Hiç bulaşmayın güzel hayatınıza devam.
Hiç bulaşmayın güzel hayatınıza devam.Sevgisine diyecek bir şeyim yok. Çocuk da istemiyor değilim hatta şu an deniyoruz ama gerekli fedakarlıklar beni korkutuyor. Sonuçta konu sahibi de çocuklarını canından çok seviyordur ve bu sebeple her şeyin en fazlasını yapıyordur. Yine de isyan ediyor gördüğünüz gibiNormalde de toplumun standart ev kadını formundan uzağım. Canım istemediğinde yemek yapmam, eşim yapar ya da dışarda yeriz, canım ister 1e kadar uyurum sabaha kadar otururuz falan. Aşırı fedakarlıklar (bahsettiğim anlamda) benlik değil çok. Düzenli yat sabah erken kalk, sürekli kendini programlamak durumunda kal ve ömrünün sonuna kadar asla o zamana kadar olduğun kişi olama falan bu durumlar korkutuyor beni
Yorumu ben yazsam aynıları olurdu. Artık sinir sistemim pert. Ya ben neden çişini yapması için ikna ediyorum gerçekten delirmelik değilde ne?Benim bir cocugum var. 4.5 yasinda. Her konuda ikna etmeye calismaktan ben de yoruldum. Beni en zorlayani bu. Yemek yemek icin, tuvalete gitmek icin, ellerini yikamasi icin, ellerini yikarken tum sabunlugu bosaltmamasi icin, banyodan cikmasi icin, her ama her sey icin ikna etmem gerekiyor. Bazen sabrim kalmiyor, deliriyorum. Ben antidepresan kullaniyorum. Bu donem baska sekil gecmeyecek yoksa. Sabah ben ise yetismeye calisirken yok onu giymeyecegim, bunu giymeyecegim diye tuttururken baska sekil akil sagligimi koruyamayacagim.
Tamam da bu her konuda için geçerli.hayatta geçip gitmeyen şey mi var ?.o zaman hiç ne yaşadığımızın bir önemi yok mu?Çocuklar büyüyünce bu yorgunluklari ve delirecegim artık düşüncelerini hic hatirlamayacaksiniz, eski fotolara bakip yaaa ne kadar tatlilarmis diyeceksiniz. Ve hep güzel anıları hatırlayacaksınız.
Ama bir anne deyişi yetmiyor mu? İyi ki Dr olmuşlar.Yorumu ben yazsam aynıları olurdu. Artık sinir sistemim pert. Ya ben neden çişini yapması için ikna ediyorum gerçekten delirmelik değilde ne?
Tabiki hiç bir anne pişman olmaz doğurduğuna ama işte sıfırdan bir insan yetiştiriyoruz biraz zorluAma bir anne deyişi yetmiyor mu? İyi ki Dr olmuşlar.
Üç çocuk ilgilenmek zor tabiki ..şimdi bir boşluğa girmiş olabilirsinizMerhaba hanımlar.
Artık cidden delirmeye basladigimi düşünüyorumüç çocuğum var ve onlarla ilgilenmekten, sürekli onlar için birşeyler yapmaya calismaktan, ama buna yanasmadiklari için ikna çabalarında bulunmaktan, bazen de ne halleri varsa görsünler modunda olmaya çalışıp bunu da becerememekten, WC ye bile tek başıma girememekten, bı bulaşık yerleştirirken, yemek yaparken topluca yapıyor olmaktan, kendime vakit ayırmak (tek başıma yemek yapmak, ev toplamak gibi bir vakit ayırmadan bahsediyorum) için çocukları tv başına oturuyor olmaktan, bunun psikolojik baskısından (ay çocuklar çok tv izledi gibi düşünmekten) yildim, bıktım bunaldim.
Büyük çocuğun teknolojiye yapışık yaşamak istemesinden, engel olup yerine birşeyler koymaya çalışırken "istemiyorum,istemiyorum ben gelmiycem, ben yapmiycam "deyip sürekli memnuniyetsizliginden,( sonrasında istisnasız her seferinde anne iyi getirdin/yaptık/izledik demesinden) kitap okumamasından, dersi bin bir dil dökünce yapmasından biktiiiiiimmmmmmmm,
Sürekli anne anne anne diyen (şu anda bile) ikizleri oyalamaya çalışmaktan, etkinlik yapmaya calismaktan ama bu etkinliklere ikizlerden birinin asla yanasmamasindan hatta sabote etmesinden yoruldum. Artık içimdeki etkinlik yapma motivasyonun kaybolmasindan, Üstümde anneliğin, çocuk yetiştirmenin, veli olmanin, uzman görüşlerinin, teknoloji zararından bahseden bilmislerin, ev sorumluluğunun, iş sorumlulugunun bütün baskısından bıktım bıktım biktim!!!!! Sürekli bağıran, ağlayan, manyak birine dönüştüm.
