yorumunuz için teşekkür ederim. evlenip aynı zamanda kpss sürecine devam eden insanlar da var, eşleri destek oluyor. ben de biraz bunları görünce ve karşımdaki insandan da bu tavrı görüp söz aldığım için güvendim. en azından üzerimdeki baskıyı eşimle paylaşırım, hayatın yükünden ferahlayacağım mutlu bir alan oluşur diye düşündüm yani benim için bu sürecin bir sonu olacak diye düşünmedim, hemen de çocuk düşünmüyoruz zaten. en başından karşımdaki insanla bunları konuşarak kendisiyle bir ilişkiye ikna oldum.
ama bir yanımda olumsuz örnekleri gördüğü için yanlış mı düşünüyorum kaygısını yaşıyorum haliyle ve bu kararsızlık içinde de yoruluyorum.
en azından mülakata girebilmeliydim. zaten ben sınavdan çıkınca kendi kontrol ettiğim yanıtlarla optiğim arasında çok fark görüp inanamadım ilk 2 sene motamot kontrolüm doğru çıkardı en fazla 1-2 soruyu yanlış hatırlıyor olurdum ama bu yıl gkgy için 3 soru öabt için 4 sorumun optikteki görünümünden şüpheliyim açıkçası çünkü insan hangi soruyu boş bıraktı bilmez mi?? boş bıraktığım doğru/yanlış işaretli boş bırakmadığımı düşündüğüm soru boş bırakılmış görünüyordu. fakat ösymye herhangi bir itirazda bulunmayı düşünmedim çünkü bulunsam da zaten atanmam için yeterli olmayacaktı. her neyse şimdi bulunduğum noktada işsizim, mutsuzum, kendimi yük ve işe yaramaz hissediyorum. başladığım noktaya dönmüş gibiyim, yine eve kapandım, yeni bir şeylere başlamak gözümde korkunçlaşmaya başladı, cesaretsizleştim. birilerine yük olarak, hayata atılmaya çalışıp birilerini parazitliğimle, mutsuzluğumla mağdur edeceğim bir ihtimalle yaşamaktansa yaşamamayı yeğliyor, bunu diliyorum her gün. git çalış bir yerde diyeceksiniz haklısınız ama sınav açıklandığından beridir işkurdan, eleman ve kariyernetten başvurmadığım yer kalmadı, ücretliden de dönüş olmadı. sadece 3 yerden dönüş aldım 2si evime çok uzak kaldı gidip gelmeme değmeyecekti asgari ücretle, birini kabul ettim abiyecide satış yapacaktım ilk hafta deneme dediler sigorta yapmayız para vermeyiz dendi kabul ettim yine de yeter ki çalışayım dedim aileminde haklı olarak baskıları vardı çünkü insanlar boş durmadığımı görsün istedim, ben de en azından ihtiyaçlarıma para çıkarayım dedim çünkü bu durumda inanın ailemden bir kıyafet parası istemek bile zor geliyor zaten isteyince de dışarı çıkmıyorsun ki ne gerek var oluyor, haklılar hiçbir sey diyemiyorum.. neyse 3 gün her şey iyiydi çalıştım ama sorduğum hiçbir konuda da kimseden yanıt alamıyordum yani misal prim var dendi prim ortalama ne kadar diyorum patrona çalışanlar bilgilendirir diyor onlara soruyorum maaş sorulmaz deniyor daha başka şeyler de böyle bu sadece örnekti her şey belirsizdi anlayacağınız ve gün sonunda bana tuvalet temizliği yapılacağı söylendi belki beni kınarsınız ama zoruma gitti o an onca yıl bunun için mi okudum diye düşündüm okumasaydım da bu noktada hatta belki daha iyi yerlede olurdum dedim zaten başlangıçta da bana böyle bir şey denmemişti ben kendi aile evimde bile mecbur kalmadıkça banyo temizliğini yapmıyorken dışarıda yapacak olmak zor geldi ve çıktım 3 günüm 0 lira ile öylesine gitti. sonra geçenlerde ücretli için arandım o kadar mutlu oldum ki anlatamam ama yine de içime tonla kaygı, korku girdi ya beceremezsem, şikayet alırsam, nasıl ders anlatacağım, çocuklara yetebilecek miyim diye kendimi yedim görüşme öncesi krize girdim desem yeridir gözlerim doluyor, ayaklarım titriyordu. ama kendine gel dedim ne olursa olsun gideceksin, deneyeceksin nereye kadar kaçabilirdim. öyle yaptım gittim görüştüm bana yarın haber veririz size çok insanla görüştük vs dendi. yarın oldu haber gelmedi. ertesi gün oldu gelmedi. sonraki gün (okulun ilk günü) kahvaltıda bir mesaj "ücretli için gereken evraklar..." diye başlayan sevindim kahvaltımı yapıp hemen evrakları ayarladım okula gittim. ne mi oldu dersiniz? bana mesaj atanlar beni tanımadı, mesaj atacakları kişi ben değilmişim, yanlışlık olmuş gitmeden evvel keşke arasaymışım ve tavrı görmeliydiniz bana salakmışım gibi davranıldı yanımda kuzenim vardı hani ben mi abartıyorum diye düşünüyordum ama o da aynı fikirdeydi çok utandım, yerin