Öfkeden bilincini kaybeden adama güvenip nasıl yanında tutuyorsun çocuğunu?Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Çocuğun için boşan, uyan artık...27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Aman kocasız kalırım diye korkuyor, çocuğu ve yaşadığı travmaları düşünen yok ki , bencil kadın yaaa...Ailesine söylememe sebebi bence boşanmak için zorlayacak olmaları
Dayağın bilinçli bilinçsizi mi var ya hu , ne bicim annesin sen , o çocuğa yazık değil mi , bu kadar mı çok korkuyorsun kocasız kalmaktan, köpekler bile daha iyi koruyor yavrularınıSiz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Bosanacaksin27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Evladı için neleri yapmış bir kadın, neden evladının istikbali için bu salaklığa göz yumuyor. Boşanınca bundan daha kötü bir hayatın mı olacak?Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Valla hâlâ sevisebiliyorsunuz ya helal olsun!27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
O evden çıkmanız için illa ki çocuğunuzun da dayak yemesi, koca dediğiniz o şerefsizin çocuğunuza bilinçli olarak fiziksel zarar vermesi mi lazım yani, bunu mu söylüyorsunuz.Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Ne yapmanız gerektiği çok basit. Bakın önceliği size değil çocuğunuza verip diyorum ki can güvenliği yok. Çıkın o evden. Kolay değil öyle anasından yavrusunu ayırmak. Kendinize saygınız olsun lütfen. Ne varsa bırakın lanet olsun, bu dünyada çocuğunuzdan değerli ne olabilir sizi o evde tutan.27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.