Pub-g'yi diyorsan hic almiyim annem, yeni oynadim da geldim.
Bizdeki deli de indirmis, bana da gel dedi, aksamlari veletleri uyutunca oynuyoz.
Ama biliyo musun cok iyi oldu, arabalarda geziyoz, adam olduruyoz, apacilik yapiyoz.
Ben benimkini kusana kadar darliyorum hadi oynayalim diye, silcem bunu demeye basladi :)
Sen de katilsana, ekip olun, oynayin.
Yatak ayırmak bir erkek için kolay kabullenilmeyen bir durum malesef... soğukluk burdan başlamış olmalı tahminen...
Hiçbirşey kolay değil onuda anlamaya çalışın işi ile konuştuğunda onu dinleyin en azından sizinle konuşmak için fırsat kolluyor ama siz banane ondan bundan diyorsunuz... ev içinde çocuğunuzla birlikte oynayacağınız oyunlara onuda dahil edin birlikte zaman geçirmeye burdan başlayın... çocuğunuzun babadan soğumasında sizinde payınız var bunu yine siz telafi edebilirsiniz...Sizi sevmese 2. Çocuğu düşünmez bile bunu unutmayın... Zor zamanları atlatmışsınız bundan sonrasi için birbirinizi anlamak dinlemek saygı duymak gerek...inanın çocuğunuz siz ve eşiniz birlikte oynadığınız oyunlar hem çocuğunuzun gelişimi, babaya isinmasi hemde belki aranızda tekrar bir sıcaklık oluşturur...
Umarım hayatınız ummadığınız kadar güzel olur...
Peki sadece ilaçlarla mı tedavi oldunuz yani ek olarak dr neler söyledi merak ettimEvet. İlaç kullanmaya başladım. Çok rahatım.
bu evlilik duzelmez artik..bi kadin ne zaman vazgecerse bunlari dusunur..bi kadin cirpinir eger birseyleri duzeltmek istese..sende o istek yok gibi, ya da ben oyle anlamista olabilirim.
Merhaba hatunlar
Bu konuda başarabilirsem sadece evliliğimle ilgili yazmak istiyorum ki, sağlıklı ve işe yarayan cevaplar alayım. Oğlumu ya da geriye kalan hiçbir şeyi dahil etmeyeceğim konuya.
Eşimle iki buçuk yıllık bir beraberliğin sonunda evlenmeye karar verdik. Evliliğimizin beşinci yılındayız. Toplamda yedi yıldır hayatımda kendisi. Önceden de evliliğimizle ilgili bir konu açmıştım lakin içerik farklı olduğundan ve o dönem benim kendi hatalarım fazla olduğundan dolayı herkes evliliğimi kurtarmama yönelik fikirler verdi. Belki yine hatalarım vardır bilmiyorum.
Evliliğimizin ilk iki yılı nispeten güzeldi. Oğlum hareketlenmeye başladıktan sonra öncelikle yatakları ayırdık. Çünkü gece kırk kere uyanan, uyandığında ses çıkarmadan yataktan atlamaya çalışan, hatta abartıp diğer odalara giden bir oğlumuz vardı. Tek yatırmaya çalıştığım her gece mutlaka bir kaza atlattık. Sabah erken saatte işe gitmesi gereken eşim çok fazla uykusuz kalınca çözümü oğlumla diğer odaya geçmekte bulduk. Sonraki zamanlarda yatak ayırma girişimlerim, oğlumun ısrarla yataktan düşmesi veya gece evin içinde uykulu dolaşmaya çalışması yüzünden hüsranla sonuçlandı. Sonuç itibariyle 41 aylık oğlumla birlikte uyuyoruz hala. Eşim de yatak odasında. Bu ayrıntıdan sonra diğer konulara geçeyim.
Eşimin yaptığı bazı hatalar ve oğlumuzun çok zor bir çocuk olması münasebetiyle ciddi kopukluk oldu aramızda. Önce sarılıp öpmeler bitti, sonra cinsel hayatta sorunlar başladı. Son olarak sohbet etmekten bile aciz iki insana dönüştük. Maddi sorunlar da zor çocuk yorgunluğuna eklenince birbirimize tahammülümüz bitti.
