- 4 Şubat 2021
- 147
- 481
-
- Konu Sahibi Pelusayicik
- #1
Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Son düzenleme: