Aslında arkadaşlarım gelip gidiyor sürekli.. Evet bir kısır döngüdeyim gerçekten.. Bir sürü hobim var evde kızım uyuduğunda falan onlarla uğraşıp kafa dağıtmaya çalışıyorum..Yalnızlıktan bazı sıkıntıların. Küçük çocuk ,eş, eşinin ailesi sürekli kısır döngüde seni bunaltır. Arkadaş edin, kurslara git, hava al yani kendine özel sadece sana özel zman ayir. Nefes alman lazım.
Kızma ama kadının bı kaç hareketi (gogusunu falan nefes alsın diye dokunması abartı ben emzirirken içeri kimseyi almazdım bile) dışında çok da bişey yok aslında klasik kvalide.
Sen kendine odaklan. Aslında yanlızligin, kendine zaman ayirmayisinin dışa vuruşu herşey herkes batıyor gibi oluyor sana
Havalar güzel koy çocuğu bebek arabasina çık dışarı evde fazla durmamaya özen göster. Küçük çocukla zor oluyor zaten hayat. Cok da tinlama ya en güzel caglarimiz birşeyleri takip bunalim icinde geçiyor.Aslında arkadaşlarım gelip gidiyor sürekli.. Evet bir kısır döngüdeyim gerçekten.. Bir sürü hobim var evde kızım uyuduğunda falan onlarla uğraşıp kafa dağıtmaya çalışıyorum..
Yoo neden kızayım fikirleriniz benim için önemli.. Göremediklerimi gören olur belki diye yazdım zaten..
9 yıl sevgili olduysan haram senin umrunda değil kardeşim önce onu kabul et sonra sen kocanın ailesini sevmemeye kendini ikna etmişsin zaten kendin kabul ediyorsun senin psikolojin bozuk bence sorunu kendinden ara.Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Ya kabul edeyim tamam da konumuz bu mu gerçekten ne garip bi insansınız. Psikolojimin bozuk olduğunu anlamak için de doktor olmanıza gerek yok yazımda ben de belirttim zaten komik gerçekten..9 yıl sevgili olduysan haram senin umrunda değil kardeşim önce onu kabul et sonra sen kocanın ailesini sevmemeye kendini ikna etmişsin zaten kendin kabul ediyorsun senin psikolojin bozuk bence sorunu kendinden ara.
Yani evet abarttığımın ben de farkındayım ama her şey birikti ve artık düşüncelerimden kurtulamadığım bir noktadayım.. Ne kestirip atabiliyorum ne iyi olabiliyorum.. Buraya yazma nedenim de bir çıkar yol bulmak..Kayınvalide klasik kayınvalide. Fazla abartmışsın.
Biraz rahat ol akışa bırak, onları kabul et. Kayınvalideler böyledir.Yani evet abarttığımın ben de farkındayım ama her şey birikti ve artık düşüncelerimden kurtulamadığım bir noktadayım.. Ne kestirip atabiliyorum ne iyi olabiliyorum.. Buraya yazma nedenim de bir çıkar yol bulmak..
Evet konumuz tam olarak bu. Kendin düzel önce. Acilen psikoloğa görün. İnsanlarin hayatını zehir etmeye hakkın yok. Yok şunu yaptı canımı sıktı. Yok şu yok bu. İzole yaşamak istiyorsan öyle düşünen biriyle evlenmeliydin. Madem evlendin sorumluluk alacaksın. Sana kötülüğü olmayan insanlarla görüşeceksin üstelik bahsettiğimiz insanlar kocanın ailesi. Bu sadece kocanın ailesi ile sınırlı değil. Hayatta her zaman sevdiğin insanlarla görüşme fikri yetişkinliğe uyuyor mu sence? Üstelik kadın ne yapsa gözüme batıyor diyorsun üzgünüm ama garip olan sensin. Umarım terapi işini ciddiye alırsın. Yoksa zamanla herkesi kaçıracaksın. Günün sonunda yalnızlığinla başbaşa pişman olma. Yalnız mutluyum diyorsan ozaman insanların hayatına dahil olmayacaktın. Hayatında başarılar.Ya kabul edeyim tamam da konumuz bu mu gerçekten ne garip bi insansınız. Psikolojimin bozuk olduğunu anlamak için de doktor olmanıza gerek yok yazımda ben de belirttim zaten komik gerçekten..
