Çocuklarım Ve Başaramadığım Anneliğim

Merhaba Allah kolaylık versin, çok üzüldüm bu kadar yorulmanıza, ama unutmayın siz asla yetersiz anne değilsiniz.
Ben de kendimden örnek vereyim. Ne yemek ne temizlik, bir çatal dahi kaldıramayacak durumdayım diye kendime hergün kızıyor ve ağlıyorum. Bebeğimi hep ayağımda uyutuyorum, yerine koyunca devamını sağlayamayacak kadar beceriksizim. Wcye zor giderdim artık kolay ama geceleri uyurdu şükrederdim, şimdi zorlaştı ve sıklaştı uyanmaları. Allaha şükür benim eşim çok yardımcı, hatta yardımcı değil, asıl işi yapan. Aklınıza ne gelirse tüm yemek, çamaşır, temizlik ona çok üZülüyorum ve ben buna rağmen ye te mi yo rum. Şuan bile ayağımda, gözüm düşüyor, korkuyorum uyucam diye. 2 saatlik uyku günlerce... öyle halsiz ve güçsüz hissediyorum ki... eşime hâlim yok sen yap demiyorum. Eşek olsa anlar depil mi? İnsan olmak bunu gerektirir. Hâlimi görüp o hallediyor. Yoksa ben çokkkk tükenirdim, ama ama ama en çok şükrettiğim; iyki var, iyki sağlıklı ve bizimle. O yüzden güçsüz ve halsiz de olsam şükrediyorum . Yazan; bitkin anne❤❤❤

Ekleme: psikolog a eşinizle birlikte gidin. Onun yardımcı olması gerekiyo tek başınıza yapmadiniz.
Ev işlerini ikinci plana atın sadece çocuklarınızla ilgilenin. Uutuler temizlik herşey kalsın yemek de kalsın cocuklar yesin

Sorun eainizde esiniz size yardim etmek zorunda onunla kavga edin buyuk oglanin derslerini aksam o yaptirsin ara sira kucuge baksin ki siz buyukle ilgilenin boyle olmaz he elini biseye surmuyorsa size bir yardimci bulaun haftada bir iki gun temizlik yapsin en azindan temizlik derdiniz olmaz cok zor. Ufak bebege her istedigini yapmadiginiz aglamalarina kanmadiginiz bir sekilde egitimmi desem onu vermek zorundasiniz yazik buyuk oglana

Not: eşinizin hâlinizi görerek, kendisi atılıp iş yapması gerekir. Yazık, günah gerçekten. Bazen siz ne derseniz bazı insanlar değişmez, benim eşimin karakter meselesi, yıllarca kendi işini kendi yapmış biri. E tabi bazı erkekler senelerce ailesinden uzak da yaşasa kendini geliştiremez, hazır yemek söyler, hazır temizlk vb. Şansla da işgili inanın çok zor ama emin olduğum birşey var ki EŞİNİZ SİZE YARDIM ETMELİ şart bu ama nasıl olacağını bilmiyorum

Bahsettiğiniz ufaklık suan ayağımda zorla sallıyorum. Ama benim bir avantajım var eşim bana büyük destek.sanırım eşinizle konuşmalısınız.size yardımcı olmak zorunda

KARACAY .!.:

Yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bahsettiğiniz filmleri eşime izletmek isterim ama savaş filmi deģilse izler mı sıkılır gider mi bilmem. Çoğunuz eşinizden yardım isteyin yaptırın gibi yorumlar yazmış. inanın cok konuştum cevaplar ''oldu onu da ben yapayım hem dışarda hem evde çalışayım. Eziyetliyse doğurmasaydın, Bi sende mi çocuk var, Ne yapıyorsun ki'' Artık bunları duymaktan bıktım. Boşanmayı defalarca düşündüm. Ama her seferinde cesaret edemedim. Bir de bu telâşı kaldırabilecek psikolojide değilim sanırım. Ben de artık eşimi eş gibi görmüyorum. Ev arkadaşıyız sanki o eve erzak getiriyor faturaları ödüyor. bunun karşılığında yiyip içip yatıyor. Camaşırları yikanıp ütüsü yapılıyor. Daha öte bir bağımız yok. Evet kesinlikle psikiyatriste gitmek istiyorum. Oğlumu da eğer sorunları gecmezse uzmanına götürücem ama biliyorum ben iyi olmadıkça onu iyi edemem. Ahh ben böyle bir anne olacaktım haa ne hayallerim vardı . Bütün ezber bozuldu. Don bir şey daha büyük oğluma istediği gibi muamele etmezsem kesinlikle işi inada bindiriyor. Günde 1 bardak su içiyor içmiyor yemek desen bir öğün iki lokma. Onu da yapmasa ne olacak bu çocuk.

