ben olsam görüşmeye başlardım tekrar ailesiyle, anne , baba da derdim ki ellerinde koz kalmasın, sen susmuşsun, sustukların da içinde büyümüş,
ama bundan sonraki görüşmelerinde annecim neden öyle diyorsuuz deyip güzellikle anlatırsın iletişimsizlik işini daha da zor hale getirmiş çünkü, böylelikle içinde kalmaz, onlar da ayaklarını denk alırlar,
ayrıca çocuk yapmış olsaydın eşini evine bağlamış olurdun, neyse borçlar bitmiş ben olsam çocuk da yapar iktidarı elime alır, eşimi evime bağlardım,eşimin ailesi ile de mesafeli de olsam görüşür onları kendi safıma katmaya çalışırdım (zor olsa da)
eşin kötü, anlayışsız biri değil bence onu kazanabilirsin
İşte buna kesinlikle cesaretim yok, artık onlarla görüşmek bir yana eşimle telefonla konuştuklarını duyunca bile titremeye başlıyorum sinirden...Şimdi ben gittim diyelim görüşmeye başladık, sanıyormusun hiç bir şey olmamış gibi davranacaklar....Ortada sorun yokken neler neler yaptılar, aradan bu kadar zaman geçti ve bana iyice tıpkı benim gibi onlarda kinlendiler...Eşimde bunca zaman hesap sormak yerine hep ödüllendirdi ve ben kendi kendime sinir hastası oldum çıktım...Kocam hiç bir zaman demediki benim karım haklı diye...Sadece eşim sizinle görüşmek istemiyor ama ben burdayım onun adını anarsanız bende olmam dedi...Eeee kimse aptal değil ki niye benim adımı ağızlarına alsınlar nasılsa her gidişde ihtiyaçlar karşılanıyor, paralr veriliyor, hal böyleyken ben paspas gibi yerlerdeyim....Annemde eşime bunu der sen kızıma ailene karşı sahip çıkmadın diye ama bizede aynı şekilde yemeğe götürür iki hediye alır konu kapanır,gerçekleri gördükçede ben kudurur dururum...Annemde kes sesini senin de her istediğini yapıyor daha ne istiyorsun diyor...
Şimdi kim haklı söyleyin bana, çocuğum olunca ne olacak böyle devam edebilecek mi???