Iki hafta önce bu konuyu konuşmak istedim eşimle. Bana "sen sadece eleştiriyorsun çözüm üretmiyorsun ben bu durumdan bıktım. Ayrılmak ise isteğin, lafı oraya getireceksen itiraz etmeyeceğim" dedi. Ben de "neden çözümü ben üretmek zorundayım sen neden o güzel kafanı yormuyorsun" dediğimde "ben artık bu evlilik için ne yapalım diye düşünmeyeceğim, düşünmüyorum zaten. Sen zamanında attığım tüm adımları geri teptin." dedi. Konuşma yarım kaldı,tıkandı. Çünkü en sevdiği şey geçmişteki hataları meydana çıkarmaktır. Lakin bunu ben yapsam rahatsız oluyor.
Eşim işi dışında bir şey düşünmeyen, sürekli elinde telefon olan ve de ailece aktivite yapmaya yanaşmayan birine dönüştü. Açıkçası ben de artık talepte bulunmuyorum. Oğlumla vakit geçiriyorum ve bu durumu da kanıksadım. Yani genel olarak oğlumla iki kişilik bir hayat sürüyoruz esasında.
Uzunca süredir ayrılmak istiyorum. Sevgim bitti mi bitmedi mi bilmiyorum. Çok da umurumda değil artık. Ancak oğlumun özel durumundan dolayı, oğlumla birlikte hayat kuracak durumum yok şu an. Ne maddi ne de manevi. Ailemin yanına asla gitmem. Fazlaca sebebim var. Ancak oğlumla ayrı bir hayat kurabilmek için de en az üç yıla ihtiyacım var. Sebepleri tek tek yazmayayım, uzun sürer. Lakin durum bu.
Öte yandan eşim bir iki yıl sonra yeni bir çocuk sahibi olmaktan bahsediyor ara sıra. Çünkü dengesiz. Başlarda şiddetle karşı çıkarken şimdi "hı hı" deyip susuyorum. Cevap vermek bile gelmiyor içimden.
Evliliğimiz nasıl bu hale geldi derseniz, inanın ben de bilmiyorum. Eşimin hataları benim hatalarım, oğlumuzun zorluğu, maddi sıkıntılar. Bir şekilde koptuk sonunda.
Şimdi ben öyle bir haldeyim ki, boğuluyorum sanki. İçimden "şu an bu evde durman gerekiyor. Oğluna bir gelecek sağlaman için bu şart. Beklenti içine girme. Ev arkadaşın gibi düşün" diyorum. Öte yandan "şu an ayrılamıyorsan ufacık da olsa bir umut varsa düzelmesi için, o yönde adım at" diyorum. Lakin içimden gelmiyor.
Kavga etmiyoruz. Hani seslerin sürekli yükseldiği bir ev değil bizimkisi. Ya da birbirimize hakaret edip psikolojik şiddet uygulamıyoruz. Ancak sürekli laf sokma, imada bulunma mevcut. Fazlasıyla hem de. Oğlum son dönemlerde babasına karşı çok tepkili. İtiyor, gitmesini istiyor. Sevmek istediğinde karşı çıkıyor. Birlikte oyun oynamıyor babasıyla vs. Biliyorum eşim bu duruma da çok üzülüyor. Çünkü oğlunu sever fazlaca. Ancak yetiştirilme tarzından dolayı oğluyla eğlenmeyi, oynamayı bilmez. Beceremez.
Bir süre önce bizi birbirimize bağlayan oğlumuz vardı. Şimdi oğlum da sadece benimle zaman geçirmek isteyince, tamamen koptuk diyebilirim. Bilmiyorum bu durum geçici mi ama eşime karşı tamamen nötr durumdayım şu anda. Hasta olunca ya da ölme ihtimalini düşününce merhamet duyuyorum. Ancak onun dışında bir his yok.
