Bir görünüp bir kaybolup beni düşürdün derdeee
kızlar selam herkese. Hayatımın iplerinin elimden kayıp gittiğini hissettiğim bir dönemdeyim. Fırsat bulmuşken uzunca yazacağım.
Zaman zaman oluyor bana böyle, iş’le, çocukla, evle ilgilenmekten kendime saniye ayıramadığım aylar oluyor. Bu durumu inanılmaz bir şekilde bahane olarak kullanıyorum ve kendimi çok iyi kandırıyorum. ‘Yapacağım ama zamanım yok ki işte..’ diye diye geçip gidiyor zaman. Sonra bakıyorum ki yanlış yoldayım, büyük bir uyanış yaşıyorum. İş’ten ayrılamam, çocuğum ömrüm zaten. Şu ev işlerini azaltayım diyip minimalist ev hayalleri kuruyorum. Fazlasıyla tez canlıyım, her şey hemen olsun istiyorum. Şu eşya azaltma ve ortam düzenleme işine ne zaman adım atsam her yeri birbirine katıyorum ve sonuç olarak ekstra yorgunluk, kaybedilmiş zaman ve aynı yığınla yaşamaya devam ediyorum. Bu sefer oda oda başladım ama gittim saf gibi mutfaktan başladım, 3 gündür çıkamadım işin içinden. Ama bu bile işe yaramış olmalı ki 3 gündür sabah çıkarken krem sürmeyi, d vitaminimi almayı unutmuyorum. Bu hafta sonum çok yoğun geçecek, elimden geldiğince aklımdakini yapacağım çünkü her pes ediş, her yarım bırakış özgüvenimi zedeliyor farkındayım. Kendime ayıracak zamanlara ihtiyacım var. Akşam eve girdiğimde sofrayı topladıktan sonra kahvemi alıp çocuğumla sohbet etmek istiyorum artık. Kafam sadece canlılara odaklı kalsın, nesnelerden sıyrılsın istiyorum. Önem sıramı baştan yapmak istiyorum. Öyle işte