Hamileyim Ve Çok Canım Yanıyor

portakalcandir .!.:

Kaydet istersen bu yazdıklarını. Bakalım kaçını yapacaksın

Hayırlı uğurlu olsun. Allah kucağınıza almayı nasip etsin sağlıkla.

Ama kaka mevzusu önemli. İki ay sonunda kendiliğinden kaka yapınca sevinçten şaşırıp fotoğrafını çekip aile grubuna atmıştık O günden beri gerçekten doğal ve düzgün beslemeye çalışıyorum.

Bulantıların bitip hafifte karnın çıkınca çok farklı hissedeceksin. Çok zor ama çok güzel bir şey insan yetiştirmek. Koşulsuz sevmek ve sevilmek. Üstteki arkadaş demiş ya hayran hayran bakıyor diye. Gerçekten bakıyor. Güzelsin, çirkinsin, zayıfsın, kilolusun farketmiyor. Sadece “sen” olduğun için seviyor.

Not: Yürürken elini karnına koyanlarla dalga geçmeyi unutmuşsun

Genişletmek için tıkla...

Nameles .!.:

Aman diyim böyle eleştirme bi bakarsın 6 hafta sonra sende de aynı konu

Genişletmek için tıkla...

Pride_ .!.:

Sizde kendimi görüyorum ama olan olmuş artık.

Adapte olmaya bakın sürece bir an evvel.

Kendinize de eşinize de bebeğinize de haksızlıkı etmeyin.

İğneyi unutmasanız bile hiçbir korunma yöntemi yüzde yüz koruma sağlamıyor. Çook çok düşük bir ihtimal de gerçekleşebilirdi sonuçta.

Ben 5 yıllık evliyim sizle aynı yaştayız ödüm kopuyor doktoram bitmeden bir kaza olur diye. Bu bana göre akademik hayatımın ortasına konulmuş bir bomba çünkü. Yazarken bile ürperiyorum. Bir ay atlayınca koruyuculuk hemen bitiyor mu iğnelerde?

Olmaması için hiçbir şeyi atlamamak gerekiyor demek ki..

Her şeye rağmen yine olduysa kabullenip önümüze bakmak gerek. Yıpratmayın kendinizi.


Sağlıkla geçirin bu süreci.

Genişletmek için tıkla...

mistralgagnant .!.:

Teşekkür ederim. Koronavirüs olmasa bu aylarda doktoramı tamamlamış olacak ve "Oley bee doktor oldum ben," diye her yerde ilan edecektim. Şimdi her şey hayal ettiğimden öyle farklı ki... Sadece çok sıkı çalışayım ve üniversiteler açılır açılmaz bitmiş olsun istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Pride_ .!.:

Tez aşamasındaysanız ilerlemeye bakın gebelik sürecinizde:))

Bebek geldiğinde doktor olmuş olursunuz ya da yükünüz azalmış olur böylece. Yeter ki sağlıklı,rahat,huzurlu geçsin bu süreciniz.

Belki de hayal ettiğinizden de güzel olacaktır.

Genişletmek için tıkla...

mistralgagnant .!.:

Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.

İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.

Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.

Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.

Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.

O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.

Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.

Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.

İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...

Genişletmek için tıkla...

mistralgagnant .!.:

Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.

İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.

Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.

Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.

Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.

O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.

Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.

Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.

İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...

Genişletmek için tıkla...

hicmakam .!.:

az önce telefonda konuştum kızımla. öyle tatlı bir ses yok. bir şey dıyorum tamam anneciğim,kolay gelsin ummah kocaman öptüm seni seviyorum dedi.
o sırada bende erıdım tabi. böyle bir şey annelik. koşulsuz,menfaatsiz, tertemiz sever evlat. kucağına alınca herşey değişir.

Genişletmek için tıkla...

eylulcmre .!.:

Eminimki doğunca onu çok seveceksiniz. O kadar seveceksiniz ki. Ağladığınız için pişman olacaksınız . Tebrik ederim hamileliğinizi. Evet riskli bir dönem ama siz elinizden geleni yapın, gerisi her zaman olduğu gibi Allah a kalmış. Ayrıca korona olmasaydı başka başka şeylerden de sıkıntı yaşayabilirdiniz. Lütfen unutmayın bu haberi almak için ömrünü hastane koridorlarında tüketen, aylarca iğne vurulan, bir iki saniyelik kalp atışını duyamadığı için dünyası başına yıkılan binlerce kaıdn varken bence çoook şanslısınız

Genişletmek için tıkla...

Kafa yoramam .!.:

Pandeminin ortasında 7 nisanda doğum yaptım. Hem de son muayenelerime gidemeden, nasıl hangi yolla doğuracağımı bilmeden. Evden çıkmayın, dikkat edin yeter. Misler gibi oğlumla evimizdeyiz, bu kötü günlerin geçmesini bekliyoruz bu kadar fazla büyütmenin bi manası yok diye düşünüyorum, olan olmuş hamile kalmışsınız

Genişletmek için tıkla...

mistralgagnant .!.:

Tebrikler, güle güle büyütün. Sanırım benim için pandemi olayın küçük bir kısmı. Daha farklı kaygılarım var. Ama siz zor olanı gayet iyi başarmışsınız, harika. Tekrar tebrik ederim.

Genişletmek için tıkla...

okkesa .!.:

Bu arkadalışımın dediğini size tekrar bende söylüyorum.kucağunıza aldığınızda ben niye böyle üzüldüm diyeceksiniz.

Genişletmek için tıkla...

mistralgagnant .!.:

Umarım, umarım öyle olur. Önümü göremiyorum şu sıralar. Tüm hamileliğim, bebeğin doğumu, ilk ayları büyük bir üzüntü korku ve kaygı içinde geçecek gibi. Şimdiden aklıma durmaksızın orada burada gördüğüm 30 saatlik doğum hikayeleri, emmeyen bebekler, kolik bebekler, çatlaklar, deforme olmuş genital bölgeler, mutsuz kadınlar geliyor

Genişletmek için tıkla...