Eşime göre ben çok kurcalıyor, çok düşünüyorum. Abartacak bir durum yok. Ben ise, ömür boyu böyle büyük bir boşlukta yaşamak istemiyorum. Öte yandan sırf annesinin hisleri köreldi diye oğlumu aile ortamından mahrum bırakmak da istemiyorum.
Kafamdan atamadığım ayrılık fikri, büyük şehirde özel ilgi bekleyen bir çocukla yalnız yaşama zorluğu ki şu an öyle bir ihtimal bile yok. Evliliğin düzelmesi adına zerre adım atma isteğim de yok şu an için.
Esasında üzülüyorum da bu duruma. Biz birbirimizi çok sevmiştik düşününce. Neden ve nasıl bu hale geldik hiç bilmiyorum.
Ben içinde bulunduğum zamanı nasıl daha katlanılır hale getirebilirim söyleyin lütfen. Nefes alamıyorum çünkü artık. Ne gitmek mümkün oluyor ne de kalmak. Heh arabeske de bağladım sonunda çok güzel. Ancak durumu özetleyecek tek cümle bu.
Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkürler.
Bence bu devrin erkegi boyle guzelim.. nerde o kendi kurbanini kesen erkekler heyt bee.. bunu yapmayan adam benden kuru fasulye pilav istemesin.
simdikiler anca sanalda adam avlarlar
Katılıyorum bence sen fazlası ile yoruldun haklısın da.Bence kesinlikle bir uzmandan yardım al canım.
Geçenlerde de kendi çocukluğun ile ilgili konu acmistin yanılmıyorsam .Hepsine iyi geleceğini düşünüyorum bir psikolog +psikiyatr desteğinin.
Evliliğinin bence bitmesi gerekmiyor çözülmeyecek problemler değil.
Canım inşallah herşey en kısa sürede yoluna girer.
Yazinizda dikkatimi ceken kendinizi cok guzel ifade edisiniz. Normaldede boyle aciklayici konusurmusunuz? Yada tahamulunuz yok mu kocaniza?
Merhaba.Severek kurulan bir yuvanın bu duruma gelmesi üzücü.Ben 14 yıllık evliyim.İlk 6 yıl özellikle çocuktan sonra ilişki başka bir yöne gidiyor.Herkeste mi böyle bilmiyorum ama genelde böyle.Evliliğin bütün dinamiği değişiyor.Bu süreçten (hasarsız ya da hasarlı)çıkarsanız sonunda ışık görünüyor.
Boşanmak herzaman çözüm olmuyor.Etrafıma bakıyorum kimse ilk evliliğinde ki o tılsımı ikincisinde bulamıyor.(istisnalar hariç) Biten evlilkte şikayet edilen şeylerle karşılaşılmasa da farklı sorunlar mutlaka oluyor.Kimse dört dörtlük olmadığı için.Yani dışarda daha iyisi yok.Gençsiniz neden yanlız kalasınız ki.
Yazdıklarınızdan bana geçen hisle; siz birbirinizi seviyor ama sorumluluklarında etkisiyle yıpranmış görünüyorsunuz.Kurtarmaya çalışın,destek alın.Zor olan zaten mücadele etmek.Bence ilişkiniz bunu hak ediyor.
Idrakyollariiltihabi oğlunun babasından uzak ve surekli sana yakın olmak istemesini sadece eşinin ilgisizligine bağlama lutfen.Sen zaten gelişim dönemlerini biliyorsun ..fallik dönemde erkek çocuğunun anneye yönelik duyduğu güçlü duyguları /babayı bu süreçte rakip gördüğünü ve yaşanılan çatışmaları uzun uzun anlatmama gerek yok.6 yaslarindan sonra da babaya yuzunu dönecek senin kerata..