Konunuz uzun sabırla okudum ama sizi çok şımarık buldum bi anneden bu kadar nefret etmekte nedir ? Size kötülüğü olur aşağılamaları olur kaldıramayacağınız şeyler yapar amenna.. Şu an sizinde bir çocuğunuz var gözünüzden sakınırsınız ne zorlukla ne emekle büyüyor bugün yarın onun eşi de aynı size bu şekilde nefret duysa? Karma diye birsey var bu hayatta gerçekten bunu bilin. Kızımı kendi kızı gibi seviyor demişsiniz evladının evladı tabiki sevecek sevmese mi iyi sizin için ? Eşiniz sizin bu kahrınıza bence çok iyi katlanıyor. Ben suçu tamamen sizde buldum. İnsan annesini sevmeyecek de kimi sevecek bu hayatta sizinle evlendi diye ailesini mi silecek ? Size karşı gerçekten müsama gösterilemeyecek bişey olur o zaman hak veririm sınır koyması gerekir derim. İnsanlar neler yaşıyor ne dertleri var eşleri tarafından 2 gram ilgi göremeyip kahırla yaşayan kadın dolu burası hayalimdeki erkek deyip eşinizi övmüşsünüz bi zahmet eşiniz için biraz fedakarlık yapmayı da siz deneyin. Sizin ailenize eşiniz böyle nefret kussa hoşunuza gider miydi ? Gerçekten ilk defa yorum yapıyorum tutamadım kendimi. Kendinize gelin yada gerçekten boşanın kimsesi olmayan biriyle evlenin.Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
aslinda cozulmeyecek sorunlar degil, aglayan poncik gelinden aglatan tecrubeli gelin moduna gecmen gerek.Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
yav kadin cocugunu emzirirken memesine cocuga dokunuyormus, bence igrenc ve hadsiz bir hareket. bu da sey gibi yorum bence esin aldatmiyor icki icmiyor niye sikayet ediyorsun.Evet konumuz tam olarak bu. Kendin düzel önce. Acilen psikoloğa görün. İnsanlarin hayatını zehir etmeye hakkın yok. Yok şunu yaptı canımı sıktı. Yok şu yok bu. İzole yaşamak istiyorsan öyle düşünen biriyle evlenmeliydin. Madem evlendin sorumluluk alacaksın. Sana kötülüğü olmayan insanlarla görüşeceksin üstelik bahsettiğimiz insanlar kocanın ailesi. Bu sadece kocanın ailesi ile sınırlı değil. Hayatta her zaman sevdiğin insanlarla görüşme fikri yetişkinliğe uyuyor mu sence? Üstelik kadın ne yapsa gözüme batıyor diyorsun üzgünüm ama garip olan sensin. Umarım terapi işini ciddiye alırsın. Yoksa zamanla herkesi kaçıracaksın. Günün sonunda yalnızlığinla başbaşa pişman olma. Yalnız mutluyum diyorsan ozaman insanların hayatına dahil olmayacaktın. Hayatında başarılar.
Eşin aldatmıyor niye şikayet ediyorsun?? Yorumumla bence zerre alakası yok mantık olarakyav kadin cocugunu emzirirken memesine cocuga dokunuyormus, bence igrenc ve hadsiz bir hareket. bu da sey gibi yorum bence esin aldatmiyor icki icmiyor niye sikayet ediyorsun.
Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Biraz rahat ol akışa bırak, onları kabul et. Kayınvalideler böyledir.
