Bu konu bana ne kadar şanslı olduğumu hatırlattı.
İki dayım ve iki yengem var.
46 yaşındayım, büyük dayım evlendiğinde
8 yaşındaydım, bunca yıldır yengelerimden hep sevgi, muhabbet ve ilgi gördüm.
Görümcelerine yani anneme kırılıp,
kızdıkları da oldu ama hiç bize yansıtmadılar.
Hele küçük yengemi İzmir'den gelin getirirken kardeşimle 'gelin arabasına bineceğiz' diye tutturmuştuk onu bile anlayışla karşıladı ve
biz iki kardeş gelin arabasında geldik.
Annemiz hastanede yatarken mahsun olmasın diye kardeşime doğum günü pastası yapan büyük yengemin insanlığı, naifliği unutulur mu?
Allah ikisine de sağlıklı, uzun ömürler versin başımızdan eksik etmesin.
Konu sahibine de anlayış ve empati nasip etsin.