yani bazen dusunuyorum da gercekten biz kadinlar cok sey mi bekleyerek evleniyoruz acaba? neticede hersey monotonlasiyor
evliligin monotonlasmasi da oldukca normal, gez dolas eglen, kavga et, terslen, triplen bu akis boyle devam ediyor hayatta boyle bisey degil mi zaten doguyoruz buyuyoruz yasiyoruz ve oluyoruz
dediginize gore kavga gurultu yok ama siz bir donemdesiniz oglunuzun bazi sorunlari var bu her ikinizi de bunaltmis
cok onemli bir siddet yok esinizin size ters bir hareketi yok,
aldatma yok, hatalarindan ders alip duzeltmis alttan almis tabiki insaniz karsilik goremeyince de birakmis
belki de biraz sizin cabalamaniz gerekiyordur artik
ve cok beklentiye girmemek
erkekler genel olarak rutin,huzurlu, kavga gurultusuz bir ev istiyor sizde de bunlari suan bile saglayan bir evlilik var biraz adin attiktan sonra karsi tarafinda biseyler icin cabalayacagini dusunuyorum sahsen ben
evlilik yikmak cok basit ama biseyleri duzeltmek, yoluna koymak, uyum saglamak zor olan seviyosaniz da ki nefret ediyorum sevmiyorum hic gormedim konunuzda caba sarfetmek gerekir diye dusunuyorum
hakkinizda hayirlisi
Ben evliliğinizi şimdi olmasa bile ilerleyen süreçte bitireceğinizi düşünüyorum.
Siz farklı düşünen ve çok irdeleyen birisiniz.
Mutlu olmak gibi bir isteğiniz de yok.
Dünyaya gelmişsiniz,yaşıyorsunuz,sanki gün tamamlar gibi.
Vazgeçmişsiniz hayattan ve insanlardan, oğlunuz hariç.
Konularınızdan bana yansıyan bu,yanılıyorsam düzeltin lütfen.
Bu kadar detaycı,mükemmeliyetçi birinin eşiniz gibi bir adamla uzun vadede mutlu olması zaten zor.
Çok ayrı dünyaların insanısınız eşinizle.
Bu kadar ayrı dünyalardaki iki insan,
mutlu olup sağlıklı bir evlilik yürütebilir mi?
Evet,mümkün ama bunun için iki tarafın da bunu istemesi ve emek vermesi lazım.
Evlilik ilişkisi bence çok ilgi ve emek isteyen bir ilişki,besleyip büyütmediğiniz zaman yavaş yavaş tükeniyor.
Evliliği besleyen unsurların başında ise cinsellik geliyor.
Cinselliğin bittiği veya görev gibi yaşandığı evliliği toparlamak çok zor.
Size ümit verecek,güzel şeyler yazamadım üzgünüm,
Nefret etmiyorum elbette ama bazen o telefon ekranını parçalara ayırıp burun deliklerinden te geniz etine kadar ittirmek istiyorum. Bu nefret sayılır mı mesela.
Ya da benim canım çıkmışken salonun ortasına attığı çorapları iş çantasına koymak istiyorum ki yaptım. İşyerinde beni arayıp "yav sen delirdin iyice he dosyayı çıkarırken çoraplar müdürün önüne düştü" dedi. İyi oldu bence. Çok da güzel oldu.
Beklentim yok. Beklentim minimum düzeyde. Ev içinde aoeumluluk alsın, çocuğuyla ilgilensin. Telefonla sürekli oynamasın. Bu kadar.
Ben duzelmeyecegini soyluyorum ama bosan demem. Bu vebalin altina niye gireyimki?Ya neden bana boşan demiyor kimse. Valla darılıyorum artık. Ben de boşanayım. Eşim benden önce gelip sizi mi uyarıyor anlamadım ki. Bir Allahın kulu da yazık sana çok mutsuzsun demedi valla.