Ben seni o kadar iyi anlıyorum ki , küçük küçük anların birleşimi nefret oluşturuyor
Sınır isteyen insanın sırf başkasının hatri için sık sık sınırlarının taciz edilmesi insanı bambaşka bi evreye taşıyor
Tatlım tepkilerini direkt ver yani memeni de ellemesin bi zahmet.. ellediginde napiyorsun çek elini rahatsız oluyorum de , kapı kitlediginde zorlama böyle emziriyorum de
Ama yeni anneligini kendine zehir etme. Kimse senden kıymetli değil günün birinde biterse de korkma, devlet memuru olman büyük avantaj her daim tek başına ayakta durabilecegini unutma Unutturma
Sınır bilmeyen, yapılan iyiliği görev zanneden kocayı bosadimÇok haklısınız. O küçük küçük anlar birikip nefreti oluşturuyor. Zamanında ve yerinde verilemeyen tepkiler insanı psikolojik buhranlara sürüklüyor. Zaten tüm sorunlar 50 + erkek annelerinin herşeyi bilmesi ama hadlerini bilmemesinden kaynaklanıyor. Erkek anneleri oğullarının evlendiğini, başka bir kadın ile sex yaptığını, ayrı bir hayatı olduğunu kabullenemiyorlar. Bilinçaltında oğullarına aşıklar asla paylaşamıyorlar çünkü kocalarından ilgi ve sevgi görmüyorlar. Benim göğsüme dokunsaydı ortalığı yıkardım. Ne münasebet ne demek en sevmediğim hareketler. Vur eline ya çekil git de açık açık. Yatak odasının kapısını kitle. Sınırların olmayışından nefret ediyorum. Konu sahibinin evliliği uzun sürmeyecek. İnşallah boşanırlar oh olsun minvalinde de yazmıyorum. Konu sahibi cinnet geçirme noktasında gelmeden umarım evliliğini bitirir. Başından hiç evlilik geçmeyenler, kayınvalidesi ile hiç sorun yaşamayan , farklı şehirlerde hatta farklı ülkelerde yaşayan görüşmeyen tipler gelmiş burada ahkam kesiyor. Yaşamayan bilemez. Bu işin tek çözümü boşanmak. En fazla 1 yıl veriyorum, 1 yıl daha susar dayanır konu sahibi sağlığından olur. Anlaşılamadığı için daha da agresifleşecek ve kocası yine onu suçlayacak. Konu sahibi boşanmadığı sürece yüzü gülmeyecek sabahları mutsuz umutsuz uyanacak. Bıraksın ana oğul otursunlar. Böyle arızalı analar niye oğullarını evlendirip kızçelerin başını yakıyor ki ellerinden gelse aralarına yatacak. Ele güne karşı aaa bakın ben oğlumu evlendirdim dostlar alışverişte görsün hesabı.
Sınır koymayı bilmeyen kocayı ikinci senede boşadım Hatta boşanma aşamasında buraya konu açmışım okudukça kendime kızıyorum Çünkü sürekli olarak kendimi acımış ve mağduriyeti yaşamak için kendime Kalkan YapmışımÇok haklısınız. O küçük küçük anlar birikip nefreti oluşturuyor. Zamanında ve yerinde verilemeyen tepkiler insanı psikolojik buhranlara sürüklüyor. Zaten tüm sorunlar 50 + erkek annelerinin herşeyi bilmesi ama hadlerini bilmemesinden kaynaklanıyor. Erkek anneleri oğullarının evlendiğini, başka bir kadın ile sex yaptığını, ayrı bir hayatı olduğunu kabullenemiyorlar. Bilinçaltında oğullarına aşıklar asla paylaşamıyorlar çünkü kocalarından ilgi ve sevgi görmüyorlar. Benim göğsüme dokunsaydı ortalığı yıkardım. Ne münasebet ne demek en sevmediğim hareketler. Vur eline ya çekil git de açık açık. Yatak odasının kapısını kitle. Sınırların olmayışından nefret ediyorum. Konu sahibinin evliliği uzun sürmeyecek. İnşallah boşanırlar oh olsun minvalinde de yazmıyorum. Konu sahibi cinnet geçirme noktasında gelmeden umarım evliliğini bitirir. Başından hiç evlilik geçmeyenler, kayınvalidesi ile hiç sorun yaşamayan , farklı şehirlerde hatta farklı ülkelerde yaşayan görüşmeyen tipler gelmiş burada ahkam kesiyor. Yaşamayan bilemez. Bu işin tek çözümü boşanmak. En fazla 1 yıl veriyorum, 1 yıl daha susar dayanır konu sahibi sağlığından olur. Anlaşılamadığı için daha da agresifleşecek ve kocası yine onu suçlayacak. Konu sahibi boşanmadığı sürece yüzü gülmeyecek sabahları mutsuz umutsuz uyanacak. Bıraksın ana oğul otursunlar. Böyle arızalı analar niye oğullarını evlendirip kızçelerin başını yakıyor ki ellerinden gelse aralarına yatacak. Ele güne karşı aaa bakın ben oğlumu evlendirdim dostlar alışverişte görsün hesabı.