Anne olma konusu ve eşime karsı vicdan azabı duymam

soralbeysu .!.:

Aynı konuyu hep düşünürüm amh 1.70 lerde iki kez tüp bebek denedim özelde biri düştü biri kimyasal oldu. Nasip olmayacaksa olmuyor işte... çok yoruldum avuç avuç ilaç iğneler doktor kapıları aşındırmaktan. Eşime ayrılabilirsin benden dedim belliki olmayacak hayatına bak baba olmak hakkı ve istiyor. Seninle çocuk için evlenmedim dedi ileride pişman olurmu olabilir şuan bilemiyorum akışına bıraktım elimden geleni yaptığıma inanıyorum ama artık bunun benden önemli olmadığını düşünmeye başladım herkes evlenmek zorunda değil herkes anne olmak zorunda da değil ne yapabilirim daha fazla bilmiyorum tüp bebek sürecine girince hayatınzın odağı o oluyor tatil birikim geleceği dönük planlar herşey revize olup donduruluyor ben 3 sene bunu yaşadım ve yoruldum.. ve vazgeçtim.. umut var mı var ama artık doğal olursa olur olmazsa anne olmadan yoluma devam edeceğim yapacağım bişey kalmadı.. akışa bırakın isterseniz bir kez tüp deneyin olmuyorsada bırakın inanın bizden önemli değil

Genişletmek için tıkla...

pembeliturunculu .!.:

Üyeliğimi az önce alıp hemen içimi dökmek istedim çünkü artık ben tek başıma başa çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da düşünüyorum biran önce.
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …

Genişletmek için tıkla...

LeyLA84db .!.:

Tedaviye hazir hissetmiyorsaniz baslamayin cunku bu en onemli faktor. 35 yasimda evlendim ben de 1 sene sonra degerlerimem baktirdim 0.78 cikti basimdan asagi kaynar sular dokuldu. Hic benim basima gelecegini dusunmedim.3 kere dogal hamile kaldim ama 2 si dis gebelik biri dusuk oldu . Yani dogal yoldan hamile kalsam da isime yaramadi. Esim dedi ki ben seninle evlendim olmazsa da olmasin ama kadin olmak bambaska bisey amnelik belki de bize dogustan yukleniyor insan kendini eksik hissediyor ama aslinda degil . 4 kere de tup bebek yaptim ama hazir oldugumda. Suan 41 yasindayim bebegim kucagimda . O gecen senelerde amh kimbilir kac oldu moralimi bozmamak icin baktirmadim cunku o bir kriter degil. Sabir , stres yapmamak en buyuk destek . O surecte psikolojik destek de aldim cok guzel beslendim . Beslenmeyle ilgili yardim da aldim Allah nasip etti. Son denemem artik bu da olmazsa olmasin dedim ama nasip oldu.
Umarim dilegiiniz gercek olur ama olmazsa da bu bir ekskklik degil esiniz de size destekmis cok kiymetli bisey bu

Genişletmek için tıkla...

pembeliturunculu .!.:

Üyeliğimi az önce alıp hemen içimi dökmek istedim çünkü artık ben tek başıma başa çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da düşünüyorum biran önce.
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …

Genişletmek için tıkla...

LeyLA84db .!.:

Ben acibadem atasehir hastanesine gittim , cok memnundum lab i da iyi orasinin. Doktor 2 tane var bi arastirabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

pembeliturunculu .!.:

Üyeliğimi az önce alıp hemen içimi dökmek istedim çünkü artık ben tek başıma başa çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da düşünüyorum biran önce.
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …

Genişletmek için tıkla...

pembeliturunculu .!.:

Üyeliğimi az önce alıp hemen içimi dökmek istedim çünkü artık ben tek başıma başa çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da düşünüyorum biran önce.
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …

Genişletmek için tıkla...