Genişletmek için tıkla...

Cocugun ihtiyaci su ve yemek degil. Düzendir. Huzurdur. Onlar yerinde olsa, yemegide, suyuda yer içer.

Senin psikolojin bu telasi kaldiramiyor, peki çoçuklarin? Yazik degilmi o çoçuklarda bu evlilige sahit oluyorlar? Ilgisiz babalari, bitmis durumda anneleri var? Ne için? Etraf sana dul demesin diye mi?

Bu sekilde hiçbirsey degismez. Cocuklar daha hirçin, psikolojileri iyicene bozular. Cocuklara ne vereceksen, ilk 6 yilda vermen lazim. Bu süreç karakterin temellerini atiyor çünkü.

O adami birak ve annenlere git. Bunu çoçuklarin için mecbur yapmak zorundasin. O çoçugun psikiyatriste ihtiyaci yok. Diyorum ya, düzen ve huzur.

Bunca şeyi tek başına göğüsleyebildiğine göre sen harika bir insansın. Ama eşin insan değil.

KARACAY .!.:

Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sizin sucunuz degil ki bunlar bebeginiz zor bi bebek eş destegi yok tabiki yetişemezsnz psikolojnz bozulur....zamanla herseyin rayına oturacagna inanıyorm büyüdüklerinde hersey unutuluyo fakat bu süre zarfında bolca sabır gerekiyooo..artı o kocanıza diyecek laf bulamıyorum ne biçim babaysa bu adamlara evlat vermemek lazm aslındada neyse....

KARACAY .!.:

Biliyorum bundan 1-2 sene sonrası herşey rayına oturacak ama ben ve büyük oğlum bu süreçten nasıl sağlam çıkarız bilmiyorum. Amin inşallah teşekkür ederim.

Ben bu korona öncesi oğlumu çocuk doktoruna götürdüm birkaç öneride bulundu geçmezse pedagog önermişti. Ben de psikiyatriste gitmek istiyordum ama işte bu kötü döneme girdik kaldı. Küçüğe okunmuş sular bile içirdim malesef huyu böyle.

Küçüğün çok eziyet ettiği bir gün eşime söylediğimde bakamayacaksan doğurmasaydın dedi. Ondan fazla birşey beklemiyorum. Bu oğlumu ben istedim o da yüzüme vuruyor işte.

Eşim biraz diklensem sen istedin doğurmasaydın deyip geçiyor. Psikiyatriste gitmeliyim dedim burun kıvırdı. Hastalansalar ödü kopuyor ama iş bakım konusunda yardım etmeye gelince cocukları ben istemiş oluyorum. Eşimi anlamaya çalışmayı bırakalı çok oldu. Bana olan sevgisizligine de alıştım. Başka sebeplerden dolayı hakkımı helal etmediğimi de söyledim. Biz şimdilik çocuklar için aynı evdeyiz ileride ne olur bilmiyorum.
Ben de öyle düşünüyorum ama tek başıma:)

Genişletmek için tıkla...

Bu adam sizi seviyor mu ne kadar ağır bişey bu
Kendi çocuğu değil mi büyükle ilgilensin o zaman

Ne diyeceğimi bilemedim. Allah feraha kavuştursun.
Tek kabahatiniz eşinizin istemediği çocuğu istemek.
Geri kalan problemler tek başınıza yetmeye çalışmaktan.
Varsa imkanınız yardımcı birini bulun.
Eşinizi dahil edin diyemiyorum belli ki sonuç alamıyorsunuz. Dua edin de kalbine merhamet gelsin.

Sen kötü anne değilsin de, eşin kos kocaman bir öküz. İnsafsız merhametsizin teki. Onun babaligi nerde?