Tamamen emin olmadan, ayrılma kararı almayın. Çocuğunuz artık bireyselleşmesi gereken dönemlerde. Her zaman yanına koşmayın. Zor olacak ama olacak. Kızım 4.5 yaşında, küçüğü birkaç gün sonra 9 aylık olacak. Bensiz yatmayan büyüğü şimdi beni kovuyor. Bebeği de yavaş yavaş çocuk odasında yatırmaya başladım.Evet cinsellik önemli evlilikte. Biz epey uzaklaştık o konuda. Bazen düzelir gibi oluyoruz ama sanki yeniden öğrenmemiz gerekiyor. Çünkü unuttuk :)
Bir de artık öyle bir hal aldık ki bana bir gülme geliyor o anlarda. Geçen bir teşebbüste bulunduk. Ben yatak odasına "iki yiğit çıktı meydanaa. İkisi de birbirinden kazmaaa," dedim. Kalan libido da kaçtı gitti.
Canım esin bu dönemde çocukla yaşadığı çatışmaları iyi yonetemezse veya ebeveyn olarak "siliklesirse " sonrasında sürece girmek istese de çocuk bunu kabul etmez...hatta ergenliğe de yansır bu..anne kız arasında ergenlikte yaşanılan çatışmaların büyük kısmının temeli de fallik dönemin ebeveynler tarafından iyi yonetilememesine dayanıyor ne yazık ki...yalnız benim senden bir ricam olacak esin oglunuzla iletişim kurduğunda /bir etkinlik yaptıklarında sürekli müdahil olup eşini duzeltme.Aralarinda yaşanılan durumlara sürekli sen mudehale etme...eşinle konuşulması gereken bir durum olursa eşinle yalnızken konuşursun....suclamadan/yargılamadan... Sana dürüst olmamı istersen eşine üstten bakan , tartışmaya davet çıkarmaya çalışan bir iletişim dilinin olduğunu -esinin bu dilden nasibini almamak için de senden uzaklaştığını düşünüyorum. Bunu su an bize olayı anlatmak için kullandığın dilden değil eşine bire bir söylediğini ifade ettigin cümlelerde görüyorum ."Seninle vakit geçirmeyi istiyorum.Ben aksam senin isten gelmeni ve oğlanın uyuduğu bu saati beklerken senin telefonla vakit geçirmeyi bana sarılmaya yegledigini görüyorum.Bu beni üzüyor " demek ile " beyninde olmayan hücreler zarar görecek" demek aynı kapıya çıkmıyor. Yoruluyorsun ,tukeniyorsun seni anlıyorum ama bu evliliğin surmesini azıcık da olsa istiyorsan bu konu üzerinde çalışmalısın.Aksi taktirde bir gun gelir sen şu an şartlar uygun degil,ailemle yaşamak istemem, işim de yok,maddi olarak ayrılmaya hazır değilim diye düşünürken "bunlar senin sorunun ben ayrılmayı istiyorum" diye biten bir cümle isitirsin esindenEvet ama benim eşime bilgi verdiğim bu dönemi, eşim kullanıyor mesela. Evet bu bir geçiş süreci ama bir baba "bu dönemde anneye düşkün oluyor. Sen de diyorsun bunu. Oynamıyor işte benimle" diyerek kolaya kaçıyorsa orada sıkıntı oluyor. En azından çaba sarf etmeli. Ancak çaba da yok.
Mesela boşandınız diyelim, ben 20 yıl sonranızı düşündüm de, cocuga sebeb olarak ne anlatacaksınız? Çocuk kaynaklı yıpranma oldugu aşikar. Cocuk kendini suçlayacak ömür boyu.
Ben sizi anladım benim de kızımla böyle bir hayatım oldu iki sene. Aklınızdan geçenlerin benzeri benimde hep aklımdan geçti. Biz altı aydır tekrar yatagımıza kavuştuk. Cidden yatak ayırmak cok büyük hata imiş. Bunu kesinlikle gözardı etme. buradaki arkadaşlar cok güzel tavsiye vermişler.
Tartışma esnasında sessiz kal, cevap verme, yanagına bir öpücük kondur ve odadan çık.
Ben bu hareketi çok yaparım tartışma sn hararetlendiği anda, Adamın devreleri yanıyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?