Tamam kimseye sormadım bu çocukları yaparken. Hatta ilk çocuktan sonra 6 yıl ara vermemin en büyük sebebi tam olarak sorumluluk alabileceğim dönem bebek dusunmek istiyor olmamdi. İkiz olmasi içinde bi dünya dua ettim. İlk cocugum çok yalnız büyüdü diye. Dualarım kabul oldu, ikizlerim oldu, 3 yaşına geldiler, sagliklilar, huzurluyuz, imkanlarımız var, ama çok çocuğun bu kadar üstümde baskı olacağı aklıma gelmemişti. İşin ev işi, temizlik, çalışıyor olduğum kısmı vs değil dert ettiğim. Eşim bile elinden geldiğinden fazlasını yapıyor özellikle son bir yıldır. Muhtemelen oda deliriyor olduğumu goruyor. Ya da ben mi büyütüyorum durumlari. Nankörlük mu bu.
Delirmek üzereyim. Ve burada da delirmek üzere olan insanlari daha da delirtmek için yorum yapmaya bayilanlarin var olduğunu da çok iyi biliyorum. Belki de ilerde dönüp aaa bak böyle dertlerim varmış demek niyetim bilemiyorum. Ya da, demek ki böyle böyle delirdim derim emin değilim.
4 çocukla zorlanmıyor musun maddi manevi?4 cocuklu tek ebeveyn olarak bi akıl sağlığımi yokladım. Iyiyim iyi iyi iyi iýyyk miyk ciyk hata 1 2
Eşiniz yeterli yardım etseydi bu kadar zorlanmazdiniz yine çok zor ama bu raddede olmazdiniz eger durum varsa eve yardımcı alın en azından ev işlerine zaman ayirmazsiniz ve çocukları da haftada 1 gün birkaç saat babaya bırakın hiç bişey yapmazsanız geçip uyursunuz dinlenirsinizMerhaba hanımlar.
Artık cidden delirmeye basladigimi düşünüyorumüç çocuğum var ve onlarla ilgilenmekten, sürekli onlar için birşeyler yapmaya calismaktan, ama buna yanasmadiklari için ikna çabalarında bulunmaktan, bazen de ne halleri varsa görsünler modunda olmaya çalışıp bunu da becerememekten, WC ye bile tek başıma girememekten, bı bulaşık yerleştirirken, yemek yaparken topluca yapıyor olmaktan, kendime vakit ayırmak (tek başıma yemek yapmak, ev toplamak gibi bir vakit ayırmadan bahsediyorum) için çocukları tv başına oturuyor olmaktan, bunun psikolojik baskısından (ay çocuklar çok tv izledi gibi düşünmekten) yildim, bıktım bunaldim.
Büyük çocuğun teknolojiye yapışık yaşamak istemesinden, engel olup yerine birşeyler koymaya çalışırken "istemiyorum,istemiyorum ben gelmiycem, ben yapmiycam "deyip sürekli memnuniyetsizliginden,( sonrasında istisnasız her seferinde anne iyi getirdin/yaptık/izledik demesinden) kitap okumamasından, dersi bin bir dil dökünce yapmasından biktiiiiiimmmmmmmm,
Sürekli anne anne anne diyen (şu anda bile) ikizleri oyalamaya çalışmaktan, etkinlik yapmaya calismaktan ama bu etkinliklere ikizlerden birinin asla yanasmamasindan hatta sabote etmesinden yoruldum. Artık içimdeki etkinlik yapma motivasyonun kaybolmasindan, Üstümde anneliğin, çocuk yetiştirmenin, veli olmanin, uzman görüşlerinin, teknoloji zararından bahseden bilmislerin, ev sorumluluğunun, iş sorumlulugunun bütün baskısından bıktım bıktım biktim!!!!! Sürekli bağıran, ağlayan, manyak birine dönüştüm.
Tamam kimseye sormadım bu çocukları yaparken. Hatta ilk çocuktan sonra 6 yıl ara vermemin en büyük sebebi tam olarak sorumluluk alabileceğim dönem bebek dusunmek istiyor olmamdi. İkiz olmasi içinde bi dünya dua ettim. İlk cocugum çok yalnız büyüdü diye. Dualarım kabul oldu, ikizlerim oldu, 3 yaşına geldiler, sagliklilar, huzurluyuz, imkanlarımız var, ama çok çocuğun bu kadar üstümde baskı olacağı aklıma gelmemişti. İşin ev işi, temizlik, çalışıyor olduğum kısmı vs değil dert ettiğim. Eşim bile elinden geldiğinden fazlasını yapıyor özellikle son bir yıldır. Muhtemelen oda deliriyor olduğumu goruyor. Ya da ben mi büyütüyorum durumlari. Nankörlük mu bu.
Delirmek üzereyim. Ve burada da delirmek üzere olan insanlari daha da delirtmek için yorum yapmaya bayilanlarin var olduğunu da çok iyi biliyorum. Belki de ilerde dönüp aaa bak böyle dertlerim varmış demek niyetim bilemiyorum. Ya da, demek ki böyle böyle delirdim derim emin değilim.