- 3 Eylül 2010
- 1.053
- 2.391
- 333
eşimle 7 yıldır birlikteyiz 4 yıldır evliyiz.
yaş 33.
üzerimde çevreden gelen inanılmaz bir baskı var.
ve bende de aynı sizdeki gibi yaşıma ve dünyaya ilişkin kaygılar.
dile getirilemeyen daha birçok kaygı (çocuğumun hastalık, kaza, ölüm gibi çaresi olmayan dertler yaşaması ihtimali)
mutlu bir insan yetiştirememe kaygısı, varoluşsal acılar çekmesi ve bunun için beni bencillikle suçlayacağı düşüncesi.
çocuk yokken sevgisinin eksikliğini hissetmiyorum.
yaşlandığımda bana baksın, yanımda olsun diye çocuk doğuracak kadar bencil değilim.
eğer olursa en iyi kıyafetleri alıp balla börekle beslemek, en iyi okullara göndermek, bale kursu keman dersi aldırmak vs...den önce mutlu bir insan olmasını isterdim.
ama zannetmiyorum.
2.5 yaşında bir kedim var.
anneliği onunla tattım. tabi ki zorlukları bir insan yetiştirmeyle kıyaslanamaz ama yine de ben onun annesiyim.
ve kedim geldiğinden beri onun için yaptıklarımı, evde aldığım önlemleri, en iyi şekilde beslenmesi için yaptığım araştırmaları ve kafayı yemeleri vs... düşündüğümde çocuk bana göre değil diyorum.
kedim sadece yatıyor ve tembel tembel boşluğa bakıyor, ben bir yerinin mi acıdığından başlayıp mutsuz mu, acaba somonlu mama verdim beğenmedi mi keşke ton balıklı verseydim diye kendi kendimi yiyorum.
bir de çocuk yapın evinize şenlik olur, kendi kendine büyür'cüler var :) (kayniş)
aklım almıyor.
yazarken bir daha ikna oldum benim çocuğum olmamalı. :)
yaş 33.
üzerimde çevreden gelen inanılmaz bir baskı var.
ve bende de aynı sizdeki gibi yaşıma ve dünyaya ilişkin kaygılar.
dile getirilemeyen daha birçok kaygı (çocuğumun hastalık, kaza, ölüm gibi çaresi olmayan dertler yaşaması ihtimali)
mutlu bir insan yetiştirememe kaygısı, varoluşsal acılar çekmesi ve bunun için beni bencillikle suçlayacağı düşüncesi.
çocuk yokken sevgisinin eksikliğini hissetmiyorum.
yaşlandığımda bana baksın, yanımda olsun diye çocuk doğuracak kadar bencil değilim.
eğer olursa en iyi kıyafetleri alıp balla börekle beslemek, en iyi okullara göndermek, bale kursu keman dersi aldırmak vs...den önce mutlu bir insan olmasını isterdim.
ama zannetmiyorum.
2.5 yaşında bir kedim var.
anneliği onunla tattım. tabi ki zorlukları bir insan yetiştirmeyle kıyaslanamaz ama yine de ben onun annesiyim.
ve kedim geldiğinden beri onun için yaptıklarımı, evde aldığım önlemleri, en iyi şekilde beslenmesi için yaptığım araştırmaları ve kafayı yemeleri vs... düşündüğümde çocuk bana göre değil diyorum.
kedim sadece yatıyor ve tembel tembel boşluğa bakıyor, ben bir yerinin mi acıdığından başlayıp mutsuz mu, acaba somonlu mama verdim beğenmedi mi keşke ton balıklı verseydim diye kendi kendimi yiyorum.
bir de çocuk yapın evinize şenlik olur, kendi kendine büyür'cüler var :) (kayniş)
aklım almıyor.
yazarken bir daha ikna oldum benim çocuğum olmamalı. :)