Birebir seninle aynı şeyleri yaşadım aynen büyüğün 1.sınıf stresi küçük sürekli kucakta eş ortada yok ama beni motive eden ne oldu biliyor musun küçük çocuğum doğduktan sonra yoğun bakımda kaldı o kadar korktum ki ölecek diye. Çok şükür iyileşti sağlığına kavuştu. Bu sebeple ağlaması, sürekli kucakta olmasına hiç şikayet edemedim. 1 yaşında sakinleşti. Ondan sonra bir süre 2 çocuğumla birlikte yattım. Biri bir yanımda öbürü diğer. Çok faydasını gördüm

Kendinizi sorgulayıp suçlamanız çok acımasızca olmuş, çocukların zor oluşu sizinle alakası yok o bir dönemdir gececektir keşke en az 4 yıl ara verip 2 çocuğu doğursaydınız, çünkü çocuk büyütmek dünyanın en zor işi biraz hafife alıp 2 ciyi doğurmuşsunuz buna deli cesareti diyorum,
Ben o cesareti kendimle göremedim bulamadığım için 2 doğurmadım kapasitemin
Farkındaydım, neyse ki çocuklar büyüyor
Biraz daha sabırlı, olun durumu kabüllenin
İsyankar olup kendinize işkence etmeyin

Keşke böyle bir adamdan ikinci çocuğu yapmasaydınız yalnız kalacağınız belliymiş zaten.aklıma gün içerisinde yardımcı almalısınız büyük çocuğa yazık olacak yoksa

KARACAY .!.:

Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Siz kötü bir anne değilsiniz
Sadece yalnızsınız ve tüm genç annelerin düştüğü hatalara düşmüşsünüz
Eşiniz yeteri kadar eleştirilmiş zaten o konuya girmeyeceğim , arkadaşlar doğruları yazmış
Başka bir konuya dikkatinizi çekeyim, her istediği yapılan ve kuralları belirleyen çocuklar büyük sorun. İki tane kardeşimde ve iki tane de üst komşumda var, aynen sizin yaşadığınız sıkıntıları yaşıyorlar çünkü günümüzde psikoloji adı altında çocukların her istediği yapılıyor, annelerini hizmetçiye çevirmelerine olanak tanınıyor. Benim yaşım 43 rahmetli anneme bardağı neden oraya koydun desem alacağım cezayı düşünemiyorum. Dövmekten sövmekten bahsetmiyorum ama kurallar vardı, anne büyüktü ve saygı görürdü. Elbet çocuktuk yaramazlıkta yaptık, seste yaptık ama her şeyin bir sınırı var, yaramaz çocuk akıllı olur, her şeyde özgür olsun şöyle olsun böyle olsunun sonucunu sokaklarda görüyoruz, çocuklar kadar anneninde ruh sağlığı önemli. Kurallarınızı koyun ve uygulayın hem kendiniz hem de çocuklarınız için. Büyük oğlunuzda bazı sorunlar olduğu aşikar ona biraz daha ilgi lazım belki bir pedagog desteği iyi gelebilir

kocanıızı merak etmiştim

yaşıyormuş meğer

Esiniz cok insafsızmis.Büyük oglunuzla dersde mi calisamiyor?

blondgunes .!.:

kocanıızı merak etmiştim

yaşıyormuş meğer

Genişletmek için tıkla...

Canı istediği saatte kalkıyor keyfince duşunu alıp hazır yıkanmış ütülemiş tertemiz kıyafetlerini giyiyor. kurulu masaya oturup karnını doyuruyor. Canı mı sıkıldı dışarı çıkıyor. Kafası mı şişti ayrı odaya çekiliyor. Bu evde en çok o yaşıyor.

KARACAY .!.:

Canı istediği saatte kalkıyor keyfince duşunu alıp hazır yıkanmış ütülemiş tertemiz kıyafetlerini giyiyor. kurulu masaya oturup karnını doyuruyor. Canı mı sıkıldı dışarı çıkıyor. Kafası mı şişti ayrı odaya çekiliyor. Bu evde en çok o yaşıyor.

Genişletmek için tıkla...

Kabahat sizde. Bırakır giderim görür hazır sofrayı temiz çamaşırları. İnsanda biraz merhamet olacak. Bir gün tek bir gün bırakın gidin çocukları baksın. Bir gün baksa anlar sizin ne yaptığınızı. Şu asalak herifleri beslemeye mi geliyorsunuz dünyaya ben anlamıyorum. Yardım etmiyorsa yemek yapmayın çamaşır yıkamayın kendini yırtsın dursun. Bunu da mı yapamıyorsunuz