dibine girdim o tavır karşısında. siz yanıt vermediniz mi demeyin elbette cevap verdim, haber veririz dediğiniz için haber verdiniz sandım direkt yüzyüze görüşürüz diye düşündüğüm için aramadım dedim. zaten kendilerinin araması gerekmez miydi böylece yanlışlık olduğunu da ben oraya gitmeden önce anlamış olurlardı. her neyse eline şeker verilmişte geri alınmış çocuk gibi kaldım ortada. annemi görmeliydiniz sanki atanmışım gibi sevinmişti böyle olunca içim gitti. iyice şevkim kırıldı her şeye karşı nasibim yoktur belki diye düşünmeye başladım. bazı insanlar çok şanslı bunu kıskandığım için değil imrendiğim için söylüyorum gıpta ile bakıyorum. bir arkadaşım var misal hemen atanamadı evet ama işleri hep istediği gibi gitti bu yıl ise 1360lı sıralamadan mülakata girip 732ye mi ne yükselip atandı, üni son sınıfta o mekan bu mekan gezdiğini instada gördüğüm kişiler ilk yıl atandı, eski oda arkadaşım üni okumak istemiyordu babası zorla okutuyordu ilk yılında derece yapıp atandı üstelik bana dediği sadece son 3 ay bir iki kitaptan ve konu seçerek çalıştığıydı zaten zeki bir kızdı okuduğunu hemen kavrardı ama Allahın gücüne gitmesin bazen haksızlıkmıs gibi geliyor benim hayalimdi öğretmenlik bu yıl da en az o arkadaş kadar çalıştım ama şimdi geldiğim noktada her şeyden iğrenmiş vaziyette ve atanmanın imkansızlaştığına inandığım, okuduğunu 9494 kere okuyunca anca anladığım bir noktadayım. şimdi sınav sistemi de değişti iyice her şey belirsiz ve tekrar hazırlanmaya gücüm yeter mi bilmiyorum, tekrar kitap masrafı vs gerek ailemden isteyecek yüzüm yok, zaten bir iş yerine kabul edilsem sınavı birlikte yürütebilir miyim bilmiyorum çünkü tezgâhtarlık vs gibi işlerin şartlarını biliyorsunuz tüm günüm gidecektir başka yerlerde almıyor veya tecrübe arıyor, simdi katiplik sınavını bekliyorum ama oradan da umudum yok onca insan giriyor bana mı sıra gelir diye düşünüyorum, torpilim de yok çünkü. yani baya bir sıkışmış haldeyim. sevgilim evlenelim istiyor, evlenince bu konuda benim için bir son olmayacağını ben istediğim sürece kpss konusunda destek çıkacağını söylüyor istemezsem de bunun baskısını şimdiki gibi üzerimde hissettirmeyeceğini çalışıp çalışmamamın onun için önemi olmadığını söylüyor. ablam elime işimi almadan asla böyle bir adım atmamamı pişman olacağımı söylüyor ve beni daha çocuk görüyor evliliği kaldırabileceğimi düşünmüyor (ev işlerindeki hamaratsızlığımdan ve cok el bebek gül bebek büyümüş olmamdan dolayı bunların hepsinden sevgilime bahsetmiş durumdayım). açıkçası ben de evlenmek istiyorum (24 yaşındayım sevgilim 30), hayatımın güzel zamanlarını atanmayı bekleyerek, iş bulmayı bekleyerek ertelemek istemiyorum ama bir yanım da mağdur kadınları görünce korkuyor ve ablama hak veriyorum. sakın beni evliliği kaçış gören biri olarak düşünmeyin, ben aile evimde maddi değil fakat harici oldukça rahat yaşıyorum evlenince sorumluluklarımın artacağını şimdiki kadar rahat olamayacağımı farkındayım ama bazen diyorum ki benim artık sorumluluk almam gerek belki de tüm bu sıkıntılarımın, kendimi ot gibi hissetmemin sebebi bu kadar rahat olmamdır hatta belki kendimi yırtarak ders çalışamıyor oluşumun nedeni de budur bilmiyorum ki. sevgilimi seviyorum, onun doğru insan olduğuna inanıyorum birlikte çıkabilecek tüm sorunların üstesinden gelebilirmişiz gibi hissediyorum bu yüzden neden bu durumu erteleyeyim ki diyorum nisanda 1 seneyi dolduracağız. ama çok kararsızım, hangi yolu seçersem seçeyim içimdeki huzursuzluk, korku geçmeyecek gibi geliyor. bugün öğretmenler günü, öğretmen bile olmayanların ücretli ile öğrencileriyle buluştuğu bugünde ben evimde ağlayarak bunları yazıp o insanları şanslı görüyor, gıpta ile bakıyorum, evlenip yuvasını düzenini kurmuş insan görünce özeniyorum kolay değil biliyorum ama en azından bir hayat yaşıyorlar diyorum, ben artık hayat yaşadığıma inanmıyorum, ecelimin geleceği gün için gün dolduruyorum resmen. hobi edineyim onu bunu yapayım diyorum ya maddi ya da mental olarak kendime ket vuruyorum. bu dönemden nasıl kurtulabilirim kafayı yiyecek gibi hissediyorum, neyi yanlış yapıp düşünüyorum? 
