İki görüş..
-Kendi çocuğu aşırı ilgi gören durumdan memnun, ilerisini düşünmeyip "bu çocuk neden böyle tatminsiz mutsuz bir çocuk oldu?" diye soracak/sormayacak kadınlar ve kendi yeğenlerini şımarttığı için normal gören kadınlar..
-Bir de çocuğun her istediği yapılarak sevgi gösterilmez her zaman sınır olmalı diyen kadınlar.
Ben de kendi yeğenlerime hediye alırım ama abartmam. Genellikle ikinci gruptanım.
Anne olarak arada hatalar da yapıyorum.
Mesela kaç tip oyun çadırı eskittik bilmem. Bir tek plastik olan kaldı ona da hayatta o kadar para vermem :)
Daha bu hafta belediyenin oyuncak kutusuna bırakmak için 2 poşet oyuncak ayırdım. Evde oğlumdan saklayıp dönüşümlü çıkardıklarım hariç.. Ama aralarında anca 2 3 adet markalı vardır..
Mesela kp i hep ben frenlerim. Sürekli torununa bir oyuncak alma merakı var. Bazen bizimleyken şunu alacağım bunu alacağım diye anlatır. "Hayır ona gerek yok istemiyorum" derim.
Önceden eşim pek takmazdı ama onu da alıştırdım müdahale etmeye :)
Dün tren takımı aldı. Ne alacağını söyledik artık. Oğlum tren seviyor eksik olanı istedik biz de.
Başladı "tablet alacağım" demeye. 1 yaşından bu yana söylüyor zaten. Her seferinde "sakın alma vermem yatar kenarda" diyorum.
Bu sefer akülü araba, helikopter diye başlıyor..
Evde koyacak yer yok..
Biz çok çocuktuk annem her hafta birimize pazardan bebek alırdı. Biz resmen sıramızı beklerdik. Beklerken diğerininkiyle oynardık. Paylaşmayı öğrendik..
Hep barbie bebek evi hayalim vardı her kız çocuğu gibi :)
Ama olmadığı için kendimi eksik falan hissetmiyorum ben.
Yalnız şu da var ki çevremdeki çocuklarda da yoktu. Olsa bile görmezdik zaten
Bu alımların sonu yok. Çocuk mutlaka onda olmayan şeyleri diğerlerinde görecek. Bırakın mücadele etsin onu kazanmayı istesin. Ben uğraştım desin..
O oyuncak onun olmadığı için travma yaşayacağını düşünüyorsanız asıl sizin çocukluğunuza inilmeli..