
Şöyle bir baktım, konunuzu görmemişim bile. Yine de gaddar olmadığınız için teşekkür ederim.
 
Öncelikle hayirli uğurlu olsun sağlıkla sıhhate gelsin ufaklık
Benim iki evladim var kizim 8 yaşına girdi oğlum 4 yaşına giricek Allah hayırlı ömür versin hepimizin evladina.
Ben hiç anaç bir kadin degil dogru düzgün hamilelik fotografim bile yok inan ki hic önemsemedim çünkü daha hic hazır değilken şak hamile kaldığımı öğrendim tabi söylediğim tüm sözleri yutarak neyse kizim doğdu sezeryanla ne olur hic doğum hikayesi okuma her doğum kendine özeldir.
Kizim doğdu 5 ay emzirdikten sonra bir gün içinde kesinlikle kabul etmemeye başladı ne yaptıysam saglik olsun dedik mama verdim cok aşırı hareketli bir çocuktu hala da öyle kıpır kıpır ama bana neler öğretti o saf sevgileri yok mu ben gibi bir kadına sabri gerçekten sevmeyi tertemiz hayal kurmayı öğrendik birlikte şimdi 8 yaşında tam bir koç burcu inatçı tutturuk ama sevgi dolu merhametli cok sevimli ama bir o kadar ergen triplerine başlayan cadi oldu başıma sofrayı birlikte hazırlar olduk o sohbeti hic birseye değişmem inan.
 
Tabi kolay degil bir insan evladi büyütmek cok sorguladigim benden anne olmaz dediğim cok zamanlar oldu olucak ama geçiyor inan geçiyo.
Biraz da oğlumu anlatayım küçük sipami 😊Simdi 4 yaşına giricek insallah doğdu allerjik bronsiti bur başladı tam 3.5 sene hastaneler tek sosyal ortamım oldu kimsem yok her işimi kendim hallettim her hastaneye koştuk 11 aylıktı nadir görülen bir hastalik geçirdi ahh var ya canim cigerim yandi da o hastanede büyüdüm anne oldum ben o zaman anladim.
Şimdi şükürler olsun büyüyor tabi ki her zaman cok dikkat ediyoruz sağlığına cok hareketli cıvıl cıvıl bir çocuk.
Zor tarafları yok mu ooo konuşamadı uzun zaman doktor gezdik cok hırçın agresifti hep ilgilendim hep hayatimi onlara endeksledim.
Ama çok şükür simdi konuşuyor da eski hırçınlığı kalmadi arkadaş ediniyor yavaş yavaş
Nasil desem iki çocuklu bir annenin gözünden gör istedim ama klasik bir laf var ya cidden doğru onlar evimizin rengi ışıltısı iyi ki varlar
Senin de böyle düşüneceğin gunler gelecek sen kendine inan yeter.
 
Şimdi.. öncelikle sizi yargılamak istemem. Neler yaşadığınızı kimse bilemez. Ama böyle kötü şeyler dusunerek hem kendinize hem eşinize hem de bebeginize zarar veriyosunuz.. şöyle duşünun.. biz yıllardır bebegimiz olsun diye uğrasiyoruz iğneler tedaviler off bu ay da mı olmadılar hayal kiriklikları ağlamalar... siz kolay yoldan elde etmişsiniz buna şükür etmelisiniz.. cocuk istemek kadar istememek hazir hissetmemekte dogal tabiki.. ama rabbim size bu bebegi uygun görmüş emanet etmis.. lütfen ona iyi bakın ve kötü düsünmeyin.. rabbim aratmasın. Daha ne denir bilmiyorum ama bebeginiz adına üzüldüm.. corona yı dert etmeyin sizin hamileliginiz daha yeni. Doğum yapam insanlar var coronada. veya son aylarinda olup surekli muayneye gidenler. Rabbimin izniyle birsey olmaz ve yakin zamanda da bitecek gibi duruyor artik. Caninizi sıkmayın.. içinizdeki cana odaklanin. Düşünün yerinizde olmak isteyen milyonlarca insanı... hayirli ramazanlar..
 
Kendimi gördüm. Benimki de plansız sayılabilecek Bi gebelikti. Töbe estağfurullah ama bazen doktora gidince acaba kalbi atıyo der mi falan diye saçma sapan bir umut içinde giderdim çünkü asla kendimi hazır hissetmiyorum, Bi bebeğe bakabilecek sorumluluğu alamam gibi geliyodu. Hayatım mahvolucak özgürlüğüm gidicek of ya modundaydım. İlk 3 ay böyleydi sonra kabullendim mutlu olmaya başladım. Zaten araştırdım ilk 3 ay bu gelgitler neredeyse tüm hamileler yaşarmış çünkü aslında sorumluluk bilincinden.küçük Bi bebeğe yetememe hak ettiğini verememe korkuları aslında bizim iyi anneler olacağımız anlamına geliyor. Her neyse sonra doğdu kızım. Allahım her gün dediğim tek şey sana ölürüm iyi ki varsın iyi ki doğmuşsun ben sensiz napıyo muşum ya nasıl yaşıyormuşum 😂❤️bazen 5 te uyanır bazen 6da. Gözümden uyku da aksa onu mutlulukla kucağıma alıp güne başlıyorum bazen uyumadı mi sinirleniyorum ama elleriyle yüzümü tutup seviyo.... Ben iptal. Sağlıkla mutlulukla kucağınıza alın. Daha çok yeni inşallah siz doğuma gidene kadar hastalık biter ve şu süreçte zaten ayda bir kontrol olur normalde bile öyleydi belki 2 ay yaparlar bilemem. Kalbinizi ferah tutun. Ve çok kötü şeyler düşünmeyin sonra pişman oluyorsunuz. Bizzat yaşayan biri olarak pişmanım.
 
Yani hicbir zaman bu duygulari anlayamayacagim gercekten
Tadini cikarmak , esinizle mutlu olmak hayaller kurmak varken neden insan kendine bunu yapar ki?
Gercekten benim aklim hic almiyor su hissettiklerinizi yasadiklarinizi , insanin kendisi kadar kendine zarar veren baska hicbir canli yok gercekten
İnsanın hayatını altından alıp üstüne geçiren ve bir de üzerinde tepineceğini bildiğiniz bir canlı için korkmak çok normal. Artı daha önce travma yaşamış ve bunu bilen/bilmeyen insanların durumu kontrol edememesi ise daha normal.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X